Moordlust

Eerder geplaatst op het Volkskrantblog in oktober 2005.

's Avonds laat lag ik in bed nog wat langs de tv-zenders te zappen. Ik belandde op BBC-2 waar ik een vriendelijk glimlachende man in een bootje op een rivier door de jungle zag varen. Met een automatisch geweer schoot hij even later op alles wat bewoog langs de oever en op het water.

Vogels, apen, hagedissen, binnen een paar minuten zag je er een tiental afgeschoten worden. Zo groot was de moordlust van deze man dat hij de boot niet eens liet stoppen om het geschoten wild op te rapen. De dieren bleven liggen waar ze gevallen waren. Toen even later beelden van de terugtocht kwamen, schoot hij een varaan op een boomstam zelfs voor de tweede keer neer. 'O,' zei hij met een grijns, 'die had ik vanochtend al gedood.'

Normaal gesproken ben ik een rustig en vredelievend mens, maar binnen vijf minuten voelde ik zo'n woede en walging in me opborrelen dat ik vurig hoopte dat deze vreselijke man zelf spoedig neergeknald zou worden. Geschrokken van mezelf zapte ik naar een andere zender.

Ik ben geen vegetariër of fanatieke dierenrechtenactivist. Voor mensen die een beest doden om het op te eten, of om de huid en andere delen te gebruiken, kan ik best begrip op brengen. Maar ik ben wel een tegenstander van de plezierjacht. En van deze zinloze slachtpartij werd het me dus rood voor de ogen.

Na een minuut of 10, weer wat rustiger geworden, schakelde ik terug naar de BBC. De jachtpartij was afgelopen en de jager, die zich Lord Rumney noemde, hulde zich in een Schotse kilt voor een onderhoud met de plaatselijke autoriteiten.

De commentaarstem vertelde dat de filmers er inmiddels achter waren gekomen dat de Lord helemaal geen Schot was en ook geen echte Lord. Dat gaf hij met een vriendelijke lach toe, maar zijn uitdossing en valse titel werkten nu eenmaal goed bij de plaatselijke bevolking. Hij had ze zelfs zover gekregen dat hij niets voor zijn jachtvergunning hoefde te betalen.

Zendt de BBC, die ik toch vooral ken van zijn prachtige natuurfilms, dit uit om deze lustmoordenaar, als een smerige oplichter, te ontmaskeren, vroeg ik me af. Maar dat werd niet direct duidelijk.

We schakelden over naar een andere jager. Deze was van een heel ander type. Hij stond uren in diepzinnige poses in de wildernis, of zat in het gras te mediteren, om één te worden met zijn omgeving. En hij legde met een 'perfect' schot een nijlpaard om. Dit werd vervolgens door de bewoners van een nabijgelegen dorp in stukjes gehakt om te worden opgegeten.

Gevraagd naar zijn motieven verklaarde hij dat hij niet wilde dat het dier onnodig zou lijden en dat hij een groot natuurliefhebber was. Al realiseerde hij zich dat dat misschien vreemd klonk uit de mond van een jager. Ook aan deze man was duidelijk een steekje los, maar je ging hem haast sympathiek vinden in vergelijking met zijn ontspoorde collega.

De volgende ochtend zocht ik op de website van de BBC naar meer informatie over het programma dat Underground Britain bleek te heten. Ik herinnerde me dat ik het al eens aangekondigd had gezien in de gids en aanvankelijk meende dat het over archeologie ging. Dat blijkt niet het geval.

Het is een serie over mensen met controversiële levens of liefhebberijen. Volgende week gaat het over een meisje dat steelt en bedriegt om haar drugsverslaving te bekostigen. De aflevering waar ik een deel van had gezien, ging over twee Britten die naar Gambia gingen om op nijlpaarden te jagen. Volstrekt legaal, je kunt voor bepaalde bedragen vergunningen kopen om alles wat je wenst neer te schieten, maar het is wel omstreden.

Doel van het programma is wellicht om mensen aan het denken te zetten en misschien helpt het zelfs om protesten tegen bepaalde praktijken op gang te brengen. Ik zou het in ieder geval heel fijn vinden als de Gambiaanse overheid de documentaire ook te zien kreeg en Lord Rumney vervolgens voor langere tijd achter de tralies verdween.

Aan mijn eigen reactie zou je haast afleiden, dat er toch enige waarheid zit in de gedachte, dat het zien van geweld tot gewelddadige reacties aanleiding kan geven. Al zullen de mensen die dat altijd zeggen, vast niet bedoelen dat je er moordlustige gevoelens jegens de geweldplegers door gaat ontwikkelen.

---

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor het vervolg  - of lees de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien en Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - wordt vervolgd...