J.C.Tans & the Rockets – Fantastisch, energiek, spetterend en gemeen scheurend

Afgelopen week werd ik herinnerd aan een grote mislukking, die tegelijkertijd een van de positieve hoogtepunten uit mijn leven is. Het klinkt misschien gek, maar soms kunnen dat soort dingen samenvallen. Laat me het uitleggen.

Onlangs kocht ik een USB-adapter waarmee ik mijn stereo-installatie aan kan sluiten op mijn laptop. Nu kan ik muziek van lp's en cassettebandjes omzetten in MP3'tjes. Het eerste bandje dat ik uit de la opdiepte was een, van de radio opgenomen, liveconcert van J.C.Tans & the Rockets.

Fantastische, energieke, spetterende, gemeen scheurende en opzwepende jazz uit de jaren '80. Al zou het me niet verbazen als de meeste lezers er nog nooit van gehoord hebben. Toch was tenorsaxofonist Jan Cees Tans enige tijd een grote naam in de Nederlandse Jazz.

In 1987 won hij de Boy Edgar prijs, de belangrijkste jazz-onderscheiding in ons land. Daarvoor maakte hij al een jaar of twintig de podia onveilig met verschillende bands, waaronder 'Stichting Amsterdams Tenoren Onderzoek', het 'J.C.Tans Orchstra' en zelfs de Haagse popband 'Gruppo Sportivo'.

Begin jaren '80 leidde hij The Rockets, een 10-koppige band, waarmee hij stevig swingende jazz-arrangementen van nummers van The Rolling Stones en Dr. John speelde, maar ook fijnzinnige jazzstukken, gecomponeerd door de bandleden zelf.

Het was een grote band, naast drums, bas, piano en gitaar ook nog zes blazers: twee trompetten, drie saxofoons en een trombone. En de muziek die ze maakten was niet te vergelijken met het gebruikelijke, gladde bigband repertoire. En ook heel anders dan de hard-bop die je veel jazzmusici toen hoorde spelen. De critici noemden het Jump-jazz en schreven dat er invloeden van de rhythm & blues in te horen waren.

De band was een paar maal te zien, in het VPRO tv-programma Reiziger in Muziek. En ze hebben een keer opgetreden in mijn eigen dorp, bij mijn eigen club, de vereniging Artishock. Ik heb mogen helpen bij de organisatie van dat concert. Het was een onvergetelijke avond, dat begrijp je al.

Ik had van de radio, kort daarvoor, dat live optreden opgenomen en was daar zo enthousiast over dat ik iedereen die ik zag de kop gek zeurde over het komende concert. Ik had zelfs een reclamespot opgenomen op een cassettebandje om op drukke verenigingsavonden te draaien. Ik had posters opgeplakt en persberichten verstuurd.

Maar de naam, The Rockets, zorgde voor verwarring. Sommige jazzliefhebbers, die de band nog nooit gezien of gehoord hadden, dachten dat ze rockabilly speelden. Misschien heeft dat kan ons indertijd parten gespeeld.

Bij het optreden in Soest zat uiteindelijk maar een man of tien in de zaal, met de leden van de werkgroep erbij, maar net meer dan er muzikanten op het podium stonden. Het maakte de avond niet minder gedenkwaardig. Een van de beste live-optredens die ik ooit meemaakte. Maar als medeorganisator ook de grootste sof.

Voor de muzikanten maakte het weinig uit. Het concert was geweldig, the Rockets gingen tekeer alsof ze in een uitverkocht Bimhuis stonden. De ritmes waren snel en avontuurlijk en vooral de elektrische gitaar, van Piet de Vries, was bepalend voor de sfeer. Hij speelde niet alleen ritmepartijen, maar schrok ook niet terug voor een scheurende solo.

Bij het optreden in Artishock bemoeiden de trompettisten zich daarbij met de gitaarversterker, een oude Vox. Door aan alle knoppen te draaien zorgden ze voor onverwachte en humoristische geluidseffecten. Later hoorde ik dat ze dat bij elk optreden deden. Een zeker showelement hoorde dus ook bij de band.

Een fantastisch optreden, maar nauwelijks publiek, wellicht dat de band daarom, in de jaren daarna, tamelijk geruisloos van het toneel is verdwenen. J.C. Tans zelf hebben we later nog eens terug gezien met een trio en ook andere bandleden, zoals trombonist Wolter Wierbos en bassist Ernst Glerum, in verschillende kleinere groepen. Saxofonist Sean Bergin, een rossige reus oorspronkelijk afkomstig uit Zuid-Afrika, heb ik nog verschillende keren zien spelen.

Gitarist Piet de Vries kwam jaren later zomaar bij Artishock binnenlopen, na afloop van een filmvoorstelling. Hij was in de buurt en herinnerde zich dat hij bij ons gespeeld had. We hebben gezellig een biertje gedronken en wat gebabbeld, waarbij hij overigens meer interesse toonde voor mijn vrouw dan voor mij, maar ja, dat moet je voor de kunst over hebben...

Op internet is niet veel over Tans of zijn Rockets te vinden. Een piepklein stukje op Wikipedia, maar niets op YouTube. Op het jazzlabel BV Haast wordt wel een tweetal cd's te koop aangeboden. De oplage is beperkt, dus nieuwsgierige jazzliefhebbers moeten zich haasten.

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door Jan de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 -  deel 3 en deel 4 van dit verhaal. Lees ook de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - en Teringhond

Wordt vervolgd...

Klik op de strip voor een grotere weergave...