woensdag 31 augustus 2011

Nieuwe snaren



Hoewel ik lang niet zoveel meer op mijn gitaar speel als vroeger is het toch prettig om er af en toe eens nieuwe snaren op te zetten.


Oude snaren worden vuil en gaan dof klinken.


Mijn gitaar is een Lowden S5, met en een cederhouten topblad en mahonie hals en klankkast.


De gitaar is handgebouwd, in Japan, naar ontwerp van de Ierse gitaarbouwer George Lowden. 
Ik heb hem 2e hands gekocht in 1985.


Tegenwoordig worden de Lowden gitaren weer alleen in Ierland gemaakt en zijn ze een stuk duurder en exclusiever. Ik zou me nu geen nieuwe kunnen veroorloven...

Zie de website van Lowden Guitars 

Mijn gitaar is te horen bij de meeste filmpjes die ik op YouTube heb staan. 
Zie het Stripman Films tabblad bovenaan dit blog.

maandag 29 augustus 2011

Die buienradar is prachtig en toch tamelijk waardeloos



Een van mijn favoriete websites is buienradar.nl . Je kunt er precies zien waar het geregend heeft en door middel van animaties wordt aangegeven waar er, in de nabije toekomst, regen wordt verwacht.

Geweldig ! Maar de voorspellende waarde blijkt in de praktijk miniem.Om te zien of het op een bepaalde plaats echt gaat regenen, of droog blijft, is het niet erg betrouwbaar. Net zo min als de rest van het weerbericht, trouwens.

Ik mag natuurlijk helemaal niet klagen. Als veelal aan huis gebonden arbeidsongeschikte, hoef ik doorgaans de deur niet uit als het regent. Dus waarom zou ik me iets aantrekken van de buienradar ? Ja, ja... Maar uitgerekend die ene keer dat ik wel naar buiten moet, zal je altijd zien...

Vandaag heb ik een afspraak bij de mondhygiëniste. Volgens de voorspelling zou het overwegend droog zijn, met alleen in het noorden van het land kans op een enkele bui.

Het plaatselijke weerbericht, ook op te vragen bij buienradar.nl, voorspelde gisteren zelfs een droge dag voor Soest. En op de site zie je inderdaad de regenwolken, keurig ten noorden van mijn woonplaats, passeren.

In werkelijkheid valt er op Soestdijk echter de ene na de andere regenbui. Dat is dan weer heel mooi te zien als je de bewegende radarbeelden van de afgelopen ochtend bekijkt.

Het weer voorspellen blijft dus, ook met de modernste apparatuur, natte vinger werk. Al kun je wel, heel precies, achteraf zien waar de neerslag gevallen is.


zondag 28 augustus 2011

Maigret – Misdaad bestrijden met de fles op tafel



Commissaris Jules Maigret is een van de bekendste figuren uit de misdaadliteratuur. Een forse vent, met een pijp in de mond, gehuld in een lange donkergrijze jas. Geen vrolijke man, eerder een die geen tegenspraak duldt en ontzag inboezemt.

Maar toch geen bullebak en zeker geen dienstklopper. Maigret knijpt geregeld een oogje dicht en heeft begrip voor de onderkant van de samenleving. Een arme sloeber, of een aan lager wal geraakt hoertje, zal hij niet onnodig het leven zuur maken. De witteboorden-crimineel, die denkt dankzij zijn positie een potje te kunnen breken, moet zich eerder zorgen maken.

Als romanpersonage werd Maigret in 1931 voor het eerst opgevoerd door zijn schepper, de Belgische schrijver George Simenon. Tot 1972 verschenen er vervolgens ruim 100 verhalen en romans over de commissaris. Veel ervan spelen zich af in Parijs, maar zo nu en dan wordt de hulp van de speurder ingeroepen door politiekorpsen elders.

Een vaste methode lijkt hij niet te hanteren. Op de vraag wat hij van een nieuwe zaak denkt antwoordt Maigret steevast: 'Ik denk niet.' Dat is natuurlijk overdreven bescheidenheid, maar hij verliest zich in ieder geval niet in speculaties en theorieën. Maigret kijkt liever eerst rond, praat met getuigen, verdachten en betrokkenen en vormt zich gaandeweg een beeld.

Het is allemaal mooi te zien in de Franse televisieserie met, de vorig jaar overleden acteur, Bruno Cremer in de hoofdrol. De Belgische zender Eén zendt er momenteel, in de middaguren, weer afleveringen van uit.

Heerlijke serie. In een rustig tempo, elk deel duurt anderhalf uur, niet onderbroken door reclame, zien we Maigret aan het werk. De verhalen spelen in de jaren '50 en hoewel de serie tussen 1991 en 2005 gemaakt is, wordt die tijd overtuigend en sfeervol weergegeven. Geen mobiele telefoons of andere snufjes. Maigret rijdt zelf niet eens auto !

Maar wat misschien nog het meest opvalt is de hoeveelheid en verscheidenheid aan alcoholische dranken, die er in de serie genuttigd worden. De commissaris zit 's ochtends al aan het bier, gebruikt de lunch met een wit wijntje, ondervraagt een verdachte met een glas whiskey, cognac of wodka in de hand en neemt de zaak nog eens door met een assistent en een glas pastis, of port.

Opmerkelijk ! Het ligt voor de hand te veronderstellen dat schrijver Simenon ook wel een borrel lustte. In zijn levensbeschrijving op Wikipedia is daarover niet veel terug te vinden, al staat hij wel op de foto met een pijp.

Ik meen me te herinneren dat Simenon nogal een playboy was, die dagen achtereen besteedde aan drank, gokken en rokkenjagen. Dergelijke episodes wisselde hij af met manisch schrijven. Als ik me niet vergis was het zijn gewoonte om zich dan op te sluiten in zijn kamer en in één ruk een nieuw boek te schrijven.

Knap werk, want die boeken zijn het lezen echt waard en zijn productie was ook nog eens bijzonder hoog. Naast de Maigret-verhalen schreef hij een slordige 400 andere romans. En ondanks zijn drukke leven bereikte hij de respectabele leeftijd van 86 jaar. Ach, een pijp en regelmatig een borrel is misschien helemaal zo gek nog niet...

Zie op Wikipedia



De serie is ook op DVD verkrijgbaar...


De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. 
Klik hier voor deel 1  - deel 2  en deel 3 van deze episode... Wordt vervolgd...

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !


Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk
 en Hoe het verder ging met Theo 


vrijdag 26 augustus 2011

Midsomer Murders – Hoge misdaadcijfers in fictief graafschap


In 2009 schreef ik onderstaand verhaal. Op het Volkskrantblog werd het een van mijn best bezochte bijdragen. Vooruitlopend op een nieuw blog over een spannende tv-serie plaats ik het nu opnieuw in iets gewijzigde vorm.

Ik hou er wel van om, een beetje onderuit gezakt naast mijn vrouw, te kijken naar televisieseries over moord en doodslag. Niet alles, hoor. De meeste Amerikaanse pulp, zoals die door de commerciële omroepen uitgezonden wordt, laat ik aan me voorbij gaan. Net als vrijwel alle Nederlandse detective-reeksen.

Nee, de Britse series zijn bij mij favoriet. Hoewel een goede, Zweedse, Wallander of Martin Beck er ook best in gaat. Net als een Duitse Tatort, op z'n tijd. Maar de Engelse series zijn doorgaans spannend, sfeervol en redelijk realistisch. En ik begrijp de taal ook zonder ondertiteling.

Morse had je vroeger, nu na het overlijden van hoofdrolspeler John Thaw, volgen we zijn assistent Lewis. We kijken naar Taggart, Trial and Retribution, Wire in the Blood, Frost, Dalziel en Pascoe en Waking the Dead en ik vergeet er nog wel een paar.

Er wordt in de meeste series veel onderling geruzied door de speurders. En anders worden ze wel gedwarsboomd door hun superieuren. De ideale hoofdrolspeler schijnt een knorrige individualist te moeten zijn.

Een van de gemoedelijkere voorbeelden van het genre is Midsomer Murders, bij ons doorgaans te zien bij de KRO. De oudere, soms wat humeurige, inspecteur heet hier Tom Barnaby, een rol gespeeld door John Nettles.

Midsomer Murders is gesitueerd op het Engelse platteland. Uit de naam zou je af kunnen leiden dat het graafschap Somerset als achtergrond gekozen is. Maar de plaatsjes, die in de afleveringen genoemd worden, zul je vergeefs op de kaart zoeken.

Midsomer bestaat niet. Het is een fictief graafschap. Maar mooi is het er wel. Tsjonge wat zijn er fraaie buitenhuizen, schilderachtige cottages en knusse dorpjes. Als je op internet gaat zoeken blijkt dat er hele websites aan de serie gewijd zijn, compleet met landkaarten van Midsomer.

De fans hebben ook de werkelijke locaties opgezocht waar de opnamen gemaakt zijn. De meeste blijken in Buckinghamshire en Oxfordshire te liggen. Er is een Midsomer Murdersroute uitgezet en er is zelfs een boek verschenen waarin de mooiste plekjes beschreven worden.

Inspecteur Barnaby mag dan wel eens verzuchten dat hij af en toe moe wordt van de inwoners van Midsomer, met hun bizarre gewoonten, overspeligheid en moordpartijen, het publiek lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen. De serie is momenteel aan zijn 12e seizoen toe.

Zou het aan de fraaie omgeving van Midsomer liggen ? Of de toch wel wat karikaturale schets van het Engelse plattelandsleven, met zijn westrijden om de mooiste tuin en cricket op de 'village green' ? Of het contrast tussen al die knusheid en de daaronder sluimerende misdaad.

Hoofdrolspeler Nettles is inmiddels in 2010, na bijna 14 jaar, gestopt. In de afsluitende aflevering voert hij een neef op, ook politie-inspecteur, die hem op gaat volgen. Het herkenningsmelodietje, een walsje met een opvallende rol voor het spookachtige geluid van de theremin, zullen we voorlopig dus nog niet hoeven te missen.

Zie ook Wikipedia: Midsomer Murders, of de uitgebreidere Engelse versie 

woensdag 24 augustus 2011

Het Cantonspark in Baarn


Eerder deze week plaatste ik een blog over de Pekingtuin in Baarn. Er is nog een park, niet ver daar vandaan, dat genoemd is naar een verdwenen villa. Dat bezocht ik vorig jaar mei, met mijn vrouw. Op het VK-blog zette ik toen het onderstaande bericht...

Er staat een mammoetboom...
Vanochtend heb ik een paar foto's gemaakt in het Cantonspark in Baarn. Oorspronkelijk was dit park de achtertuin van de villa Canton, net buiten de dorpskern van Baarn. De oude 18e eeuwse villa, die versierd was met Chinese motieven, is aan het begin van de 20ste eeuw gesloopt. In 1910 is er een monumentaal pand op dezelfde plaats gebouwd en op een deel van de grond zijn andere huizen neergezet.

Het Cantonspark bleef bestaan omdat het lange tijd in gebruik was, als botanische tuin, door de Universiteit van Utrecht. Ik was er wel vaak langs gereden, maar nu voor het eerst ook het hek door gegaan.

Ps: Het Cantonspark heeft een eigen website www.cantonspark.nl/ Waar je onder meer kunt lezen over de restauratie van de wintertuin. Over het achterstallige onderhoud en de bestemming van de wintertuin en het park is jarenlang gediscussieerd. Eind 2010 heeft men de knoop doorgehakt en is het werk begonnen.



...andere monumentale bomen, zoals deze beuk...
Er lopen eendjes...
Je vindt er originele tuinornamenten...


...er is een tuinhuisje...


...en een wintertuin.




maandag 22 augustus 2011

Monumentale bomen in de Pekingtuin – Baarn



Heerlijk weer vanochtend. In 20 minuten rijd ik met de scootmobiel naar het centrum van Baarn. Via de Stadhouderslaan, die vroeger wat minder deftig de Nieuwe Steeg heette, kom ik op de Torenlaan in Baarn. Aan het eind daarvan ligt de Pekingtuin.

De indrukwekkende Amerikaanse eik valt meteen op als je de Pekingtuin inrijdt. Volgens de bomenstichting is het een van de dikste, in zijn soort, in Nederland. De stamomtrek bedraagt ruim 5,5 meter.


Van dichtbij komt de stam nog meer tot zijn recht. Het plantjaar van deze boom is onbekend. In het boek 'Bijzondere bomen in Nederland' geeft de Bomenstichting 1850 als mogelijkheid, maar op hun eigen website staat 1750 – 1800. Een ruime marge, dus.


Wat verderop in het park staat deze opvallende kronkelbeuk. De takken zijn op een vreemde manier met elkaar vergroeit en in de stam is een stuk metalen stang opgenomen. Misschien het restant van een hek dat ooit tegen de boom aan is gezet.

De Pekingtuin ligt achter de villa Peking, die gebouwd is in 1898. Op deze plaats stond een eerdere, voornamelijk uit hout opgetrokken, villa in Chinese stijl. Vandaar de naam 'Peking'.


Vlak achter de Pekingtuin ligt de Brink van Baarn. Ook best schilderachtig...

zondag 21 augustus 2011

Zit je even rustig op het balkon - Het Volkskrantblog gaat sluiten



Vrijdagmiddag, even voor vijf uur, de zon schijnt zo aanlokkelijk tussen de stapelwolken door dat ik besluit om nog even op het balkon te gaan zitten. Krantje mee en een kopje thee. Even later komt de kat ook naar buiten. Die zit ook graag in de zon.

Ik mijmer wat en kijk naar de lobelia's en korenbloemen, die nog steeds dapper staan te bloeien, hoewel hun bladeren al wat bruin beginnen te worden. Dan wordt de rust verstoort door motorgeronk. Een helikopter komt laag over het huis gevlogen.

Tsjonge, wat een kabaal. Mijn vrouw moppert wel eens op de buren die vaak met grasmaaiers, heggenscharen en bladblazers in de weer zijn, net als wij even rustig op balkon willen zitten. Maar dat is niets vergeleken bij dit gebulder.

Aan de kleuren te zien, wit en blauw, met oranje strepen, is het een politiehelikopter. Misschien is er ergens een ongeluk gebeurd ? Of is er hoog bezoek bij paleis Soestdijk ? Het toestel draait een paar rondjes en ik besluit om maar weer naar binnen te gaan.

Ik open de email en lees het bericht dat het Volkskrant-blog nu toch echt en definitief gaat sluiten. Vanavond is het zover.

Nou ja, dat was een half jaar geleden al aangekondigd. En de krant had het blog al de nek om gedraaid, lang voordat de stekker er definitief uit ging. Veel VK-bloggers hebben hun blog inmiddels verplaatst naar andere platforms. Slechts een enkele oude bekende heeft tot het laatste moment gewacht.

Die staat nu voor de keuze: Alsnog op bijvoorbeeld Blogspot, of Wordpress, een zelfstandig blog openen, of verhuizen naar web-log.nl dat de mogelijkheid biedt om de inhoud van het oude VK-blog over te zetten.

Dat laatste aanbod is een gevolg van de protesten van een groep bloggers, na de bruuske aankondiging aan het begin van dit jaar. Het heeft in ieder geval een half jaar uitstel opgeleverd, maar verder een onzekere toekomst. Niemand weet hoe dat nieuwe web-log.nl er uit gaat zien.

Ik ben blij dat ik vrij snel de knoop heb doorgehakt. Bij blogspot had ik een paar jaar eerder, toen er allerlei technische problemen waren op het VK-blog, al eens een proefblog aangemaakt. Dat heb ik omgebouwd tot mijn hoofdblog, Stripman's Prikbord. Daarnaast heb ik een nieuw Mejanderblog aangemaakt voor de verhalen die ik samen met tekenaar Gerard Kuit maak.

Ook op blogspot is er wel eens een storinkje, maar over het algemeen ben ik heel tevreden over de stabiliteit en de mogelijkheden. Over positieve aandacht heb ik niet te klagen, hoewel de bezoekersaantallen nog niet zo hoog zijn als op het oude VK-blog.

Via Facebook en Ekudos, waar VK-bloggers-groepen zijn opgericht, of via twitter, hou ik contact met een aantal oude VK-blog-collega's. Veel van de oude garde is ook te vinden op de Onafhankelijke Bloggers Associatie (OBA), die ik van wat meer afstand volg.

Het was interessant, die 6 jaar op het Volkskrant-blog. Leuk vaak, frustrerend ook zo nu en dan, met name door de gebrekkige communicatie met de blogredactie. Heel erg vind ik dus het niet dat het nu dan eindelijk definitief stopt. We redden ons ook zo wel !

Maar evengoed mijn hartelijke dank aan de Volkskrant. Als die niet het initiatief genomen had, om een blog voor lezers te openen, dan was ik misschien wel nooit gaan bloggen. En dank aan alle VK-bloggers voor hun mooie blogs, opmerkingen, reacties en discussies. Hopelijk blijven we elkaar lezen en schrijven.

Ook dank aan alle andere lezers en bezoekers. Het lijkt het eind van een tijdperk, maar we bloggen gewoon verder...

En o, ja, die politiehelikopter bleek rond te vliegen om een gevluchte crimineel op te sporen... Zie dit nieuwsbericht



De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. 
Klik hier voor deel 1  en deel 2 van deze episode... Wordt vervolgd...

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !


Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk
 en Hoe het verder ging met Theo 


donderdag 18 augustus 2011

Even een paar wolken tussendoor...




Het is er het weer voor en er is wat storing op het blog, dus ook een gelegenheid om even te proberen of ik de boel weer aan de praat krijg...



Het is een beetje prutsen, maar het lijkt te werken...



Maar alleen als je de oude editor gebruikt. En afbeeldingen plaatsen gaat alleen via de HTML-bewerker...

Gaat hopelijk ook wel weer over ! 





Laatste ontwikkeling: Als je, in je dashboard, de taal verandert van Nederlands naar Engels werkt de nieuwe editor weer...

Allerlaatste nieuws: Alles is weer normaal, dus ook de taal kan weer op Nederlands !

 

dinsdag 16 augustus 2011

Muggenplaag teistert Nederland ! Of niet, of toch wel...?



We zijn gewaarschuwd, een week of wat geleden door onderzoekers uit Wageningen, er komt een enorme muggenplaag aan ! Gisteren kwam het bericht dat de plaag toch niet doorging, door het koude weer en de harde wind. Maar hoewel de muggen zich nu even schuil hielden, zouden ze, bij een weersverbetering, alsnog toe kunnen slaan.

Vanochtend vond ik, op zoek naar nieuws over de muggen, een bericht op de site van de Telegraaf, waarin stond dat het de onderzoekers zelf zijn die de plaag gaan veroorzaken. Zij zijn van plan om honderdduizenden muggen los te laten, die ze zelf hebben gekweekt !

Heerlijke berichten ! Maar ook mooie voorbeelden van de manische manier waarop het nieuws aan ons gepresenteerd wordt. Toen we in het voorjaar een tijdje mooi weer hadden was er sprake van rampzalige droogte. Als er eens een buitje viel werd er direct bij gezegd dat het bij lange niet genoeg was om de watertekorten aan te vullen.

Nu het een poosje regenachtig en koel is hebben we meteen weer wateroverlast en muggenplagen. Die dan toch weer niet doorgaan, of toch weer wel. Wie zal het zeggen ? Het leek me een goed moment om dit oude stripje nog eens van stal te halen.


Zie:



 

zondag 14 augustus 2011

'Als je denkt dat het bedorven is, weet ik dat het beter is geworden...'


Van de Geheimzinnige Hulpman (bezoek ook zijn website !) kreeg ik onlangs een grote fles Amersfoorts bokbier, van brouwerij de Drie Ringen, cadeau. Toen ik die op een regenachtige zomeravond open maakte viel het me op dat er geen houdbaarheids- datum op het etiket stond.

Er stond wel een tekstregel die verwees naar een datum die te vinden zou zijn op de dop. Deze fles had een kunststoffen champagnekurk en daar stond niets op. Ook niet op het metalen kapje, of op de hals van de fles. Dit was echt een fles zonder houdbaarheidsdatum.

Ik stond er niet lang bij stil. Het bier smaakte prima en zag er goed uit, dus waar zou ik me zorgen over maken ? Dat deed ik wel even toen we, bij het schoonmaken van een keukenkastje, een fles Belgisch bier vonden van het merk La Chouffe.

Ook al zo'n forse driekwart-liter fles. Onze dochter had hem ooit gekocht, of cadeau gekregen, maar was er niet toe gekomen hem open te maken. Dat was zeker een jaar of 2 geleden en bij bestudering van het etiket bleek dat het bier inmiddels ruim een half jaar over datum was.

Dochter wilde het er niet meer op wagen en zette de fles bij het weg te gooien glaswerk. We zijn niet zo fanatiek met weggooien, dus daar stond hij een tijdje later nog. Ik hield hem eens tegen het licht. Dat bier zag er eigenlijk prima uit.

Ik herinnerde me een uitspraak van Pierre Celis, de onlangs overleden oprichter van de Hoegaarden brouwerij. Met een paar vrienden ben ik daar, aan het begin van de jaren '80, eens op bezoek geweest. We kwamen er aan vlak na sluitingstijd.

Toen we aan het nog aanwezige personeel vertelden dat we uit Nederland waren komen fietsen, werden we binnen genodigd. Want helemaal uit Nederland naar Hoegaarden komen en dan geen bier gedronken hebben, dat kon toch niet, vonden ze.

We werden naar het proeflokaal gebracht en kregen een glas witbier. Na enige tijd kwam meneer Celis zelf aan ons tafeltje zitten en schonk ons nog een paar van zijn specialiteiten. Een heel aardige en enthousiaste man, die van alles vertelde over zijn bier.

Hij zei bijvoorbeeld van plan te zijn om in de VS een brouwerij te beginnen. Iets dat hij later ook gedaan heeft. En hij vertelde over de houdbaarheidsdatum die verplicht op zijn bierflesjes moest staan. Onzin vond hij dat. Men mocht het Hoegaarden bier altijd terug komen brengen. Want als iemand mocht denken dat het bedorven was, wist hij dat het juist beter was geworden.

De fles La Chouffe, die we in het keukenkastje gevonden hadden, werd dus terug in de koelkast gezet. Een dag later maakten mijn vrouw en ik hem open. Het bier bleek nog prima te drinken.

Zie voor meer geruststellende woorden de website Bier en Gezondheid 


De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. 
Klik hier voor deel 1 van deze episode... Wordt vervolgd...

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !


Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk
 en Hoe het verder ging met Theo 

donderdag 11 augustus 2011

Vlinders, paarden en zweefvliegen



Gisterochtend vloog er een atalanta tegen het raam aan. Geen paniek, vlinderliefhebbers, de gevolgen waren niet ernstig, het diertje kon zijn weg vervolgen.

Door die kleine botsing dacht ik, toen ik even later naar buiten ging, ik zal eens langs de vlinderstruiken in de buurt rijden, om te kijken wat er op zit. Geen vlinders helaas. Die ene atalanta was de enige die ik de hele dag te zien kreeg.

De foto hiernaast, van een Atalanta op een vlinderstruik, dateert uit 2009...









Wat verderop, langs de Biltseweg, stonden wel deze paardjes in de wei. 


Het schijnt dat het wespentijd is. Maar veel wespen ben ik nog niet tegengekomen.


Wat ik de laatste tijd wel veel zie zijn zweefvliegen. Ze lijken wel wat op kleine wespjes, maar ze zijn volstrekt onschuldig. Ze hebben geen angel om mee te steken, of kaken om mee te bijten. In 2009 maakte ik er een filmpje over...



dinsdag 9 augustus 2011

Mees zonder staart – Ongeluk, ziekte of evolutie ?



Ik waarschuw maar direct: het zijn niet de mooiste vogelfoto's die ik ooit maakte. Maar deze keer gaat het me vooral om dat ene vogeltje. Die mees zonder staart, die maar af en toe op het balkon komt en dan moet je er snel bij zijn en wat wazigheid en spiegelingen voor lief nemen. 

Even ter vergelijking, de mees zonder staart vooraan, een mees met staart achter.
Sinds een paar weken komt de mees zonder staart af en toe langs. Een gek gezicht. Het schijnt hem niet te hinderen dat er een lichaamsdeel ontbreekt. En het is niet voor het eerst dat ik dat bij een vogel waarneem. Een paar jaar achtereen hadden we regelmatig een houtduif zonder staart op balkon. Ook die redde zich best.

De foto's die ik toen op het Volkskrantblog plaatste leidden tot verschillende theorieën. De staart was misschien verloren gegaan bij de ontsnapping aan een kat of roofvogel ? Misschien was hij ziek en zou de staart na de rui weer terug groeien ?


Mijn veronderstelling dat het om een evolutionaire ontwikkeling kon gaan, dat zo'n staart eigenlijk maar een nutteloos aanhangsel was en dat binnenkort alle duiven hun staart zouden verliezen, werd weggehoond. Het paste niet in het plaatje dat veel mensen hebben van de natuur. Die is immers perfect en foutloos, door Onze Lieve Heer, of anders wel door Darwin, bedacht. In dat ideaalbeeld passen geen nutteloze staarten.


Toch kon ik, aan de duif noch aan deze mees, zien dat ze gebukt gingen onder het missen van hun staart. Bij het vliegen leken ze hem niet nodig te hebben. Waarom zou je dan als vogel energie steken in het laten groeien van zo'n ding, als je hem eigenlijk best kunt missen ?

Ach, zo doordacht is de evolutie helemaal niet. Dieren hebben allerlei nutteloze onderdelen. Zo hebben veel mannetjesdieren tepels. Knap onzinnig !


Hier zie je dat de mees, ook zonder staart, zijn mannetje staat. Hij jaagt zonder probleem een mees met staart weg bij de pinda's. Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat, de laatste keer dat ik hem zag, er toch een kort staartje leek te groeien. Misschien is hij alleen maar wat achtergebleven in zijn ontwikkeling...?

zondag 7 augustus 2011

In je eigen dorp weet je de weg, tenminste...



Een vakantie in je eigen dorp heeft allerlei voordelen. Je hoeft geen vermoeiende reis te maken om je vakantie-bestemming te bereiken. Je kunt gewoon thuis blijven en in je eigen vertrouwde bed slapen.

Je hoeft geen koffers in te pakken, of je af te vragen wat je allemaal mee zal nemen. Je hebt al je boeken, muziek en films direct bij de hand. De omgeving is aangenaam, het weer afwisselend en je weet overal de weg. Tenminste, dat zou je denken.

Afgelopen week waren mijn vrouw en ik in een avontuurlijke bui en reden naar de rand van ons dorp. Daar is, aan de weg naar Amersfoort, een benzinepomp met autowasstraat en een restaurant met terras. De omgeving is landelijk, met weilanden en oude boerderijen, achter het restaurant ligt het bos van de Korte Duinen.

Het was lekker weer, stapelwolken waar de zon tussendoor scheen, dus zetten wij ons aan een terrastafeltje en bestelden een kopje koffie. We babbelden wat en keken naar het verkeer dat voorbij kwam.

Dat waren niet alleen auto's, vrachtwagens, een truc met oplegger waarop auto's en twee personenbusjes stonden, maar ook fietsers en bromfietsers, een grasmaaier, een meisje op een paard, een man met een tennisracket en wandelaars met honden.

Ondertussen spraken we over vrienden, bekenden en familieleden. Weet je nog van dat ene feest, vroeg mijn vrouw bijvoorbeeld, toen ik met een vriendin net deed alsof we alle twee verkering hadden met L...? Ja, dat wist ik nog, dat waren nog eens tijden !

Iedereen had het erover en L. was ineens het middelpunt van de belangstelling. Vooral de andere dames wilden precies weten hoe dat nu was, een relatie met z'n drieën. Ha ha, ook in je eigen dorp kun je lol hebben !

Ondertussen was een vrouw met haar dochtertje uit het bos, achter het restaurant, komen fietsen. Het tweetal hield aarzelend stil aan de rand van de weg en na wat heen en weer kijken kwamen ze naar ons toe.

'Weet u misschien de weg naar “de Paardenkamp” ?', vroeg de vrouw. Ja, dat is hier vlak bij zei ik. In het weiland tegenover het terras kon je de paarden al zien staan. Een klein stukje die kant op, wees ik en stuurde ze de weg op, richting Amersfoort.

Toen ze uit het zicht waren vroeg ik mijn vrouw: Het is toch wel die kant ? Of is het een klein stukje de andere kant op ? We twijfelden nu allebei. Nee, aan de andere kant was toch die meubelzaak en die grote villa...?

We wisten het niet helemaal zeker en besloten op te stappen. Laten we maken dat we weg zijn, voor ze terug komen, zei ik bij wijze van grap. Mijn vrouw ging het restaurant in om te betalen. Daarop zag ik de twee fietsers aan de overkant van de weg weer aan komen.

Oei, dacht ik beschaamd, de verkeerde kant op gestuurd. Ik deed van achter mijn zonnebril net alsof ik ze niet zag. Toen ze voorbij reden zwaaiden ze vriendelijk...

Ps: Stichting de Paardenkamp, het nationale rusthuis voor paarden, is al sinds 1962 gevestigd aan de Birkstraat in Soest. Jarenlang reed ik er elke dag langs, op weg naar school. Ik ben er nooit op bezoek geweest. Zo'n 15.000 paardenliefhebbers, per jaar, doen dat wel. De toegang is gratis !


De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. 

 
Wordt vervolgd...


Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !


Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk
 en Hoe het verder ging met Theo 

woensdag 3 augustus 2011

Vakantie is aan mij niet besteed



Je zou het misschien niet zeggen, maar eigenlijk ben ik met vakantie. Dat wil zeggen dat mijn vrouw vrij is van haar werk en de kinderen naar het zonnige zuiden zijn. We hebben het huis dus voor ons zelf en we blijven, ook dit jaar, weer lekker thuis.

Vorig jaar schreef ik daar, op het Volkskrantblog, het onderstaande verhaal over. Het werd opgepikt door de internet-redactie van de krant en prominent op de website gezet. Binnen enkele dagen kreeg ik bijna 5000 bezoekers op mijn blog, een record.

Er zijn deze zomer wel een paar verschillen in vergelijking met vorig jaar. Ik kan nu een paar keer per week weg met mijn scootmobiel. En ons boottochtje ging dit jaar niet door. In plaats daarvan zijn we naar de dierentuin geweest. Dat was ook leuk...

Hieronder het verhaal van 2010:

Er zijn mensen die denken dat ik altijd vakantie heb. Ik ben arbeidsongeschikt verklaard en hoef dus niet meer te werken. Ik kan dus de hele dag zelf bepalen wat ik doe.

Dat zou zo zijn als ik kerngezond was. Helaas ben ik chronisch ziek, de reden van mijn arbeidsongeschiktheid, waardoor ik maar heel weinig kan doen. In de praktijk heb ik eigenlijk huisarrest. Als ik me niet teveel inspan kan ik, op eigen kracht, twee keer per week een half uurtje luchten.

Als ik dat uitleg zijn er die zeggen dat dat dan wel erg zwaar zal zijn. Nou, ja, ik zou het graag anders zien, natuurlijk, maar zolang ik maar niet over de grenzen van mijn lichamelijke mogelijkheden heen ga, is het doorgaans wel te doen, hoor.

In de uren die ik niet doorbreng met rusten op bed, vermaak ik me best met kleine klusjes in huis en op balkon en met boeken, tv, stereo en internet. Vakanties zijn niet zo aan mij besteed. Ook op mijn vakantie-adres moet ik een groot deel van de dag rustend doorbrengen en reizen is extra vermoeiend.

Wel laat ik me af en toe een paar uurtjes door de omgeving rondrijden. Per auto of rolstoel, of een combinatie van beiden. Varen kan ook, ontdekten we vorig jaar, in zo'n salonboot die ook geschikt is voor rolstoelers.

Eerder maakten we al eens een boottochtje over de Vecht bij Weesp. Dit keer deden we een rondvaart over de Loosdrechtse plassen en de Vecht.

Van te voren zag het weer er niet al te best uit, maar dat viel op de dag zelf enorm mee. Toen we ons eenmaal door de opgebroken straten van Hilversum gewurmd hadden en de aanlegsteiger hadden bereikt, bleek dat men daar helemaal voorbereid was op passagiers in rolstoelen.

Het trapje de salon in werd, met behulp van enkele metalen platen, omgebouwd tot een hellingbaan. Ikzelf en de andere rolstoelers werden naar beneden getransporteerd en de hellingbaan weer verwijderd. Zo mankeer je niets, zo zit je met een groep andere mentaal- en/of lichamelijk gehandicapten, netjes opgeborgen in de salon van een rondvaartboot.

Maar ach, het was best leuk. Het uitzicht mooi, de koffie lekker, de lunch eenvoudig maar voldoende en het meegenomen gezelschap aangenaam. Op het personeel aan boord was ook niets aan te merken. En tegen het eind van het tochtje droegen mijn metgezellen de rolstoel weer de trap op, zodat ik ook nog even op het achterdek uit kon waaien.

Niet alle dagen vakantie, dus. Maar af en toe een ochtendje is ook best leuk !