zondag 30 september 2012

Daar herinner ik me niets van. Of misschien toch...?



Ik droomde dat ik een pakje naar een andere stad moest brengen. Ik reed op mijn fiets, over een pad langs een kanaal. Er speelden kinderen in het gras. Even later reed ik een onbekende stad binnen. Ik zocht een rustig plekje om even te telefoneren, want ik wist het adres niet meer waar ik moest zijn. Uiteindelijk stopte ik bij een winkelcentrum, waar ik mijn fiets neerzette en in mijn tas zocht naar mijn telefoon.

Wonderlijk toch hoe je, terwijl je slaapt, hele landschappen en steden kunt verzinnen die je nog nooit eerder gezien hebt. De hierboven beschreven omgeving kwam me in ieder geval niet bekend voor. Hoewel ik het in mijn droom heel gedetailleerd zag, leek het niet op de plaatsen waar ik regelmatig kom, of waar ik in het verleden ooit geweest ben.

Maar misschien speelt ons brein hier wel een spelletje met ons. Het zou kunnen dat we in onze dromen uit herinneringen putten die, op andere momenten, onbereikbaar zijn. Er is tenslotte heel veel dat we wel gezien hebben, maar inmiddels vergeten zijn.

Neem nou dat reisverslag, uit 1987, waar ik onlangs een paar keer over schreef. Op internet heb ik een aantal plaatsen die ik beschreven heb opgezocht. Met Google Streetview heb ik in dorpjes rondgekeken en stukjes weg opnieuw, maar dan virtueel, 'gereden'.

Als ik van te voren aan een route dacht, of een plaats, of kasteel, dan kon ik doorgaans maar vage beelden oproepen. In werkelijkheid zag het er dan ook vaak heel anders uit. Het is wonderlijk hoe weinig ik me echt herinnerde.

Okee, er kan het een en ander veranderd zijn, in 25 jaar. Maar als ik de beelden bekijk van de Menai Bridge, bijvoorbeeld, waar ik volgens mijn verslag 2 keer overheen gefietst ben, herken ik er niets van. En het is toch een mooie 19e eeuwse hangbrug, met prachtige uitzichten over de bergen van Snowdonia en het eiland Anglesey.

Soms dacht ik ook dingen wel te herkennen, maar kwam ik er later achter dat ik me vergiste. Op de weg naar Caernarfon, bijvoorbeeld, zag ik met Streetview een lange, hoge muur langs de weg. O, ja, dacht ik, dat hoort bij een groot landhuis. Even verderop is een poort. Dat bleek te kloppen, maar deze klassiek vormgegeven doorgang, met een stenen leeuw erboven, herinnerde ik me dan weer niet.

In mijn aantekeningen staat dat ik een paar dagen later, aan de andere kant van Caernarfon, langs Gwrych Castle gereden ben. Een neogotisch bouwwerk waar '...ons Haarzuilens wel een paar keer in past...'.

Als ik dat opzoek blijkt ook daar een lange, hoge muur langs de weg te staan. En een poort ! Deze lijkt ook niet precies op wat ik me dacht te herinneren, maar komt toch meer in de buurt dan de vorige. En dat kasteel, dat je alleen van een flinke afstand kunt zien, is inderdaad enorm, terwijl dat vorige landhuis helemaal niet waarneembaar is, vanaf de doorgaande weg.

Na verloop van tijd duizelt het me. Al die wegen, dorpen en steden, rivieren en kanalen, waar ik langs gefietst ben. Ergens zitten ze in mijn hoofd en soms denk ik dat ik me er iets van herinner. Ook al blijkt die herinnering vaag en onbetrouwbaar. Dat is vast waar ik het in mijn dromen vandaan haal...

Zie ook op Wikipedia: Menai Bridge en Gwrych Castle 



De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit hoofdstuk.

Klik op de strip voor een grotere weergave. Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011  en  het Strip-overzicht van dit jaar

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

vrijdag 28 september 2012

De maan en de zon


Twee dagen geleden scheen de ondergaande zon nog op de wolken, 
met daarboven de maan...


Gisteren kwam, aan dezelfde kant van het huis, de zon juist weer tamelijk decoratief op.


Een kwartier later alweer een heel ander uitzicht... 

Je kunt op de foto's doorklikken voor een grotere weergave...

woensdag 26 september 2012

Llyn Celyn – Of nog een vergissing in mijn reisverslag



Het is ontzettend leuk, zo'n reisverslag van 25 jaar geleden. Zorgeloos genieten en mijmeren, zou je zeggen. Maar ik kan het niet laten om uit te zoeken hoe ik toen precies gereden ben. En daarbij kom ik af en toe vreemde vergissingen tegen.



In het schrift is, links op de foto, een ansichtkaart geplakt van de Hirnant Pass, met de opmerking erbij dat ik twee maal over deze mooie weg gefietst zou zijn.

Bij nader inzien is dat een vergissing. Ik stond een paar dagen op een camping, aan het meer van Bala, In Noord-Wales. Vandaar ben ik naar Harlech Castle gereden (te zien op de andere ansichtkaart) en later richting Caernarfon. Langs die Hirnant Pass en het stuwmeer Llyn Vyrnwy zou een enorm eind om zijn.

In mijn verhaal schrijf ik over de weg van Bala naar Ffestiniog die '… klimt tot een hoogte van 450 meter. Langs het hoogst gelegen benzinestation van Wales, naar een van de mooiste uitzichten die ik tot nu toe genoten heb.'

Als ik met streetview ga kijken bij dat eerste stuwmeer, dan herken ik niets van de toch opvallende stuwdam. Terwijl het benzinestation en ook het uitzicht iets verderop, precies aansluit bij mijn beschrijving, alleen ligt dat aan een heel andere weg.

Op internet vind ik dat benzinestation, bij de kruising van de B4391 en de B4407, hoewel inmiddels de pompen zijn verdwenen en het kleine witte huisje in gebruik is als café. Die B4391 vertrekt uit Bala, naar het noorden en komt langs een ander stuwmeer, het Llyn Celyn.

Het landschap daar lijkt als twee druppels water op dat van de ansichtkaart, dus wat dat betreft is het geen vreemde vergissing. Aan de andere kant moet ik indertijd mijn wegenkaart op z'n kop hebben gehouden, want de weg die ik dacht te hebben genomen gaat naar het zuiden...

De aanleg van het stuwmeer van Llyn Celyn, in de jaren '60, heeft een controverse veroorzaakt die 40 jaar later nog na sudderde. In het dal dat ervoor onder water werd gezet lag namelijk het dorpje Capel Celyn, volgens Wikipedia een bolwerk van Welshe cultuur en taal.

De bevolking was tegen de verdwijning van het dorp. In het Britse parlement, dat over de aanleg van de dam moest stemmen, waren ook alle afgevaardigden uit Wales tegen het plan. Maar het werd toch doorgezet, omdat de Engelsen de watertoevoer voor de stad Liverpool wilden verzekeren.

Er waren protestacties en de nationalistische partij van Wales won flink wat stemmen in de daarop volgende verkiezingen. Maar toen was het kwaad al geschied. Uiteindelijk heeft het gemeentebestuur van Liverpool, in 2005, excuses aangeboden voor de gang van zaken. Zie op Wikipedia: LlynCelyn 

Wat niet wegneemt dat het een wonderschoon landschap is. Ik beschreef het zo:
'Van een hoogte van 300 meter kijk je op de woest stromende Afon Cynfal, gevoed door allerlei watervallende en stroomversnellende beekjes. Op vlakke stukjes grazen schapen en paarden, terwijl boven de dennenbossen, wat verder naar het dal van Ffestiniog, een buizerd zijn rondjes draait.' 

Kastelen in Wales – Bescherming en overheersing

zondag 23 september 2012

Kastelen in Wales – Bescherming en overheersing



Vanaf de oudheid tot in de huidige tijd hebben machthebbers gebruik gemaakt van indrukwekkende architectuur, om hun status te benadrukken. Van Farao's tot groot-industriëlen, van koningen tot kerkleiders. Het is dus niet vreemd dat de belangrijkste overblijfselen uit de middeleeuwen de kerken en kastelen zijn, de zetels van geestelijke- en wereldlijke macht.

Erg kerkelijk ben ik nooit geweest, maar van jongs af aan was ik wel gefascineerd door kastelen. Mijn eerste grote fietstocht was naar het Muiderslot en later plande ik de langste fietsvakantie die ik ondernam, naar de kastelen van koning Edward I, in Noord-Wales.

Een kasteel of burcht werd gebouwd om een landstreek te beschermen. De omwonenden konden zich er terug trekken in tijden van gevaar. Maar vanuit een versterking kon je ook de omgeving overheersen en terroriseren. In veel gevallen zal beide zijn gebeurd. Je kon bescherming krijgen, maar tegen een prijs. Een soort middeleeuwse maffia.

Koning Edward, die regeerde van 1272 tot 1307, bouwde kastelen in Wales om het land aan zich te onderwerpen. In korte tijd liet hij een reeks nieuwe burchten bouwen, de belangrijkste in Caernarfon, Conwy, Harlech en Beaumaris, met versterkte stadjes erbij. Die bevolkte hij met Engelse immigranten.

De Welshmen, die er van oorsprong woonden, kregen maar zeer beperkt toegang en werden zo, ook op economisch gebied, aan banden gelegd. Erg blij waren ze daar niet mee en dus kwamen ze een aantal malen in opstand. Zonder succes. Uiteindelijk leidden Edwards inspanningen en die van zijn opvolgers, er toe dat Wales definitief opgenomen werd in het Verenigd Koninkrijk.

Een dergelijke militaire bouwcampagne is natuurlijk enorm kostbaar. In 20 jaar tijd begon Edward aan de bouw van 10 kastelen. Het bracht hem in financiële problemen en voor zijn nazaten bleek het onmogelijk om al die bouwwerken in goede conditie te houden.

Hoe ingenieus de versterkingen indertijd ook gebouwd zijn, onder leiding van meester-metselaar James of St George, na verloop tijd verloren ze hun militaire waarde. De kanonnen werden steeds groter, dat vergde heel andere beschermingsmaatregelen en de bedreigingen kwamen niet langer van oproerige inlanders.

Het gevolg is dat de kastelen er nu als ruïnes bij staan. Het kasteel van Beaumaris, op het eiland Anglesey, is zelfs nooit helemaal afgebouwd. Maar desondanks is het bijzonder indrukwekkend. In mijn reisverslag uit 1987 noem ik het een sprookje:

'Met een dubbele rij torens en weermuren, met daarin uitgespaarde gangen en twee gigantische poortgebouwen. De bovenste weergang is een leuke voor mensen met hoogtevrees. Zo'n 2 meter breed en (bij een restauratie) in de vorige eeuw geplaveid met grote kiezelstenen. Aan weerskanten is een richeltje van 10 tot 50 cm hoog. Alleen langs de smalste stukken staan hekken. Ik heb verscheidene mensen ontmoet die helemaal niet naar boven durfden. Ik hield me groot en wandelde kalm rond de transen, alsof ik geen 20 meter boven de grond liep...'

Er werd 35 jaar aan het kasteel gewerkt, op een zeker moment met meer dan 3000 man tegelijk. Een versterkte haven werd aangelegd zodat Beaumaris direct vanuit zee kon worden bevoorraad. De inheemse nederzetting Llanfaes werd zelfs een aantal kilometers verplaatst, om ruimte te maken voor de nieuwbouw.

Hoewel het kasteel nooit helemaal is voltooid moet het indertijd bijna onneembaar zijn geweest. Door zijn imposante omvang was het voor de omgeving een niet mis te verstaan teken van macht. Het is gebouwd om te overheersen, maar gezien alle verdedigingsmaatregelen waren de overheersers ook erg bezorgd over hun eigen veiligheid.

Zo geeft een kasteel toch een dubbele boodschap: Kijk eens hoe machtig ik ben, maar ook hoe de machthebber angstvallig achter dikke muren zit. Agressief en bang...

Veel informatie over de kastelen in Wales is te vinden op www.castlewales.com

De genoemde kastelen zijn ook terug te vinden op Wikipedia: BeaumarisCaernarfon  – Conwy en Harlech

De vier kastelen en stadjes samen zijn opgenomen in de werelderfgoedlijst van Unesco


De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit hoofdstuk.

Klik op de strip voor een grotere weergave. Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011  en  het Strip-overzicht van dit jaar

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


donderdag 20 september 2012

Van oud papier naar digitale techniek



Wees maar niet bang, ik ga niet het hele reisverslag van mijn fietsvakantie uit 1987 op het blog zetten. Maar ik heb er afgelopen zondag uit geciteerd en ik ga dat eerdaags waarschijnlijk nog wel eens doen. Dus is het misschien ook wel leuk om te laten zien hoe het er uit ziet.

Een ouderwets schrift is het, met harde kaft. Op de omslag wat stickers die ik onderweg oppikte en een plakplaatje uit de Sunday Times. Een cricketspeler van lang geleden. Niet dat ik verstand heb van cricket, maar indertijd vond ik dat grappig.

Aan de binnenkant uiteraard een verhaal voor bijna elke dag van de reis, tickets, bonnetjes en ansichtkaarten. Een fototoestel had ik niet mee. Wel een pakje blanco correspondentiekaarten, potlood en een fineliner. De tekeningen die ik daarmee maakte stuurde ik naar familie en vrienden. Ik heb er zelf niet één meer.

Maar dankzij het internet kan ik nu opzoeken waar ik geweest ben. En ik heb de afgelopen dagen heel wat lol gehad met Google Maps en Streetview. Je zou kunnen zeggen dat ik vanaf de bank een deel van mijn vakantie opnieuw gedaan heb. De campings waar ik heb overnacht, de pub waar ik mijn eerste Engelse biertje dronk en natuurlijk de kastelen en andere bezienswaardigheden.

Niet dat ik alles weer herken, daarvoor is het toch te lang geleden, maar met behulp van mijn reisverslag kom ik toch een heel eind. Soms kan ik ook constateren dat dingen veranderd zijn. De Village Store van het dorpje Monyash is bijvorbeeld gesloten en vlak naast Flint Castle, in Noord-Wales, is een nieuw bedrijventerrein aangelegd.

Een heel enkele keer moet ik tot de conclusie komen dat ik, 25 jaar geleden, naar de verkeerde plek ben gereden, of de verkeerde steenhoop heb bekeken. In mijn verslag beschrijf ik bijvoorbeeld een zoektocht naar de Nine Ladies Stone Circle, een prehistorisch monument, op een heuvel in het Peak District.

'Prachtig uitzicht daarboven en een heel stel grote stenen in een onoverzichtelijke opstelling,' schreef ik. Maar op internet zie ik dat het juist tamelijk bescheiden steentjes zijn, die keurig in een kringetje staan. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat er in die buurt meerdere overblijfselen uit de oudheid zijn. Een vergissing is snel gemaakt.

Bij de grotere bouwwerken was het makkelijker, daar stonden ook toen al bordjes bij. Maar daarover later meer...

woensdag 19 september 2012

Er staat een boom aan het eind van de regenboog


Dat was een bijzonder mooie regenboog, gisterenavond. 


Extra fel misschien, door de laag staande zon...


En nu weten we het zeker: Er staat een boom aan het eind van de regenboog.


Het laatste restje...

Je kunt op de foto's klikken voor een grotere weergave...

zondag 16 september 2012

Kastelen, een koning en kamperen



Aanvankelijk was ik van plan om iets te schrijven over mijn jeugdliefde voor kastelen. Die bereikte een hoogtepunt toen ik in 1987 op fietsvakantie ging in Engeland en Wales. Daar wilde ik de kastelen bekijken die Edward I had laten bouwen om de Welshmen er onder te houden. Ik geloof niet dat ik me toen erg verdiept had in het leven van die middeleeuwse koning, maar nu lijkt het me wel leuk om daar iets meer over te weten te komen.

Bij Wikipedia is zijn levensverhaal uitgebreid te lezen, hier even in het kort: Edward werd geboren in 1239 en stierf in 1307. In de tussentijd ging hij op kruistocht, trouwde 2 keer, verwekte minstens 17 kinderen, veroverde Wales en versloeg de Schotten.

Hij wordt over het algemeen beschouwd als een succesvolle vorst, die in zijn tijd gerespecteerd en gevreesd werd. Hij voerde belangrijke veranderingen door in de rechtspraak, het belastingstelsel en het parlementaire systeem en behaalde de nodige overwinningen op het slagveld.

Maar hij had ook voortdurend financiële problemen en trad bruut op tegen de Joden, die in het bankwezen belangrijke posities innamen. In 1290 besloot hij uiteindelijk alle Joden uit Engeland te zetten en al hun bezittingen in beslag te nemen. Andere Europese vorsten waren hem daar overigens in voorgegaan.

Een interessant en roerig leven dus, dat tot op de dag van vandaag gevolgen heeft. Bijvoorbeeld, dat de Engelse kroonprins nog steeds tot Prince of Wales wordt gekroond, in het kasteel dat Edward bouwde in Caernarfon.

Ik pakte het schrift erbij, waarin ik indertijd het verslag van mijn fietstocht naar Edwards kastelen heb opgeschreven. Al snel zat ik me te verbazen over de energie die ik toen aan de dag legde. Dagtochten van 70 tot 100 kilometer, tegen de wind in, met volle fietstassen. Daarna een camping zoeken, tent opzetten, boodschappen doen, eten koken, afwassen. En de volgende dag meteen weer op pad.

Alleen de boottocht al, een bijna doorwaakte nacht op de pont, in een 'reclining chair', na een uur of 6 fietsen door de regen. Tegenwoordig zou ik daar een week van uit moeten rusten ! Aan de ene kant is het jammer dat mijn lichamelijke toestand zulke inspanningen niet meer toe laat. Aan de andere kant is het mooi dat ik het toen toch maar gedaan heb. Er zijn genoeg mensen die dat soort dingen uitstellen tot na hun pensioen.

Het is ook maar goed dat ik er zo'n uitgebreid verslag van geschreven heb. Want mijn herinneringen zijn, 25 jaar later, toch wel erg vervaagd. Zo duurde het geruime tijd voor ik enig beeld op kon roepen van de tweede camping waar ik verbleef. Volgens mijn notities was het erg mooi gelegen, het Greenhills Caravan Park in Bakewell, in het Peakdistrict.

'Tussen de heuvels, met naar drie kanten prachtige vergezichten over door lage muurtjes uit elkaar gehouden weiden en velden. Een groepje boerderijen, aan één kant in de diepte, en hier en daar wat bos.'

Op internet heb ik wel eens gezocht naar plaatjes van een prehistorische steencirkel die ik, vlakbij Bakewell, bezocht. Wat ik vond leek niet veel op wat ik me meende te herinneren.

In mijn verslag noem ik ook Haddon Hall, een kasteel-achtig landhuis dat niet ver van die steencirkel staat. Als ik dat opzoek vraag ik me af waarom ik daar indertijd zo achteloos langs gefietst ben. Wat een indrukwekkend bouwwerk !

Maar goed, ik was een rare snijboon. Een beetje in je eentje naar Wales fietsen om naar middeleeuwse kastelen te gaan kijken... Over die kastelen hebben we het ondertussen nog helemaal niet gehad. Dat moet dan maar een volgende keer.




De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit hoofdstuk.


Klik op de strip voor een grotere weergave. Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011  en  het Strip-overzicht van dit jaar

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

donderdag 13 september 2012

Het is maar goed dat de verkiezingen weer achter de rug zijn



Nee, beste mensen, verwacht van mij geen duiding van de verkiezingsuitslagen. 
Ik snap er niets van. 
Ja, dat de kiezers het vorige gedoog-kabinet maar niets vonden lijkt me duidelijk. 
CDA en PVV zijn er flink voor afgestraft en de coalitiepartijen hebben nu nog maar 69 zetels, dat is een verlies van 6.


Mooi! En terecht ! Maar hoe is het dan in hemelsnaam mogelijk dat de VVD,
 toch de initiatiefnemer van de gedoogconstructie, 10 zetels wint !??
 Onbegrijpelijk.


Ondertussen is men hier in de straat de boel aan het opbreken. 
Want crisis of geen crisis, ons dorp stapt over op glasvezel. 
Het is maar goed dat de verkiezingen al achter de rug zijn, 
want vandaag had ik het stemlokaal niet kunnen bereiken...


woensdag 12 september 2012

Avontuurlijke stembusgang met onbekend gevolg




De gang naar de stembus, vandaag, kon wel eens avontuurlijk worden. Door lichamelijke problemen, vermoedelijk een virusje, misschien wat overbelast, ben ik ruim een week niet naar buiten geweest. Maar de democratische plicht roept !

Ik had iemand kunnen machtigen, natuurlijk, maar dochter is de hele dag op stap en mijn vrouw moet de hele dag werken. Dus ga ik er op uit met machtigingen van het hele gezin. Het stembureau is vlakbij, in een bejaardencentrum, dus het zal wel scootmobielvriendelijk zijn. Hoop ik...

'Leden Occupy verbranden stempassen in Utrecht' was een nieuwsbericht van een paar dagen geleden. 'Je kan je afvragen hoeveel invloed jij hebt op politici in het huidige systeem. De invloed van de kiezer op de Tweede Kamer is door het kiesstelsel behoorlijk ingedamd.', citeert de website van Trouw een van de actievoerders.

In mijn omgeving hoor ik dat geluid ook af en toe wel eens. 'Waarom zou je gaan stemmen, het maakt toch allemaal niets uit. Die gasten in Den Haag zijn allemaal zakkenvullers die alleen maar voor hun eigen belangen opkomen.' Of: 'Het zijn niet de politici die de dienst uit maken maar de grote bedrijven.'

Nu heb ik ook geen buitengewoon hoge verwachtingen van de invloed die ik uit kan oefenen via het kieshokje. Ik ben, zelfs met mijn twee volmachtstemmen, maar een piepklein zandkorreltje in de grote oceaan van de politiek.

Als individu ben ik onbelangrijk. Maar ik maak deel uit van een grotere groep, de stemmers op de partij van mijn keuze. Samen met andere partijen kunnen die wel invloed uitoefenen. En hoe meer mensen op mijn partij stemmen hoe groter die invloed zal zijn. Daarom is mijn stem wel van belang.

Stemmen doen we voor het 'wij'-gevoel. Geen goeie actie van Occupy Utrecht, dus. Gelukkig blijkt het ook helemaal geen actie van Occupy te zijn. Op hun eigen website staat: 'Occupy Utrecht verbrandt geen stempassen. Occupy Utrecht ondersteunt geen enkele actie die oproept niet te gaan stemmen. Wij geloven dat de inspraak vergroten belangrijker is. Wij distantiëren ons bijgevolg van iedere actie die oproept niet te gaan stemmen.'

Dus vooruit ! Op naar de stembus ! Wat de gevolgen ook mogen zijn...

zondag 9 september 2012

Omzien in trots, of in verbazing ?



Ik heb het de afgelopen tijd niet op de voet gevolgd. Al die politieke debatten tussen de leiders van de grootste partijen... Het is me te vermoeiend. Maar ik begrijp dat het vooral over de economie, Europa en de zorg is gegaan.

En dan vooral over: hoe helpen we de economie er weer bovenop. Hoe zorgen we er, met meer of minder inbreng van Europa, voor dat de economie er weer bovenop komt. En hoe hervormen we de zorg zo, dat de economie er weer bovenop kan komen.

Terwijl we ons er, naar mijn idee, meer zorgen zouden moeten maken over hoe we de Aarde in de toekomst een beetje leefbaar kunnen houden. Met steeds meer mensen, steeds schaarsere grondstoffen en die verdomde economie die altijd maar groter moet groeien.

Het zou eigenlijk veel beter zijn als die economie eens ophield met groeien. De huidige crisis zou een mooie opmaat kunnen zijn voor een kleinere, duurzame economie. Maar bij de grootste politieke partijen moet je met dat soort ideeën niet aankomen.

Zoals gezegd, ik heb het niet heel fanatiek gevolgd. Maar de enige twee partijen, waarvan ik een enthousiast pleidooi voor duurzaamheid heb gelezen, waren de Partij voor de Dieren en de Christen Unie.

'De groene kiezer moet in opstand komen', schrijft Marianne Thieme van de PvdD, in de Volkskrant. 'Economische groei is niet de oplossing van onze problemen, maar de oorzaak ervan. We moeten niet meer van de aarde vragen dan zij kan leveren.'

Daar ben ik het erg mee eens. Dat zij in de loop van haar verhaal wat apocalyptische waarschuwingen laat horen zal ik haar dan maar vergeven. De Aarde zal niet zo snel vergaan en ook de mensheid zal het nog wel even volhouden. Maar we zouden het onszelf een stuk makkelijker maken als we afstapten van het huidige economische denken.

Thieme krijgt, ook in de Volkskrant , bijval van Arie Slob en Joël Voordewind, van de Christen Unie, die, onder de kop 'De wereld van voor de crisis komt niet terug', stellen dat 'Puur economische groei niet het antwoord is op de crisis: duurzaamheid is het sleutelwoord.'

De vraag die we woensdag in het stem hokje moeten beantwoorden is: Zullen we over 10 of 20 jaar omzien in trots, omdat we op een politieke partij gestemd hebben die de economie er weer bovenop geholpen heeft ?

Of zullen we omzien in verbazing ? Hoe hebben we zo laat in kunnen zien dat het juist die economie was die ons in de problemen bracht ? Waarom zijn we niet veel eerder voor duurzaam gegaan ?

Tenslotte bestaat het economische probleem alleen maar uit cijfers, op papier. Het duurzaamheidsprobleem, dat is de echte werkelijkheid.



De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit hoofdstuk.


Klik op de strip voor een grotere weergave. Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011  en  het Strip-overzicht van dit jaar

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


vrijdag 7 september 2012

Ondertussen op het raam (en op het balkon)


Als er iets op het raam zit kan dat niet veel anders zijn dan een insect. Een groene gaasvlieg in dit geval. Bij Wikipedia lees ik dat de larven van dit fraaie vliegje enorm veel bladluizen eten en daarom ingezet worden in de tuinbouw. Het is gewoon een inheemse soort, dus bij ontsnapping vormen ze geen gevaar voor ons andere insectenleven.


Op het balkon is ondertussen de winde tot bloei gekomen. Eindelijk ! Het schijnt dat ze al vanaf juni kunnen bloeien, maar door het wisselvallige weer gebeurt dat bij mij dus pas nu. Na één dag is de bloem helaas al uitgebloeid. Maar er zitten nog meer knoppen in !


Op internet lees ik dat de zaden van de blauwe winde een hallucinerende werking hebben. Om te voorkomen dat avontuurlijke lieden ze daarvoor zouden kopen schijnt men de zaden met een gifstof te behandelen. Een bijwerking, ook bij onbehandelde zaden, is misselijkheid. 
Of het allemaal waar is ? Ik ga het niet proberen...! 

Klik op de foto voor een grotere weergave...

dinsdag 4 september 2012

Vliegen we omdat we moeten, of omdat we het kunnen ?



De stapelwolkjes aan de hemel lijken vast te zitten in een web van vliegtuigstrepen. 
Mooi, hoor, dat we naar verre landen kunnen vliegen, maar is het ook echt noodzakelijk ?


Is er daar iets te vinden , wat we hier niet hebben ? Vast wel.
 Maar is dat zo belangrijk dat we er persoonlijk naar toe moeten, 
of dat we het hier naartoe moeten halen, per vliegtuig ? Vast niet.


Vroeger was luchtpost de snelste manier om een bericht te versturen. 
Tegenwoordig gaat dat veel sneller en goedkoper per email.
Het is leuk dat je naar een ver land kunt om vakantie te vieren,
 maar als je het niet doet ga je ook niet direct dood. 
Heel fijn dat we in de supermarkt appels uit Nieuw Zeeland kunnen kopen. 
Maar ik zou ze graag inruilen voor wat minder strepen in de lucht...

De foto's zijn gisteren gemaakt. Klik op de foto voor een grotere weergave...

zondag 2 september 2012

Van Gewest tot Gewest



Lang geleden, ergens aan het eind van de jaren '80, heb ik eens gefigureerd in een aflevering van het legendarische tv-programma Van Gewest tot Gewest. Dat was een populair programma waarin eigenaardigheden en regionale nieuwsitems uit ons eigen land werden getoond.

Dat kon een klompenmaker zijn, een dorpsfeest, of een dag uit het leven van een Turkse gastarbeider, maar ook een reportage over de Delta Werken, of in mijn geval de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek. Ik werkte daar toen op de tekenkamer en een filmploeg van de NOS kwam opnamen maken.

Het was de bedoeling een globale indruk te geven van wat er door onze dienst gedaan werd. De fotografie-afdeling werd bezocht, het restauratie-atelier, de bibliotheek, het archief en onze tekenkamer.

Over mijn schouder keek de camera mee, terwijl ik een oude tekening zat over te trekken. Geschikt maken voor publicatie heette dat. Niet zo spannend. Dus een van de collega's diepte een plattegrond van een grafveld op en liet zich filmen terwijl ze wat doodshoofden en skeletten tekende.

Het is jammer dat een dergelijk programma niet meer op de Nederlandse televisie bestaat. Tegenwoordig kijken we liever naar 'bekende' Nederlanders die stijldansen, of van een duikplank vallen. Triest, want van zo'n programma met wetenswaardigheden van eigen bodem steek je altijd wat op.

In België heeft men nog Vlaanderen Vakantieland, al gaat dat ook vaak over de landsgrenzen heen en heeft het voornamelijk een toeristische inslag. Bij de BBC doen ze het beter en serieuzer. Daar zijn zelfs verschillende programma's die aan Van Gewest tot Gewest doen denken. Country Files, Country Tracks en Coast.

Bij Coast volgt men de kust van het Verenigd Koninkrijk en besteedt men onderwijl aandacht aan de natuur en de menselijke invloeden van heden en verleden. Erg leerzaam. En ze zijn niet eenkennig want ook Coast gaat af en toe over de landsgrenzen. Bijvoorbeeld naar Ierland, Frankrijk, Scandinavië en zelfs naar ons land.

Enige tijd terug kon je zo, bij de BBC, een uur lang zien hoe wij Nederlanders met onze kust en de zee omgingen. Van de Waddenzee via de Afsluitdijk naar de Delta Werken. Alles mooi in beeld gebracht en vakkundig toegelicht. Kom daar nog eens om op de vaderlandse zenders.

Het doet je terug verlangen naar het goeie ouwe Van Gewest tot Gewest. Ook al was mijn bijdrage, aan de uitzending die er over de Oudheidkundige Dienst is gemaakt, erg bescheiden. Op de aangegeven uitzenddatum zaten we thuis natuurlijk vol spanning voor de buis.

Een fotogenieke mevrouw van het archief vertelde het een en ander over haar werkzaamheden. Er werden wat korte beelden van de overig afdelingen getoond. De tekenkamer moest het doen met een totaalshot en de mededeling dat de opgegraven voorwerpen ook getekend werden. Alle opnamen van mij en mijn collega's waren in de montage gesneuveld.

Bij Wikipedia lees ik dat Van Gewest tot Gewest een van de langst lopende Nederlandse tv-programma's is geweest. Het is uitgezonden van 1965 tot 2003. Een aantal uitzendingen uit 2002 staat op deze site. Op YouTube zijn ook fragmenten uit het programma te zien.


De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit hoofdstuk.


Klik op de strip voor een grotere weergave. Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011  en  het Strip-overzicht van dit jaar

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men