Een beetje vriendelijker

Terwijl ik dit schrijf raast storm Bella rond het huis. Een storm met een naam, dat zijn we gewend van de orkanen die over het Caraïbisch gebied en de zuidelijke staten van de VS trekken. Maar sinds een tijdje krijgen ook onze Atlantische depressies namen.

Bella heeft al voor overstromingen gezorgd in Engeland en zal ons vandaag ook nog wel bezig houden. Volgens de voorspellingen is de wind morgen geluwd en heb ik er waarschijnlijk geen last meer van bij het boodschappen doen.

Eigenlijk was ik gisteren al begonnen aan dit verhaaltje. Ik wilde het afgelopen jaar, met een machtig gebaar, samenvatten. Ik had al een bladzijde vol geschreven over de Nederlandse politiek, de coronapandemie en Trump. Maar toen ik het nog eens over las dacht ik: Dit weten we toch allemaal al. Wie zit er nou te wachten op mijn meninkje ?

Ik dacht ineens aan het laatste optreden met ons muziekgroepje, dat best een succes was en een volle zaal een paar uur geamuseerd had gehouden. Na afloop schoot me te binnen dat ik twee dingen vergeten was: Ik had de leden van de band niet voorgesteld – er zaten veel vrienden en familieleden tussen het publiek, dus de meesten kenden ons wel – en ik was vergeten het optreden af te sluiten met een positieve boodschap. Bijvoorbeeld: Wees een beetje vriendelijk tegen elkaar.

Dat was nog voor het virus en alle ongemakken, die daar mee samen gaan, over ons heen zouden komen. Maar het is nog steeds een goede boodschap om het jaar mee af te sluiten.

Over boodschappen gesproken: Ik deed de dag voor kerstmis de laatste inkopen. 's Ochtends vroeg, want dan is het nog rustig in de supermarkt. Maar daarvoor reed ik langs de apotheek om medicijnen af te halen. Die zouden klaar liggen in de zelfbedieningsautomaat.

Best handig, want dan kun je de medicatie afhalen op momenten dat de apotheek zelf nog niet open is, of alweer dicht. Alleen toen ik daar voorreed met mijn scootmobiel was de automaat defect.

In de supermarkt was het drukker dan anders, vanwege de kerst. En ik begon me een beetje te ergeren. Aan een oudere man, bijvoorbeeld, die minuten lang naar de sla stond te staren, zodat ik niet bij de soepgroente kon. Of aan de mevrouw die haar winkelwagentje voor de melk liet staan, terwijl ze zelf ergens anders in de winkel iets ging zoeken.

Mijn humeur klaarde iets op toen een man met een rollator me, met een armgebaar, ruim baan gaf in het gangpad met de pasta en sauzen. Maar toch nam ik de verkeerde toastjes mee voor onze kerstborrel.

Eenmaal thuis dreigde het met mijn humeur helemaal de verkeerde kant op te gaan toen ik de apotheek belde over de kapotte automaat. Ik voorzag een moeizaam gesprek waarin ik uit zou moeten leggen dat het, met mijn beperkte energie, geen pretje is om twee keer de deur uit te moeten. Maar voor ik echt boos kon worden had de vriendelijke assistente al voorgesteld om de spullen bij ons thuis te laten bezorgen.

Zo zie je dat het werkt. Een beetje vriendelijk zijn. En dan niet alleen tegen je eigen directe omgeving, met vrienden en familie gaat iedereen hopelijk al vriendelijk om. Maar ook tegen de pakketbezorgers en het winkelpersoneel dat er voor zorgt dat we onze dagelijkse benodigdheden ontvangen.

En tegen de vreemdelingen die we in de winkel en op straat tegenkomen. Met een vriendelijk gebaar kom je een stuk verder. Het werkt in ieder geval positief op mijn humeur... 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

De 500ste Stripmannen Strip

Ja, lieve lezertjes, we vieren vandaag een jubileum. De Strip die jullie hierbij zien is de 500ste die de Stripmannen hebben gemaakt, sinds ze besloten om samen verhalen over de Stripmannetjes te gaan tekenen. En zoals jullie zien is deze Strip ook door de Stripman en Hulpman gezamenlijk getekend.

Hoe is het allemaal zo gekomen?

Het zou leuk geweest zijn om te kunnen vermelden hoe wij als Stripmannen elkaar al kennen sinds we samen op de middelbare Stripmannenschool zaten. Hoe we onze eerste stappen gezet hebben in de wijde en onzekere wereld van het Stripmannenschap en gaandeweg de top hebben bereikt.

Hoe we ooit op bezoek zijn geweest bij Eric de Noorman, die zeer kritisch was over hoe zijn avonturen werden weergegeven (‘Zo ging dat er in de jaren ‘50 op het belastingkantoor echt niet aan toe!’).

Hoe je voor het maken van een strip heel dure potloden en pennen nodig hebt, van exclusieve leveranciers. Of hoe het werk van de Stripmannen lovend wordt besproken in talloze toonaangevende stripprogramma’s op TV (‘Op de Stripbeurs staan vele stripliefhebbers vóór hen in de rij!’)

Maar in werkelijkheid kennen we elkaar nog niet zo heel lang. We leerden elkaar, een jaar of 15 geleden, kennen via een wederzijdse vriend, die trouwens ook heel leuk tekenen kan.

De Stripman herkende in de Geheimzinnige Hulpman een getalenteerd Striptekenaar en wist hem over te halen om zijn Strips beschikbaar te stellen voor zijn Stripblog en Stripmail. Zelf was hij niet in staat om elke week iets nieuws te tekenen, dus de hulp was zeer welkom.

De eerste gezamenlijke Stripmannen Strip maakten we in 2010. De samenwerking ging eigenlijk altijd heel soepel. Wat op zich niet vreemd is want we bemoeien ons niet met elkaars verhalen. We overleggen hooguit één keer per jaar over de nieuwjaarsaflevering en verder laten we elkaar met rust.

Striptekenen is dan ook een eenzame bezigheid, beste lezers. Dure pennen en luxe papier komen er niet echt aan te pas. De Stripman gebruikt heel gewone potloden en fijnschrijvers en doodgewoon printerpapier; de Hulpman zweert bij rollerbalpen en Witte-boekhandeldummy. Kleuren en bewerken doen we op een huis-, tuin- en keuken-PC.

Verder is het vooral veel ploeteren en zweten. Maar dat hebben we er graag voor over. Op naar de duizend !

De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Koken bij kaarslicht

Als je gaat kamperen dan heb je aan weinig al genoeg. Je tentje houdt je uit de wind en uit de regen, maar verder biedt het niet veel luxe. Als je licht wil, of wil koken, dan moet je een zaklamp of brander meenemen, stromend water komt uit een fles en verwarming is een donzen slaapzak, of een reisgenoot.

Van een huis verwacht je meer. Een goed huis biedt niet alleen bescherming tegen wind en regen, maar ook isolatie tegen de kou en verwarming waar nodig. Het heeft warm en koud stromend water en energie voor verlichting en natuurlijk, om alle huishoudelijke apparaten draaiende te houden.

Op de camping doe je de was op de hand, of in een gezamenlijke wasmachine. Je luistert misschien naar de radio op je smartphone, als je die hebt. Toen ik nog kampeerde nam ik een klein transistorradio'tje mee. Als je thuis bent verwacht je meer comfort en gemak.

Maar ja, het gaat thuis ook wel eens mis. De afgelopen dagen leek het bij ons soms op kamperen. Naar de WC en onder de douche bij kaarslicht, bijvoorbeeld. Het lijkt romantisch, maar echt handig is het niet. Koken bij kaarslicht is al helemaal geen succes omdat je nauwelijks kunt zien of het water al kookt en of de aardappels al bruin bakken.

Ja, we hebben weer eens een storing. Deze keer heeft de helft van de stoppenkast het begeven. Net de helft waar de keuken, de badkamer en het toilet op aangesloten zijn. Gelukkig heeft de woonkamer nog wel stroom en dus licht. Met een verlengsnoer hebben we ook de slaapkamer voor een deel van energie voorzien, maar daar blijft het wel bij.

In de keuken staat de wasmachine er werkeloos bij, terwijl de wasmand uitpuilt en de koelkast inmiddels helemaal ontdooid is. Gelukkig is het koud weer en blijft de melk zo ook wel een poosje goed.

Het heeft niet veel zin om met verlengsnoeren stroom uit de woonkamer te halen voor de keukenapparaten. De zekering is daar te zwak voor. En ik wil niet het risico lopen dat de nog werkende helft van de stoppenkast ook doorbrandt.

Om het even voor te rekenen: Op een zekering, of stop, van 16 ampère kun je maximaal 16 keer 230 volt aan wattage zetten. Met andere woorden je kunt niet meer dan 3680 watt gebruiken. Een waterkoker, of elektrische oven gebruikt al snel zo'n 2000 watt. De zekering die het bij ons nog doet is 8 ampère, dus die kan maar de helft aan.

Het blijft voorlopig even behelpen. De boel ging op donderdagavond kapot en het lukte onze huisbaas niet meer om op vrijdag een elektricien langs te sturen. We zijn dus minstens tot maandag gedwongen tot kamperen in huis.

Nou, ja, bij kaarslicht douchen en naar de WC lukt nog wel. Gelukkig doen onze verwarming en de boiler het, dus hebben we geen last van de kou. Maar koken doen we nu tussen de middag. Ik begrijp ineens waarom dat vroeger heel gewoon was, de warme maaltijd 's middags in plaats van 's avonds. Ook toen was het later op de dag natuurlijk te donker om te koken. In ieder geval in de winter.

De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Tekenen is werken

Hoera, een nieuwe Strip ! Ja, sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar hier is dan toch het begin van een nieuw verhaaltje. Ik kreeg de afgelopen weken al van verschillende kanten vragen van ongeruste lezers. Er was toch niets mis met mijn gezondheid?

Nou, maak jullie maar geen zorgen, het gaat best goed met me. Alleen ik moest de afgelopen maanden meer energie steken in andere bezigheden. Sommige mensen denken dat ik de tekeningetjes zo even uit mijn mouw schud, maar Strips tekenen is niet iets dat ik er even tussendoor kan doen. Ik moet me niet te vermoeid voelen en me er goed op kunnen concentreren.

Dat tekenen echt werken is merkte ik voor het eerst toen ik, zo'n 35 jaar geleden, op de tekenkamer van de Oudheidkundige Dienst terecht kwam. Mijn collega's daar wisten het al langer en die probeerden daarom hun tijd met meer te vullen dan alleen tekenwerk.

Ik had een collega die een postzegelverzameling bijhield, voor z'n zoontje. Een ander repareerde blaasinstrumenten en speelde fagot en deed dat ook wel eens onder werktijd. Een derde had een paard en wagen en deed in zijn vrije tijd mee aan concoursen, die hij op het werk voorbereidde. Daarnaast werden de pauzes ruim genomen en werd er, tussen de middag, ook wel eens boodschappen gedaan in de stad, of een kapper bezocht.

Het klinkt misschien gek, maar het valt ook echt niet mee om acht uur per dag, vijf dagen in de week, oude spulletjes en opgravingsplattegronden te tekenen. De chef van de tekenkamer moest natuurlijk het goede voorbeeld geven en die zat vaak, vloekend van de kramp, aan zijn tekentafel.

Hij had er al een jaar of twintig opzitten, als tekenaar, ik kwam net kijken. Dus ik deed vlijtig mijn best en als ik 's avonds thuiskwam probeerde ik ook nog wat leuks voor mezelf te tekenen of te schilderen. Na verloop van tijd merkte ik dat ik dat beter tijdens werkuren kon doen, anders was het niet vol te houden. Als ik er daarnaast maar een redelijke productie van regulier tekenwerk aanhield, bleef iedereen tevreden.

Ik wist het aanvankelijk niet maar ik was terecht gekomen in een situatie waarin nogal wat spanning heerste. Het bleek dat de vorige chef van de tekenkamer, na een conflict, weggepromoveerd was. Hij was nu opmaakredacteur, voor de publicaties van de dienst.

De andere tekenaars dachten dat de meest ervaren kracht dan wel aangewezen zou worden als chef. Maar dat gebeurde niet, hij werd gepasseerd en een minder ervaren collega, die waarschijnlijk beter lag bij de directie, werd de nieuwe leidinggevende.

Ik weet niet of er openlijk geprotesteerd werd, het gebeurde voor mijn tijd, maar toen ik erbij kwam was er een soort gewapende vrede. Men sprak met elkaar, waar nodig, maar het werd pas een beetje gezellig en ontspannen als de chef even weg was.

Na een poosje werd voor iedereen duidelijk dat het zo niet verder kon. De chef werd ondergebracht in een eigen kantoortje en wij, gewone tekenaars, bleven achter. Dat kwam de sfeer zeer ten goede. Dat ik er na een jaar of vijf toch ben vertrokken had weer andere redenen.

Tegenwoordig bestaat de Oudheidkundige Dienst niet meer als zelfstandige organisatie. In 2006 werd de dienst samengevoegd met Monumentenzorg tot Rijksdienst voor Archeologie, Cultuurlandschap en Monumenten. In 2009 veranderde de naam in Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Ze zijn ook al twee keer verhuisd, sinds ik er weg ben.

Maar dat komt niet door mij, of door de collega's die, in werktijd, bier brouwden en wijn maakten in het restauratie-atelier.    

De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Voorzichtige graafmachines

Ondertussen worden we al de hele week gewekt door het geluid van graafmachines, motorzagen en bladblazers. Nou ja, meestal zijn we al wakker, maar als je om 7 uur nog zou liggen slapen dan zou je er wakker van kunnen worden.

Net als de meeste werklieden, stratenmakers, kabelleggers, metselaars en dergelijke, zijn ook de herinrichters van ons plantsoen er elke dag vroeg bij. Ze hebben er zelfs schijnwerpers bij nodig om in deze tijd van het jaar, zo vroeg in de ochtend, al aan het werk te kunnen. Je vraagt je af waarom, want om 4 uur zijn ze weer weg en dan is het nog volop licht. Dus als ze een uurtje later zouden beginnen...

Het is niet het enige dat we ons afvroegen. Toen de twee hemelbomen op het grasveld omgezaagd waren was wel duidelijk dat het kerngezonde bomen waren geweest. Waarom dan toch de zaag er in ?

Het deed me denken aan een verhaal dat ik lang geleden hoorde toen ik nog tekenaar was bij de oudheidkundige dienst. Er werden toen enkele grote opgravingen gedaan in ons land en op een zekere dag hadden we één van de veldwerkers op bezoek, in de tekenkamer, met een plattegrond van Wijk bij Duurstede.

Hij liet zien waar er allemaal gegraven werd en vertelde dat als zij klaar waren er nieuwbouwwijken zouden komen. En dat alle oude bomen langs sloten en weggetjes omgezaagd werden. 'Niet omdat het nodig is,' zei hij, 'maar daar verdient de landschapsarchitect en de aannemer aan'.

De meeste omgezaagde bomen werden uiteindelijk vervangen door nieuwe aanplant en dat waren telkens handelingen die betaald moesten worden. Zo zal het bij ons ook zijn. Het argument dat de overgebleven bomen zo de ruimte krijgen om uit te groeien is onzin.

Kijk naar het park, aan de overkant van de straat. Daar staan veel grotere bomen, veel dichter bij elkaar. Het omzagen van die bomen betekent gewoon extra inkomsten voor de groeninrichter en aannemer.

Het werk van die graafmachines deed me ook op een andere manier denken aan de oudheidkundige dienst. Daar werd altijd met bewondering en ontzag gesproken over de bestuurders van dergelijke apparaten. Die konden heel precies, centimeter voor centimeter, een oppervlak afschaven, zodat elk spoor van vroegere bewoning zichtbaar werd.

Met net zulke voorzichtige bewegingen werden er nu bomen omgelegd, takken bij elkaar geschraapt, aarde in plantgaten geschoven en palen in de grond geduwd. Het is echt knap als je het zo ziet, jammer dat die mannen eerst van alles kapot maken voor ze het weer netjes gladmaken en beplanten.  

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Achterstallig onderhoud en speurders zonder complexen

Het is jullie vast al opgevallen dat ik de laatste maanden geen nieuwe Strips heb geproduceerd. En misschien vroegen jullie je af wat de Stripman deed met al zijn vrije tijd. Oefenen met zijn muziekgroepje kon niet vanwege het virus, dus wat dan wel ?

Nou, ik ben bezig geweest met wat broodnodig en achterstallig onderhoud aan de Stripmannenwoning. Het kwam toevallig zo uit dat er, door een verhuizing, ineens twee kamers leeg kwamen en die zagen er nogal sjofel uit.

Ik dacht: voordat we ze weer vol zetten met meubilair en andere huisraad is het wellicht een goed idee om de muren eens te witten, de gaten en scheuren te repareren enzovoort. Terwijl ik bezig was zag ik dat de centrale hal eigenlijk ook niet meer door de beugel kon. Dus ook die kreeg een verfje.

Een normaal mens doet zoiets in een enkel vrij weekend, maar mijn energie is beperkt dus ik ben er nu al anderhalve maand mee bezig. Elke dag een uurtje, dan krijg je toch, na verloop van tijd, alles weer netjes. Het gevolg is wel dat er weinig energie overblijft voor andere activiteiten.

Lezen lukt gelukkig nog wel. Een faceboekvriend klaagde een tijdje terug dat er zoveel thrillers zijn waarin de speurder een knorrige man is met een drankprobleem. Ik raadde hem aan om eens een boek van Nicci French te proberen, daarin zijn de hoofdpersonen doorgaans vrouwen. En dat maakt de boeken niet minder spannend.

Een ander alternatief is de goeie ouwe Agatha Christie. Daarin geen getroebleerde politie-inspecteurs, maar gisse ouwe dametjes, of de excentrieke privédetective Hercule Poirot.

Te oubollig ? Ik vind van niet, hoor. Maar de meeste van Christie's boeken zijn wel al meermaals verfilmd, wat bij het lezen hinderlijk kan zijn. Een iets minder bekende schrijfster, wier naam ik toevallig laatst tegenkwam, is Ruth Rendell. Ik las de afgelopen week haar eerste roman, 'From Doon With Death'.

Dat boek verscheen in 1964 en Rendell heeft er 50 jaar later een nawoord bij geschreven. Daarin noemt ze haar eigen verhaal een beetje gedateerd. Daarmee bedoelt ze dat het in de jaren '60 speelt en dat was nu eenmaal een andere tijd dan nu. Vrijwel alle vrouwen in haar boek zijn huisvrouw. Dat vindt ze zelf, bij nader inzien, nogal ouderwets en burgerlijk. Maar als je het ziet als een tijdsbeeld dan is er weinig mis mee.

Wat het verder wel aardig maakt is dat ze verklaart bewust te hebben gekozen voor een tweetal politie-inspecteurs met een gelukkig privéleven. Geen drankzucht of verborgen complexen, dus.

Ze schrijft dat ze aanvankelijk niet had verwacht een hele serie te gaan schrijven, het was meer iets dat ze eens uit wilde proberen. En in latere boeken heeft ze haar best gedaan om haar hoofdpersoon, inspecteur Reginald Wexford, wat meer diepgang te geven. Ze had er behoorlijk succes mee want de boeken verkochten goed.

De oudere liefhebbers zullen zich misschien zelfs de TV-serie herinneren, 'The Ruth Rendell Mysteries', die een jaar of 25 geleden ook op de Nederlandse zenders te zien was. De hoofdrol werd gespeeld door George Baker. Nee, niet de zanger van het onvergetelijke 'Paloma Blanca'.

En, ook weer grappig, de vrouw van Wexford wordt in de serie gespeeld door actrice Louie Ramsay, die in het werkelijke leven gehuwd was met George Baker, de acteur dus, die in de serie haar man speelt.

Die TV-afleveringen zijn inmiddels alweer goeddeels vergeten, hoewel de uiterlijke verschijning van George wel door mijn hoofd speelde tijdens het lezen. Maar volgens Rendell was hij een prima inspecteur Wexford, dus dat kan geen bezwaar zijn.

De boeken van Ruth Rendell zijn nog gewoon te verkrijgen. Ook als e-boek. De TV-serie is nog deels te koop op DVD.

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Het grasveld krijgt nieuwe beplanting

Hoe lang is het nou geleden ? Twee jaar, bijna op de dag af, dat ik gebeld werd door een meneer van de gemeente, over het grasveld naast onze flat. Ik had me druk gemaakt over het telkens maar wegmaaien van alles wat groen en bloem was en mijn klaagzang naar de plaatselijke krant gestuurd.

De gemeente zegt immers dat ze zich in wil zetten voor de biodiversiteit ? Nou, daar komt niet veel van terecht als je elke week al die gazons kaal scheert. Ik had zelf wat aarde uit het grasveld gehaald en in bloempotten op mijn balkon gedaan. Daarin kwam van alles tot bloei, paardenbloemen, madeliefjes, ereprijs, weegbree, duizendblad, klaver, hoornbloem, allemaal bloemen die bestoven worden door insecten. Wat minder vaak maaien zou goed zijn voor die plantjes en de dieren.

Dat zat er waarschijnlijk niet in, zei de gemeenteman, maar er was wel opdracht gegeven aan een bureau om te onderzoeken of er insectvriendelijke beplanting zou kunnen komen. Beter wat dat niets, zou ik zeggen en nu, na twee jaar, is er een plan.

Er komt meer kleur en nieuwe 'plantvakken', waarin 'bloeiende en kleurige beplanting die weinig onderhoud vraagt (…) vlinders, hommels en andere insecten' gaat lokken. Tegelijkertijd worden er bomen, die er slecht aan toe zijn, gekapt en deels vervangen door nieuwe exemplaren.

Voor ons gazon betekent het dat er twee hemelbomen gekapt worden, zodat nummer drie 'de ruimte krijgt om uit te groeien tot een volwassen boom'. Ook worden alle Japanse sierkersen gekapt, die er inderdaad een beetje pierig bijstaan. Deze worden vervangen door acht nieuwe bloesemboompjes.

De oppervlakte aan gras wordt kleiner, door de nieuwe plantvakken. Er zal dus minder te maaien zijn, maar ik vrees dat het scheermes er, in de toekomst, nog steeds met dezelfde frequentie overheen zal razen.

De brief die we over het plan kregen was opgevrolijkt met foto's van bloeiende planten, zodat we vast een beetje in de stemming konden komen. En laat ik nou niet meteen weer negatief gaan doen. Het is hartstikke lief dat er insectvriendelijke planten worden aangeplant.

Het is wel jammer van die hemelbomen, want daar was niets mis mee en die bloeien ook en ook daar komen insecten op af. En het zou nog beter zijn om de planten die van nature in het grasveld zitten meer de ruimte te geven. En dus – ik durf het haast niet te zeggen – minder te maaien.

De insecten, die van nature in onze buurt rondvliegen, zijn ingesteld – om niet te zeggen gespecialiseerd – op de wilde plantjes die tussen dat kortgeschoren gras groeien. Onkruid, wordt dat genoemd, maar het zijn de allerbelangrijkste planten als het om biodiversiteit gaat.

Je kunt wel nieuwe planten neerzetten, iets dat een hovenier uiteraard graag doet en ook daar zullen wel vlinders en hommels op af komen, maar dat zijn de soorten die niet zo nauw kijken. De generalisten, de insecten die met elke bloem genoegen nemen.

De ereprijs, een prachtig blauw bloemetje, dat elk jaar vergeefs z'n best doet om in het gazon te bloeien, heeft bijvoorbeeld zijn eigen bijensoort, de ereprijszandbij. Een zeldzame soort is het, die ook wel te vinden is op madeliefjes en hoornbloemen – en ook die staan tussen het gras. Zo'n bij heeft niets aan de krokussen, wilde tulpen, blauwe druifjes en anemonen die de gemeente aan gaat planten.

Ik had niet direct aandrang om mijn mening weer aan de gemeente kenbaar te maken, dat had de vorige keer immers niet veel uitgehaald. Maar mijn buurtgenoten klommen wel in de pen. Vandaar dat er gisteren een tweede brief in de bus lag. Het plan wordt aangepast.

Er worden nu wat minder bomen gekapt en wat meer teruggeplaatst en een enkel nieuw bloemenvak is geschrapt. Het maakt niet veel uit, maar hopelijk is iedereen tevreden. Jammer dat ze niet gevraagd hebben om wat minder te maaien... 

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

We hebben Trump overleefd

Vier jaar geleden ging ik slapen met de overtuiging dat Hilary Clinton de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten zou worden. Ik werd wakker met het bericht dat Donald Trump de verkiezingen had gewonnen. Hilary had de meeste stemmen gekregen, maar Trump de meeste kiesmannen. Zoiets is alleen mogelijk in de VS.

Nu heeft Trump de verkiezingen verloren. Zo lijkt het tenminste, want er worden nog achterhoedegevechten gevoerd, hertellingen en rechtszaken. Maar, als ik de experts van CNN mag geloven, maken die weinig kans. Joe Biden heeft niet alleen meer stemmen gekregen, maar ook meer kiesmannen verzameld. Alleen een wonder – of meer: een ramp – kan nog voorkomen dat hij plaats mag nemen in het Witte Huis.

In de tussenliggende jaren heb ik een paar keer over Trump geschreven. Met verbazing en onbegrip, maar ook met berusting. Wat kon ik er tenslotte aan veranderen ? Op 13 november 2016 schreef ik:

'Okee, Trump is gekozen. We kunnen er niets meer aan doen. Een enkele reis naar Mars is nog niet mogelijk. Als alternatief schijnen sommige Amerikanen naar Canada te willen emigreren. Maar ik denk dat wegrennen niet zal helpen, we zullen ermee moeten leren leven.'

We vreesden toen grote rampen, maar Trump toonde zich vooral als een ongrijpbaar en onberekenbaar verschijnsel.

'De ene keer heeft de president een ontmoeting met getraumatiseerde kinderen die net een schietpartij op hun school hebben overleefd. Hij toont zich begripvol en zegt maatregelen toe om het wapenbezit in te perken.

Kort daarna staat hij te speechen op een bijeenkomst van de NRA, de belangrijkste lobbyclub van wapenbezitters in de VS. Daar zegt hij dat hij het recht om een wapen te dragen nooit zal aantasten. Hij draait om als een blad aan een boom. Onbegrijpelijk !' Noteerde ik in juli 2018.

Wat we ook niet begrepen was hoe zoveel mensen op een nare man als Trump konden stemmen. En nog steeds kan ik daar met mijn verstand niet bij. Van het hele verkiezingscircus van de afgelopen week is dat misschien nog het griezeligste. 

Hoe is het mogelijk dat het zo spannend werd ? Hoe hebben meer dan 70 miljoen Amerikanen voor een schaamteloze bedrieger als Trump kunnen kiezen ?

In 2016 was de opkomst laag. Er was weinig enthousiasme om voor Hilary Clinton naar de stembus te gaan, dus kon een minderheid van de bevolking Trump in het zadel helpen. Nu was de opkomst hoger dan ooit en toch werd het nog spannend.

De Amerikanen hebben in elk geval begrepen dat thuisblijven geen optie was. Nog 4 jaar Trump zou een nachtmerrie zijn geweest.

Vier jaar geleden schreef ik:

'Er is bij veel kiezers, in allerlei landen, een weerzin tegen de gevestigde politiek ontstaan. Mensen zijn teleurgesteld, vertrouwen politici niet meer en gokken op sterke figuren die krachtdadige uitspraken doen en veel wij-tegen-zij in hun retoriek stoppen.'

Dat soort politici hebben we in ons land ook. Maar de opkomst van Trump heeft ons geleerd dat er grenzen zijn aan onze onverschilligheid. Je kunt met grove uitspraken mensen achter je krijgen, maar je kunt ook geduchte tegenstand mobiliseren.

Ondertussen heeft Trump wel vier jaar zijn gang kunnen gaan. Dat heeft veel schade berokkend, dit jaar bijvoorbeeld tijdens de corona-pandemie, die hij vanaf het begin gebagatelliseerd heeft. Met meer dan 200.000 doden tot gevolg. Maar zijn beleid gaat in de toekomst ook nog gevolgen hebben. Biden zal zijn handen vol krijgen om de milieuwetgeving weer op orde te krijgen, om serieus werk te maken van klimaatdoelstellingen, duurzaamheid enzovoort.

Zelfs als hij weg is zijn we nog niet direct van Trump af. Maar voorlopig hebben wij, ik als schrijver van dit stukje en jullie als lezers, hem overleefd. Dat is al iets.

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Het zijn spannende tijden

Het coronavirus is terug van niet echt weggeweest. Dat is geen verrassing want, na de flinke afname van het aantal besmettingen in het voorjaar, hebben we de beperkende maatregelen versoepeld. Ik heb het al eens eerder vergeleken met de veiligheidsmaatregelen in het verkeer. We hebben autogordels en valhelmen verplicht gesteld en het aantal verkeersdoden is flink verminderd.

Zeggen we nu tegen elkaar: Mooi ! De gordels en helmen kunnen wel weer af ?Natuurlijk niet, want iedereen snapt dat het aantal verkeersslachtoffers dan weer zou gaan toenemen. Maar met het virus zeggen we dat wel. En dus hebben we nu weer crisis.

Het is ook spannend wat er in de Verenigde Staten gaat gebeuren rond de presidentsverkiezingen. Wordt Donald Trump opnieuw verkozen ? Of wint zijn rivaal Joe Biden ? Trump en zijn partij hebben er alles aan gedaan om de verkiezingen te bemoeilijken en kiezers te hinderen, maar hij ligt flink achter in de peilingen. Zou het weer net zo'n onwaarschijnlijke uitslag worden als vier jaar geleden ?

Door het Amerikaanse kiesstelsel is de uitkomst moeilijk voorspelbaar. Omdat veel kiezers per post en op voorhand hebben gestemd – en Trump heeft bepaald dat er pas na de officiële verkiezingsdag begonnen mag worden met het tellen van de stemmen – is het onwaarschijnlijk dat er snel een duidelijke uitslag zal komen.

Gaat dat zorgen voor onrust en ongeregeldheden ? Gaat Trump akkoord met een eventueel verlies ? Of gaat hij de uitkomst aanvechten bij het gerechtshof, waarvan hij zelf de rechters benoemd heeft ? Ik verwacht niet dat we volgend weekeinde het antwoord al zullen weten.

Ondertussen zoeken we maar wat afleiding in sport en amusement. Dat is nog een hele klus want, door het virus, zijn veel wedstrijden verplaatst van het voorjaar naar het najaar. De afgelopen weken konden we de drie grote wielerronden in een ongekend tempo voorbij zien komen.

De Tour, de Giro en de Vuelta vlogen ons om de oren. De één was nog niet afgelopen of de ander begon al. Tussendoor werden er ook nog een paar klassiekers afgewerkt. Het is maar goed dat ik het voetbal niet meer zo fanatiek volg want anders was het me teveel geworden. En het schaatsseizoen is ook alweer begonnen.

En dan is afgelopen week Sean Connery overleden, de acteur die als eerste James Bond speelde. Volgens velen was hij ook de beste James Bond. Persoonlijk vond ik Roger Moore leuker, maar dat zal aan mijn leeftijd liggen. In de jaren dat ik naar de bioscoop begon te gaan was Moore aan zet.

In een in memoriam hoorde ik dat Connery voor de rol gekozen werd vanwege zijn fysieke verschijning. Hij deed aan bodybuilding en was geloofwaardig in de vechtscènes. Maar als ik naar fragmenten uit die eerste Bondfilms kijk dan zie ik geen gespierde atleet.

Ons idee, van hoe een held in een actiefilm er uit moet zien, is in 50 jaar flink veranderd. Sean Connery had geen glimmende spierballen, zelfs geen sixpack – van die buikspieren die je kunt tellen. Maar toen vonden we het een flinke vent, die wel een boef knock-out kon slaan.

De ene spannende tijd is de andere niet.

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Ik heb een goedkope smaak

In de goeie ouwe tijd kwam ik wel eens bij mijn vriend, saxofonist Semmy, thuis, toen die nog bij zijn ouders woonde en dan spraken we natuurlijk over muziek. Semmy en zijn vader, Otto, waren enorme jazzfans en ik vond dat ook best leuk, maar meer nog hield ik van blues.

In de loop van zo'n discussie wou Otto wel eens verzuchten dat ik dan meer hield van een vurenhouten plankje dan van een mooie eikenhouten balk.

Toen had ik daar niet van terug, maar achteraf moet ik hem gelijk geven. Als het er op aan komt heb ik een goedkope smaak. Liever recht toe recht aan en eenvoudig, dan flitsend en met tierelantijnen.

Als ik er over nadenk geldt dat voor meer dingen. Om luxe eten heb ik nooit veel gegeven, dure drankjes zijn aan mij niet besteed. Ik heb de laatste tijd wel eens een wat duurdere soort thee gekocht, maar uiteindelijk vind ik Chinese Gunpowder het lekkerst en dat is één van de goedkoopste varianten.

Met kleding is het al net zo. Ik geef maar zelden meer dan een paar tientjes uit voor een broek of hemd. Laatst kocht ik dan eindelijk nieuwe schoenen, na meer dan 20 jaar, en dat was ook een goedkoop paar.

Ik heb nog even getwijfeld of ik de wat duurdere zou nemen, van echt leer, maar de nauwelijks van echt te onderscheiden, kunstleren wandelschoenen die ik uiteindelijk koos, blijken ook prima te voldoen. Het gaat er bij mij ook niet om dat ze goed lopen, maar of ze een beetje prettig zitten. En dat doen ze.

Mijn ervaring is dat spullen die niet duur zijn vaak net zo goed zijn als de luxere varianten. In de keuken gebruiken we voordelige pannen, van winkels die niet om hun kwaliteit bekend staan en daar smaakt het eten net zo goed uit.

Ik ben op het moment een slaapkamer aan het opknappen en de muurverf, van het huismerk van de bouwmarkt en de verfroller van een paar euro, geven net zo'n mooi resultaat als de duurdere merkartikelen.

Kortom: Otto had gelijk. Geef mij maar een vurenhouten plankje.

Ondertussen heb ik het boek dat Neil Price schreef, 'De Vikingen – Een nieuwe Geschiedenis', uitgelezen. Er verscheen vorige week een uitgebreide recensie van in de Volkskrant, dus ik ga er verder kort over zijn. Ik vond het een heel interessant en informatief boek.

De recensent van de Volkskrant is iets minder tevreden. Hij prijst de feitenkennis van Price maar heeft ook kritiek. Zo verwijt hij hem dat hij één van de hoofdstukken 'De Gouden Eeuw Van De Schapenboer' noemt. Die schapenteelt was immers alleen mogelijk door heel veel slavenarbeid.

'Het is alsof je de zuidelijke Verenigde Staten van voor de afschaffing van de slavernij omschrijft als 'De Gouden Eeuw Van De Kantoenplanter'.

Een beetje flauw verwijt. Het kan zijn dat er in de Nederlandse vertaling wat nuances verloren zijn gegaan – ik las het boek in het Engels – maar volgens mij bagatelliseert Price het lot van de slaven in de Vikingtijd absoluut niet. Het punt dat hij met zijn schapenboer wil maken is dat achter elk schip dat uitvoer, met misschien 100 Noormannen aan boord die wilde avonturen gingen beleven, vele duizenden thuis in Scandinavië bleven.

Om zo'n schip te bouwen en uit te rusten werd enorm veel arbeid verzet en was een lange voorbereiding vereist. Om alleen al de zeilen te maken, van schapenwol inderdaad, waren duizenden manuren nodig. De schapenboer is een van zijn pogingen om het beeld, van die woeste plunderende Vikingen, van de juiste achtergrond te voorzien.

Overigens is ook dit boek veel goedkoper als je kiest voor het e-boek in plaats van het papieren exemplaar. En e-boeken kosten geen bomen om te maken, dus bespaar je op vurenhout.

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Compensatie en het kopen van vrijheid

De nertsenfokkerijen in ons land zijn erg bevattelijk gebleken voor het coronavirus. Zo zeer zelfs dat de overheid besloten heeft dat het verbod op het fokken van de pelsdiertjes, dat er toch al aan zat te komen, versneld ingevoerd gaat worden.

Prima, zou je zeggen, want dat kweken van dieren in kleine kooitjes daar moet maar eens een eind aan komen. Maar als de fokkers stoppen, met hun kwalijke praktijken, dan krijgen ze een schadeloosstelling. Dat vind ik dus gek.

Ondernemen is en dat zal elke liberaal beamen, risico nemen. Je steekt geld in je bedrijf, of leent dat ergens, in de hoop dat je in de toekomst winst gaat maken. Als dat niet gebeurt heb je een probleem, maar het is toch niet zo dat je dan bij de overheid aan kunt kloppen en zeggen: Geef mij eens een zak geld ?

Dat er compensaties uitgedeeld worden als er gestopt wordt met dingen, die we met zijn allen verwerpelijk vinden, is op zich niets nieuws. Toen de slavernij afgeschaft werd kregen de plantagehouders een geldbedrag voor elke slaaf die ze vrij moesten laten. De slaven werden eigenlijk vrijgekocht. Alsof er iets rechtmatigs was aan hun vrijheidsberoving.

De slaven kregen niets. Het gevolg was dat veel voormalige slaven, noodgedwongen, nog jaren op de plantages bleven wonen en werken. Ze konden nergens anders heen, hadden geen geld of bezittingen. En kregen geen compensatie.

Ik hoorde laatst over een ander, nogal vreemd, voorbeeld van een schadeloosstelling die door onze eigen overheid werd geëist. Bij de onafhankelijkheid van Indonesië werd er lang onderhandeld over betalingen die de Indonesiërs aan Nederland zouden moeten doen.

Je zou zeggen dat wij Nederlanders, ongevraagd en eeuwenlang, het land van een ander bezet hebben gehouden en daar allerlei voordelen uit hebben gehaald. Als er ergens iets rechtgezet of gladgestreken zou moeten worden, dan lijkt me dat wij eerder iets aan hun zouden moeten betalen.

Maar zo werd er niet geredeneerd. De Nederlandse regering, onder leiding van Willem Drees, claimde ruim 6,5 miljard bij de Indonesiërs. Er werd zelfs geprobeerd om de kosten van de politionele acties, die duizenden Indonesische levens hadden geëist, op de overlevenden te verhalen. Over schaamteloos gesproken.

Uiteindelijk werd overeengekomen dat Indonesië 4,5 miljard zou betalen. In een artikel in de Groene Amsterdammer las ik dat die betalingen meer waren dan wat ons land, na de Tweede Wereldoorlog, kreeg aan Marshallhulp.

Er waren nog meer financiële voordelen voor de Nederlanders, lees daarvoor zelf het artikel van de Groene. 

Het heeft allemaal iets maffia-achtigs. Mensen doen dingen die niemand fijn vindt en vragen dan geld om ermee te stoppen. En de overheid is het daar dan mee eens. Vreemd toch ?

In het boek over de Vikingen, waar ik het laatst over had, kom je regelmatig tegen dat plunderende Vikingen werden afgekocht. Om te voorkomen dat ze een stad, of landstreek, zouden platbranden en leegroven kregen ze zakken vol zilver. Het jaar daarop waren ze weer terug, natuurlijk.

Wat dat betreft is de wereld wel een beetje veranderd. Toen Suriname onafhankelijk werd heeft Nederland geld betaald, in de vorm van ontwikkelingshulp. Maar toen was het kwaad al geschied voor de Indonesiërs, die hebben duur betaald voor hun vrijheid.

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Fris gewassen plunderaars

Het is weer zondagochtend. De zon is nog niet op en donkere wolken drijven langzaam richting horizon, waar het al wel licht begint te worden, met lichtblauwe en oranje kleuren.

De afgelopen week hebben we wat nieuwe spulletjes gekocht voor in het huishouden. Het blijkt dat je best plezier kunt beleven aan een nieuwe afvalbak, een broodtrommel en een mooi rood afdruiprek.

Ondertussen las ik een boek over de geschiedenis van de Vikingen. Ik kom er eerdaags misschien nog wel op terug. Het is heel interessant en geeft een nieuwe blik op, wat de meesten van ons zullen zien als, die woeste plunderaars. Eén van de grappige details was een citaat uit een verslag van een Engelse monnik, over het bezoek van een groep Scandinavische handelaren.

De Vikingen deden niet alleen aan plundertochten maar ook aan iets vreedzamere handel. Het ging de monnik echter om hun uiterlijk en de verzorging daarvan. Hij beschreef met verwondering dat ze hun haren kamden, zich regelmatig wasten en schone kleren aantrokken. Allemaal dingen die hij van zijn landgenoten niet gewend was. Frivoliteiten noemde hij het.

Een ander detail is dat de Russen hun naam danken aan Scandinaviërs die met hun boten de grote rivieren, de Wolga, de Don en de Dnjepr oproeiden. Het woord 'Rus' is afgeleid van een Zweeds woord voor 'roeien'. De Russen waren dus eigenlijk Zweden die met een roeiboot het gebied, dat later Rusland genoemd zou worden, kwamen verkennen.

Het is een interessant boek. Voor het geval ik er later niet meer op terug kom geef ik de titel en auteur maar vast. In het Engels heet het 'A History Of The Vikings – Children Of Ash And Elm' en het is geschreven door Neil Price. Hij is een Britse archeoloog die professor is aan de Zweedse universiteit van Uppsala. Het boek is ook in het Nederlands vertaald.

Ondertussen lijkt het weer wat op te klaren buiten. De donkere wolken maken plaats voor meer lichtblauwe lucht, met hier en daar een roze streep. Het heeft de afgelopen dagen lekker geregend. Het is ook al herfst, natuurlijk.

De meeste bomen zijn nog aardig groen, maar hier en daar begint er één te verkleuren. Op het balkon heeft het bessenstruikje mooie rode blaadjes. Veel bessen heeft het weer niet gekregen dit jaar en wat er aan zat is razendsnel door de vogels opgegeten.

Zo hoort het natuurlijk ook.

Ps: Foto's van de zonsopkomst vind je hier   

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Het is nooit goed of het deugt niet

Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst met een mondkapje op boodschappen gedaan. Het kabinet had een dringend advies daarvoor afgegeven, om de verdere verspreiding van het coronavirus af te remmen. En ik vind dat we daar dan best gevolg aan kunnen geven. Zo'n ramp is het niet om een half uurtje een mondmasker te dragen en het is voor een goed doel.

Het advies was op typisch Hollandse wijze tot stand gekomen. Ja, nee, misschien, nou vooruit, toch maar niet, dus wel. Het aardige is dat je dat ook terugzag in de straatinterviews die de TV-journaals toonden.

Eerder waren er plannen voor een wettelijke verplichting, maar dat stuitte op zoveel bezwaren – onze mensenrechten kwamen in de knel ! – dat er in plaats daarvan een 'dringend advies' kwam. De een is het daar mee eens, de ander vindt dat het best wat strenger mag en een derde zegt: 'Wat moet ik nou met een advies ? Als ze er nou een verplichting van maken, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.'

Het is nooit goed of het deugt niet !

In andere landen worden ook dat soort discussies gevoerd, hoor. In Groot-Brittannië worden de maatregelen, per stad of regio, ook flink aangescherpt nu er een tweede golf van virusbesmettingen in opkomst is. Daar wordt ook tegen geprotesteerd, maar een jonge vrouw in het BBC-nieuws verwoordde heel mooi mijn gedachten.

Ook dit was een straatinterview en op het eerste gezicht zag de jongedame er uit als een losbollerige meid van wie je geen drie verstandige woorden zou verwachten. Maar ze zei: 'Als het nou helpt dan ga ik toch een poosje niet naar de kroeg.'

Dat bedoel ik dus.

Ondertussen gaan in de Verenigde Staten de samenzweringstheorieën weer helemaal los. President Trump heeft het coronavirus opgelopen en volgens sommigen is dat geen toeval. Anderen denken dat het helemaal niet waar is.

Ik zag een straatinterview met een tegenstandster van Trump die zei dat hij maar deed alsof. Hij had van het eerste verkiezingsdebat zo'n puinhoop gemaakt dat hij nu een uitvlucht zocht, om onder de volgende confrontatie uit te komen.

Dat zou misschien kunnen, je kunt van Trump alles verwachten. Maar bij zijn medestanders gaan de theorieën nog heel wat verder. Hij zou wel besmet zijn, maar dat is het gevolg van een links complot, om hem uit te schakelen voor de verkiezingen.

Of, hij zou niet besmet zijn en dus net doen alsof, terwijl er een actie in gang gezet gaat worden om kopstukken van links te arresteren. De president zou dan veilig uit de weg zijn terwijl in het land de pleuris uitbreekt.

Ze zien een bevestiging van deze theorie in de tweet waarin Trump zijn besmetting openbaar maakte. Hij schrijft dat hij en zijn vrouw er samen doorheen zullen komen. 'Together', in het Engels. Maar daarmee zou hij 'to get her' bedoelen, 'haar te grazen nemen', doelend op Hilary Clinton, die nog altijd het middelpunt is van menige complottheorie.

Natuurlijk zou het ook kunnen dat hij onvoorzichtig is geweest in de omgang met andere mensen, waarvan nu blijkt dat sommigen het virus bij zich droegen. Er worden op TV beelden getoond van een receptie, in de tuin van het Witte Huis, waarbij Trump en een grote groep medestanders, zonder mondkapjes, elkaar omhelst en feliciteert met de nominatie van een nieuwe opperrechter.

Je zou het bijna een vorm van hogere gerechtigheid noemen, dat er van die groep nu een aantal besmet blijkt met het virus. Trump heeft de ernst van de corona-pandemie altijd gebagatelliseerd, hij was tegen maatregelen als afstand houden van elkaar en het dragen van mondmaskers. En nu wordt hij daarvoor gestraft.

Maar ik wil niet net doen alsof daar dan weer een hogere macht achter zit. Hij heeft tot nu toe geluk gehad, dat hij niet eerder besmet werd. Nu heeft hij pech. Er zijn ongetwijfeld miljoenen onvoorzichtige mensen die nooit besmet zullen raken. Het is ook niet zo dat iedereen die op de receptie was nu de klos is. Het gaat om de grote getallen, hoe meer mensen onvoorzichtig zijn, hoe meer er ziek zullen worden.

Waarmee we weer terug zijn waar ik begon. Het mondkapje. Heeft dat zin of niet ? Volgens deskundigen maakt het weinig verschil, ook omdat de meeste mensen het niet goed dragen. Onder de neus, of zelfs onder de kin. Je kunt overigens ook besmet worden via je ogen.

Maar het kapje heeft wel een symboolwaarde. Je laat aan je medemensen zien dat je het virus serieus neemt. En dat is zo gek nog niet.

Lees ook dit artikel van Rolling Stone over de laatste complottheorieën. 

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

De beste langspeelplaten aller tijden ?

Het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone kwam deze week met een nieuwe lijst van 500 beste albums aller tijden. Voor mij, als redacteur van de Top 200.000 Facebookpagina, is dat natuurlijk een moment om even bij stil te staan. Een blik op de eerste 50 deed me weer beseffen waarom we indertijd met onze eigen Top begonnen zijn. Ook deze lijst is erg eenzijdig.

Rolling Stone publiceerde de eerste versie van z'n albumlijst in 2003, die werd in 2012 een keer aangepast, maar deze nieuwe lijst is weer vanaf nul gemaakt. Daarvoor werd de hulp ingeroepen van meer dan 300 artiesten, producers, critici en vertegenwoordigers van de muziekindustrie.

De kritiek op die eerste lijsten was dat het witte, oude mannen muziek was. Veel albumrock uit de jaren '70, te weinig aandacht voor vrouwen, zwarte muziek en de laatste muzikale ontwikkelingen. Daar hebben ze nu wat aan gedaan.

Ze zeggen dat 86 albums in de lijst van na het jaar 2000 zijn en volgens Wikipedia is zelfs meer dan de helft – 260 albums – van na 1980. Er staat best veel zwarte muziek in, dat is prima, maar weinig blues, jazz en ouderwetse soul. Wat ik wel veel zie is rappers en hiphoppers.

Een rapper zegt z'n tekst op, vaak over muziek die gesampled is. Dat wil zeggen bestaande nummers die geknipt en geplakt zijn tot iets 'nieuws'. Alle muzikanten zijn ooit begonnen met het naspelen van hun favoriete muziek, maar dit gaat een stap verder. Rappers bespelen geen instrument en ze zingen niet. Zijn het dan wel muzikanten ? Is rap wel muziek ?

Veel kenners vinden van wel, naar het schijnt, maar in de top van de albumlijst staan gelukkig wel echte muzikanten. De nummer 1 positie wordt ingenomen door Marvin Gaye met 'What's Going On'. Op 2 staat 'Pet Sounds' van de Beach Boys en nummer 3 is Joni Mitchell met 'Blue'.

Een vrouw in de top 3 ! Heel mooi, maar waar zijn Billie Holiday en Ella Fitzgerald ? Die waren vrouw en zwart.

Het is een albumlijst en dat verschilt natuurlijk van een lijst met de beste liedjes. Je zou daaruit kunnen verklaren waarom muziek van voor 1960 grotendeels ontbreekt. In de bovenste 50 zie ik alleen Miles Davis met zijn album 'Kind Of Blue', uit 1959.

Van belangrijke, invloedrijke muzikanten zijn genoeg verzamelalbums verkrijgbaar en ze nemen die wel op van Chuck Berry en Bob Marley. Niet dat ik daar iets tegen heb, maar er waarom dan niet van de sterren uit de jaren '30 en '40 ?

De langspeelplaat bestaat al sinds de jaren '30, maar werd aanvankelijk voornamelijk gebruikt voor het opnemen van radioprogramma's. In zijn huidige vorm werd de lp voor een groter publiek beschikbaar vanaf eind jaren '40. De allereerste platen werden gevuld met klassieke muziek, maar daarna waren het vooral jazzmuzikanten die de mogelijkheden van de langere speelduur voor het eerst benutten. Maar tot de lijst van beste albums volgens Rolling Stone zijn die nauwelijks doorgedrongen.

De deskundigen zijn wel een fan van de Beatles en David Bowie. Meer dan van de Rolling Stones en Led Zeppelin. Ik zie wel de Ramones in de top 50, maar is die parodie van een rockband werkelijk beter dan alles wat Pink Floyd heeft gemaakt ?

Ik zal de komende tijd nog wel rondstruinen in de lijst van Rolling Stone, op zoek naar mijn persoonlijke favorieten. Waar is Van Morrison ? Die kom ik voor het eerst tegen op plaats 60. Ver onder raptypes als Jay-Z, Nas, Dr. Dre en Kanye West. Terwijl de Kinks of Rory Gallagher in de eerste 100 niet te vinden zijn. Net zo min als enorm invloedrijke blueszangers als Muddy Waters, Howlin' Wolf en Robert Johnson.

Eén ding is dus wel duidelijk, dit is een heel beperkt lijstje, opgesteld door mensen die een paar grote blinde vlekken hebben. Er staat ook nauwelijks muziek in die niet Engelstalig is. Voor liefhebbers van redelijk moderne Amerikaanse popmuziek zal het ongetwijfeld genieten zijn. Voor ouwe knakkers als ik, met een wat bredere smaak, is het behelpen.

De Strip is een gouwe ouwe van de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men