donderdag 31 maart 2011

The Bonzo Dog Doodah Band – Absurd, kolderiek en geniaal



Nog even snel een oud verhaaltje op het nieuwe blog zetten, dacht ik. Maar wel even de links controleren, want je weet maar nooit. En inderdaad, het YouTube-filmpje waar ik in 2006 de eerste helft van mijn verhaal over de Bonzo Dog Doo Dah Band op baseerde blijkt verdwenen.

Nou heb ik wel eens gehoord dat er eigenlijk niets verdwijnt van wat er ooit op internet heeft gestaan. Maar dit ene filmpje had ik na een uur zoeken nog steeds niet terug gevonden. Wel een heleboel andere kolderieke en hilarische stukken uit televisie-shows en live-optredens. Dus ga er vooral naar op zoek. Indertijd omschreef ik het zo:
 

Ik kan me voorstellen dat je bij het bekijken van dit filmpje niet direct door hebt wat hier aan de hand is. Het begint met een merkwaardig uitziende man, deftig pak, bril met jampotglazen, bekakte uitspraak van het Engels, maar wel lange blonde haren en een druipsnor, die voorleest uit een stripboek. Vervolgens kondigt hij een lied aan, dat over een buitenaards meisje gaat.

We schakelen over naar een, van bordkarton gemaakt, tropisch eiland. Daar staat een bebaarde jongeman, in een alternatief militair pak en met een elektrische gitaar om zijn nek, naast een kinderlijk vormgegeven robot. Hij zingt een aardig popliedje over de mooie Zelda, die hem het hoofd op hol heeft gemaakt.

Naast hem zitten, aan het namaakstrand, drie kabouterachtige figuren. Er is ook nog een andere gitarist en een drummer. De kabouters trekken de meeste aandacht door hun ritmische bewegingen en achtergrondzang. Ook blijken ze trompet te spelen.

Pas bij de derde keer kijken valt me op dat de robot metalen borsten heeft. Vermoedelijk is zij de mooie Zelda uit het lied. Het filmpje is een beetje wazig en zwart-wit. Het is bijvoorbeeld niet helemaal duidelijk wat er nu op de vinger zit (het is niet de middelvinger !) die de middelste kabouter voor zijn trompet houdt. En ook licht er iets onduidelijks op, in de buik van de robot.
 

Ha ! En dan vind ik toch een iets ingekorte versie van het filmpje over Zelda. Mijn oude verhaal ging zo verder, voor bijna alle links heb ik andere filmpjes moeten zoeken:
 
Het is ook maar één van de maffe filmpjes die er van de Bonzo’s op YouTube voorhanden zijn. De meeste dateren uit de jaren ’60 en komen uit BBC-tv shows als ‘Don’t adjust your set’ (stel uw tv niet bij), een kinderprogramma waaraan latere Monty Python sterren, Eric Idle en Terry Jones, meewerkten. Dan gaan er waarschijnlijk wel wat bellen rinkelen.

Dit is absurdisme ! Volwassen mannen die zich als kleine kinderen gedragen, soms flauw, maar vaak hilarisch. The Bonzo Dog Doo Dah Band (de meeste filmpjes vindt je trouwens op YouTube als je naar Bonzo Dog Band zoekt) is een Engels collectief rond Vivian Stanshall, de blonde man met de druipsnor en Neill Innes, de zanger/gitarist. Ze hebben vanaf 1965 behoorlijk succes met hun tv-optredens en lp’s.
  

Zo bekend worden ze dat ze zelfs mee mogen doen aan de Beatlefilm The Magical Mystery Tour. Paul McCartney produceert bovendien, onder het pseudoniem Apollo C. Vermouth, hun hitsingle The Urban Spaceman .

Zoveel gekkigheid is niet vol te houden. Na vijf lp’s valt de groep in 1969 uit elkaar, om in ’72 nog eens bij elkaar te komen omdat de platenmaatschappij ze aan hun contractuele verplichtingen houdt. Daarna gaan zij allen hun eigen weg. Met name Neill Innes wordt een tamelijk succesvolle medewerker aan allerlei tv-programma’s voor kinderen. Hij maakt ook, samen met Monty Pythonlid Eric Idle, de geniale Beatlesparodie The Rutles

Vivian Stanshall richt een aantal andere bandjes op, The Sean Head Showband, Viv Stanshall & his Gargantuan Chums, biG Grunt , bijvoorbeeld, maar zijn activiteiten hebben nogal te lijden onder zijn alcohol- en drugs gebruik.

Later werkt hij nog mee aan lp’s van Mike Oldfield (als spreekstalmeester die de instrumenten aankondigt in de finale van Tubular Bells) en Steve Winwood. Hij brengt een solo-lp uit en een theaterstuk. In 1991 maakt de BBC nog een tv-special met hem getiteld Crank . In 1995 komt hij tragisch aan zijn eind als zijn huis afbrandt.

Bij de Bonzo reünie in 2005 is Stanshall dus helaas de grote afwezige. Bij een aantal van de optredens wordt dit goed gemaakt door gastoptredens van een aantal bekende Britse komieken. In dit laatste filmpje zien wij onder andere Stephen Fry, Adrian Edmondson, Phil Jupitus en Paul Merton.


Balkontemperatuur nu exact gemeten


Dankzij een nieuw wetenschappelijk instrument kan ik nu, elke dag op Twitter, de temperatuur op het balkon met grote nauwkeurigheid doorgeven. Hiernaast zie je de buitenthermometer die mijn dochter en ik gisteren in het tuincentrum kochten.

Ter verdediging kan ik aanvoeren dat de andere modellen van de 'Thermomet hout' nog een stuk lelijker waren. Bont beschilderde vogels op maiskolven, vuurtorens, dat werk. En hij was niet duur.



Een eerste praktijktest, van vanochtend, wees uit dat hij dezelfde waarde aangeeft als de temperatuurkaart op Buienradar.nl  Dus dat zit wel snor. Bovendien is hij gemaakt in Indonesië en dat is ook een pré.


We kochten ook nog wat andere spulletjes, potgrond een grote bloempot en een paar zakjes bloemenzaden, om het balkongenot in de komende zomer nog wat op te voeren.

Voor de potplanten ook een nieuw flesje plantenvoeding. Het vorige was van 2 jaar geleden en bijna leeg. Bij thuiskomst zag ik dat de fabrikant economisch is omgesprongen met de foto op het etiket. Recycling !


woensdag 30 maart 2011

Bob Dylan, Bruce Springsteen en Warren Zevon



Eerder geplaatst op het Volkskrantblog op 19-02-2006 

Wat hebben die namen met elkaar te maken en wie is die Warren Zevon ? De andere twee zijn waarschijnlijk wel bekend, net als Neill Young en R.E.M. Voor de wat meer ervaren muziek- liefhebber zijn Tom Petty, Jackson Browne, Bonnie Raitt, Linda Ronstadt, Don Henley en Joe Walsh, de laatste twee leden van The Eagles, ook geen onbekenden.

Net als Lindsay Buckingham en Stevie Nicks, van Fleetwood Mac, Carl Wilson van de Beach Boys, Phil Everly, inderdaad van de Everly Brothers, en meester- gitaristen David Lindley en Ry Cooder. En de meeste lezers zullen ook wel eens gehoord hebben van David Letterman, een van de bekendste Amerikaanse tv-persoonlijkheden

Geloof het of niet, maar al deze beroemdheden hebben meegewerkt aan de platen van zanger-pianist Warren Zevon. Letterman wijdde zelfs eens een hele aflevering van zijn praatprogramma aan Zevon en zijn muziek. Als je ziet wie er allemaal meedoen op Zevons laatste cd, die opgenomen werd toen de zanger al terminaal ziek was, dan lijkt het wel een publieke verklaring: Luister naar deze man, want hij is de moeite waard.

Toch is Warren Zevon betrekkelijk onbekend gebleven. Misschien was hij wel te afwijkend voor het grote publiek. Zijn onderwerp keuze is zo nu en dan inderdaad opmerkelijk. Hij zingt over psychopathische moordenaars, drugsverslaafden en extreme sex. En op die laatste cd ook over de dood. Maar hij doet dat niet met somberheid of overdreven sentiment. Zevon benadert de donkere kant van het leven met humor, zij het hier en daar met een bittere bijsmaak.

Dat hij bij het schrijven van teksten zijn eigen ervaringen gebruikt ligt voor de hand. Zijn vader was professioneel gokker, wat een onrustige jeugd tot gevolg had. Als hij 16 is pakt Warren de auto, die zijn vader met kaarten gewonnen heeft en rijdt naar New York. Vanaf dat moment zoekt hij met wisselend succes zijn weg in de muziekwereld. Aanvankelijk als studiomuzikant en componist van reclamedeuntjes, later als toetsenist in de begeleidingsband van de Everly Brothers.

Zijn eerste solo-lp, 'Wanted dead or alive' die in 1969 uitkomt, is een mislukking. Er staat voornamelijk lawaaierige bluesrock op. Het duurt zeven jaar voor het vervolg komt, simpelweg 'Warren Zevon' getiteld, maar dat is dan ook een meesterwerk.

Zevon is inmiddels opgenomen in het kringetje rond Jackson Browne, de leidende figuur in de progressieve West-Coast pop, die bij deze plaat ook achter het mengpaneel zit. En hoewel op deze lp de stevige rocksongs niet ontbreken, vallen vooral de intelligente, wat cynische teksten op en de melodieuze sfeer die het hele album omvat.

Warren Zevon is volwassen geworden en presenteert als een opmerkelijke liedjesschrijver. En als een zanger die, met zijn licht gebarsten bariton, zowel uit de voeten kan in gespierde up tempo stukken als in sfeervolle ballades.

Ook de volgende twee lp's, 'Excitable boy' uit 1978 en 'Bad luck streak in dancing school' (1980) zijn de moeite waard. De critici zijn enthousiast en de single 'Werewolves of London' krijgt zelfs een notering in de Amerikaanse en Europese hitparades.

Met de zanger zelf gaat het echter de verkeerde kant op. Hij raakt verslingerd aan drank en drugs. Zijn volgende lp 'The Envoy' wordt minder goed ontvangen en Zevon verdwijnt enige tijd uit beeld. Het duurt vijf jaar voor hij in 1987 sterk terug komt met 'Sentimental hygiene'. 

Daarna maakt Zevon zo om de twee, drie jaar een plaat van wisselende kwaliteit, tot hij in 2003 te horen krijgt dat hij aan een ongeneeslijke vorm van longkanker lijdt. Hij besluit zijn laatste energie in muziek om te zetten. Het resultaat, 'The Wind', is een prachtplaat. Met behulp van een aantal oude muziekvrienden laat Zevon het volledige palet voorbij komen.

Nog een keer lekker herrie maken met Springsteen en Walsh, een prachtig, weemoedige liefdesliedje zingen met Emmylou Harris en met zelfspot terugkijken op het leven, met behulp van Cooder en Lindley. De CD bereikt de 12e plaats in de Billboard lp-lijst en krijgt een nummer 1 notering in de Independant Album List. Dat is nog eens een manier om afscheid te nemen.

Op 7 september 2003 overlijdt Warren Zevon, 56 jaar oud. Maar wel ruim een half jaar later dan zijn artsen voorspeld hebben, waaruit maar blijkt dat muziek maken zo ongezond nog niet is.


Er zijn sinds het overlijden van Zevon een aantal tribute-cd's verschenen waarop bekende artiesten zijn liedjes vertolken. Een aantal van zijn vroegere lp's is opnieuw op cd uitgebracht en er is een dubbel-cd  verschenen met niet eerder uitgebracht werk. In 2007 verzorgde zijn weduwe een biografie in boekvorm. Op uitdrukkelijk verzoek van de zanger is het een eerlijk verslag waarin zijn duistere kanten niet onbelicht blijven. 

Zie ook Wikipedia voor een biografie

De officiële Warren Zevon website 

Er zijn veel filmpjes van Zevon te vinden op YouTube. Deze link  geeft een mooi overzicht... 

PS: Het stripje gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman gaat wel over muziek en roem, maar niet over Warren Zevon...

dinsdag 29 maart 2011

Steve Forbert – Een bijna vergeten singer-songwriter



Dit verhaal verscheen in 2005 op het Volkskrantblog.


Het maken van cd's kost haast niets, dus is alles wat ooit aan muziek opge-
nomen is momenteel weer verkrijgbaar. Al worden er wereldwijd maar een paar duizend exemplaren verkocht, dan komt een platenmaatschappij toch uit de kosten. Zeker als het om heruitgaven gaat. Daar hoeven geen studio's voor afgehuurd te worden en vaak ook geen uitvoerende artiesten meer voor worden betaald.

Er zijn zelfs platenlabels die zich helemaal gespecialiseerd hebben in het opnieuw uitgeven van oude muziek. Kijk bijvoorbeeld eens op de website van Document Records dat zich heeft toegelegd op het compleet uitgeven van de oeuvre's van obscure, bijna vergeten en reeds lang overleden jazz- en bluesmuzikanten.

Maar ook voor je helden uit de jaren '60 en '70 kun je prima terecht in de platenzaak of op internet. Onlangs vroeg een familielid of ik een nummer van Elvis Presley van internet kon downloaden. Ik keek op de downloadsite van de Freerecordshop en voor een luttel bedrag kon ik het liedje even later op een cd branden.

Nieuwsgierig geworden typte ik vervolgens Steve Forbert in, een zanger waarvan ik al een tijdje een oude lp zocht. En warempel ook die plaat was in zijn geheel, voor nog geen 10 euro, te downloaden. Maar dan heb je er geen hoesje bij, dacht ik, dus ik keek even verder of hij niet gewoon op cd te koop was. Niet bij de Freerecordshop. Maar wel bij Bol.com en niet voor een tientje, maar wel voor 7 euro 99 !

Steve Forbert is onderhand een vergeten muzikant, maar eind jaren '70 werd hij in Amerika bejubeld als de nieuwe Bob Dylan. Hij schreef al zijn liedjes zelf, besteedde aandacht aan zijn teksten, begeleidde zichzelf op gitaar en had net als Dylan een mondharmonica aan zo'n beugel om zijn nek hangen. Alleen zong hij veel beter en werd hij uiteindelijk lang zo beroemd niet.

Zijn eerste stappen als professionele muzikant zette Forbert toen hij als 21-jarig broekie naar New York trok en daar probeerde als straatzanger aan de kost te komen. Via optredens in het clubcircuit in Manhatten, kwam hij bij een kleine platenmaatschappij terecht, die zijn lp 'Alive on arrival' uitbracht. De plaat werd bejubeld door de critici en er kwam een tweede lp 'Jackrabbit Slim'. Die kocht ik rond 1980.

Er staan een paar vlotte popsongs op en verder vooral prachtige ballades. De stem van Forbert, licht hees en melancholiek, doet mij het meest denken aan die van de Belgische zanger Adamo. De muziek valt in de categorie folk-rock, of wat tegenwoordig wel singer-songwriter wordt genoemd. 

Een zanger dus, die zijn eigen liedjes schrijft, een akoestische gitaar bespeelt, maar ook elektrische gitaren mee laat doen en af en toe een saxofoon, of een Hammond orgel. In een onbewaakt ogenblik heb ik de lp indertijd aan iemand weggegeven.

Later zat ik met een bijna ex-vriendin, ze had me net verteld dat ze verliefd was geworden op een muzikant die in een Joegoslavisch restaurant speelde, in een Antwerps café. Heel laat op de avond zette de barman Steve Forbert op en zijn ballades over mislukkende liefdes sloten naadloos aan op mijn mistroostige stemming.

Nog een paar jaar later, in het filmhuis waar ik bardiensten draaide, hadden ze hem op een musicassette. Dus werd Steve vaste pauzemuziek. Inmiddels waren de volgende twee lp's van Forbert geflopt en had de platenmaatschappij hem op straat gezet.

In 1988 tekende hij een contract bij Geffen records en maakte hij een bescheiden come-back met de lp 'Streets of this town.' Het grote succes bleef opnieuw uit en hoewel er vier jaar later nog een volgende plaat verscheen, zette de maatschappij hem uiteindelijk toch aan de kant.

Hij werd in 1995 opgepikt door een dochtermaatschappij van het grote Warner Brothers en bracht weer twee platen uit, voor hij 1998 vertrok naar een klein onafhankelijk label. Sindsdien zijn er zes cd's verschenen, de laatste in 2004. Steve Forbert, inmiddels de 50 gepasseerd, gaat dus dapper voort met muziek maken en pikt ondertussen een graantje mee van de heruitgaven van zijn eerste platen. Steunen die man, zou ik zeggen. En kopen die cd's !


Naschrift: Ik weet niet of downloaden via de website van Free Reords Shop momenteel nog mogelijk is. Kijk vooral ook op de officiële website van Steve Forbert http://www.steveforbert.com/ . Daar kun je wel nummers downloaden en beluisteren.
De laatste cd van Steve dateert inmiddels uit 2009. Maar zijn kalender staat nog behoorlijk vol met optredens...

zondag 27 maart 2011

J.C.Tans & the Rockets – Fantastisch, energiek, spetterend en gemeen scheurend



Afgelopen week werd ik herinnerd aan een grote mislukking, die tegelijkertijd een van de positieve hoogtepunten uit mijn leven is. Het klinkt misschien gek, maar soms kunnen dat soort dingen samenvallen. Laat me het uitleggen.

Onlangs kocht ik een USB-adapter waarmee ik mijn stereo-installatie aan kan sluiten op mijn laptop. Nu kan ik muziek van lp's en cassettebandjes omzetten in MP3'tjes. Het eerste bandje dat ik uit de la opdiepte was een, van de radio opgenomen, liveconcert van J.C.Tans & the Rockets.

Fantastische, energieke, spetterende, gemeen scheurende en opzwepende jazz uit de jaren '80. Al zou het me niet verbazen als de meeste lezers er nog nooit van gehoord hebben. Toch was tenorsaxofonist Jan Cees Tans enige tijd een grote naam in de Nederlandse Jazz.

In 1987 won hij de Boy Edgar prijs, de belangrijkste jazz-onderscheiding in ons land. Daarvoor maakte hij al een jaar of twintig de podia onveilig met verschillende bands, waaronder 'Stichting Amsterdams Tenoren Onderzoek', het 'J.C.Tans Orchstra' en zelfs de Haagse popband 'Gruppo Sportivo'.

Begin jaren '80 leidde hij The Rockets, een 10-koppige band, waarmee hij stevig swingende jazz-arrangementen van nummers van The Rolling Stones en Dr. John speelde, maar ook fijnzinnige jazzstukken, gecomponeerd door de bandleden zelf.

Het was een grote band, naast drums, bas, piano en gitaar ook nog zes blazers: twee trompetten, drie saxofoons en een trombone. En de muziek die ze maakten was niet te vergelijken met het gebruikelijke, gladde bigband repertoire. En ook heel anders dan de hard-bop die je veel jazzmusici toen hoorde spelen. De critici noemden het Jump-jazz en schreven dat er invloeden van de rhythm & blues in te horen waren.

De band was een paar maal te zien, in het VPRO tv-programma Reiziger in Muziek. En ze hebben een keer opgetreden in mijn eigen dorp, bij mijn eigen club, de vereniging Artishock. Ik heb mogen helpen bij de organisatie van dat concert. Het was een onvergetelijke avond, dat begrijp je al.

Ik had van de radio, kort daarvoor, dat live optreden opgenomen en was daar zo enthousiast over dat ik iedereen die ik zag de kop gek zeurde over het komende concert. Ik had zelfs een reclamespot opgenomen op een cassettebandje om op drukke verenigingsavonden te draaien. Ik had posters opgeplakt en persberichten verstuurd.

Maar de naam, The Rockets, zorgde voor verwarring. Sommige jazzliefhebbers, die de band nog nooit gezien of gehoord hadden, dachten dat ze rockabilly speelden. Misschien heeft dat kan ons indertijd parten gespeeld.

Bij het optreden in Soest zat uiteindelijk maar een man of tien in de zaal, met de leden van de werkgroep erbij, maar net meer dan er muzikanten op het podium stonden. Het maakte de avond niet minder gedenkwaardig. Een van de beste live-optredens die ik ooit meemaakte. Maar als medeorganisator ook de grootste sof.

Voor de muzikanten maakte het weinig uit. Het concert was geweldig, the Rockets gingen tekeer alsof ze in een uitverkocht Bimhuis stonden. De ritmes waren snel en avontuurlijk en vooral de elektrische gitaar, van Piet de Vries, was bepalend voor de sfeer. Hij speelde niet alleen ritmepartijen, maar schrok ook niet terug voor een scheurende solo.

Bij het optreden in Artishock bemoeiden de trompettisten zich daarbij met de gitaarversterker, een oude Vox. Door aan alle knoppen te draaien zorgden ze voor onverwachte en humoristische geluidseffecten. Later hoorde ik dat ze dat bij elk optreden deden. Een zeker showelement hoorde dus ook bij de band.

Een fantastisch optreden, maar nauwelijks publiek, wellicht dat de band daarom, in de jaren daarna, tamelijk geruisloos van het toneel is verdwenen. J.C. Tans zelf hebben we later nog eens terug gezien met een trio en ook andere bandleden, zoals trombonist Wolter Wierbos en bassist Ernst Glerum, in verschillende kleinere groepen. Saxofonist Sean Bergin, een rossige reus oorspronkelijk afkomstig uit Zuid-Afrika, heb ik nog verschillende keren zien spelen.

Gitarist Piet de Vries kwam jaren later zomaar bij Artishock binnenlopen, na afloop van een filmvoorstelling. Hij was in de buurt en herinnerde zich dat hij bij ons gespeeld had. We hebben gezellig een biertje gedronken en wat gebabbeld, waarbij hij overigens meer interesse toonde voor mijn vrouw dan voor mij, maar ja, dat moet je voor de kunst over hebben...

Op internet is niet veel over Tans of zijn Rockets te vinden. Een piepklein stukje op Wikipedia, maar niets op YouTube. Op het jazzlabel BV Haast wordt wel een tweetal cd's te koop aangeboden. De oplage is beperkt, dus nieuwsgierige jazzliefhebbers moeten zich haasten.


De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door Jan de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 -  deel 3 en deel 4 van dit verhaal. Lees ook de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - en Teringhond

Wordt vervolgd...

Klik op de strip voor een grotere weergave... 

 

donderdag 24 maart 2011

Een rondje door het Baarnse bos - deel 2


 Het mooie van dit weer en dit jaargetijde, is dat die gezellige lentezon zulke mooie schaduwen op de bosgrond werpt...





Schilderachtig, niet waar ?

Zie hier het eerste deel van mijn rondje door het Baarnse bos...

Een rondje door het Baarnse bos

Prachtig weer vandaag ! Morgen kan dat wel weer eens heel anders zijn, dus besloot ik er even op uit te gaan met de scootmobiel. Een rondje door het Baarnse bos leek me wel leuk...


Voor Paleis Soestdijk stonden versierde fietsen. Het is toch nog lang geen koninginnedag...


Het bos is nog kaal, maar dat geeft wel leuke lichteffecten...


Groen is er van het sterretjesmos en de naaldbomen...


Dit zijn geen dode sparren, maar larixen die juist weer in 'blad' beginnen te komen...


Hier komen die versierde fietsen vandaan, een schoolklas op excursie...

Kijk hier voor nog 5 foto's...


Over Rodenbach en de Oude Geuze van Boon

Nog een bierverhaal uit het Stripblog-archief. Dit heeft in mei 2010 op het Volkskrantblog gestaan...


We gaan het eens over zuur bier hebben. Nee, niet Suurbier, de oude rechtsachter van Ajax en het Nederlands elftal, maar bier dat zuur smaakt. Dat zal vreemd klinken voor mensen die bier alleen kennen als het, licht bittere, helder gele, bruisende vocht, dat in Nederland uit de doorsnee biertap komt.

Dat is pils en dat heeft weinig smaak, maar als je je over dat nadeel heen zet kun je er toch flink dronken van worden. Pils moet je niet drinken als het zuur is geworden, dan is het bedorven. Maar er zijn biersoorten waar met opzet een zure smaak aan gegeven wordt.

In de Belgische tv-serie Tournée Générale (zie dit blog), waarin een rondreis langs allerlei heerlijke bieren wordt gemaakt, vertelt men dat ten westen van de Schelde minder hop bij het bier wordt gedaan. Hop zorgt voor een bittere smaak en is een natuurlijk conserveermiddel. Om het bier zonder hop toch houdbaar te maken wordt ouder, verzuurd bier toegevoegd.

Een paar weken geleden kreeg ik een mail van collega-blogger Martin Broek. Hij was van plan een fietstocht te maken en zou daarbij door Soest rijden, dus als ik het leuk vond kwam hij even langs. Omdat ik als eens iets over bier geschreven had stelde hij voor om een paar speciale biertjes mee te brengen.

Ontzettend aardig, natuurlijk. Op de vraag welk bier ik lekker vond was Rodenbach het eerste dat me te binnen schoot. Aan dat bier zit een vakantieherinnering vast.

Lang geleden fietste ik met mijn broer en een gezamenlijke vriend door de Belgische Ardennen. De cafés en restaurants waar we stopten hadden allerlei onbekende bieren op de kaart staan en telkens probeerden we iets anders.

Bestoft en verwaaid, van een hele dag fietsen, kwamen we aan in het plaatsje Poupehan en besloten iets te gaan eten in een restaurant. Het personeel bestond uit een moeder en dochter. Het meisje vond ons er erg komisch uitzien, met onze lange haren, woeste baarden en gescheurde spijkerbroeken, en terwijl haar moeder ons met professionele gelijkmoedigheid bediende, kon zij haar lachen maar met moeite onderdrukken.

Toen we ook nog 'trois Rodenbach' bestelden schoot ze gierend van de lach de keuken in. Wij snapten er niets van, maar het bier dat ze daarop bracht was wel bijzonder lekker. Roodbruin van kleur en zacht, zoetzuur en fruitig van smaak. Zeer verfrissend.

Rodenbach bier, uit het Belgische Roeselare, laat men rijpen in enorme, rechtopstaande, eikenhouten vaten, de zogenaamde foeders. Voor het bottelen wordt jong bier vermengd met ouder, verzuurd, bier.

Martin bracht er maar liefst drie verschillende varianten van mee. Het gewone Rodenbach, de Grand Cru en de Vin de Céréale. De laatste is 100%, 3 jaar lang gerijpt bier uit één speciaal vat. Het bevat weinig koolzuur, 10% alcohol en is behoorlijk zuur van smaak. Niet echt om dagelijks te drinken.

Nee, geef mij dan maar de Rodenbach Grand Cru. Voor 2/3 bier dat twee jaar op vat gerijpt heeft, gemengd met 1/3 jong bier. Heerlijke, volle smaak. Met inderdaad zure componenten, maar ook iets zoet en moutigs.

Martin had ook een flesje Oude Geuze van Boon bij zich. Zijn favoriete bier. Ook een heerlijk, fris, zuur bier, met een heel speciale brouwwijze. Het geheim zit hem hier in de gisting die spontaan ontstaat, door het brouwsel in een open bak te laten staan.
 
Ook Geuze wordt op eiken vaten gelagerd en er worden, voor het bottelen in kleine champagneflessen, bieren van verschillende jaargangen met elkaar vermengd. Het bier is daarna zeer lang houdbaar. Wel 20 jaar, als je zo lang kunt wachten.

Zowel Rodenbach als Boon maken heden ten dage deel uit van het Palm-concern. Uitgebreide informatie over beide bieren is te vinden op deze website

Op de website van de Vlaamse zender Canvas is een fragment te zien over de brouwerij van Rodenbach.

Foto's: De Stripman. Helaas had ik niet voor elk bier het juiste glas...

woensdag 23 maart 2011

Brouwerij Hoegaarden ging dicht en weer open !


Een oud bierverhaal dat, in gewijzigde vorm, in 2005 geplaatst werd op het Volkskrantblog...

Eind 2005 werd de bierwereld opgeschrikt door het bericht dat de brouwerij van het beroemde Hoegaarden Witbier gesloten zou worden. Er waren protesten en de arbeiders van de brouwerij hielden zelfs een stakingsactie, maar het leek onvermijdelijk. Eigenaar Inbev, het grootste bierbedrijf ter wereld, had besloten het witbier, de Das, Verboden vrucht en Grand Cru voortaan in Jupille bij Luik te gaan brouwen.

Hoewel het een eeuwenoude traditie genoemd wordt werd er, sinds halverwege de jaren '50 van de vorige eeuw, in Hoegaarden geen witbier meer gebrouwen, tot Pierre Celis het ambacht in 1965 weer oppakte. In de oude limonadefabriek Hougardia vestigde hij in 1978 Brouwerij de Kluis. Het witbier werd een internationaal succes.

Rond 1980 was ik met een paar vrienden op vakantie in België en omdat we toch in de buurt waren gingen we ook even bij Hoegaarden langs. We kwamen er aan het eind van de middag aanlopen en, hoewel het proeflokaal eigenlijk al gesloten was, werden we toch binnen gevraagd. Want helemaal uit Holland komen en dan geen Hoegaarden gedronken hebben… dat kon niet.

Zo zaten we enige tijd later genoeglijk met de eigenaar zelf te babbelen over bier, terwijl men ons alle verschillende producten van de brouwerij liet proeven. Celis vertelde ondermeer dat hij plannen had om met zijn bier naar Amerika te gaan. 'Want er zijn 200 miljoen Amerikanen. Als die allemaal maar 1 keer mijn bier proberen, hè…'


Een jaar of tien later won ik, met de slagzin 'Als je naast je schoenen loopt krijg je koude voeten', de derde prijs in een door Hoegaarden uitgeschreven prijsvraag. Met mijn vrouw en een dertigtal andere Nederlandse prijswinnaars, mocht ik een dag naar de brouwerij.

Het werd een onvergetelijk uitstapje waarbij van alles misging, maar de goede stemming niet kapot kon. Zo vergat de buschauffeur dat er ook in Eindhoven prijswinnaars stonden te wachten, verdwaalden we vlak over de Belgische grens omdat hij een stukje af wilde snijden, was bij aankomst in Hoegaarden het licht in het proeflokaal uitgevallen en klopte de volgorde van de diapresentatie over het Hoegaardse bier niet. Er werd echter met gulle hand bier geschonken, het eten was geweldig en ook voor onderweg naar huis kregen we nog pakketten bier mee.


Inmiddels was Brouwerij de Kluis verkocht aan Interbrew, een internationaal bierbedrijf dat ook eigenaar was van Hertog Jan, Dommelsch, Leffe en Jupiler. Afgelopen week zag ik de oude Pierre Celis in het Belgische tv-programma Koppen. Daar vertelde hij over zijn Amerikaanse avontuur.
 
Na de verkoop van Hoegaarden stichtte hij namelijk, in 1992, daadwerkelijk een nieuwe brouwerij in Austin Texas. Hij liet koperen brouwketels uit België overkomen die hij achter grote ramen aan de straatkant plaatste. Dat had zoveel bekijks, aanrijdingen en opstoppingen tot gevolg dat de plaatselijke politie hem sommeerde de ramen te blinderen.

Celis is nu gepensioneerd en heeft zijn Amerikaanse brouwerij van de hand gedaan. Maar zijn witbier kunnen we nog drinken ! Het wordt, volgens origineel recept, gemaakt door brouwerij van Steenberge in Ervelde, onder de naam Celis White.


In oktober 2007 kon ik op het Volkskrantblog het bericht plaatsen dat de brouwerij in Hoegaarden weer open ging. Eigenaar Inbev verklaarde dat men in Jupille extra capaciteit nodig had en daarom besloten had de brouwerij de Kluis weer te openen. Maar men fluisterde dat het vooral kwam omdat het ze in Jupille niet lukte om de juiste smaak aan het brouwsel te geven. Hoe dan ook, sindsdien wordt het bier van Hoegaarden weer gebrouwen in Hoegaarden...

Zie voor meer info:

dinsdag 22 maart 2011

Tournée Générale en wat je daar al niet voor moet doen...



Ik weet niet hoe het met andere Nederlanders is, maar ik kijk graag naar de Vlaamse publieke zenders. Het Belgische journaal is prettiger dan het Nederlandse, de sportverslagen beter en de talkshows zijn de enige die ik kan volgen zonder me te ergeren.

Bovendien heeft het praatprogramma 'De Laatste Show' een uitstekende live-band, die complete liedjes speelt, van wel een minuut of 3 ! Kom daar eens om op de Nederlandse zenders, waar men zelfs actie voert omdat muzikanten er nooit langer dan een minuutje mogen spelen.

Een van de programma's die ik de laatste jaren probeer te volgen is 'Tournée Générale'. Een Franse term die bij de Vlamingen zoveel betekent als 'Een rondje voor de hele zaak'. Dat wil niet zeggen dat het over kroegbezoek gaat, maar wel dat bier het hoofdonderwerp is.

Muzikant Jean Blaute, hij speelde onder andere in de band van Raymond van het Groenwoud, en voormalig MTV-presentator Ray Cokes reizen door België en wijde omgeving, om bier te proeven. En de rijke historie van het bier nader te belichten, brouwers te interviewen en uiteindelijk zelf bier te brouwen.

Dat ik wel van een lekker biertje hou is geen geheim en de Belgische bieren behoren tot de wereldtop. Een programma naar mijn hart dus. Helaas wordt het tamelijk vroeg op de avond uitgezonden, op een tijdstip dat vrouw en kinderen heel andere dingen op de tv willen zien.

Opnemen op de video lukt me ook niet altijd, dus ik heb al een aantal afleveringen gemist. Voor Vlaamse digitale kijkers zijn er mogelijkheden om programma's alsnog te bekijken. Ik betwijfel of dat ook voor Nederlandse kijkers geldt, maar heb geen digitale tv, dus kan ik het niet uitproberen. Een Vlaams equivalent van onze website 'Uitzending gemist' heb ik nog niet kunnen vinden.

De website van het programma http://www.een.be/programmas/tournee-generale biedt alleen fragmenten van een paar minuten. Maar de eerste serie, die vorig jaar is uitgezonden, is inmiddels wel op DVD te verkrijgen. Niet bij mijn vaste internetleverancier bol.com. Die verkopen alleen het boek 'Tournée Générale', dat niet door de presentatoren zelf is geschreven.

De website van de Vlaamse televisie verwijst door naar een Vlaamse internetwinkel, cosmox.be, waar een 2-delige box te koop is voor 19,90 euro. Mooi, dacht ik, dan ga ik me daar inschrijven en de serie bestellen. Maar helaas... na alles ingevuld te hebben blijft het webformulier steken op 'plaatsnaam onbekend'.

Vermoedelijk kun je alleen klant worden als je in België woont. Het grappige is dat het hoofdkantoor van Cosmox in het Nederlandse Vianen gevestigd is ! Maar hoewel we dezelfde taal spreken is er op internet dus een strikte scheiding tussen Nederland en Vlaanderen.

Een tikje knorrig type ik Tournée Générale en DVD in bij Google. Ha, gelukkig ! Hij is ook te verkrijgen bij de Free Record Shop. Maar kost daar wel een tientje meer dan bij Cosmox... Nu ja, toch maar besteld. Als Nederlander moet je er wat voor over hebben, om naar een mooi programma van een Vlaamse publieke zender te kunnen kijken.

Het laatste deel van de tweede serie van Tournée Générale wordt komende woensdag uitgezonden op Een, om 21 uur 40.

maandag 21 maart 2011

Altijd een goed begin, met een zonsopkomst


Als je ze zo onder elkaar ziet lijken het foto's van één zonsopkomst...


...maar in werkelijkheid zijn het er twee...


...die van gisteren, 20 maart en van vandaag, 21 maart. 
Een goed begin van de lente...


(Als je op het woord 'zonsopkomst' hieronder klikt krijg je alle zonsopkomsten van het Prikbord op een rijtje...)

zondag 20 maart 2011

De Geheimzinnige Hulpman begint een eigen website !



Wat ? Is er onenigheid tussen de Stripmannen ? Kunnen ze niet meer door één deur ? Is de Geheimzinnige Hulpman boos weggelopen ?

Nee, hoor, beste lezers, geen paniek. Het tegendeel is eerder het geval. Ondergetekende, de Stripman, zat er zo mee in zijn maag dat, door het opheffen van het oude Stripblog, alle prachtige vervolgverhalen die de Geheimzinnige Hulpman in de afgelopen 5 jaar had bijgedragen ook zouden verdwijnen, dat hij een extra tabblad aan zijn nieuwe blog heeft toegevoegd om die verhalen opnieuw te plaatsen.

Oplettende lezers zullen het misschien al hebben gezien, bovenaan Stripman's Prikbord. Het maken van honderden links, met bijbehorende plaatjes, bleek echter nogal een opgave. De verhalen moesten eerst opgeslagen worden in aparte webalbums.

Maar daarna was het een heel gepuzzel om zo door te linken naar een webalbum, dat de lezer alleen bij het gewenste verhaal uitkwam en niet direct toegang had tot het hele plaatjes-archief van Stripman's Prikbord. En ook het formaat waarin de strips te zien waren, was niet echt fraai.

Toen de Geheimzinnige Hulpman mijn gestumper en geploeter met zijn strips zag bood hij, behulpzaam als altijd, aan om een aparte website op te richten. Dan zouden er op het nieuwe tabblad alleen links naar die site geplaatst hoeven worden.

En nu is dat dus zo ver. De website heet www.palymptoot.nl en hoewel er nog veel aan moet gebeuren zijn de eerste verhalen er toch al op te zien: De Palymptoot en het eerste deel van Wachten op Eduard .

De site is helemaal vormgegeven in de stijl van de Geheimzinnige Hulpman. Ziet er prachtig uit, vind ik en de strips zijn er op mooi groot formaat te bekijken.

Een veelbelovend begin ! Als er nieuwe ontwikkelingen zijn houden we jullie natuurlijk op de hoogte. Maar voor nu, veel plezier op Hulpman's nieuwe site !


De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door Jan de Stripman zelf. Klik hier voor deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. Lees ook de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - en Teringhond

Wordt vervolgd...

Klik op de strip voor een grotere weergave... 

 

woensdag 16 maart 2011

Meeuwenspektakel in de polder


Vanochtend weer een rondje door de Eempolder gereden. 
Het was koud en de wind blies flink, maar uiteindelijk 
was het de moeite waard.


Het begon allemaal heel rustig, met een pony en een stel knobbelzwanen...


...een wijds uitzicht langs de spoorlijn van Amersfoort naar Baarn...


Op de terugweg naar het dorp zag ik in een weiland een grote groep kokmeeuwen...


...hoeveel het er waren bleek toen ze besloten op te vliegen...


...en aan de overkant van de weg weer neer te strijken.


Het filmpje is met mijn eenvoudige sony-cameraatje gemaakt. Het beeld is een tikje wazig en het geluid doet het helaas niet, maar je krijgt toch een idee van het meeuwenspektakel.