Zondagavond, Elly en ik zitten TV te kijken. De telefoon gaat, een van de Werkgroep Eigen Werk-leden meldt dat het slecht gaat met Fred Schilder. Hij is opgenomen in het ziekenhuis en de vooruitzichten zijn somber.
We overleggen of we bij hem op bezoek zullen gaan en besluiten om de volgende dag te informeren hoe het dan met hem is. We willen alleen bij hem langs als hij daar zelf nog iets aan heeft. Een uurtje later krijgt Elly een berichtje op haar mobiel: Fred is overleden.
Later begrijpen we dat hij lichamelijk op was, maar dat hij zelf nog erg aan het leven hing. Fred had best nog verder gewild, maar het ging niet meer.
De laatste keer dat ik hem zag was op Koningsdag. Wij zouden een half uurtje optreden met de WEW en waren op het podium bezig met de voorbereidingen. Uit mijn ooghoek zag ik iemand heel moeizaam het stenen trapje van het schoolplein achter het podium afdalen: Fred. Ik schrok ervan hoe vermoeid en grauw hij eruit zag. En de dag moest nog beginnen.
Eenmaal wat uitgerust, op een stoel voor het podium, kwam hij weer een beetje in zijn normale doen. Foto's makend, met een brede glimlach voor vrienden en bekenden.
Dat is hoe we ons Fred zullen herinneren: Hij was er altijd. Op zijn eigen, eigenwijze manier, vriendelijk maar ook een beetje gereserveerd. Altijd meer toeschouwer dan deelnemer.
Zo was hij er al toen ik, in de jaren '80, pas bij Artishock kwam kijken. Op zijn vaste plek, op het verhoginkje, rechts van de bar. Gezellig pratend met zijn vrienden en zich af en toe terugtrekkend achter zijn camera.
Als het er op aan kwam was hij niet te beroerd om je wat goede raad te geven. 'Als je vriendin binnenkomt, ga dan eerst even naar haar toe,' zei hij me ooit. 'Wacht niet tot ze een half uur later bij jou aangeland is.'
Verstandige woorden, waar ik mijn voordeel mee gedaan heb. Fred was tenslotte bijna 20 jaar ouder dan ik en had ook toen al een keizerlijke grijze haardos, waar ik alleen maar eerbied voor kon hebben.
We kwamen elkaar vaker tegen toen ik lid werd van de Filmhuis werkgroep. Fred vervoerde de films, vanuit Bussum waar hij werkte en weer terug naar Weesp. We gingen kamperen, met de leden van de werkgroep, we bezochten een tentoonstelling in Gent en brachten een weekend door in een vakantiehuisje in Ouddorp.
Fred kon je er goed bij hebben, op zulke uitstapjes. Hij ging zijn eigen gang, maar dronk ook gezellig een pilsje mee, of stond 's ochtends, bij het ontbijt, een eitje voor je te 'brötschelen'. Hij kwam oorspronkelijk uit Nuth, Zuid-Limburg en dat kon je af en toe nog horen.
De gezelligheid bij Artishock liep ook wel eens een beetje uit de hand en op een zeker moment kondigde Fred aan dat hij zich wat verantwoordelijker zou gaan gedragen. Tot dan toe was hij altijd, in zijn oude witte Citroën, naar huis gereden, ook als er wat meer geconsumeerd was dan verstandig was. Vanaf nu zou hij met de fiets komen.
Bij de volgende activiteit kwam hij wat moeizaam de trap naar de soos op gestommeld. Hij was de vorige avond, op weg naar huis, van zijn fiets gevallen. Nu was hij weer als vanouds met de auto. 'Fietsen dat doe ik niet meer, veel te gevaarlijk !'
Hij maakte foto's van alle activiteiten die we ondernamen voor Artishock. Van de optredens op de Kunstmarkt tot de Korte Kursus Blues. Hij maakte foto's van je huwelijk en zelfs voor je paspoort, als dat vernieuwd moest worden.
En hij was een vakman. Naast zijn huis bouwde hij zijn eigen fotostudio.
In zijn tuin, waar hij af en toe vrienden uitnodigde voor een barbecue, kweekte hij metershoge zonnebloemen. Na het eten moest je dan even mee naar de studio voor een foto. Hij heeft zo een immens archief opgebouwd.
Toen ik, door gezondheidsproblemen, niet meer zo actief kon zijn binnen de vereniging, zagen we elkaar minder vaak. Maar we verloren elkaar niet helemaal uit het oog. Elly ging bijvoorbeeld in de eerste week van januari altijd even bij Fred het nieuwe jaar indrinken.
We kregen bijna elk jaar z'n zelfgemaakte fotokalender. En toen een paar jaar geleden de WEW uit een 25-jarige winterslaap kwam, was Fred weer paraat om publiciteitsfoto's voor ons te maken.
In de tussentijd was hij trouwens wel behoorlijk actief gebleven binnen Artishock. Hij was dan ook lid van het allereerste uur, aanwezig op de oprichtingsvergadering. Later werd hij tot erelid benoemd.
Fred Schilder was de fotograaf van Artishock en van onschatbare waarde voor de vereniging en het culturele leven in Soest. Hij laat een enorm archief na. Maar bovenal was Fred een trouwe vriend. Wij gaan hem vreselijk missen...
Foto's van Fred zijn te zien op zijn Facebookpagina. Daar eerst foto's van verdwenen plekken in Soest, maar verderop ook andere onderwerpen.
Veel meer vrij werk, digitale montages, portretten en series over windwijzers, koeien, bloemen en vogels op zijn eigen foto-website.
