25 jaar Mejanderverhalen

We hebben een jubileum te vieren. Het is dit jaar 25 jaar geleden dat het eerste Mejanderverhaal verscheen, met een tekening van Gerard Kuit erbij.

Halverwege de jaren '90 was ik mijn activiteiten bij de culturele dorpsvereniging – Artishock in Soest – een beetje aan het afbouwen. Ik was heel actief geweest, in de muziekwerkgroep, het filmhuis, de Werkgroep Eigen Werk en in het bestuur. En ik was een aantal jaren redacteur geweest van het clubblad, de Artishockberichten.

Voor de Artishockberichten schreef ik maandelijks een redactioneel stukje. Aanvankelijk ging dat over de mooie activiteiten van de vereniging maar, omdat ik daar een beetje over uitgepraat raakte, schreef ik later vooral over dingen die ik zelf meemaakte, of interessant vond.

Pieter Henke, mijn opvolger als redacteur, vond het wel leuk als ik doorging met die verhaaltjes en een van mijn toenmalige zwagers bedacht de naam Mejander. Jan die zich door het leven kronkelt.

Ik kwam voor het eerst op het idee om een tekening van Gerard Kuit te gebruiken toen ik iets geschreven had over een wandeling, die mijn vrouw en ik maakten, langs Paleis Soestdijk, het Baarnse bos en de Naald van Waterloo. Ik was op weg naar Pieter om mijn stukje in te leveren en mijn vrouw wilde nog even binnenlopen bij het VVV-gebouwtje, naast het postkantoor. Alle twee opgeheven inmiddels.

Daar zag ik een ansichtkaart met een strakke pentekening van Paleis Soestdijk, getekend door Gerard. Ik kende hem wel want hij was ook lid van onze vereniging en kwam vaak bij het filmhuis. Dus ik kocht die kaart en deed hem bij mijn stukje. Pas achteraf kon ik Gerard vragen of hij dat wel goed vond. Gelukkig was hij direct enthousiast en zo ontstond een samenwerking die nu nog voortduurt.

Het duurde wel een paar jaar voor Gerard en ik er ook samen op uit gingen. Aanvankelijk schreef ik mijn verhaaltje, gaf dat aan Gerard, waarna hij een tekening maakte en ik alles weer doorgaf aan Pieter. Computer en email werd daarbij nog nauwelijks gebruikt.

Het waren andere tijden. Als ik iets weten wilde pakte ik een boek uit mijn boekenkast, of ik ging naar de bibliotheek. Tegenwoordig vind je heel veel bij Wikipedia, of in Facebookgroepen, maar het internet werd in die jaren nog niet zo intensief gebruikt. Soms vroeg ik een beetje rond, bij familie en vrienden, maar erg ver ging ik daarbij niet. Het kwam bijvoorbeeld niet in me op om informatie te zoeken bij de Historische Vereniging.

Ondertussen schreef ik verhalen over Soest, Baarn en Amersfoort, wat voor Gerard prima te doen was. Maar daarna richtte ik mijn aandacht op de Veluwe en beschreef ik de route naar Goeree-Overflakkee, waar mijn vrouw en ik vaak op vakantie gingen. Dat werd voor Gerard wat lastiger en hij zal opgelucht adem hebben gehaald toen ik voorstelde om de volgende hoofdstukken samen te gaan verkennen.

Zo maakten we reeksen over de Langbroeker Wetering, Wijk bij Duurstede, Het Groene Hart en de Vecht. Ons laatste project is de kust van de Zuiderzee, die we ondertussen verkend hebben van Vollenhove tot Volendam. In totaal maakten we 176 afleveringen. Een deel daarvan heb ik, ook alweer een jaar of 20 geleden, gebundeld in drie gefotokopieerde boekjes.

Nu zijn we van plan om, vanwege ons 25-jarig jubileum, een mooie verzamelbundel samen te stellen. Ook wat dat betreft zijn de tijden veranderd, met de mogelijkheden van 'printing on demand' en e-boeken. Het zou leuk zijn als we, tegen het eind van het jaar, als hopelijk het coronavirus getemd is, met iets moois kunnen komen.

Ons allereerste verhaal, met de ansichtkaart van Gerard, staat wel al op ons Mejanderblog. 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klink hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Hoe gaat het met de lente ?

Nou, het was vooral verrekte koud in de afgelopen week. Vanochtend is het een beetje mistig, maar we hebben een paar ochtenden achter de rug, met kraakheldere, staalblauwe luchten, die niet zouden hebben misstaan in de winter.

Rijp op het grasveld, ruitenkrabbende autobezitters en mijn balkonplanten onder een plastic dekentje, om ze te beschermen tegen de vorst. De fuchsia's heb ik nog helemaal niet buiten gezet en de muurpeper heeft al een paar nachten bij ze gelogeerd op de vensterbank.

In vorige jaren... ja, hoe ging het eigenlijk in vorige jaren ? Er waren wel tekenen van de komende lente in de vorige week, hoor. Er bloeide een paardenbloem op het balkon en de eerste metselbijtjes lieten zich zien. Eens in de foto's van vorig jaar kijken wanneer ik die toen voor het eerst zag.

Vorig jaar waren de bomen al aardig groen, in de 3e week van april. De lobelia's op ons balkon stonden volop te bloeien, net als de schijnaardbei en ik zie foto's van een distelbloem, parende bijtjes bij het insectenhotel en een pimpelmees met een rups in zijn snavel. De eerste groene blaadjes fotografeerde ik toen op 14 april, het eerste metselbijtje zelfs al op 5 april.

Dan gaat het deze lente toch allemaal wat trager. Eens kijken naar 2019. Toen had ik in februari al bloemen in één van mijn fuchsia's ! Maar die stond natuurlijk binnen. Op het balkon kwamen de eerste paardenbloemen en veldkers op 10 april uit de knop.

Op 17 april fotografeerde ik het eerste lentegroen, aan de beuken en eiken in het park. Een paar dagen later stond de ereprijs in bloei op mijn balkon en was het zo druk, bij het insectenhotel, dat ik me genoodzaakt voelde om er een dependance bij te maken.

Nog even kijken naar 2018. Op 3 april bloeiende madeliefjes, op het balkon. Maar die bloeien bijna het hele jaar door, ook in hartje winter. De dropplant stond op 10 april al een halve meter hoog, maar die is nu ook al uitgelopen – en staat nog binnen. Ik haal nu eerst een paar keer de toppen er uit omdat hij anders omknakt in de wind als ik hem buiten zet.

In 2018 had ik een bloeiende paardenbloem op 14 april, maar ik zie pas een mooi blauw ereprijsbloempje op 2 mei. De eerste foto's van lentegroen in het park zijn van 4 mei, maar toen waren de bomen al een tijdje uit de knop. Het lijkt erop dat ik het juiste moment toen gemist heb.

Als ik nog even terug ga zie ik foto's van een koolmees met nestmateriaal op 4 april. Dat scheelt niet veel met de nestbouw van de pimpelmezen van dit jaar. Bij mijn blogverhalen zie ik er een, van 18 maart, waarin ik verlangend uitzie naar de lente en een beetje klaag over de kou. Op 8 april juichte ik dat het eindelijk lente was: 20 graden ! Maar dat was het dit jaar ook al eens.

Eigenlijk is het elk jaar toch zo'n beetje het zelfde. Ik zit kleumend te verlangen naar mild lenteweer en naar groene bomen, bloeiende bloemen, zoemende bijen en nestelende vogels. En die komen ook echt wel, al is het niet elk jaar precies op de zelfde dag.

Er is trouwens nog een ander teken van de lente: het WK snooker. Dat is dit weekeinde begonnen, met publiek erbij, al zit de zaal niet vol en heeft iedereen een mondkapje voor. Elk jaar het zelfde, maar toch een beetje anders...

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klink hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Wisselvallig weer, toch leuke vogels

Het is weer zondag, donkere wolken drijven aan het raam voorbij, afgewisseld door groepjes eenden en ganzen uit het park en een enkele blauwe reiger. De reigers zijn al aan het broeden, voor de meeste andere vogels moet het nog zo'n beetje beginnen.

Ik zag de pimpelmezen druk in de weer met het nestkastje op het balkon. Daar werden de afgelopen dagen veertjes en pluizen naar binnen gebracht. De stoffering van het nestje. Het zal nog wel een paar weken duren voor er jongen zijn.

Eksters, kauwtjes en kraaien zag ik voorbij vliegen met takjes in de snavel. Ook die bouwen aan hun nesten. De meeste vogels proberen het uitkomen van de jongen zo te plannen dat er op dat moment veel voedsel beschikbaar is. Dat is er als de eerste blaadjes aan de bomen komen en de insecten tevoorschijn kruipen.

Ons wisselvallige weer maakt het niet gemakkelijker. Eerst hadden we kou – Elfstedentocht, dachten sommigen – daarna konden we in hemdsmouwen, op het balkon, in de zon zitten en de laatste weken is het weer opnieuw koud. Bomen en planten die net uit hun winterrust kwamen zijn nu weer, huiverend, terug in hun schulp gekropen.

Het heeft gesneeuwd en geregend, het water staat hoog in de sloot, dus aan de droogte ligt het op het moment niet. Maar het zou wel prettiger zijn als het wat geleidelijker ging en niet met plotselinge kronkels. Het ene moment zie je mensen in korte broek en T-shirt over straat lopen, daarna moet je weer twee paar sokken en een dikke trui aan.

En wij hebben nog de mogelijkheid om meer of minder kleding te dragen, de andere dieren om ons heen kunnen dat niet. Nieuwe haren, of veren, laten groeien kost tijd en energie, dus dat doen ze doorgaans maar één keer per jaar.

Mensen denken dat ik een groot vogelkenner ben, maar ik zit maar een beetje uit het raam te kijken en ben afhankelijk van wat er voorbijvliegt, of neerstrijkt. Dat kan best leuk zijn, hoor. Ik zag al twee keer puttertjes, dit jaar, in de boom naast de flat. Bontgekleurde vogeltjes, die ook wel distelvinken worden genoemd, omdat ze van de zaden van distels houden.

De eerste keer dacht ik: wat een vreemde vinken. Ik pakte mijn verrekijker en zag de gele streep op de vleugels, het rood-wit-zwart op de kop. Puttertjes ! Ik rende naar mijn fototoestel maar was pas terug bij het raam toen ze alweer wegvlogen.

De tweede keer rende ik eerst naar mijn camera en maakte snel een paar wazige foto's. Niet geschikt om trots op internet te zetten, maar voor mezelf wel het bewijs dat ik me niet vergist heb.

Er zijn mensen die het halve land doorrijden om vogels te zien, maar je kunt ook thuis blijven en uit het raam kijken. Dan komt er ook wel eens wat leuks voorbij. Het is dan wel een goed idee om je fototoestel op de vensterbank te leggen.

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klink hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Verloren kledingstukken en schoenen

Afgelopen week lag er ineens een blauwe lap voor onze flat, op straat, tegen de rand van de stoep aan. In de loop van de daaropvolgende dagen veranderde het stuk textiel een beetje van positie en konden we zien dat het een trui was, met een logo erop.

Daar heeft iemand iets verloren, denk je dan. Maar een trui ? Je ziet vaker een handschoen op straat liggen. Die schijnen makkelijk uit jaszakken te vallen. Maar een trui verlies je toch niet zomaar ? Het zou kunnen dat één van de werklieden hem vergeten was. Die hebben wat aan een rioolput geknutseld, deze week.

Ik kan me niet herinneren ooit een kledingstuk verloren te hebben. Geen handschoen, of trui, in ieder geval. Wel ooit een hoed die, middenin de nacht, van mijn hoofd woei. In het donker kon ik hem niet meer terugvinden. Maar dat was wel iets anders. Ik merkte het direct toen het gebeurde. Het was niet zo dat ik thuiskwam en dacht: verhip waar is mijn hoed.

In dit geval zal er toch iemand bij het thuiskomen ontdekt moeten hebben dat hij zijn trui niet aanhad. Lijkt me wel erg vreemd. En als je dan de hele dag ergens de straat op hebt staan breken, dan zou je toch even kunnen gaan kijken of je trui daar is achtergebleven ?

Nu bleef de trui dagenlang liggen. Geen voorbijganger die hem meenam en ook geen buurtgenoot die op het idee kwam hem naar binnen te halen. Ik had dat wel overwogen, maar wat als de eigenaar terug zou komen ? Dan zou hij, of zij, niet weten waar het kledingstuk gezocht moest worden. Het leek me beter om af te wachten.

Een tijdje stond er ook een supermarktkarretje, een meter of twintig verderop. Er zijn buurten waar dat heel gewoon is. Daar wonen mensen die denken dat ze, voor een euro, zo'n karretje mee naar huis mogen nemen. Wel handig als je een paar kratten bier hebt gekocht.

Ik ben van het type dat, toen ik nog regelmatig bier dronk en dan vooral als ik veel visite verwachtte, de kratten achterop de fiets stapelde. Soms met valpartijen en gebroken flessen tot gevolg. Mijn huidige buurtgenoten hebben bijna allemaal een auto, dus die hebben dat soort problemen niet.

Maar dat supermarktkarretje verdween na een paar dagen weer, net als uiteindelijk de trui. Jullie denken misschien dat ik niets beters te doen heb dan uit het raam kijken en me afvragen waar de voorwerpen op straat vandaan komen, maar ik kijk toch niet zo vaak uit het raam dat ik ook nog zag wie de trui en het karretje meenam. Het is een mysterie, dus.

Maar het kan nog gekker. Een vriend van mij heeft een reeks van 96 foto's op Facebook gezet, van schoenen die hij zag bij de Hondsbossche Zeewering. Meestal maar één schoen, vaak van die flipflop-teenslippers, maar ook wel laarzen, gymschoenen, Zweedse muilen, pantoffels, of stevige wandelstappers.

Wonderlijk ! Wie verliest nou ongemerkt een schoen ? En als het gebeurt dan loop, of hinkel, je toch even terug ? Voor zover ik weet heeft er zich, bij mijn vriend, nooit iemand gemeld die zijn verloren schoen op één van de foto's herkende. We kunnen dus alleen maar fantaseren over het verhaal achter de schoen.

Eén foto toont een paar flipflops aan het strand, met op de achtergrond de zee. Is daar iemand het water in gelopen en niet meer teruggekomen ? Het zou kunnen, maar dat geldt toch zeker niet voor al die schoenen !? We zullen het nooit weten.

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klink hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men