zondag 25 maart 2018

Madeliefjes redden


Ik heb vroeger wel eens iets geschreven over 'guerrilla tuinieren', dat is buiten de officiële groenvoorziening om, op eigen initiatief, iets toevoegen aan de bomen en planten in de openbare ruimte.

Er is een website van een groep die zich Guerrilla Gardeners noemt. Zij schrijven: 'We leggen tuinen aan op die ‘vergeten’ stukjes rommelige of braakliggende grond die iedere gemeente wel heeft. Gewapend met gieter, schop en planten toveren we de stad om in een groene oase.'

Heel mooi ! En ik heb het zelf ook wel eens geprobeerd, maar zonder veel succes.

Het plantsoen naast onze flat was lange tijd een wat verwaarloosd stuk met rommelige struiken. Daar heb ik wel eens een gezellig bloemetje tussen gezet, of een boompje, dat spontaan in een van de bloempotten op mijn balkon was opgeschoten.

Maar op een zeker moment heeft men een hovenier ingehuurd die direct alles uitroeide wat afweek van hortensia, rozenstruik, of cotoneaster. Al mijn toevoegingen zijn ijverig weg gewied, afgezaagd, weg gesnoeid, of uit de grond getrokken.

Een paar seizoenen terug constateerde de hovenier dat er zevenblad in het plantsoen groeide, een woekerend plantje dat moeilijk weg te wieden is. Dus heeft hij het zo grondig doodgespoten dat de overblijvende struikjes er nog steeds niet helemaal van hersteld zijn.

In het grasveld, tussen de huizen in, bloeide vorig voorjaar madeliefjes, vergeetmenietjes, klaver en paardenbloemen. Tot het tijd werd om te maaien. Nou ja, denk je dan, die bloemetjes komen wel weer terug. Maar een week later werd er weer gemaaid en een week daarna weer.

Toen het vervolgens een tijdje warm en droog was veranderde het grasveld in een bruine, kale vlakte. Er zullen wel veel mensen zijn die dat mooi vinden want het aantal grasvelden in ons dorp neemt de laatste jaren toe. Bloemperken worden opgeruimd, want die vergen onderhoud, en vervangen door makkelijk te maaien vlaktes.

Op dit moment is het gras nog groen. Er bloeit nog niet heel veel, maar er zijn wel plantjes zichtbaar tussen het gras. Het zou mooi zijn als het gazon wat verwaarloosd zou worden, maar eerdaags begint het maaiseizoen weer...

Dus vanochtend vroeg, de hele buurt lag nog te slapen, ben ik met een schep naar buiten gegaan en heb wat madeliefjes en andere plantjes uit het grasveld gered. Ik denk niet dat je dat guerrilla tuinieren mag noemen. Maar ik ga proberen of ze op mijn balkon willen groeien.  



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men



zondag 18 maart 2018

Lente in de gezondheidszorg


'Het was lente. Het leek nog winter maar 't was lente. (…) Het sneeuwde nog wat in die dagen, maar 't was zoo erg niet gemeend, 't was nog koud en vroor zo nu en dan maar wij wisten wel beter, wij lieten ons niet voor de mal houden.
Het zou zomer worden, de dagen werden langer...'.

Dat schreef Nescio ruim honderd jaar geleden, maar het had ook gisteren gekund. Want het is nog even koud, maar de voortekenen zijn er al. Langs de weg bloeien de narcissen en krokussen, in het plantsoen is de eerste bloesem aan de Japanse kers al verschenen. En in de bomen aan de overkant zitten de grote bonte spechten elkaar achterna. Die weten het ook al.

Ondertussen modderen de mensen maar voort. Afgelopen week kwam er het bericht dat er duizenden arbeidskrachten tekort zijn in de gezondheidszorg. Dat komt door de bezuinigingen van de afgelopen kabinetten en door de toegenomen administratie. En omdat daardoor de werkdruk hoog is – en de salarissen laag – staan jongeren niet direct te springen om in de zorg te gaan werken.

Allemaal heel verklaarbaar en we hadden het aan kunnen zien komen, net als de lente. Sterker nog: we hebben het aan zien komen.

Ik ken mensen die na hun pensioen nog best wat langer door hadden willen werken, maar hun administratieve baan in de zorg wegbezuinigd zagen worden. Door de automatisering en het elektronisch patiënten dossier zouden artsen ook best zelf de gegevens in de computer kunnen tikken.

Tuurlijk. En iedereen die wel eens bij een dokter komt weet dat ze dat ook doen. Maar misschien hebben jullie ook ervaren dat er nog al eens iets mis gaat, met het maken van afspraken, het doorgeven van medicatie en zo meer. Een arts heeft ook nog andere dingen aan zijn hoofd.

Eén van de oplossingen die ik voorbij hoorde komen, om het werk in de zorg aantrekkelijker te maken, was administratieve krachten aanstellen om dat deel van het werk over te nemen. Goh ! Wat een briljant idee !

Nou ja... In de zorg wordt het misschien ook wel weer eens lente...



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


zondag 11 maart 2018

Schaatsen ? Het is lente !


Er zijn schaatswedstrijden in het Olympisch stadion van Amsterdam, maar de natuurliefhebbers weten dat de lente begonnen is. De schaatsers hebben dat waarschijnlijk ook wel gemerkt, want het was gisteren 15 graden boven nul.

De vogels zingen weer en op Facebook zag ik al de eerste berichten van mensen die hommels door de tuin hadden zien vliegen, of vogels met nestmateriaal zagen slepen. Dat laatste zag ik zelf ook al. Ik kijk uit op een hoge conifeer, waar een paar eksters al dagen de ene na de andere tak naartoe transporteren.

Een eksternest is een flink bouwwerk, zo groot en rond als een basketbal. Bij een conifeer zie je dat niet, maar in een loofboom vallen ze behoorlijk op en dan vooral in de winter als de bladeren gevallen zijn. En als zo'n nest, in een storm, kapot waait zie je, aan de massa takken op de grond, hoe omvangrijk het bouwsel was.

Het nestkastje op mijn balkon staat ondertussen in de belangstelling van een paartje koolmezen. Ik zag ze er al een aantal keer in- en uitvliegen, maar nestmateriaal hebben ze er nog niet binnengebracht. Toen ik er gisteren even naar binnen keek was het nog leeg, op wat mezenpoepjes na.

De kenners veren op, nu ik het over mezenpoep heb, want dat betekent dat de mezen waarschijnlijk in het nestkastje geslapen hebben. En als ze er geslapen hebben, dan voelen ze zich er veilig en is de kans dus best groot dat ze er ook in gaan nestelen.

We zullen het af moeten wachten. Tot nu toe heb ik niet veel geluk gehad met nestelende mezen. Het ging vaker mis, of helemaal niet door, dan dat er jonge meesjes uitvlogen.

Terwijl ik dat de afgelopen dagen een beetje in de gaten zat te houden zag ik ook een eekhoorn door de bomen aan de overkant voorbij rennen. Dat was al leuk maar nog niet zo bijzonder als de drie appelvinken die ik bovenin een eik, aan de rand van het park, zag.

Om appelvinken goed te zien heb je een verrekijker nodig, ze zitten meestal hoog in de boomtoppen, maar als je ze in het vizier hebt is het ook genieten. Wat een kanjers van snavels! Men zegt dat ze er kersenpitten mee doormidden kunnen bijten – de Duitsers noemen ze niet voor niets 'Kernbeißer' – en met hun goudbruine kop en donker omrande ogen zien ze er vervaarlijk uit.

Het zijn natuurlijk volstrekt onschuldige beestjes die letterlijk geen vlieg kwaad doen, want het zijn zadeneters. En ook nog eens tamelijk schuw en als ze boven in een boom zitten, moeilijk te zien. Dus...

En nu weer even schaatsen kijken...

Van de appelvink heb ik een paar wazige foto's gemaakt. 

Betere plaatjes vind je bij Vogelbescherming



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 4 maart 2018

40 jaar Filmhuis Artishock – deel 2


Vorige week vertelde ik over mijn eerste jaren bij Filmhuis Artishock, in Soest. Deze maand werd het 40-jarig jubileum gevierd, ik was zo'n 15 jaar bezoeker, werkgroeplid en operateur.

Een van de meest memorabele filmavonden die ik, als bezoeker, in het Filmhuis meemaakte was die met de film 'Stop Making Sense', in 1984. Dat was een registratie van een live-concert van de rockband The Talking Heads. 

Na afloop bleef er een groepje bezoekers hangen, enthousiast napratend over de film en de muziek. De stemming zat er zo goed in dat de medewerkers besloten de film nog eens te draaien en de stoelen in de zaal aan de kant te schuiven, zodat er gedanst kon worden.

Naast de wekelijkse filmvoorstelling organiseerde de Filmhuis werkgroep, voor de actieve leden, ook af en toe een uitstapje. Ik ben meegeweest met een kampeerweekend in Hoenderlo en een uitstapje naar Gent, waar we de tentoonstelling Cité Ciné bezochten. Daar waren filmdecors te zien en werden fragmenten uit de bijbehorende films vertoond. Je maakte elkaar zo ook eens mee buiten de gebruikelijke omgeving, al werd er natuurlijk veel gepraat over de filmervaringen, hoogtepunten en missers.

Want er ging bij het draaien van de films ook wel eens iets verkeerd, natuurlijk. Niet elke operateur was even ervaren, of even zorgvuldig. De film kon gaan slippen of breken. Als je de spoel niet goed vastzette kon die van de projector vallen. Als je even bij de projector wegliep kon het dus voorkomen dat, bij terugkomst, de film van de trap af kwam rollen.

Film draaien was misschien geen kwestie van bloed, zweet en tranen, maar een beetje spuug kon wel van pas komen. Je moest, als je de film inzette, het filmkanaal van de projector met een borsteltje schoonmaken. Soms bleef er dan toch een pluisje of haartje achter en dat kon je dan, tijdens het draaien, proberen te verwijderen, door de film nat te maken met een beetje spuug. Nadeel was dat in de zaal niet alleen dat haartje heel groot geprojecteerd werd, maar ook jouw verwijderpoging. Teveel spuug moest dus vermeden worden.

We draaiden artistieke, alternatieve films, dus we keken niet op van vreemde beelden en een apart verhaal. We hadden over het algemeen de film, van te voren, niet gezien en dat kon ook wel eens voor verrassingen zorgen. Als bezoeker heb ik wel eens meegemaakt dat een film heel mysterieus en stil begon. Maar toen er na een minuut of tien nog steeds geen geluid was, begon het publiek toch wat te morren. En inderdaad, de operateur was vergeten het geluid aan te zetten.

Bij een andere film leken we wat plompverloren in het verhaal te vallen. Toen na een halfuurtje de titelrol verscheen begrepen we dat er begonnen was met de verkeerde spoel.

De overschakeling van 16mm naar het, meer professionele, 35mm formaat bracht weer nieuwe uitdagingen met zich mee. Die films waren niet alleen twee keer zo breed, maar ook twee keer zo lang en zwaar. Om het hanteerbaar te maken werden ze aangeleverd op kleinere spoelen, een film van anderhalf uur bestond nu uit 6 spoelen. Maar we hadden maar één 35mm-projector, die uiteraard ook een stuk groter was dan zijn 16mm-voorgangers.

Je kon natuurlijk geen film vertonen met 5 pauzes, omdat er telkens een nieuwe spoel geladen moest worden. Dus werd er een zogenaamde 'long player' gebouwd, een installatie waar grotere spoelen op pasten.

De films moesten nu dus van te voren aan elkaar gemonteerd worden, van twee of drie kleine spoelen maakten we één grote. En net als bij het 16mm-formaat moesten ze na afloop teruggespoeld worden, maar nu ook weer in kleinere delen opgedeeld en van aanloop- en eindstroken voorzien. Voorbereiding en nazorg duurden voor de operateur zo een uurtje langer.

De lamp van de 35mm-projector gaf zoveel warmte af dat er in stilstand, om ongelukken te voorkomen, een klep tussen de lamp en de film geschoven moest worden. Als je daar, aan het eind van de spoel, te laat mee was brandde er een gat in de film. Het is mij wel eens overkomen. De beschadigde beeldjes moest je er dan tussenuit knippen. Ik heb nog jaren rondgelopen met een halfgesmolten fragment van 'Cyrano De Bergerac' in mijn portefeuille.


(Met dank aan Pieter Henke – mijn Filmhuis-mentor – en alle andere werkgroepleden.)



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men