Vroeger maakten de mensen hun eigen muziek

Het is niet zo dat ik uit een heel muzikale familie kom, maar er was in mijn kindertijd wel een aantal muziekinstrumenten in huis. Een gitaar, een mandoline, een mandola, een ukulele en een banjo. Niet allemaal bespeelbaar, de mandola, bijvoorbeeld, had een gescheurde klankkast, de banjo miste een paar snaren.

En de gitaar speelde zo zwaar dat vader maar een paar keer per jaar, na veel gezeur van de kinderen, bereid was zijn vingers te pijnigen en de drie liedjes te spelen die hij kende. Cowboy Johnny, Julia was zo mooi en het lied over de Spaanse stierenvechter.

Eigenlijk was dat allemaal een overblijfsel uit de tijd dat er nog geen internet was, geen televisie, of telefoon en geen mp3-spelers. Toen maakten de mensen nog zelf muziek.

En zo lang geleden is dat allemaal nog niet. Mijn grootouders zijn geboren rond 1900. Die zijn zelfs opgegroeid zonder radio. Geen van allen had een rijbewijs. Als ze ergens heen wilden moest dat te voet, met de fiets of per trein. En als ze eens een gezellig muziekje wilden horen zongen ze dat zelf.

Nu ja, niet allemaal. Mijn opa van vaders kant was geen groot zanger. Maar oma wel, die vertolkte de Ballade van de tinnen soldaat, een lied met zeker 24 coupletten. De broer van mijn moeder was een heel behoorlijk accordeonist en een tante van mijn vader speelde uitstekend piano.

Dus gek was het niet dat mijn broer en ik ook probeerden muziek te maken. Mijn broer tokkelde wat op de mandoline en kocht al vrij snel zelf een gitaar. En een paar bongo's, van die kleine trommeltjes, waar ik me op stortte.

Urenlange jamsessies hielden we. Het is achteraf gezien wonderlijk dat zowel onze huisgenoten, als de buren, het verduren konden. Toen ik een jaar of 20 was bespeelde ik zelf de gitaar en had ik voldoende zelfvertrouwen om af en toe, op een feestje, een lied in te zetten.

Nog wat jaren later raakten mijn broer en ik verzeild in een bandje. Met een van mijn zusters, die zich inmiddels bekwaamd had op de blokfluit. Twee andere zussen zongen in het achtergrond koortje.

Met de andere bandleden schreef ik een aantal maatschappijkritische liedjes. We werden er wereldberoemd mee, binnen onze kennissenkring en speelden zelfs op een paar landelijke demonstraties, tegen de kernraketten, in de jaren '80.

In de jaren daarna volgden nog andere bandjes, trad ik een keer solo op in het Betty Asfalt Complex en een paar keer op de lokale- en provinciale radio. Veel verder dan het bruiloften en partijen circuit ben ik er nooit mee gekomen. Maar dat geeft niet, er waren best geslaagde avonden bij.

Inmiddels loopt de volgende generatie hier in huis rond. Hij heeft een eigen gitaar en soms zit hij ineens een paar weken fanatiek zit te oefenen. Hoewel er volop mogelijkheden zijn om naar muziek te luisteren.

Uit het begin van mijn verhaaltje zou je kunnen opmaken dat de jeugd van tegenwoordig zelf geen muziek meer hoeft te maken. Maar toch doen ze het. Er zullen steeds weer nieuwe muzikanten komen, ondanks de aanwezigheid van spelcomputers en mp3-spelers.

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door Jan de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 -  deel 2 en deel 3 van dit verhaal. Lees ook de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - en Teringhond

Wordt vervolgd...

Klik op de strip voor een grotere weergave...