Maigret – Misdaad bestrijden met de fles op tafel

Commissaris Jules Maigret is een van de bekendste figuren uit de misdaadliteratuur. Een forse vent, met een pijp in de mond, gehuld in een lange donkergrijze jas. Geen vrolijke man, eerder een die geen tegenspraak duldt en ontzag inboezemt.

Maar toch geen bullebak en zeker geen dienstklopper. Maigret knijpt geregeld een oogje dicht en heeft begrip voor de onderkant van de samenleving. Een arme sloeber, of een aan lager wal geraakt hoertje, zal hij niet onnodig het leven zuur maken. De witteboorden-crimineel, die denkt dankzij zijn positie een potje te kunnen breken, moet zich eerder zorgen maken.

Als romanpersonage werd Maigret in 1931 voor het eerst opgevoerd door zijn schepper, de Belgische schrijver George Simenon. Tot 1972 verschenen er vervolgens ruim 100 verhalen en romans over de commissaris. Veel ervan spelen zich af in Parijs, maar zo nu en dan wordt de hulp van de speurder ingeroepen door politiekorpsen elders.

Een vaste methode lijkt hij niet te hanteren. Op de vraag wat hij van een nieuwe zaak denkt antwoordt Maigret steevast: 'Ik denk niet.' Dat is natuurlijk overdreven bescheidenheid, maar hij verliest zich in ieder geval niet in speculaties en theorieën. Maigret kijkt liever eerst rond, praat met getuigen, verdachten en betrokkenen en vormt zich gaandeweg een beeld.

Het is allemaal mooi te zien in de Franse televisieserie met, de vorig jaar overleden acteur, Bruno Cremer in de hoofdrol. De Belgische zender Eén zendt er momenteel, in de middaguren, weer afleveringen van uit.

Heerlijke serie. In een rustig tempo, elk deel duurt anderhalf uur, niet onderbroken door reclame, zien we Maigret aan het werk. De verhalen spelen in de jaren '50 en hoewel de serie tussen 1991 en 2005 gemaakt is, wordt die tijd overtuigend en sfeervol weergegeven. Geen mobiele telefoons of andere snufjes. Maigret rijdt zelf niet eens auto !

Maar wat misschien nog het meest opvalt is de hoeveelheid en verscheidenheid aan alcoholische dranken, die er in de serie genuttigd worden. De commissaris zit 's ochtends al aan het bier, gebruikt de lunch met een wit wijntje, ondervraagt een verdachte met een glas whiskey, cognac of wodka in de hand en neemt de zaak nog eens door met een assistent en een glas pastis, of port.

Opmerkelijk ! Het ligt voor de hand te veronderstellen dat schrijver Simenon ook wel een borrel lustte. In zijn levensbeschrijving op Wikipedia is daarover niet veel terug te vinden, al staat hij wel op de foto met een pijp.

Ik meen me te herinneren dat Simenon nogal een playboy was, die dagen achtereen besteedde aan drank, gokken en rokkenjagen. Dergelijke episodes wisselde hij af met manisch schrijven. Als ik me niet vergis was het zijn gewoonte om zich dan op te sluiten in zijn kamer en in één ruk een nieuw boek te schrijven.

Knap werk, want die boeken zijn het lezen echt waard en zijn productie was ook nog eens bijzonder hoog. Naast de Maigret-verhalen schreef hij een slordige 400 andere romans. En ondanks zijn drukke leven bereikte hij de respectabele leeftijd van 86 jaar. Ach, een pijp en regelmatig een borrel is misschien helemaal zo gek nog niet...

Zie op Wikipedia

George Simenon 

Jules Maigret 

Bruno Cremer 

De serie is ook op DVD verkrijgbaar...

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf.  Klik hier voor deel 1  - deel 2  en deel 3 van deze episode... Wordt vervolgd...

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !

Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk en Hoe het verder ging met Theo