In je eigen dorp weet je de weg, tenminste...

Een vakantie in je eigen dorp heeft allerlei voordelen. Je hoeft geen vermoeiende reis te maken om je vakantie-bestemming te bereiken. Je kunt gewoon thuis blijven en in je eigen vertrouwde bed slapen.

Je hoeft geen koffers in te pakken, of je af te vragen wat je allemaal mee zal nemen. Je hebt al je boeken, muziek en films direct bij de hand. De omgeving is aangenaam, het weer afwisselend en je weet overal de weg. Tenminste, dat zou je denken.

Afgelopen week waren mijn vrouw en ik in een avontuurlijke bui en reden naar de rand van ons dorp. Daar is, aan de weg naar Amersfoort, een benzinepomp met autowasstraat en een restaurant met terras. De omgeving is landelijk, met weilanden en oude boerderijen, achter het restaurant ligt het bos van de Korte Duinen.

Het was lekker weer, stapelwolken waar de zon tussendoor scheen, dus zetten wij ons aan een terrastafeltje en bestelden een kopje koffie. We babbelden wat en keken naar het verkeer dat voorbij kwam.

Dat waren niet alleen auto's, vrachtwagens, een truc met oplegger waarop auto's en twee personenbusjes stonden, maar ook fietsers en bromfietsers, een grasmaaier, een meisje op een paard, een man met een tennisracket en wandelaars met honden.

Ondertussen spraken we over vrienden, bekenden en familieleden. Weet je nog van dat ene feest, vroeg mijn vrouw bijvoorbeeld, toen ik met een vriendin net deed alsof we alle twee verkering hadden met L...? Ja, dat wist ik nog, dat waren nog eens tijden !

Iedereen had het erover en L. was ineens het middelpunt van de belangstelling. Vooral de andere dames wilden precies weten hoe dat nu was, een relatie met z'n drieën. Ha ha, ook in je eigen dorp kun je lol hebben !

Ondertussen was een vrouw met haar dochtertje uit het bos, achter het restaurant, komen fietsen. Het tweetal hield aarzelend stil aan de rand van de weg en na wat heen en weer kijken kwamen ze naar ons toe.

'Weet u misschien de weg naar “de Paardenkamp” ?', vroeg de vrouw. Ja, dat is hier vlak bij zei ik. In het weiland tegenover het terras kon je de paarden al zien staan. Een klein stukje die kant op, wees ik en stuurde ze de weg op, richting Amersfoort.

Toen ze uit het zicht waren vroeg ik mijn vrouw: Het is toch wel die kant ? Of is het een klein stukje de andere kant op ? We twijfelden nu allebei. Nee, aan de andere kant was toch die meubelzaak en die grote villa...?

We wisten het niet helemaal zeker en besloten op te stappen. Laten we maken dat we weg zijn, voor ze terug komen, zei ik bij wijze van grap. Mijn vrouw ging het restaurant in om te betalen. Daarop zag ik de twee fietsers aan de overkant van de weg weer aan komen.

Oei, dacht ik beschaamd, de verkeerde kant op gestuurd. Ik deed van achter mijn zonnebril net alsof ik ze niet zag. Toen ze voorbij reden zwaaiden ze vriendelijk...

Ps: Stichting de Paardenkamp, het nationale rusthuis voor paarden, is al sinds 1962 gevestigd aan de Birkstraat in Soest. Jarenlang reed ik er elke dag langs, op weg naar school. Ik ben er nooit op bezoek geweest. Zo'n 15.000 paardenliefhebbers, per jaar, doen dat wel. De toegang is gratis !

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. 
 
Wordt vervolgd...

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !

Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk en Hoe het verder ging met Theo