Misschien ben ik er momenteel wat extra gevoelig voor ? Net ziek geweest, emotioneel misschien wat aangedaan, ik weet het niet. Tijdens mijn ziekte zocht ik in ieder geval wat verstrooiing in de muziek. En terwijl ik luisterde keek ik op internet naar informatie over de muzikanten.
Het leek wel of de duvel er mee speelde. Ik kon geen muziekje opzetten of de uitvoerende muzikant was tragisch aan zijn of haar einde gekomen. Countryzangeres Patsy Cline, op haar 31ste, gestorven in een vliegtuigcrash. Mijn favoriete rockzanger, de Schot Alex Harvey, na jaren van drankmisbruik overleden, 47 jaar oud.
Phil Lynott, zanger en bassist bij de Ierse rockgroep Thin Lizzy, maar 37 jaar geworden, door drugs en drank. De Amerikaanse zanger-liedjesschrijver Harry Nilsson was op zijn 53ste op, na jaren zuipen en snuiven. De ondergewaardeerde bluesrock-gitarist Roy Buchanan, drankprobleem, opgepakt door de politie en gestorven in de cel, 49 jaar oud slechts...
Vooral die drank- en drugsproblemen vallen op. Ik kan zo nog een heel rijtje muzikanten noemen met soortgelijke moeilijkheden: Billie Holiday, Charlie Parker, Jim Morrison, Jimi Hendrix, Rory Gallagher, Herman Brood, Kurt Cobain... de lijst is eindeloos. Heel recent bijvoorbeeld nog: Amy Winehouse.
Hoe kan dat toch ? Zo getalenteerd en vaak ook behoorlijk succesvol. Maar tegelijkertijd, diep ongelukkig, zichzelf ten gronde richten. Zijn muzikanten in het bijzonder gevoelig voor verslavingen ? Ik denk van wel.
Artiesten zijn, over het algemeen genomen, gevoelige mensen. Periodes van grote creativiteit wisselen ze af met onzekerheid en twijfel en soms ernstige depressies. Veel artiesten zijn, naar mijn mening, manisch-depressief.
Overdreven ? Ik zag een tijd terug een documentaire van de Britse komiek en programma-maker Steven Fry. Die lijdt zelf aan manische-depressiviteit en interviewde een hele reeks acteurs, schrijvers en muzikanten met dezelfde kwaal.
Bij kunstenaars, die een min of meer geregeld leven hebben, valt het misschien nog in toom te houden. Maar vooral bij muzikanten is dat lastig. Helemaal als ze een beetje succes gaan krijgen. Dan moet er namelijk opgetreden worden, zoveel mogelijk, in allerlei verschillende plaatsen, theaters en landen. Hun leven raakt geheel ontregeld.
Robbie Williams, gevierd pop-idool, vertelde aan Steven Fry, dat hij avond aan avond voor dol enthousiaste zalen stond. De wereld lag aan zijn voeten. Maar terug op zijn hotel kamer bestierf hij het van de eenzaamheid en depressiviteit.
In zulke gevallen ligt de remedie voor de hand. Niet naar je eenzame hotelkamer gaan, maar feesten. Zuipen, snuiven, spuiten, slikken, net zolang tot je van de wereld bent en niets meer merkt van de somberheid en twijfel.
Het tragische is dat rond deze mensen vrienden, vriendinnen, collega's en managers waren. Daar zijn ongetwijfeld mensen bij geweest die zorgen maakten over de gezondheid van de betreffende artiest. Maar klaarblijkelijk waren ze niet in staat om bij te sturen.
Het akelige is dat veel fans het stiekem nog stoer vinden ook, zo'n zanger die jong en tragisch sterft. Dwepers leggen nog elke dag bloemen op het graf van Jim Morrison. Maar wees gewaarschuwd, kinderen ! Artiest zijn lijkt leuk, maar lees eerst de bijsluiter. Het is levensgevaarlijk. Vooral wanneer je succes krijgt...
Alle genoemde artiesten zijn terug te vinden op Wikipedia. Een andere prettige site met veel informatie over muzikanten, biografieën, discografieën en recensies is het Amerikaanse allmusic.com
De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. Wordt vervolgd.
Bezoek ook de website van de Geheimzinnige Hulpman !
Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk - Hoe het verder ging met Theo - In het Theater - Túareg en de Zwarte Toren - Kussengevecht
12 opmerkingen:
Een waarschuwing die je niet in de wind mag slaan natuurlijk. Dat heb ik dan ook niet gedaan.
Als variatie op de woorden van Hans Wiegel: ik ben het grootste popidool die de wereld nooit gekend heeft.
En dus maar gekozen voor een rustig blogleven ;-)
@aadeverbaast - Heel verstandig...;o)
Stripman, nooit de behoefte gehad beroemd te worden:-)
De strip is weer prachtig.
27 Lijkt trouwens de meest gevaarlijke leeftijd voor een popmusicus: Hendrix, Joplin, Morrison, Cobain, Winehouse ...
@antoinette - Ik heb er wel eens van gedroomd, maar gelukkig is het niet zover gekomen...;o)
@zelfstandig journalist - Ik denk dat dat toeval is. Ik noem er een aantal die tussen de 40 en de 50 gestorven zijn. Ook te jong...
@antoinette - De strip lag al een paar weken op de plank. Maar door mijn ziekte kon ik niet aan het vervolg werken. Nu is de volgende aflevering ook klaar en durf ik deze wel te plaatsen...;o)
Je redeneert in deze bijdrage vanuit de artiest.
Misschien kun je het ook vanuit de kant van de gevoeligheid en/of de verslaving van drank en/of drugs bekijken.
Dus wat is de oorzaak en wat het gevolg? Met die vraag heb je me nu tijdelijk opgezadeld...
@glaswerk - Ik denk dat het een combinatie van 2 dingen is. Een gevoelige artiest zal eerder vallen voor een verslavend product, het artiestenleven werkt dat nog in de hand...
Hard werken - wat gevierd popartiest ook is - maakt moe en dat verlaagd de weerstand tegen je klem zuipen, roken, slikken spuiten. Voor een beetje verdoving is steeds meer nodig.
Tijdens de Golfoorlog van 1990-1991 lag ik na een dag hard werken aan de anti-oologsactiviteiten moe en stoned voor de buis om naar vlaggetjes schuivende militiaren en journalisten te kijken. Zonder die verdoving kon ik het niet aan. Zo kreeg ik het toch mee, maar met een filter.
Nu is een activist geen popartiest, maar ik denk dat het toch wel wat paralellen kent. Je hebt het nodig in een andere sfeer te komen (dat kan ook door een boek, film, of een blog schrijven).
@martin - Zeker, daar kan ik me iets bij voorstellen. Zelf heb ik ook wel periodes gehad dat ik mezelf in allerlei activiteiten verloor.
Ik heb dan weer niet veel aanleg voor verslavingen. Hoewel er wel momenten zijn geweest dat de drank en de gezelligheid gevaarlijke vormen aan begonnen te nemen. Gelukkig had ik dat dan weer snel in de gaten.
Maar waarom zijn het nu juist zoveel muzikanten die er aan onderdoor gaan. Toch een tikje bipolair...?
Geld, mogelijkheden, sfeer en wat ik eerder al schreef. Je meot iets hebben om aan de hecktiek, een teveel aan invloeden te ontsnappen.
@martin - Het is maar goed at jij geen rockster bent geworden...;o)
Een reactie posten