Vanaf vandaag is er weer van alles mogelijk. Voor de meeste mensen dan, want voor mij maakt het allemaal niet zoveel uit, de meeste dingen blijven gewoon onmogelijk.
Horeca, winkels en locaties voor kunst, cultuur en sport mogen weer hun reguliere openingstijden hanteren, lees ik in de krant. Leuk, maar naar sportwedstrijden ga ik niet, horeca, kunst en cultuur misschien één keer per jaar en wat de winkels betreft hoop ik dat de supermarkt om 7 uur 's ochtends open blijft gaan, want dat beviel me prima.
Ik wens iedereen natuurlijk veel plezier op terras, in het theater, de concertzaal en het museum, maar corona of niet, voor mij zijn dat soort activiteiten te inspannend. Dat is niet bijzonder zielig, want ik ben er aan gewend dat, door mijn lichamelijke beperkingen, sommige dingen niet kunnen.
Het grappige is dat ik er ook niet naar verlang. In de rij staan om een groot evenement te bezoeken, ik zou het niet kunnen, maar ik moet er ook niet aan denken. Een avond in een drukke kroeg, of naar de bioscoop, het lijkt me vreselijk. De behoefte om grote groepen mensen thuis te ontvangen is bij mij afwezig, maar voor anderen zijn die dingen vast heel fijn.
Het mondkapje hoeft niet meer op in de winkel. Nou okee, dat is wel prettig, maar voorlopig nog een beetje afstand houden lijkt me wel verstandig. Mijn vrouw en ik zijn vrij vroeg, voor de eerste keer, gevaccineerd en dat betekent dat we nog een paar weken moet wachten op onze tweede prik.
Dat er geen beperkingen meer zijn, wat betreft het houden van sportwedstrijden, is natuurlijk ook wel fijn als je ze thuis via de TV volgt. Wat dat betreft is er de komende weken een overvloed. Voetbal, wielrennen, tennis en alle andere sporten zodra de Olympische Spelen beginnen. Ik ga nog tijd tekort komen.
Tussendoor wil ik ook wel even op het balkon zitten, om een boekje te lezen en van mijn planten te genieten, die het door het koele weer een stuk beter doen dan de afgelopen zomers. In het insectenhotel is de tweede ronde begonnen, met de tronkenbijtjes waarvan er tientallen uitgekomen zijn.
En de mezen zijn dan wel uitgevlogen maar die komen nu terug, met andere jonge vogels, om van het aangeboden vogelvoer te genieten. Tussendoor hoop ik ook nog wat schilderwerk te kunnen doen, zolang het weer niet al te warm is. Die watergedragen acrylverf is heel prettig om mee te werken, maar als de temperatuur te hoog wordt droogt het wel erg snel.
Maar goed, dat had allemaal ook wel zonder versoepelingen gekund. Het is te hopen dat de rest van de bevolking zich een beetje verstandig blijft gedragen want, hoewel het voor mij dus weinig uitmaakt, zou het sneu zijn als het virus toch weer oplaait en er weer ontsoepeld moet worden.
Wat dat betreft kijk ik met gemengde gevoelens naar de nieuwsberichten: 600 Belgische jongeren die besmet terugkomen van een feestvakantie, 200 Finse voetbalsupporters die met virus en al terugkomen uit Rusland... Als dat maar goed gaat...
3 opmerkingen:
Als ik zo mooi zou kunnen schrijven, had ik het bijna zelf kunnen schrijven. (Met wat voorbehouden: Afgelopen woensdag heb ik mijn tweede prik al gehaald en ik kan gelukkig niet alleen kijken, maar nog wel zelf fietsen. Het in de rij staan voor een handtekenign in mijn gele boekje kon ik dan weer niet en een stoeltje had ik niet bij me, omdat het de eerste keer zo effiënt ging. En nee, mijn insectenhotel staat nog bijna leeg, zoals ook het nestkastje. Ik zag er deze week een mus naar kijken.)
Deze week voerde ik een gesprek met een man over het vreemde verschijnsel dat mensen zich in hun vrijheid beknot voelden. Hij had dat net als ik ook niet, hij leefde sober. (Ik merk dan aan wat hij verdr vertelde - niet hardop op - dat je blijkbaar sober en sober hebt), maar verder was het wel fijn een soortgenoot in het wild tegen te komen. Dat jongeren het niet trekken (ook niet allemaal; zoon 1 snakte naar concerten (organiseren) en zoon 2 vond het wel fijn; die rust en dat thuis studeren) snap ik wel. Het zijn toch je vormende jaren.
Goede sportzondag toegewenst. Hopelijk vallen ze wat minder vandaag.
Het is sowieso verstandig om nog lange tijd voorzichtig te doen. Het virus blijft voorlopig wel onder ons. De een is daar beter voor aangelegd dan de ander. En sommigen willen het gewoon niet weten. Ik vrees dat die laatste groep ook niet meer tot voorzichtigheid te bekeren is.
Er zijn vast ook veel mensen met een beperking die ernaar snakken om er weer eens op uit te gaan. Juist als dat niet vanzelfsprekend is, is het gedwongen binnen zitten dubbel zo moeilijk. Je schaarse contacten worden dan nog schaarser.
@martin - Dank voor het compliment. Ik heb niet eens een geel boekje en maak me ook geen zorgen om het coronapaspoort want zou niet weten waarvoor ik het zou kunnen gebruiken.
Zolang de supporters zich gedragen en de renners voorzichtig doen zou het met de valpartijen mee moeten vallen. Overigens een wonder hoe weinig ernstig gewonden er waren.
@zelfstandig journalist - Dat ik er nu mijn schouders bij ophaal komt ook omdat ik al 20 jaar aan het wennen ben aan een leven waarin veel dingen niet mogelijk zijn. Anderhalf jaar leven met beperkingen is niet zo lang en daarom misschien moeilijker...;o)
Een reactie posten