zondag 2 oktober 2011

Zal ik mijn levensverhaal eens opschrijven ?



Toen ik een jaar of 12 was ben ik eens begonnen aan het schrijven van mijn autobiografie. Ik kwam niet ver, waarschijnlijk omdat ik nog niet zolang geleefd had en er dus nog niet zo heel veel te vertellen was.

Inmiddels ben ik wat ouder en laatst bekroop me de gedachte weer: Zal ik mijn levensverhaal eens opschrijven ? Ik ben er niet direct mee begonnen. Ten eerste moet je je afvragen of het de moeite wel waard is. Voor mij was het best een boeiende belevenis, maar wie zit er verder op zo'n verhaal te wachten ?

Daarnaast is er het probleem van de feiten. Ja, sommige gebeurtenissen zijn gemakkelijk genoeg te staven. Mijn geboorte, de plek waar dat gebeurde, de namen van mijn ouders, grootouders, broer en zusters. Zo kun je nog wel even doorgaan, namen van schoolvriendjes, scholen die ik bezocht, mijn eerste vriendinnetje.

Maar daarmee heb je nog geen verhaal. Uiteindelijk gaat het om hoe de gebeurtenissen zich voltrokken en in welke omstandigheden. Daarbij zou ik af moeten gaan op mijn geheugen. En dat is niet al te betrouwbaar. Ik merkte dat een tijdje terug, toen ik herinneringen ophaalde, met een klasgenoot van de lagere school. Van wat ik vertelde kon hij zich weinig herinneren en ik herkende niet veel in zijn verhalen.

Ik zou natuurlijk kunnen gaan praten met mijn ouders, mijn moeder heeft over het gezin veel opgeschreven, of met andere familieleden of oude vrienden. Maar dan loop ik het risico dat ik hun herinneringen ga beschrijven, in plaats van de mijne.

En daarbij, mijn herinneringen ? Hoe zuiver zijn die ? Bestaan die toch al niet voor een groot deel uit wat anderen me verteld hebben ? Of uit wat ik me denk te herinneren als ik door oude foto's blader ? Uiteindelijk zijn mijn werkelijke herinneringen maar vage vegen, zonder veel details. Het is net als met boeken, je weet dat je ze gelezen hebt, maar niet meer precies wat er in staat.

Maar zelfs als ik die klippen zou weten te omzeilen dan daagt er nog een andere. Bij het beschrijven van mijn eigen leven ontkom ik er niet aan om ook dat van anderen, al is het maar gedeeltelijk, te beschrijven.

Zoals ik me dat herinner, natuurlijk. En dat is vermoedelijk geheel foutief, zoals uit het voorafgaande blijkt. Daar ligt een hele reeks grimmige conflicten op de loer. Iemand die ik me als een schurk herinner ziet zichzelf vermoedelijk als een held. En mijn eigen heldendaden zijn door andere waarschijnlijk niet als zodanig beleefd.

Okee, ik waag me er dan dus maar niet aan. Mijn levensverhaal is een wespennest vol van onduidelijkheden en vraagtekens, zoveel is wel duidelijk. En dat ik als 12-jarige al eens aan mijn autobiografie ben begonnen is misschien wel gewoon een verzinsel...



De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van deze episode... 


Wordt volgende week vervolgd...

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !


Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk - Hoe het verder ging met Theo  en In het Theater



15 opmerkingen:

Zelfstandig journalist Antwerpen zei

Ik heb mijn autobiografie al geschreven. Ik heb een geheugen als een olifant en heb veel documentatie. Ik ben er dus zeker van dat het klopt. Toch geef ik 'm (nog) niet uit. Voorlopig blijft het iets van mezelf.

Unknown zei

Jan in mijn 'levensverhalen' verhalen gebruik en vervorm ik voortdurend autobiografische dingen, maar ik lieg en bedruieg en fantaseer en maak het mooier of lelijker dan het ooit misschien was.....en volgens mij is daar nik mis mee

Antoinette Duijsters zei

Je moet echt goed kunnen schrijven om het lezenswaardig te maken, anders wordt het een standaard verhaaltje. Want voor onszelf zijn we apart en uniek, maar voor anderen:-)

Anoniem zei

Als je geheugen je al in de steek laat is dat natuurlijk een reden om er wel aan te beginnen. Dan kan je later nog eens het boek er bij pakken om terug te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt ;-)
Maar wat een werk. Misschien toch maar gewoon blijven bloggen? Is ook een tijdsdocument toch?

Anoniem zei

Een levensverhaal is een verhaal, jouw verhaal, en bij mijn weten zijn verhalen nog fijner voor mensen dan warme croissantjes op een ochtend als deze. Je schrijft goed, de namen van bekenden kun je fingeren, en ik wil je verhaal wel!

Jan de Stripman zei

@zelfstandig journalist - Je bent er dus wel voorzichtig mee...;o)

@cor - Fantaseren is een manier om de gaten op te vullen. Maar krijg jij nooit reacties van mensen die zeggen dat er niets van klopt ?

@antoinette - Ja, dat is wel een groot bezwaar...

@aadverbaast - Een belangrijke functie van het geheugen is vergeten. Maar als je zo'n verhaal begint te schrijven komen er ook wel dingen terug. Maar ja, zijn dat ook belangrijke dingen...?

@barbarajansma - Ik zou er een roman van kunnen maken, met een alter-ego. Maar dan kom ik in het vaarwater van Cor (zie boven)...;o)

martin zei

Je maakt er een roman van ben je van alle narigheid af en kan je putten uit een rijk leven. Misschein ben je zelf wel de hoofdfiguren waarom het draait.

Jan de Stripman zei

@martin - Ah, mezelf opsplitsen in meerdere figuren. Ja, dat kan ook nog ! Maar zo'n grote onderneming dat schrikt me nogal af. Misschien hou ik het toch maar bij blogjes...;o)

Anoniem zei

Heel verstandig om het niet te schrijven. Scheelt een hoop werk.
Zelf heb ik een lange periode beschreven en in een 'boekje' gebundeld. Geen hond die het leest.
En is men bereid het te lezen dan volgen er alleen maar commentaren dat het niet klopt.
Niet aan beginnen. Scheelt je een hoop tijd.
gr.v.beus.

Jan de Stripman zei

@beus - Dank je ! Eindelijk een medestander...;o)

Bart zei

Ja dat geheugen...het is vaak onnauwkeurig en door onszelf ingekleurd.
En met het noemen van namen begeef je je onherroepelijk in een wespennest of haaienvijver, Jan... ;-)
Het is ook een van de redenen dat ik op hyves, en op mijn blog, zoveel mogelijk namen vermijd, én zo weinig mogelijk gebeurtenissen en personen koppel en beschrijf.

En zelfs dát is me niet altijd gelukt... ;-)

Jan de Stripman zei

@bart - Daar probeer ik ook voorzichtig mee te zijn. Ook op facebook, waar iedereen alles met elkaar schijnt te delen...;o)

Bart zei

Haha, Jan, en dan te bedenken dat ik toch met enige regelmaat wel te horen krijg 'dat ik nooit foto's van mezelf plaats, wat gek...', of dat ik 'zo weinig persoonlijks prijs geef'...
Ja, dank je de koekoek, ik vind het ook wel eens welletjes, me dunkt dat wie dagelijks blogt al best veel van zichzelf laat zien...

Maar voor sommigen is dat lang niet genoeg! :-))

Glaswerk zei

Een autobiografisch stripverhaal geeft je meer vrijheid om de geschiedkundige feiten al dan niet te vertekenen ;-P

Jan de Stripman zei

@glaswerk - De laatste tijd zijn al mijn strips autobiografisch ! Maar volgens sommigen gaat alle kunst sowieso over de maker ervan. Dus...;o)