Er is goed nieuws en er is...

Ja, ook minder goed nieuws. Maar laat ik met het goede beginnen. Ik schreef eerder dat het broedsel van de pimpelmezen, in het nestkastje op ons balkon, mislukt was. Een van de mezen werd ziek en de kuikens waren dood, toen ik in het kastje keek.

Ik zag daarna wel veel jonge koolmezen op het balkon, waarschijnlijk deels afkomstig van het nestkastje van de benedenburen. Daar was, vanwege het overlijden van de buurvrouw, een dagenlange huisontruiming geweest, terwijl de mezen nog druk aan het voeren waren. Dus daar had ik me ook zorgen om gemaakt.

Maar terwijl het met de koolmezen prima ging, leek dat niet het geval met de pimpels. Niet één jonge pimpelmees te zien en de volwassen vogeltjes, die ik wel zag, waren vaak nogal flodderig. Kale koppies, veren als een ragebol. Op zich is dat niet heel vreemd, in deze tijd van het jaar. Als de jongen uitgevlogen zijn gaan de oudere vogels in de rui. Goede kans dat ze er over een paar weken allemaal weer piekfijn uitzien, strak in de nieuwe veren.

Toch vroeg ik me af of er dan helemaal nergens, in onze buurt, een pimpelmezen broedsel gelukt was. In eerdere jaren zag ik naast de jonge koolmezen ook best veel jonge pimpels op mijn balkon. Nu dus niet één.

Maar afgelopen week kwam er, gelukkig, een jonge pimpelmees een pindaatje halen. En wat later in de week nog een. De koolmezen hebben het, klaarblijkelijk, veel beter gedaan, maar helemaal mislukt is het seizoen voor de pimpels dus niet.

Ondertussen hield ik ook een oog op het park, waar de gemeentelijke groenbeheerders iets zouden gaan doen aan de toegankelijkheid. Dat was me immers per mail medegedeeld. En inderdaad. Afgelopen woensdag kwam er een grote vrachtwagen voorrijden, waarop een graafmachine stond. Even later voegde een tractor zich erbij, met een aanhangwagen. De graafmachine werd uitgeladen en drie man gingen aan het werk, aan de ingang tegenover ons huis.

Laat ik, voor de mensen die ons parkje niet kennen, proberen te omschrijven hoe dat er, vanaf de straat uitziet. Het is een rechte straat, die aan één eind aansluit op de hoofdweg en aan de andere kant een haakse bocht maakt. Een soort L waarbij, aan de lange poot, een rij appartementenblokken staat, uit de jaren '60. Daartegenover ligt het park. Aan de korte poot staan rijtjeshuizen en een paar vrijstaande bungalows.

Recht tegenover ons blok, op de plaats waar vroeger de villa stond, waarvan het park de achtertuin was, staat nu een grote verzorgingsflat. Bij de achteringang daarvan is de ingang van het park, waaraan nu gewerkt werd. Het is de enige ingang die breed genoeg is om auto's door te laten, voor onderhoudswerkzaamheden, zoals snoeien en het uitbaggeren van de vijvers.

Die ingang, waar ik dus altijd gebruik van maakte als ik het park in wilde, is bijna 10 jaar geleden afgesloten met een slagboom. Tenminste zo noem ik het. Een dwarsbalk over de gehele breedte. Een echte slagboom zou omhoog open kunnen, deze kun je opendoen als een heel brede deur. Aan de ene kant zit hij vast aan een paal, met een reuzenscharnier, aan de andere kant valt hij in een primitief slot. Je hebt een sleutel nodig om hem te openen, hoewel het me ook wel eens gelukt is met een tang.

Ik had de suggestie gedaan om die dwarsbalk een beetje in te korten. Veel ruimte heb je niet nodig, als rolstoeler, of scootmobiel gebruiker. Maar dat was te simpel gedacht. Er werd een heel nieuw pad aangelegd, naast het hek. Met de graafmachine maakten de werklieden korte metten met een aantal struiken en jonge boompjes. Die werden afgevoerd door de tractor. Daarna werd er zand en grind aangevoerd en het geheel werd geëgaliseerd. Uren zijn die drie mannen druk geweest. De oude dwarsbalk bleef daarbij onaangeroerd.

Mooi, zou je zeggen, kosten noch moeite zijn gespaard en ik kan nu weer, aan deze kant tenminste, het park in. Ik heb het al geprobeerd en inderdaad, het binnenrijden is geen probleem meer. Maar in wezen zijn we daarmee weer terug bij de toestand, zoals die 9 jaar geleden was, na mijn eerste klacht over de toegankelijkheid.

De twee stukjes groen in onze buurt hebben samen 5 ingangen, waarvan er nu 2 geschikt zijn voor mensen met een beperking. Dat vind ik nog steeds onvoldoende. Eigenlijk heeft de gemeente, met deze laatste actie, weer geprobeerd om de kool en de geit te sparen. De hekken blijven staan, want er wordt zo geklaagd over 'hangjongeren', maar ik krijg ook een beetje mijn zin. Uiteindelijk een mager succesje dus. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Zou het toch nog goed komen met het park ?

Het zou kunnen, beste lezers, dat ik, ongemerkt en onverwacht, een overwinning heb geboekt. De trouwe volgers, die zich al jaren door mijn verhalen heen worstelen, weten dat ik in een rustige straat woon, tegenover een klein park. In dat park staan hoge bomen, met een reigerkolonie, er zijn waterpartijen en een kinderspeeltuintje.

Vroeger reed ik vaak door dat park, als ik het dorp in ging. Soms voerde ik de eendjes, of ik maakte foto's van de reigers. Ik begroette andere parkbezoekers, die er hun hond uitlieten, of liepen te joggen. Dat veranderde toen de gemeente, zonder waarschuwing vooraf, twee van de drie ingangen van het park afsloot met een hek.

Ik kon vanaf dat moment niet meer door het park rijden. De hekken waren onneembare obstakels voor mensen in een scootmobiel, of rolstoel, of personen met een kinderwagen, of rollator. Ik schreef een verhaal, dat in de plaatselijke krant terecht kwam. Er kwam een reactie van de gemeente. De hekken waren geplaatst, in overleg met de buurt, omdat er zoveel overlast zou zijn van jongeren.

Daar had ik nooit iets van gemerkt. Van het overleg met de buurt ook niet, trouwens. Ik protesteerde dus. Er kwam een gesprek, met een gemeenteambtenaar en een klagende buurtbewoner, maar uiteindelijk bleven de hekken staan. Knarsetandend legde ik me erbij neer. De daaropvolgende jaren kwam ik veel minder vaak in het park. De ergernis bleef, maar wat kon ik eraan doen ?

Toen er vorig jaar een brief in de bus lag, van een politiepersoon in opleiding, die onze mening vroeg over de overlast van hangjongeren in onze buurt, werd mijn wrevel opnieuw gewekt. Hoezo overlast ? Er gebeurt hier nooit iets ! Bovendien heeft de gemeente hekken geplaatst om de overlastgevers te weren.

Ik schreef een verhaal, dat weer in de krant geplaatst werd en dat een tegenreactie uitlokte. In een pagina groot artikel betoogden een paar buurtgenoten, die namens tientallen anderen beweerden te spreken, dat het nog steeds heel erg was, met de overlast van hangjongeren in het park. De bedoeling was waarschijnlijk om mij de mond te snoeren, maar in werkelijkheid speelden ze me in de kaart.

Ik stelde de gemeente, online, opnieuw de vraag of die hekken weggehaald konden worden. Ze waren immers geplaatst om hangjongeren te weren en nu bleek, uit dat grote stuk in de krant, dat er nog steeds overlast was. Die hekken hadden dus geen zin. Maar ik had er wel veel last van.

Daarop werd ik gebeld door een medewerker van de gemeente. De man gaf direct te kennen dat hij weinig wist van de toestand bij ons in de straat. Maar hij had wel, inmiddels 9 jaar geleden, die hekken neergezet. Wat ik schreef over die hangjongeren, dat was onzin, zei hij. Jongeren kunnen gewoon langs zo'n hek lopen. Nee, de hekken waren er om auto's uit het park te weren.

Daar keek ik van op. Het was wel leuk om eens iemand te spreken met een echt Soesters accent, maar ik begreep dat ik met deze man niet veel verder ging komen. Ik schreef dus een brief aan een van onze wethouders. Daarin legde ik het hele verhaal nog eens uit en toonde ik, met citaten uit de mailwisseling van 9 jaar eerder, aan dat de hekken wel degelijk waren geplaatst om jongeren uit het park te weren. Aangezien er nog steeds geklaagd werd en ik gehinderd werd door die hekken... enz.

Bovendien wees ik de gemeente op de plicht om de openbare ruimte toegankelijk te maken voor mensen met een beperking. Het is wel leuk als alleen dorpsbewoners met gezonde benen, zoals hangjongeren, het park in kunnen, maar inwoners die aangewezen zijn op een scootmobiel, rolstoel of rollator hebben ook rechten.

Daarna hoorde ik lange tijd niets. Een paar weken geleden besloot ik eens te gaan kijken op de website, of er al iets met mijn 'zaak' gedaan was. Ik zag dat er al 5 maanden verstreken waren sinds ik het probleem had aangekaart. Er was een mogelijkheid om een opmerking toe te voegen, dus stelde ik de vraag of er misschien extra informatie nodig was.

Vervolgens gebeurde er weer een tijdje niets. Het kan best zijn dat er, zonder dat ik er iets van merkte, eigenlijk van alles gebeurde. Misschien waren er verhitte discussies, werd er op het gemeentehuis met de vuist op tafel geslagen, braken er groenbeheerders in huilbuien uit, of werd er vergeefs gezocht naar een excuus om toch vooral niets aan de situatie in ons park te hoeven veranderen. Ik weet het niet.

Afgelopen week kreeg ik in ieder geval een email met een korte mededeling: 'U heeft een melding gedaan over de toegankelijkheid van het park. A.s. maandag ga ik met mijn collega kijken hoe we het park toegankelijker kunnen maken. Met vriendelijke groet...'

Dit moest ik even verwerken. Ik had me voorbereid op een moeizame discussie, waarin ik nog eens ten overvloede zou moeten proberen een onwillige gemeenteman, of -vrouw, te overtuigen van de redelijkheid van mijn vraag. Maar niets daarvan. Ze gaan het park toegankelijker maken !

Ik schreef een antwoord, waarin ik mijn vreugde uitsprak over dit nieuws. Ik deed er meteen maar een paar suggesties bij. Van mij mogen die hekken helemaal weg, maar een doorgang van een meter breed is ook al genoeg. Dan kan er nog steeds geen auto naar binnen en kan ik, eindelijk, weer ongehinderd door het park rijden.

Het blijft natuurlijk afwachten wat het wordt, maar dit lijkt een onverwacht, positieve wending. Nu hopen dat er ook echt iets verandert en het in de komende maanden wat minder gaat regenen, want na alle regen zal ik er nu wel tot aan mijn assen wegzakken in de modder.

Wordt vervolgd !

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Is de Stripman een superman ?

Ik wist niet dat er zoveel PVV-stemmers onder mijn lezers waren ! Ik had ook niet verwacht dat die ultrarechtse rakkers zo goed naar mij zouden luisteren. Maar ik moet concluderen dat mijn oproep, van vorige week, aan dat deel van de kiezers, veel gehoor heeft gekregen. Ik vroeg de tegenstanders van Europese samenwerking om niet te gaan stemmen, bij de verkiezingen van afgelopen donderdag. En... van de PVV-aanhang is meer dan 50% thuisgebleven !

Een geweldig succes, dus. De aanhangers van het, nog extremere, FvD hebben zelfs bijna allemaal verstek laten gaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat niet verwacht had. Dat ik, de eenvoudige Stripman, die doorgaans zo onopvallend en stilletjes door het leven gaat, zo'n invloed had. Wie had dat verwacht ?

Het zal een onvermoede superkracht zijn, waar ik zeker, in de toekomst, vaker gebruik van zal maken. Het past ook wel in de traditie van Striphelden, zoals Superman en Spiderman. Ja, kinderen, jullie kennen die uit films, maar het waren oorspronkelijk stripfiguren. En het waren ook onopvallende ventjes, die pas hun ware aard toonden als de wereld gered moest worden.

Ik moet zeggen het voelt prettig aan, dat ik, met een paar rake woorden, het rechtse gevaar heb weten in te tomen. We moeten het, natuurlijk, niet aan de grote klok hangen en ik moet niet naast mijn schoenen gaan lopen. Ik ga nu dus weer stilletjes mijn eenvoudige weg. Maar wees gerust, als de nood aan de man komt kunnen jullie op me rekenen.

Ondertussen gaat het leven gewoon verder. Ons balkonnetje wemelt van de vogels. Dat is tamelijk normaal, in deze tijd van het jaar. Veel vogels hebben jongen en die moeten allemaal eten. Dus de pinda's, de vogelpindakaas en de zonnebloempitten zijn bijna niet aan te slepen.

Ik probeer het zo te organiseren dat de grote vogels, één keer per dag, hun slag kunnen slaan, door op een vast moment de pindakaas bij te vullen en zwarte zonnebloempitten te strooien. De kauwtjes, eksters en houtduiven weten precies wanneer het hun beurt is en ze laten daarna, voor een groot deel van de dag, het balkon over aan de kleinere vogeltjes.

Daarbij voeren de koolmezen momenteel de boventoon. Er zitten er soms wel 6 of 7 tegelijk op het balkon. Er komen ook pimpelmezen, maar daarvan heb ik dit jaar nog geen enkele jonge vogel gezien. Daarnaast hebben we regelmatig boomklevers en grote bonte spechten te gast en de laatste tijd ook, af en toe, een spreeuw en een paar huismussen.

Je verwacht misschien dat die mussen en spreeuwen heel gewoon zijn. Ze horen immers bij de meest voorkomende soorten in ons land, vooral in dorpen en steden. Maar wij zien ze niet zo vaak. Wij hebben meer de bosbewoners, vanwege het park aan de overkant. Merels en roodborstjes, bijvoorbeeld, en zo nu en dan een holenduifje.

Naast al dit vogelgeluk had ik, afgelopen week, ook weer een kleine ergernis te verwerken. Ik had een paar setjes snaren besteld en een beugel, om een van mijn gitaren aan de muur te kunnen hangen. Bij elkaar niet groter dan een half pak melk, maar het kwam natuurlijk aan in een enorme doos.

Dat was al gek, maar het werd echt vervelend toen bleek dat er een pakje snaren te weinig in de doos zat. Mijn snarenleverancier heeft een klantenservice, die alleen telefonisch en in kantooruren bereikbaar is, dus moest ik de volgende ochtend opbellen en wachten. Heel lang wachten en telkens weer de ingesproken boodschap beluisteren, dat alle medewerkers bezet waren.

Tussendoor werd me de mogelijkheid geboden om mijn probleem aan een sprekende computer voor te leggen, maar daar heb ik slechte ervaringen mee. Dus wachtte ik nog maar wat langer en nog wat langer. Na een kwartier begon ik te twijfelen. Al dat wachten voor een artikel van maar 7 euro 50...

Zou ik later nog eens bellen ? Maar ja, ik had nu al zo lang gewacht de kans was groot dat ik de volgende keer, weer opnieuw, tijden in de wacht zat. Dus wachtte ik nog maar wat. En nog een beetje. En dan eindelijk, na 25 minuten, kon ik mijn klacht kwijt. In nauwelijks 2 minuten was het geregeld. Ik kreeg de snaren nogmaals toegezonden.

Misschien moet ik eens proberen om voor dit soort situaties ook een superkracht te ontwikkelen. Eentje waardoor wachtrijen, als sneeuw voor de zon, verdwijnen. Of zo.

Ps: De vergeten snaren kwamen weer verpakt in een grote doos. Daar moeten ze toch eens iets aan doen. Ik bestel ze ook wel eens bij een andere webwinkel en dan komen ze gewoon in een envelopje. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De vinger !?

In het jeugdjournaal zag ik een bericht over een meisje dat met haar vinger bekneld was geraakt, in de zitting van een bankje. Die zitting bestond uit een metalen rooster. De brandweer kwam eraan te pas, om het meisje los te zagen. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht met, om haar vinger, een stukje van dat rooster. De nieuwslezeres eindigde het onderwerp met de geruststellende mededeling dat 'die gelukkig kon worden verwijderd'.

'Wat !?', riep ik naar de TV. 'De vinger ???'

Waarschijnlijk is het verschil tussen 'die' en 'dat', over een paar jaar, helemaal verdwenen. Het is nu al heel gewoon, voor veel mensen, om die woorden, zomaar, willekeurig te gebruiken. Het kan dus best zijn dat veel mensen, als ze dit verhaaltje lezen, niet begrijpen waar mijn verwarring vandaan komt. Voor hun is het zonneklaar dat het dat stukje van de bank was, die verwijderd werd en niet de vinger.

Logisch ! (Maar anderen gaan me nu wijzen op de fout hierboven.)

Het is heel gewoon dat je, op radio en TV, allerlei mensen 'die' en 'dat' verkeerd hoort gebruiken. En niet alleen ongeschoolde personen, zoals sporters en hun begeleiders, of presentatoren, maar ook deskundigen, mensen waarvan je een bepaalde graad van opleiding verwacht. Laatst hoorde ik nog zo'n expert vertellen, over een meisje 'die' heel dapper was geweest.

Waarop ik weer ging roepen naar de TV: 'Dat ! Het is dat meisje !!'

Even voor de mensen die het nog steeds niet snappen – ik denk dat ze die soort dingen tegenwoordig niet meer leren op school – (zoek de fout in het vorige zinnetje). Als iets het lidwoord 'het' heeft dan zeg je 'dat'. Bijvoorbeeld 'dat mannetje', want het is 'het mannetje'. Als er 'de' voorgezet wordt zeg je 'die'. Dus: 'Die vrouw', want het is 'de vrouw'.

Dus, als we terug gaan naar het begin van dit verhaal, het is 'het stukje van de bank' en het is 'de vinger'. Heb je het over het stukje en de vinger en dat 'die verwijderd kon worden'. Dan is de vinger dus geamputeerd. Het verhaal heeft dan geen vrolijke afloop.

Nu wilde ik een soepele overgang maken naar een heel ander onderwerp, maar erg makkelijk is dat niet. Desondanks ga ik een poging doen:

Je zou bij 'de vinger' ook aan iets heel anders kunnen denken. Bijvoorbeeld de Europese verkiezingen, van komende week. Er zijn momenteel nogal wat politici en dus kiezers, die het liefst Europa 'de vinger' zouden willen tonen. Of geven, ik weet niet precies hoe je dat zegt, ik heb er weinig ervaring mee. Het opsteken van de middelvinger is in ieder geval een beledigend gebaar, waaruit minachting spreekt.

Het zou mooi zijn als die mensen, of dat soort mensen, zich dan ook niet zouden bemoeien met de Europese politiek en zich niet kandidaat zouden stellen. Maar helaas doen ze dat wel. Hun motivatie is vooral het tegenhouden van allerlei maatregelen en wetten. In veel gevallen zijn dat belangrijke maatregelen en wetten. Bijvoorbeeld over natuurherstel, duurzaamheid en een menselijk vluchtelingenbeleid.

Ik hoop stilletjes dat iedereen die zijn vinger opsteekt naar Europa, komende donderdag, lekker thuisblijft. Maar dat iedereen, die natuur en medemenselijkheid wel belangrijk vindt, wel gaat stemmen. En dan het liefst niet op liberale, christelijke of extreemrechtse partijen.

Tot zover mijn taal- en stemadvies. En die opmerking over ongeschoolde sporters en zo, dat is een grapje. Er zijn ook goed geschoolde sporters, natuurlijk, die nooit taalfouten maken. 

(Taal is best ingewikkeld. Wie het precies na wil lezen kan op deze website terecht.)

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.