Vakantie is aan mij niet besteed

Je zou het misschien niet zeggen, maar eigenlijk ben ik met vakantie. Dat wil zeggen dat mijn vrouw vrij is van haar werk en de kinderen naar het zonnige zuiden zijn. We hebben het huis dus voor ons zelf en we blijven, ook dit jaar, weer lekker thuis.

Vorig jaar schreef ik daar, op het Volkskrantblog, het onderstaande verhaal over. Het werd opgepikt door de internet-redactie van de krant en prominent op de website gezet. Binnen enkele dagen kreeg ik bijna 5000 bezoekers op mijn blog, een record.

Er zijn deze zomer wel een paar verschillen in vergelijking met vorig jaar. Ik kan nu een paar keer per week weg met mijn scootmobiel. En ons boottochtje ging dit jaar niet door. In plaats daarvan zijn we naar de dierentuin geweest. Dat was ook leuk...

Hieronder het verhaal van 2010:

Er zijn mensen die denken dat ik altijd vakantie heb. Ik ben arbeidsongeschikt verklaard en hoef dus niet meer te werken. Ik kan dus de hele dag zelf bepalen wat ik doe.

Dat zou zo zijn als ik kerngezond was. Helaas ben ik chronisch ziek, de reden van mijn arbeidsongeschiktheid, waardoor ik maar heel weinig kan doen. In de praktijk heb ik eigenlijk huisarrest. Als ik me niet teveel inspan kan ik, op eigen kracht, twee keer per week een half uurtje luchten.

Als ik dat uitleg zijn er die zeggen dat dat dan wel erg zwaar zal zijn. Nou, ja, ik zou het graag anders zien, natuurlijk, maar zolang ik maar niet over de grenzen van mijn lichamelijke mogelijkheden heen ga, is het doorgaans wel te doen, hoor.

In de uren die ik niet doorbreng met rusten op bed, vermaak ik me best met kleine klusjes in huis en op balkon en met boeken, tv, stereo en internet. Vakanties zijn niet zo aan mij besteed. Ook op mijn vakantie-adres moet ik een groot deel van de dag rustend doorbrengen en reizen is extra vermoeiend.

Wel laat ik me af en toe een paar uurtjes door de omgeving rondrijden. Per auto of rolstoel, of een combinatie van beiden. Varen kan ook, ontdekten we vorig jaar, in zo'n salonboot die ook geschikt is voor rolstoelers.

Eerder maakten we al eens een boottochtje over de Vecht bij Weesp. Dit keer deden we een rondvaart over de Loosdrechtse plassen en de Vecht.

Van te voren zag het weer er niet al te best uit, maar dat viel op de dag zelf enorm mee. Toen we ons eenmaal door de opgebroken straten van Hilversum gewurmd hadden en de aanlegsteiger hadden bereikt, bleek dat men daar helemaal voorbereid was op passagiers in rolstoelen.

Het trapje de salon in werd, met behulp van enkele metalen platen, omgebouwd tot een hellingbaan. Ikzelf en de andere rolstoelers werden naar beneden getransporteerd en de hellingbaan weer verwijderd. Zo mankeer je niets, zo zit je met een groep andere mentaal- en/of lichamelijk gehandicapten, netjes opgeborgen in de salon van een rondvaartboot.

Maar ach, het was best leuk. Het uitzicht mooi, de koffie lekker, de lunch eenvoudig maar voldoende en het meegenomen gezelschap aangenaam. Op het personeel aan boord was ook niets aan te merken. En tegen het eind van het tochtje droegen mijn metgezellen de rolstoel weer de trap op, zodat ik ook nog even op het achterdek uit kon waaien.

Niet alle dagen vakantie, dus. Maar af en toe een ochtendje is ook best leuk !