Verongelukt experiment

Dit verhaal heeft in 2010 op het Volkskrantblog gestaan. Ik plaats het nu opnieuw omdat het leuk aansluit bij mijn teruggekregen schilderij van gisteren...

We worden allemaal naakt en onmachtig geboren. Aanvankelijk kunnen we niet veel meer dan schreeuwen, slapen, eten en poepen. Maar gelukkig leren de meeste mensen later veel bij.

Sommigen denken dat talent aangeboren is, maar toch leer je de meeste vaardigheden met vallen en opstaan. Lopen, praten, lezen, schrijven, tekenen, gitaarspelen, fotograferen, koken... wat heb ik al niet geleerd op die manier.

En het gaat een leven lang door, als je daar tenminste zin in hebt. Er zijn mensen die op een gegeven moment besluiten dat ze niets meer bij willen leren. Je vindt ze vooral in extremere geloven en rechtse politieke partijen. Daar wil ik niet bij horen.

Ik vind het juist wel leuk om af en toe iets helemaal nieuws uit te proberen. Meestal gaat het de eerste keer helemaal mis, natuurlijk. Er zijn mensen die op zo'n moment teleurgesteld de handdoek in de ring werpen en zeggen: 'Dat is niets voor mij.'

Daar heb ik geen last van. Een enkele krachtterm wil me wel eens ontsnappen, maar afgezien daarvan, zie ik de meeste mislukkingen als leermomenten. Hoe het niet moet weet je dan in ieder geval. Nu nog uitvinden hoe het wel moet. En dat zelf uitzoeken is veel leuker dan een cursus volgen of een handleiding erbij pakken.

Zo ging het ook in de periode dat ik me serieus met de schilderkunst bezig hield. Ik vond het heerlijk om met allerlei technieken te experimenteren. Dikke en dunne verf door elkaar smeren. Knippen en plakken, papier scheuren of karton met schuurpapier bewerken en met klei kliederen.

Op de foto's zie je een van mijn eerste experimenten met klei. Behoorlijk mislukt, maar toch heeft het eindresultaat aardige kanten. De structuur van de ondergrond is heel aardig benadrukt door de genuanceerde beschildering, bijvoorbeeld.

Maar toegegeven: aan de vormgeving mankeert nogal wat. Het is een tamelijk kinderlijk geboetseerd gezicht, dat ook nog eens scheef in het vlak is geplaatst. Daarna heb ik er lapjes klei overheen geplakt. Het geheel is beschilderd met acrylverf.

Klunzig als ik ben heb ik de natte klei op een dun kartonnetje geplakt, dat ik van tevoren vastgespijkerd had op een lijst van dunne houten latjes. Bij het drogen is dat alles natuurlijk zo krom als een hoepel getrokken.

Geeft niets ! Het was een experiment, hè. Bij de volgende pogingen heb ik een iets steviger ondergrond genomen en nog een paar experimenten verder, maakte ik keurige klei-kunstwerken in strakke, zelf getimmerde omlijstingen.

Kom me dus niet aan met aanwijzingen hoe ik het wel aan had moeten pakken. Dat weet ik onderhand zelf ook wel. En alles maar voorgekauwd krijgen is ook niet de manier om technieken te leren. Je moet lekker uitproberen en aanklooien, dat is veel leerzamer.

Dit experiment belandde uiteindelijk in een klein kamertje aan de muur. Daar heeft het de afgelopen 15 jaar gehangen, tot het vorige week van de muur viel. Nu zien of we het weer een beetje kunnen restaureren. Ook weer een leerzaam experiment...

Zie ook het verhaal van gisteren, daar kun je versie 3 zien van deze methode...