Waarom eigenlijk de Stripman ? Een geschetst zelfportret

Dit verhaal is in gewijzigde vorm eerder verschenen op het Volkskrantblog...

‘Jan kan leuk tekenen.' Staat er in een van mijn lagere school rapportjes. Je zou dus zeggen dat het er al vroeg in zat. Maar als ik de vroege kunstwerkjes bekijk, die mijn moeder bewaard heeft, dan zie ik heel gewone kindertekeningen. Een wonderkind was ik zeker niet.

Tekenen vond ik wel leuk, in tegenstelling tot veel andere kinderen voor wie de tekenlessen, later op de middelbare school, eerder een straf waren. Het was daar, bij meneer Koene, dat ik er voor het eerst serieus werk van maakte. In de eerste klas bleef ik zitten en omdat we het daaropvolgende jaar gewoon weer dezelfde opdrachtjes kregen, kun je goed de vooruitgang zien die ik maakte. De boom is geen bruine stok meer, met een groene wolk erop, maar lijkt ineens op een echte boom. 

In die jaren was ik vooral gegrepen door de schilders van de 17e eeuw. Rembrandt en Frans Hals. Mijn werkstukjes zullen wel indruk gemaakt hebben want, toen ik na vijf jaar nog niet verder gevorderd was dan de derde klas en een terugtocht richting MAVO dreigde, stemden mijn ouders in met een overgang naar de Vrije Tekenacademie in Amsterdam.

Toen ik als 19-jarige, op die tekenschool, mijn enige diploma haalde, maar vervolgens afgewezen werd voor de Rietveld Academie, was de vraag: Wat nu ? Hoewel ik het echt geprobeerd heb was na een tijdje wel duidelijk dat de kunstwereld niet op mij zat te wachten. Misschien moet je ook gewoon zeggen dat daar mijn talent niet lag.

Ik heb nooit commercieel kunnen denken en dat is een groot gemis. Mijn schilderijen gaf ik weg, of leende ik uit en strips tekende ik gratis voor een plaatselijk verenigingsblad. Mijn meest professionele uitingen waren mijn bijdragen aan ‘Mens en Gevoelens', het tijdschrift van Paul Haenen. Dat leverde weliswaar landelijke verspreiding op, maar geen geld.

Inmiddels had ik een paar jaar op de tekenkamer van de Oudheidkundige Dienst in Amersfoort gewerkt. Dat was uiteindelijk niet echt leuk dus nam ik een parttime baantje, bij een marktonderzoek bureau. Het idee nog eens van het tekenen mijn beroep te kunnen maken liet ik gaandeweg varen. Als het om geld verdienen ging had ik meer succes als zanger op bruiloften en partijen.

Ergens in de jaren '90 kocht ik een computer en begaf ik me op het internet. Via e-mail begon ik mijn vrienden en kennissen wekelijks een stripje toe te zenden, met een verhaaltje erbij. Het tekenen van strips stond toen op een heel laag pitje, maar kreeg een nieuwe impuls toen mijn zwager het idee opperde om een stripwebsite op te zetten.

Door allerlei tegenslagen, de zakenpartner van mijn zwager overleed, de internetwereld raakte in een crisis en mijn gezondheid in de versukkeling, is er van die website uiteindelijk niet veel terecht gekomen. Maar de voorraad strips was er wel flink door toegenomen.

Toen ik via mijn goede oud-collega Tibor dan ook in contact kwam met het fenomeen weblog, was het niet moeilijk om van mijn wekelijks strip-email over te stappen op het Volkskrantblog. Ik ondertekende mijn stripmail al met Jan de Stripman dus mijn blog moest uiteraard het Stripblog gaan heten.

Ik had ondertussen al, via een andere collega, kennis gemaakt met de Geheimzinnige Hulpman, een getalenteerd tekenaar, die in het dagelijks leven liever anoniem zijn werk doet in het onderwijs. Een hele uitkomst want dankzij zijn bijdragen kan ik het met tekenen nu een beetje kalm aan doen.

Nu het Volkskrantblog dreigt te verdwijnen slaan we hier onze tenten op. Op dit blog niet alleen strips en tekeningen van mij en de Geheimzinnige Hulpman, maar ook af en toe foto's en een filmpje. Alles zelfgemaakt, dat wel !