Laatst zag ik dat 'De Witte Pompen', één van de laatste oude dorpswinkels in mijn woonplaats, verbouwd wordt. De eigenaar is onlangs overleden en ik denk dat ze het vierkante pand, met z'n glazen winkelpui, gaan veranderen in een woonhuis.
De Witte Pompen was vernoemd naar de naamloze benzine die je er kon tanken, maar daarnaast was het vooral een fietsenwinkel en rijwielhersteller. De benzinepompen waren trouwens al tientallen jaren verdwenen, het ging er de laatste tijd alleen nog om fietsen. Voor mij was het daar altijd al om gegaan.
Bijna alle fietsen, die ik in mijn leven versleten heb, waren gekocht bij De Witte Pompen. En als er iets aan mankeerde dan liet ik ze daar herstellen door fietsenmaker Dirk. Hij runde de winkel samen met zijn vrouw, een lange, slanke blondine en zijn zuster, een stevig gebouwd, kordaat, model.
Dirk was een aparte kerel, die kortaf kon zijn, als hem iets niet zinde, maar ook vriendelijk en behulpzaam, als een klant bij hem in de smaak viel. Meestal zat ik aan de goede kant van de streep. Als schooljongen heb ik, bijvoorbeeld, de oude racefiets van mijn broer opgeknapt. Die had een aantal jaren ongebruikt in de schuur gestaan.
Ik maakte de fiets schoon en schilderde hem helemaal zwart, met gouden accenten. Ik was er zelfs in geslaagd om het trapstel uit elkaar te halen, te smeren en weer in elkaar te zetten. Alleen lukte het me niet om de derailleur, het versnellingsapparaat, werkend te krijgen. Dus nam ik de fiets mee naar Dirk, waar hij oorspronkelijk ook ooit gekocht was.
Hij keek goedkeurend naar mijn werk. Nam me mee naar de werkplaats, achter de winkel en hing de fiets daar in de takels. Hij bestudeerde de derailleur, sloeg er eens op met een hamer en wrikte eraan met een tang. Er brak een stukje af en daarna deed hij het weer !
Hij wilde niets hebben voor zijn herstelwerk. Sprak zijn waardering uit voor de manier waarop ik de fiets opgeschilderd had en gaf me een setje stickers mee, om erop te plakken. Waarop ik trots weer naar huis ging en nog jaren op de fiets gereden heb.
De andere kant van zijn karakter maakte ik later mee. Mijn vrouw en ik waren pas bij elkaar en we wilden voor haar een tweedehands fiets kopen. Ik nam haar, op een vrije zaterdag, mee naar de Witte Pompen. Dirk stond ons te woord, maar hij had geen gebruikte fietsen op voorraad, zei hij.
We bleven nog wat praten, ik weet niet meer waarover, maar en na een minuut of 5 werd het best een gezellig gesprek. Toen we weg wilden gaan zei Dirk dat hij misschien toch wel een fiets voor mijn vrouw had. Hij nam ons mee naar de werkplaats, waar een hele rij tweedehands fietsen stond. We keken verbaasd, maar hij legde uit dat hij soms geen zin had in gedoe.
'Dan komen mensen voor een fiets en gaan ze moeilijk doen, afdingen en zo. Daar heb ik dan geen trek in.'
Even later verlieten we de winkel met een keurige damesfiets, voor een heel schappelijke prijs.
De afgelopen 20 jaar kon ik, vanwege mijn gezondheid, niet meer fietsen. Dus was ik al jaren niet meer bij de Witte Pompen geweest. Nu is de winkel gesloten en wordt het pand dus verbouwd.
Na de buurtsuper waar ik boodschappen deed voor mijn moeder; de kantoorboekhandel waar ik mijn tekenspullen haalde; platenzaak 'De Gouden Snaar' waar ik mijn stereo-installatie kocht en mijn LP's en de bakker, de groenteman en de kruidenier, is nu ook de oude fietsenmaker verdwenen.
Google heeft een plaatje van De Witte Pompen, toen de winkel al leeg stond.
Op Instagram staat een advertentie voor het pand, van de makelaar. Met een foto.
PS: Van mijn schoonzuster, Ineke, kreeg ik per email het bericht dat De Witte Pompen wordt verbouwd tot 4 appartementen. Het wordt best mooi, schrijft ze.
Oude vriend Oscar mailt dat hij ook herinneringen heeft aan fietsenmaker Dirk. Het ouderlijk huis van Oscar (en zijn broers Semmy en Eric) staat vlak achter de Witte Pompen. Hij schrijft:
'Mijn vader en hij kende elkaar hun hele leven (...)
Dirk
bleef altijd wel vriendelijk tegen ons, als een boer met kiespijn. Het
stak hem waarschijnlijk dat we geen fietsen bij hem kochten. (Niet alle
fietsen.)
Ik herinner me wel mijn zwarte Peugeot toerfiets bij hem
gekocht te hebben. Gekregen voor mijn mavo slagen. Daarmee met Semmy
door de Ardennen gefietst en daarna deze fiets aan Eric moeten geven
omdat mijn ouders geen geld hadden om ook voor hem een nieuwe fiets te
kopen. (Vind ik nog steeds kut! :0)'
4 opmerkingen:
Mooi in memoriam. Hij had kennelijk geen erfgenaam of medewerker die de zaak kon/wilde overnemen.
@zelfstandig journalist - Alleen zijn vrouw en zuster, denk ik. Of ze kinderen hadden weet ik niet, maar ik vermoed van niet. Of 1 van die 2 vrouwen nog leeft weet ik ook niet, maar dan zouden ze al flink op leeftijd zijn. Het is een flink pand, dus de verkoop moet wel wat opgeleverd hebben.
Mijn eerste fietsenmaker hier in Amsterdam is al heel lang verdwenen. De tweede is ook weg. De derde daar kom ik eigenlijk niet meer. Het was een fijne zaak, waar als het kon een tweedehands onderdeel werd gebruikt tegen lage kosten. Ideaal voor een stadsfiets, maar mijn karretje met versnellingen werd wel wat al te creatief behandeld, het zit er niet zo uit, maar krijgt toch liefst de beandeling van een luxe paardje. De volgende (vierde) verdween uit de gratie toen ik er dichterbij een vond (er werd wel eens een stukje over geschreven in en buurtkrantje dat Hannie Schaft haar fiets in die zaak liet repareren). Die stopte ook. Nu weer terug bij die vierde onder een nieuwe eigenaar. Mijn supermarkt is al wel veertig jaar dezelfde (hoewel nu aan de andere kant van de straat).
Van de winkels uit mijn jeugd bestaat eigenlijk alleen de dierenwinkel nog. Ook nog in handen van dezelfde familie, maar wel in een helemaal nieuw pand, op de oude locatie. Verder is alles verdwenen, tot en met het postkantoor en de gemeentehuis aan toe.
Een reactie posten