Jan Zonder Land – 4 – Een roemloos einde

(Misschien dat ik volgende week zin heb om me over de huidige politieke toestand in ons land te buigen. Eerst nog maar wat middeleeuwse toestanden. In 1216 was een deel van de Britse adel tegen koning Jan in opstand gekomen, de Schotse koning Alexander roerde zich in het noorden, terwijl de Franse prins Louis vanuit het zuiden Engeland bedreigde.)

In het najaar van 1216 was koning Jan op weg naar Windsor waar de rebellen het koninklijke kasteel aan het belegeren waren. Van daar ging hij naar Cambridge en vervolgens richting Lincoln in het noorden.

Inmiddels was de Schotse koning Alexander bezig aan een inval en veroverde Carlisle. In zijn haast om in te grijpen waagde Jan een oversteek, per boot, van The Wash, een grote baai aan de oostkust. Het was slecht weer en zijn schepen kwamen in moeilijkheden. Een groot deel van zijn bagage en persoonlijke bezittingen ging verloren, waaronder de kroonjuwelen. Jan was ondertussen ziek geworden, volgens biografe Kate Norgate was hij zich te buiten gegaan aan een vreetbui en had hij dysenterie opgelopen.

Op weg naar Nottingham was de koning zo ziek dat hij geen paard meer kon rijden en vervoerd moest worden op een geïmproviseerde draagberrie. In de nacht van 18 op 19 oktober 1216 overleed hij. Zijn stoffelijk overschot werd naar de kathedraal van Worcester gebracht, waar hij nu nog ligt, in een sarcofaag die in 1232 werd geïnstalleerd.

Volgens Kate Norgate was het ironisch dat de koning, die van jongs af aan de bijnaam Jan Zonder Land had gekregen, stierf op een moment dat hij geen enkel land in vrede regeerde. Jan werd opgevolgd door zijn zoon Hendrik III, die nog maar 9 jaar oud was en daarom aanvankelijk onder bescherming stond van William Marshal een van de trouwste volgelingen van de overleden koning.

Het duurde even voor William er in slaagde het hele land en de opstandige edelen achter zich te krijgen. Hij blies de Magna Carta nieuw leven in en gaf daarmee richting aan de monarchie voor de komende eeuwen. 

 De Franse kroonprins Louis had inmiddels zijn claim op de Engelse kroon opgegeven. Maar van de Franse bezittingen van het Engelse koningshuis was, na het rampzalige bewind van Jan, niet veel meer over.

De jonge Hendrik III bleef daarna koning van Engeland, Lord van Ierland en hertog van Aquitanië, tot 1272. Niet zonder slag of stoot, maar dat is weer een heel ander verhaal. Het is interessant om te zien hoe het de overige leden van de koninklijke familie verging.

Eleonora, de dochter van Godfried van Bretagne en zuster van de onfortuinlijke Arthur, was door haar oom Jan Zonder Land in 1202 gevangen genomen. Omdat zij aanspraak kon maken op de Engelse troon had Jan in zijn testament bepaald dat ze niet vrijgelaten mocht worden. Ze verbleef in behoorlijk goede omstandigheden, in Corfe Castle, aan de Engelse zuidkust en kreeg op een zeker moment gezelschap van twee dochters van de Schotse koning, die Jan in gijzeling hield.

Onder het bewind van Hendrik III bleef Eleonora een gevangene, ook toen ze geen enkele bedreiging voor de troon meer vormde. Ze overleed na 39 jaar gevangenschap, in 1241, ze was toen vermoedelijk 59 jaar oud.

Isabella van Gloucester, de eerste vrouw van Jan Zonder Land, was ook gevangen gezet en kwam in 1214 vrij. Ze overleed 3 jaar later, na 2 mislukte, nieuwe huwelijken. De tweede Isabella waar Jan mee trouwde, Isabella van Angoulême, de moeder van Hendrik III, verliet Engeland en keek niet meer naar haar kinderen om. Ze vestigde zich in Frankrijk en hertrouwde met Hugo, heer van Lusignan en graaf van La Marche. Hij was de zoon van de man met wie ze verloofd was toen Jan haar wegkaapte. Hugo en Isabella maakten uitgebreid ruzie, met de jonge Hendrik en zijn regenten, over de bezittingen in Frankrijk.

De tweede zoon van Jan en Isabella, Richard van Cornwall, werd graaf van Poitou en uiteindelijk zelfs Rooms-Duits koning. Hij had in 1225, van zijn broer Hendrik, het graafschap Cornwall voor zijn verjaardag cadeau gekregen.

Johanna, een van de zusters van Hendrik en Richard, trouwde met Alexander II en werd koningin van Schotland. Een andere zuster, Isabella, trouwde in 1235 met de beroemde Frederik II, die koning van Sicilië was, later van Duitsland en uiteindelijk keizer van het Heilige Roomse Rijk.

Filips Augustus, de koning van Frankrijk, waarmee Jan Zonder Land en daarvoor zijn broer Richard en hun vader Hendrik II, zolang ruzie hadden gehad, overleed in 1223. Net als Jan trok hij voortdurend door zijn land, van de ene naar de andere brandhaard. In 1222 werd hij ziek, maar wilde niet stoppen met reizen, hij stierf op weg, vanuit het noorden, naar Parijs. Philips werd 57 jaar oud.

Zijn zoon Louis, die geprobeerd had om met steun van de rebelse baronnen Engeland te veroveren, volgde hem op. Als Louis VIII bemachtigde hij bijna alle Franse gebieden die de jonge Hendrik geërfd had. Die kon zijn bezittingen nauwelijks verdedigen omdat zijn vader, Jan Zonder Land, de schatkist leeg had achtergelaten (en de kroonjuwelen was verloren, zodat bij de kroning van Hendrik een hoofdtooi van een van de vrouwelijke familieleden geleend moest worden). Louis overleed in 1226.

 

De Strip is gemaakt door de de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 van dit stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 en deel 15 van het vorige stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Jan Zonder Land – 3 – In de ban gedaan

(Koning Jan had, in 1205, zijn bezittingen in Frankrijk grotendeels verspeeld, maar wel genadeloos het grootste deel van Groot-Brittannië aan zich onderworpen. Hij had zich daarbij niet populair gemaakt, maar zich een enorme geldwolf betoond, die de bevolking, geestelijkheid en adel afperste.)

Tussen de schermutselingen in Frankrijk door kreeg Jan ruzie met paus Innocentius III, over de benoeming van een nieuwe aartsbisschop van Canterbury. Jan wilde zelf een kandidaat aanwijzen en weigerde Stephen Langton, die door de paus aangewezen was, toe te laten in Engeland.

Het liep zo hoog op dat Jan door Innocentius in de ban werd gedaan. Dat was voor Jan een goede aanleiding om landerijen en goederen van kloosters in Engeland in te pikken. Hij nam de vrouwen, die veel geestelijken er stiekem op na hielden, gevangen en liet ze pas na betaling van losgeld weer vrij. Ook confisqueerde hij eigendommen van geestelijken die het land ontvlucht waren.

Na 6 jaar, waarin Jan de kerk behoorlijk kaal plukte, bond hij uiteindelijk in en onderwierp zich aan de paus. Jan gaf zelfs zijn hele koninkrijk over aan de paus, waarop hij het direct weer in leen terugkreeg. Hij verplichtte zich daarnaast tot de betaling van een jaarlijkse som geld. Maar hij verzekerde zich tegelijkertijd van de steun van de kerkvorst in zijn aanhoudende ruzie met de Franse koning.

Nadat de laatste poging van Jan om zijn Franse bezittingen terug te veroveren, in 1214, op niets uitgelopen was kwamen in Groot-Brittannië zijn baronnen in opstand. Er was al lange tijd onvrede over de manier waarop Jan tekeer ging. Hij had voor zijn laatste militaire campagnes ook de grootste moeite gehad om steun te krijgen van de Britse edelen.

Een aantal baronnen in Noord-Engeland kwam openlijk in opstand en daarna volgden er meer, uit andere delen van het rijk. Ze werden gesteund door de Schotse koning Alexander II en later ook door de Franse kroonprins Louis. Op een zeker moment kwam Louis zelfs over en verbleef hij enige tijd in Londen, dat door de rebellen bezet was. Daar werd door Louis en zijn medestanders vooral feestgevierd, al klaagden de Fransen erover dat ze bier moesten drinken in plaats van wijn.

Jan nam ondertussen tegenmaatregelen en trok, met een huurlingenleger, langs de oostkust van Engeland naar het noorden om orde op zaken te stellen. Hij boekte successen want de baronnen boden weinig weerstand. Biografe Kate Norgate is behoorlijk kritisch over Jan, maar voor de rebellen heeft ze helemaal geen goed woord over. Vooral omdat die wel grote woorden spraken, maar elke directe confrontatie uit de weg gingen.

Stephen Langton, die inmiddels toch geïnstalleerd was als aartsbisschop van Canterbury, probeerde te bemiddelen. Dat leidde tot het opstellen van de Magna Carta, een overeenkomst tussen koning en edelen, die vooral de macht van de vorst flink inperkte. Tot een vrede kwam het echter niet. De schermutselingen golfden heen en weer over het land, overal doden, gewonden en verwoestingen achterlatend.

Een van de problemen, voor de strijdende partijen, was dat ze vaak niet wisten waar de vijand zich bevond. Moderne communicatiemiddelen waren er niet, dus als je iets te weten wilde komen moest je er iemand naartoe sturen. Tegen de tijd dat die weer terug was, was de toestand alweer veranderd.

Jan reisde, tijdens zijn hele bewind als koning, al voortdurend door het land. Dat was voor middeleeuwse koningen heel gewoon, die verbleven zelden lang op één plaats. Nu het land in opstand was trok hij kris-kras van de ene brandhaard naar de andere. Brandhaarden die hij voor een deel zelf aan had laten steken, want er gingen nogal wat landerijen, dorpen en bossen in rook op.

Het is te simpel om aan de gevechten om Engeland te denken als een strijd tussen de Engelsen en de Fransen. Aan beide zijden waren edelen actief uit die twee landen. Het Britse koningshuis was van Franse oorsprong, ze worden de Angevins genoemd naar de Franse stad Anjou. Stamvader Hendrik II was de zoon van de graaf van Anjou en geboren in Frankrijk.

Aan de kant van koning Jan streden nogal wat edelen van Franse afkomst, veelal de nakomelingen van Normandische ridders die met Willem de Veroveraar meegekomen waren. Na de dood van Jan Zonder Land werd William Marshall aangesteld als regent, om het Engelse koningshuis te redden. Hij kwam uit een Normandisch geslacht. Een van de belangrijkste legeraanvoerders in het kamp van de Engelse koning was Falkes de Bréauté, een andere Normandiër.

Je zou bijna kunnen zeggen dat het Fransen waren die onderling vochten over wie de baas zou worden in Engeland. Hoe dat afliep volgt volgende keer.

(Ondertussen mogen wij, in het moderne Nederland, komende week gaan stemmen voor een nieuwe regering. Een voorrecht dat de arme bevolking van Engeland en Frankrijk niet had, in de middeleeuwen. Dat dat ook verkeerd kan gaan bleek bij de vorige stemronde. Hopelijk wordt er nu meer met het verstand en minder met de onderbuik gekozen.)

Ps: Het bijgaande stripje is het 750ste in de gezamenlijk Stripmannenreeks. In 2010 ontstond het idee om verhalen te verzinnen rondom de stripversies van de Geheimzinnige Hulpman en mijzelf: de Stripmannetjes. Dat houden we nu dus al 15 jaar vol. Klik hier voor het eerste deel van de Stripmannen-saga.

  

 

De Strip is gemaakt door de de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 en deel 15 van het vorige stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Jan Zonder Land – 2 – Jan wordt koning van Engeland

(Jan was de jongste zoon van koning Hendrik II, van Engeland, die ook grote delen van Frankrijk bestuurde. Jan had 4 oudere broers, waarvan er 1 als kind overleed. Tussen de andere 3 waren alle bezittingen al verdeeld, dus toen Jan geboren werd kreeg hij de bijnaam 'Zonder Land'. Uiteindelijk werd hij toch de troonopvolger en regeerde hij langer dan elk van zijn oudere broers.)

Richard Leeuwenhart, zijn vader Hendrik II en zijn broer Hendrik de jongere, worden omschreven als rijzige mannen, atletisch gebouwd, met roodblonde lokken. Jan Zonder Land en ook zijn oudere broer Godfried waren kleiner van stuk, al hadden zij ook rood haar. Jan hield van lekker en veel eten, was een liefhebber van juwelen en vrouwelijk schoon.

Hij wordt omschreven als een vaardig zwaardvechter, maar hij was niet zo'n vechtjas als zijn broer Richard. Als hij er voordeel in zag, ging Jan het gevecht niet uit de weg, maar hij zou nooit zichzelf zo roekeloos in gevaar brengen. Bij Richard had dat bijna ziekelijke trekjes. Biografe Kate Norgate beschrijft verschillende keren dat hij, bij de belegering van een kasteel, de belegerde partij weer terug stuurde, het kasteel in, als ze hun overgave kwamen aanbieden. Richard vond het veel leuker om door te vechten tot er geen verdediger meer over was.

Terwijl Richard weinig interesse in vrouwen lijkt te hebben gehad, verwekte Jan een hele reeks van bastaardkinderen. Dat een hoge edelman er maîtresses op na hield was in de middeleeuwen heel gewoon, maar bij Jan werd er schande van gesproken omdat hij zelfs vrouwen en meisjes van adel belaagde.

Hij was natuurlijk wel netjes getrouwd, in eerste instantie met Isabella, de rijke hertogin van Gloucester. Dat huwelijk liet hij, in het jaar 1200, ontbinden met als argument dat hij haar eigenlijk niet had mogen huwen omdat ze te nauw aan elkaar verwant waren. 

De werkelijke aanleiding voor de scheiding was dat Jan zijn oog had laten vallen op de piepjonge Isabella van Angouleme. Zij was op dat moment vermoedelijk niet ouder dan 14, maar dat was geen bezwaar. Bovendien kon hij, door met haar te trouwen, een concurrerende Franse edelman, Hugo van Lusignan, die met Isabella verloofd was, een hak zetten.

Het hele gebeuren is een voorbeeld van zijn belangrijkste karaktertrek: dat hij met iedereen ruzie schopte en nergens respect voor had. Hij zette de onenigheid, die zijn voorgangers met de Franse koning Filips hadden, enthousiast voort. Het is een aaneenschakeling van geharrewar en schermutselingen waarbij één verhaal opvalt, dat van Arthur van Bretagne, de neef van Jan.

Arthur was de zoon van Godfried, de broer van Jan en Richard en erfde van hem de titel van hertog. Hij verbleef enige tijd aan het hof van de Franse koning en kreeg van hem, in 1202, toestemming om de gebieden van Jan, in Normandië, aan te vallen. Daarbij belegerde hij het kasteel van Mirebeau, waar op dat moment Eleonora, zijn grootmoeder – en dus de moeder van Jan – verbleef.

Jan kwam om het kasteel te ontzetten en nam Arthur gevangen. De jonge hertog, hij was nog maar 15 jaar oud, was heel populair bij zijn onderdanen in Bretagne en om daaraan een eind te maken gaf Jan opdracht om Arthur de ogen uit te steken. Zijn bewakers weigerden dat waarop Jan zijn neef gevangen liet zetten in Rouen. Daarna is er niets meer van Arthur vernomen. Er zijn verhalen dat Jan hem eigenhandig vermoord zou hebben en zijn lichaam in de Seine zou hebben gegooid.

De verdwijning van Arthur leidde ertoe dat Bretagne en Normandië zich nog meer tegen Jan keerden en hij zijn meeste bezittingen in Frankrijk kwijt raakte. Hij richtte zich daarna op Engeland, dat hij als zijn persoonlijke speeltuin beschouwde. Hij joeg iedereen tegen zich in het harnas, van de hoge adel en de geestelijkheid, tot de gewone stads- en plattelandsbevolking.

Hij hield de Britse edelen lange tijd onder de duim door kinderen en andere familieleden in gijzeling te nemen. Vervolgens perste hij iedereen af door landerijen, kastelen en erfenissen voor zich te claimen en alleen tegen betaling weer aan de rechtmatige eigenaren terug te geven. Overheidsbaantjes werden door hem verkocht aan de hoogste bieder en voor het eerst werden er ook belastingen opgelegd aan kloosters en kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders.

De enige bevolkingsgroep waar hij omzichtig mee omging waren de kooplieden. Hij vaardigde regelmatig decreten uit waarin de vrijheid van handel en het handelsverkeer gewaarborgd werden. Belangrijke uitzondering waren de joden die het, onder zijn bewind, wel zwaar te verduren kregen.

Op die manier slaagde hij er in, door listen en lagen en door af en toe hard in te grijpen, heel Groot-Brittannië aan zich te onderwerpen. Het lukte hem zelfs bijna om de gebieden in Frankrijk, die van oudsher door zijn familie bestuurd werden, weer terug te veroveren. Hij smeedde daarvoor een complot met de Duitse keizer Otto IV en enkele Vlaamse edelen.

Het plan was om Filips van twee kanten aan te vallen, maar die versloeg de Vlaamse-Brits-Duitse alliantie, in het noorden, terwijl zijn zoon Louis het leger van Jan, in het zuiden, op afstand hield. Daarop liep een aantal van Jan's Franse bondgenoten over naar Filips en moest Jan zich terugtrekken. Hij sloot vrede met Filips, maar moest daarvoor een groot deel van zijn gebieden in Frankrijk opgeven.

Daarmee was de rust nog niet echt weergekeerd, maar daarover vertel ik de volgende keer.

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 en deel 14 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Jan Zonder Land – 1 – De onwaarschijnlijke troonopvolger

(Het kwam door de Tour de France, die dit jaar langs het Chateau Gaillard reed, dat ik geïnteresseerd raakte in de Engelse koning Richard Leeuwenhart. Ik las de biografie die Kate Norgate, aan het begin van de 20ste eeuw, over hem schreef. Inmiddels heb ik ook de boeken gelezen die deze Britse historica schreef over de twee volgende koningen.)

Na de dood van Richard Leeuwenhart, in 1199, was het de vraag wie hem op zou volgen. Zijn jongste broer Jan Zonder Land ? Of zijn neef Arthur, de zoon van zijn broer Godfried van Bretagne ? Godfried zelf was in 1186 al overleden, in Parijs, onder mysterieuze omstandigheden. Er zijn verschillende verhalen over. Vast staat dat hij zeer goed bevriend was met Filips Augustus, de Franse koning en de grote rivaal van Richard en daarvoor, zijn vader Hendrik II.

Het zou kunnen dat Godfried in Parijs was om met Filips een complot te smeden tegen Hendrik. Eén verhaal dat over zijn dood verteld wordt is dat hij door God gestraft zou zijn, voor het verraden van zijn vader en overleed aan plotselinge pijn aan de borst. Een andere bericht is dat hij door een paard vertrapt werd, tijdens een riddertoernooi. Maar dat zou, volgens sommige historici, een rookgordijn zijn waarachter Filips het complot tegen Hendrik probeerde te verbergen.

Filips zou zo aangedaan zijn geweest door de dood van Godfried dat hij, op de begrafenis, probeerde in het graf te springen en door de andere aanwezigen moest worden tegengehouden. Het illustreert de merkwaardige haat-liefde-verhouding tussen de Engelse en Franse koningshuizen.

Hertogin Constance, de weduwe van Godfried, was in verwachting toen haar man overleed. Haar zoon werd Arthur genoemd, naar de legendarische koning, waar ook toen al de meest geweldige verhalen over rond gingen. Je weet wel, van de ronde tafel, het slot Camelot, Excalibur het zwaard in de steen en de zoektocht naar de Heilige Graal. Britse vorstenhuizen deden hun best om te bewijzen dat ze van die legendarische Arthur afstamden en er werden regelmatig zonen naar hem vernoemd. Erg gelukkig waren die kinderen in hun latere leven doorgaans niet.

Constance deed haar best om Arthur naar voren te schuiven als opvolger van Richard. Ze probeerde een voordelig huwelijk voor hem te arrangeren. Eerst met een dochter van Tancred, de koning van Sicilië, dat door Richard veroverd was op zijn tocht naar het Heilige Land. Maar toen de Duitse keizer Hendrik VI het eiland, in 1196, inpikte viel dat plan in het water.

Daarop probeerde Ranulf de Blondeville, graaf van Chester, Constance en haar zoon te ontvoeren om ze naar Richard te brengen. Richard had beloofd om Arthur als zijn opvolger aan te wijzen en wilde op die manier Bretagne onder controle krijgen. Dat plan mislukte doordat Arthur door getrouwe ridders afgeleverd werd aan het Franse hof.

Toen Richard in 1199 dodelijk gewond raakte, bij de belegering van het kasteel van Châlus-Chabrol, leek het hem toch geen goed idee dat de op dat moment pas 12 jarige Arthur, die nog steeds aan het Franse hof verbleef, zijn opvolger zou worden. Tegen heug en meug koos hij dan maar voor zijn broer Jan Zonder Land.

Terwijl Richard, een agressieve en nietsontziende vechtjas, door velen toch als een held gezien wordt, is de reputatie van Jan die van een wrede, onbetrouwbare schurk en verrader. Zo wordt hij ook opgevoerd in de verhalen over Robin Hood en het toneelstuk dat Shakespeare over hem schreef. Biografe Kate Norgate haalt een tijdgenoot van Jan aan die hem 'nature's enemy' noemt, de vijand van de natuur.

Jan trok in zijn jonge jaren veel op met zijn broer Godfried, die ook al slecht bekend stond vanwege de complotten die hij tegen hun vader smeedde en zijn geheul met Filips. Toch was Jan de favoriete zoon van Hendrik II, die zijn uiterste best deed om hem bezittingen toe te schuiven en er zelfs op zinspeelde hem tot zijn opvolger te benoemen.

Een van de titels die Jan kreeg was die van Lord van Ierland. Hij had uiteindelijk koning van dat land kunnen worden als hij er in geslaagd was, door overreding of met geweld, de Ierse adel achter zich te krijgen. In 1185, Jan was toen 19 jaar, werd hij met een legertje huurlingen en een zak geld naar Ierland gestuurd, om zijn rechten te doen gelden. Dat werd geen succes.

Jan maakte ruzie met de Ierse leiders, het verhaal gaat dat hij hun uiterlijk bespotte en een van hen aan zijn baard trok. Het geld dat hij meegekregen had spendeerde hij aan zijn eigen pleziertjes en toen zijn soldaten om hun loon vroegen weigerde hij ze te betalen. Ze liepen daarop over naar de Ierse kant en Jan vertrok met de staart tussen de benen.

Jan maakte zich zo onmogelijk dat Hendrik, in zijn laatste dagen, niet anders kon dan Richard aanwijzen als troonopvolger. Zoals we weten ging Richard kort daarop op kruistocht en deed Jan zijn best om, in de tussentijd, zoveel mogelijk van Richards macht en eigendommen naar zich toe te trekken. Toen Richard op de terugweg gevangen genomen werd verspreidde Jan zelfs het gerucht dat zijn broer omgekomen was. Toen dat werd ontzenuwd probeerde hij, met Filips, de Duitse keizer over te halen om Richard zo lang mogelijk gevangen te houden.

Het is een wonder dat Jan, na de uiteindelijke vrijlating en terugkomst van Richard, toch weer in genade aangenomen werd.

(Wordt vervolgd.)

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Weer een nieuwe Windows versie, of toch nog niet ?

In de afgelopen 25 jaar heb ik al heel wat verhalen geschreven over het gebruik van computers en software. Ik ben nooit iemand geweest die altijd het nieuwste van het nieuwste wilde hebben. Deels omdat ik het niet betalen kon, maar ook omdat al die vernieuwingen vaak niet echt nodig waren. Waarom zou je oude spullen weggooien, als ze het nog goed doen ?

Ik deed het dus vaak met computers die door andere afgedankt waren. Ik kreeg mijn eerste PC cadeau, via de dorpsvereniging waar ik het clubblad voor maakte, omdat men vond dat dat niet meer op een ouderwetse typemachine kon. Dat was een tweede- of misschien wel derdehandsje, waar je eigenlijk niet veel meer mee kon dan typen. Dus om nou te zeggen dat het een reuze sprong voorwaarts was...

Mijn eerste echt nieuwe computer kocht ik, eind jaren '90, omdat het bedrijf waar ik voor werkte een thuiscomputer-plan had. Dat hield in dat ik de PC, in een aantal termijnen, af kon betalen. Computers waren toen een stuk duurder dan nu. In één keer een apparaat kopen dat meer kostte dan ik in een paar maanden verdiende, ging me te ver.

Ondertussen evalueerde ik van het ene besturingssysteem naar het andere. Van MS-DOS (wie kent het nog ? ), naar de eerste Windows versies. Van een zwart beeldscherm, waarop het enige bewegende ding de knipperende cursor was, naar veelkleurig en geschikt om films en TV-programma's op te bekijken. De eerste PC's hadden ook geen geluid, trouwens. Nu beluisteren we voornamelijk muziek via de laptop.

Ik heb geprobeerd me te herinneren welke versies van Windows ik allemaal gebruikt heb en het is me niet gelukt. Ik heb in ieder geval Windows XP gehad, dat regelmatig vast liep en Vista, dat al een stuk stabieler was. De laatste laptops die ik gebruikte draaiden prima op Windows 10. Maar er zijn er ongetwijfeld meer geweest in de aflopen 40 jaar. In die tijd heb ik 9 verschillende PC's en laptops versleten. Denk ik.

Sinds enige tijd dreigt Windows met mededelingen dat Windows 10 niet veilig meer zal zijn, halverwege deze maand, dus dat ik over moet stappen op de nieuwste variant, Windows 11. Maar de tweedehands laptop die ik nu, sinds anderhalf jaar, gebruik is niet geschikt voor Windows 11.

Een nieuwe laptop kopen ? Dat was ik eigenlijk niet van plan. De oude werkt prima. Maar als er geen nieuwe updates meer voor komen, wordt hij wel kwetsbaar voor internetcriminelen. Ik kan een ander tweede hands, 'refurbished', modelletje aanschaffen waar wel Windows 11 op past, maar dan nog moet ik een goed werkende laptop zomaar weggooien.

Zoals ik zijn er nog miljoenen mensen, die heel tevreden zijn met hun oude computer en geen zin, of geen geld, hebben om een nieuwe te kopen. De Amerikaanse consumentenorganisatie Public Interest Research Group gaat ervan uit dat er wereldwijd 400 miljoen computers in gebruik zijn waarop Windows 11 niet geïnstalleerd kan worden. Het zou gaan om 'ruim 725 miljoen kilo aan elektronisch afval', schrijft tweakers.net, als al die PC's en laptops ineens weggegooid zouden worden.

Dat is nogal wat. En alleen omdat Microsoft, de maker van Windows, een nieuwe variant bedacht heeft. Dat dit probleem er aan zat te komen was al een aantal jaar bekend. Consumentenorganisaties uit de VS en Europa hebben dan ook bij Microsoft geprotesteerd en dat had wel enig effect. Aanvankelijk werd aangekondigd dat de beveiliging, van Windows 10, een jaar verlengd zou worden, onder bepaalde voorwaarden en tegen betaling.

Dat was al een verbetering. Ik had er wel een paar tientjes voor over gehad, om mijn laptop nog een jaar langer veilig te kunnen gebruiken. Maar wanneer zou je je daarvoor op kunnen geven ? Tot voor kort kreeg ik wel zo nu en dan de mededeling dat ik over moest stappen op Windows 11, maar geen nieuws over dat mogelijke uitstel.

Nu blijkt dat het waarschijnlijk toch anders gaat worden. Europese consumentenorganisaties hebben voor elkaar gekregen dat Windows gebruikers, in ons werelddeel, een jaar langer updates krijgen, voor Windows 10. Gratis ! Hoe dat dan precies in zijn werk zal gaan en of je daar nog iets voor moet doen, is niet helemaal duidelijk.

Op internet vind ik er tegenstrijdige berichten over. Microsoft roept gebruikers nog steeds op om over te stappen op Windows 11. Maar op allerlei websites wordt het jaar uitstel al gemeld. Het meest uitgebreide artikel erover las ik dus op tweakers.net.

Officieel zouden we nog 10 dagen hebben om over te stappen, of onze computers bloot te stellen aan cyberaanvallen en kwaadwillige hackers. Dat klinkt reuze spannend, maar in de praktijk zal het niet zo zijn dat al die oude PC's en laptops ineens onbruikbaar worden. Windows 10 blijft het gewoon doen. Maar het zou wel leuk zijn als Microsoft wat meer duidelijkheid gaf over de veiligheid ervan.

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Herfst op het balkon

Eind juni schreef ik dat ik jullie lastig zou gaan vallen met veel verhalen over de natuur, de vogels de bloemen en insecten. Vervolgens heb ik het daar nauwelijks meer over gehad. Ik voel me een beetje schuldig, dus vandaag een natuurblog van iemand die nauwelijks naar buiten gaat, maar die wel een balkon heeft.

Zaterdagochtend zaten er 5 pimpelmezen op dat balkon, waar de blaadjes van de blauwe bes rood beginnen te verkleuren en de dropplant uitgebloeid is. De pimpels zaten te wachten tot die ene koolmees het voerbakje met de zonnebloempitten zou verlaten. Maar die ene bleef daar lekker zitten en at het ene na het andere pitje.

Pimpelmezen kunnen best geduldig zijn, als het moet, en ze bleven op het balkon tot de koolmees eindelijk wegvloog, waarna ze om de beurt een zonnebloempit uit het bakje namen. Ze vlogen naar de balkonrand, het bessenstruikje, of het voederhuisje, om daar hun pitje op te eten.

Op te peuzelen, had ik bijna geschreven. Een beetje te oubollig misschien, maar ze houden de pitten vast tussen hun pootjes, terwijl ze er hapjes van nemen, dus dat is best peuzelig. Er hebben geen pimpelmezen gebroed in ons nestkastje, dit jaar. Maar ze zullen toch wel een redelijk goed jaar hebben gehad, anders zouden er geen 5 tegelijk op het balkon te zien zijn.

Ook de koolmezen hebben een behoorlijk succesvol broedseizoen achter de rug, afgaande op de hoeveelheid jonge mezen die ik op het balkon zag. Het nestkastje bij de benedenburen is door de nieuwe bewoners van het appartement weggehaald. Maar de mezen zullen ergens anders in de buurt onderdak hebben gevonden. Ik heb een nieuw kastje opgehangen aan de andere kant van het huis, maar dat is onbewoond gebleven.

De braamstruik, die uit zichzelf in een bloempot op het balkon is komen wonen, had flink wat bramen dit jaar. Maar er zijn weinig vogels, of insecten, die daar in geïnteresseerd zijn. De zwarte vruchten hangen nu verschrompeld aan de stekelige takken. De bladeren van de braam beginnen ook al bruine randen te krijgen. Ja, het is herfst.

Ondertussen heeft een kauwtje alle mezen van het balkon verjaagd. Die zit nu te wachten tot ik de vogelpindakaas bijvul en zaadjes in het voederhuisje leg. De kauwtjes, eksters en de duiven weten dat ik dat elke ochtend doe, dus houden ze het balkon goed in de gaten.

Als ik, een halfuurtje later, het voer neerleg komt er aanvankelijk alleen een houtduif van de zaadjes eten. Even later strijken er 4 kauwtjes neer en vindt de houtduif het te druk worden. De drukte neemt nog toe als er ook een ekster arriveert. Kauwtjes en eksters maken elke dag ruzie om de vogelpindakaas. Vandaag duurt het niet lang. Tien minuten nadat ik het voer heb neergelegd is het balkon weer leeg. De vogelpindakaas is voor de helft op, maar de meeste zaadjes liggen er nog. Er zal iets anders zijn dat de vogels bezighoudt.

Ik werp even een blik op ons andere balkon, aan de zonkant van het huis. Daar staan nog fuchsia's in bloei en herfstasters. De lobelia's zijn helemaal bruin, maar hebben nog wat blauwe bloemetjes. In de grotendeels uitgebloeide basterdwederik zitten ook nog een paar, kleine, roze bloemetjes.

Beestjes zie ik er weinig. De metselbijtjes zijn klaar met metselen, ze hebben bijna alle gaatjes in de bijenhotels gevuld. Hommels zie ik al een tijdje niet meer en zelfs de segrijnslakken, waar we er tientallen van hebben, laten zich minder zien.

Weer voor het raam bij het vogelbalkon, zie ik dat de eksters en kauwtjes terug zijn en de pindakaas bijna op hebben. Ze vliegen weer weg en er komt een houtduif terug, die van de zaadjes in het voederhuisje begint te eten.

Het zou leuk zijn als er weer eens een grote bonte specht langskomt, om een pindaatje te halen, maar die zie ik weinig de laatste tijd. Ze hebben wel weer jongen grootgebracht in het park, die een paar keer op ons balkon zijn geweest, maar we zien ze minder dan in andere jaren.

Bezoekers die we juist vaker zien zijn de huismussen, die aan de andere kant van het huis, onder de dakpannen van de laagbouw, broeden. Zij hebben ons balkon echt ontdekt en komen regelmatig wat eten halen. De boomklever is ook een vaste bezoeker en het holenduifje, een kleiner neefje van de houtduif. De holenduif is tamelijk schuchter en laat zich makkelijk door andere vogels verjagen, maar hij komt wel telkens weer terug.

Er vliegen wat ganzen over en af en toe een groepje spreeuwen en als de grotere vogels weer weg zijn komen er 2 pimpelmezen een zonnebloempitje halen. Tot zover, maar er komt ongetwijfeld een vervolg.

De foto's die ik maak, van de natuur op en rond het balkon, kunnen jullie zien op Bluesky. Een account is daar niet voor nodig. 

 
  

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een sok en een hond

Ik droomde dat ik net onder de douche uitkwam en me wilde aankleden, maar dat ik een sok kwijt was. Ik trok kledingstukken uit de kast, die op een hoop op de grond vielen en vond wel sokken, maar niet de goede.

In werkelijkheid heb ik een heel ordelijke kledingkast, waar de verschillende broeken, sokken en hemden, netjes bij elkaar liggen, of hangen. In mijn droom was het een bende. Uiteindelijk vond ik de sok, in de pijp van de broek die ik aan had willen trekken.

Eenmaal aangekleed liep ik met een laken naar het balkon. Ik had er wat insecten in gevangen en wilde die daar uitschudden. Op het balkon ontdekte ik een uitgang, aan de zijkant, met een stenen trap die naar de straat leidde. Onderaan de trap stond een hond.

Ik ben geen expert als het om honden gaat, ik ben meer een kattenmens, maar dit leek me een vriendelijke hond. Hij was niet heel groot en niet heel klein, overwegend bruin gekleurd en kwam naar me toe toen ik hem aansprak. Ik liet hem aan mijn hand snuffelen, zoals ik van mijn vader geleerd had, en aaide hem daarna over zijn kop. Ondertussen praatte ik wat tegen de hond en na een poosje begon de hond terug te praten.

'Wil je wat drinken ?', vroeg ik. Toevallig had ik een emmer water op het balkon, die ik de hond uitnodigend toeschoof.

De hond antwoordde: 'Ik wil wel wat water met melk.' En toen ik daar verbaasd op reageerde zei hij: 'Je bent vast geen echte Nederlander. In de sauna krijg ik altijd water met melk.'

'Sauna's zijn niet echt Nederlands', zei ik. 'Dat zijn ze wel,' zei de hond.

En zo kibbelend gingen we ons huis binnen. Daar kwam mijn vrouw aanrennen. Ze had net anderhalf uur achter de computer gezeten, zei ze, en had nu het een of ander document nodig.

'Anderhalf uur !?', riep ik verbaasd. 'Ik zag je 10 minuten geleden nog, hier.' Misschien had ik langer met de hond op het balkon gestaan dan ik dacht.

Daarna ging ik op zoek naar een kom, om water met melk in te doen, voor de hond. 'Ik moet ook uitvinden van wie die hond is', dacht ik, want we konden moeilijk een hond in huis nemen. Ik kon niet drie keer per dag naar buiten om hem uit te laten. En we hadden geen hondenvoer in huis.

Gelukkig had ik gezien dat de hond een halsband droeg, waar een paar labels aanhingen. Daar stond vast wel een adres, of telefoonnummer, op van zijn eigenaren.

Daarna werd ik wakker en moest ik nodig naar het toilet.

Nu we het daar toch over hebben... Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik zoveel moeite had met plassen, dat er uiteindelijk een operatie nodig was. Die hele periode heb ik verwerkt tot een apart blog. Ik heb gemerkt dat het geen onderwerp is waar mensen makkelijk over praten, of graag verhalen over horen. Maar mocht je het toch willen lezen dan kan dat hier: prostaatverkleining.blogspot.com . 

  

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 en deel 10 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.