Blind Willie McTell – Songfestivals, commercie en oude blueszangers

Nog gekeken naar het songfestival, gisterenavond ? Het is toch elke keer weer interessant om te zien wat voor uitwassen van wansmaak dit commerciële spektakel oplevert. Want dat is het toch ? Een show alleen gericht op verkoop van liedjes en binnen halen van reclame-inkomsten.

Dat van de meeste winnaars vervolgens niet veel meer vernomen wordt is eigenlijk niet zo gek. Het zijn immers geen serieuze muzikanten, die zelf hun liedjes schrijven. Het zijn maar marionetten in de geldmachine. Nee, mensen met echte muzikale smaak vinden het songfestival maar niets. Die luisteren naar goede, niet-commerciële muziek. Toch ?

Maar bestaat dat eigenlijk wel ? Muziek die niet op de verkoop gericht is bestaat ongetwijfeld. Maar in de platenzaak, of op internet, kun je het niet kopen. Want dergelijke muziek is niet te koop. Die maak je zelf, of je familie en vrienden, gewoon voor de lol.

Dat zou betekenen dat alleen amateurmuziek a-commercieel is. Maar al die andere serieuze muziek, waar wij zo van houden, dan ? Dat is toch geen commerciële troep ? Hmm, tja, och...

In de jaren '70, toen ik me voor het eerst serieus met muziek bezig ging houden, was ik er van overtuigd dat mijn favoriete artiesten niet commercieel waren. Ik luisterde naar The Beatles, The Stones, J.J.Cale en Ry Cooder en maakte mezelf wijs dat die alleen uit liefde voor de kunst hun platen maakten.

Achteraf kun je constateren dat de meeste van mijn favorieten het, zakelijk gezien, ook prima voor elkaar hadden. Ze zullen ongetwijfeld van hun vak gehouden hebben, maar ze vonden het ook helemaal niet erg als er van hun lp's miljoenen verkocht werden.

Toch geloofde ik de mythen die de ronde deden. J.J.Cale zou bijvoorbeeld een kluizenaar zijn, die zo verlegen was dat hij nooit optrad. Eens in de paar jaar dook hij een opnamestudio in en zette een aantal meesterlijke songs op de band. Wij fans, die onszelf haast als leden van een geheim genootschap beschouwden, renden dan natuurlijk direct naar de platenzaak.

Ik luisterde ook graag naar oude blueszangers, waar al net zulke mooie verhalen over de ronde deden. Blind Willie McTell, bijvoorbeeld, was zo'n beetje de J.J.Cale van de jaren '30. Een blinde zanger die ooit eens, zomaar en onverwacht, een platenstudio was ingewandeld en daar een aantal liederen gezongen had die, in de jaren '70, nog door bluesrockbands werden nagespeeld. Na die legendarische opnamen was hij spoorloos verdwenen.

Inmiddels weet ik dat dat een onzinverhaal is. McTell was een bekende figuur in de regio, rond Atlanta, in het zuiden van de VS, waar hij woonde. Men wist daar precies waar hij verbleef en waar hij zijn muziek ten gehore bracht. Voor John en Alan Lomax was het dan ook geen enkel probleem om hem, in de jaren '30 en '40, op te zoeken en een hele reeks opnamen met hem te maken.

Willie McTell werkte daar ook graag aan mee, want hij was een professionele muzikant. De Lomaxen gaven hem een klein bedragje handgeld en verder hoopte hij misschien dat er van die opnamen platen gemaakt zouden worden, die in grote hoeveelheden verkocht zouden gaan worden.

Alles wat hij deed was er op gericht zoveel mogelijk geld te verdienen en dus dacht hij commercieel. Hij maakte de muziek die zijn publiek graag wilde horen en zong liedjes die populair waren, of bedacht nieuwe waarvan hij hoopte dat ze een hit zouden worden.

Dat dat niet tot een wereldwijd succes leidde is deels toeval en deels te wijten aan de omstandigheden. Aan John en Alan Lomax zal het niet gelegen hebben. Hun interesse was weliswaar in de eerste plaats wetenschappelijk, maar ze waren niet te beroerd om liedjes, waarvan ze hitpotentie vermoedden, bij platenmaatschappijen aan te prijzen.

De wereld was echter nog niet rijp voor de blues van Willie McTell. Zijn zwarte thuispubliek had het geld niet om veel platen te kopen. De blanke liefhebbers raakten pas geïnteresseerd toen het al te laat was. De eerste bluesrevival barstte los net na zijn dood. De blanke bluesband 'The Allman Brothers Band' heeft in 1971 nog wel aardig succes gehad met zijn Statesboro Blues.

Dus ook al vinden we de muziek op het Eurovisie Songfestval vreselijk slecht, dat het een commercieel spektakel is kunnen we niet als argument gebruiken. Ook onze muzikale helden dachten in de eerste plaats aan de verkoop. Ik denk zelfs dat Willie McTell maar wat graag meegedaan had aan een songfestival...

Website Eurovisie Songfestival 

Van de Engelse Wikipedia pagina over Blind Willie McTell nog een paar feitjes: Bob Dylan noemde hem in vier liedjes; de Engelse folkzanger Ralph McTell, die eigenlijk Ralph May heet, nam zijn naam aan; The White Stripes droegen hun cd De Stijl op aan Willie McTell; een Blind Willie McTell Blues Festival wordt nog jaarlijks georganiseerd in Thomson, in de Amerikaanse staat Georgia.

De Statesboro blues op YouTube in de versie van McTell en in die van The Allman Brothers .

Eerdere blogs over Alan Lomax

De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2  - deel 3 en deel 4 van deze episode.


Ga naar het Strip-overzicht van dit jaar voor de vorige hoofdstukken van het Stripmannen-vervolgverhaal. 

Klik op de strip voor een grotere weergave. 

Bezoek onze nieuwe internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011