Je zou denken dat ik na het lezen van 'Wings', het boek over Paul McCartney in de eerste 10 jaar na het uit elkaar gaan van The Beatles, wel even genoeg gelezen had over de voormalige Beatle. Maar ja, het algoritme van mijn digitale boekverkoper weet ook dat ik dat boek gelezen heb en algoritmes geven je altijd meer van hetzelfde.
Dus kreeg ik een mail over het boek 'Paul McCartney – The Biography', geschreven door Philip Norman. Ik had me daar niets van aan kunnen trekken, maar de boekverkoper wilde voor de e-boek versie maar 3 euro hebben. Ik twijfelde. Iedereen kan wel boeken over The Beatles schrijven. Wie was die Norman nou helemaal ?
Het blijkt dat Philip Norman een muziekjournalist is met nogal een reputatie. Hij schreef lange tijd artikelen voor het respectabele Engelse dagblad The Times en daarnaast een hele reeks biografieën. The Rolling Stones, Buddy Holly, Elton John, John Lennon, Mick Jagger en Eric Clapton waren onderwerp van zijn publicaties. En voor de krant schreef hij, onder meer, over James Brown, Little Richard, the Beach Boys, Fleetwood Mac, Rod Stewart en the Everly Brothers.
Zijn eerste boek ging over The Beatles en hoewel niet onomstreden, was het wel een groot succes. 'Shout ! – The Beatles in Their Generation', dat verscheen in 1981, was een bestseller en wordt omschreven als een zeer gedegen portret van de band en de jaren '60. Het wordt ook bekritiseerd vanwege de slechte rol die Paul McCartney er in krijgt toebedeeld.
Volgens Norman was John Lennon het grote genie achter de groep en was de inbreng van McCartney van veel minder belang geweest. Voor het uiteenvallen van de band wijst hij Paul juist aan als schuldige. Nadat ik dat gelezen had was ik toch benieuwd hoe hij McCartney zou behandelen in een lijvige biografie. Zou het een boek zijn waarin hij Paul er flink van langs geeft ? Dat zou nogal een contrast zijn met 'Wings', waarbij de muzikant zelf nauw betrokken was en waarin hij juist in een behoorlijk positief licht wordt gezet.
Okee, Paul komt in zijn eigen boek naar voren als een nogal impulsief persoon, die bandleden, vrouwen, kinderen en huisdieren meesleepte op tournee. Die plaatopnamen wilde maken op exotische locaties als Nigeria en de Maagden Eilanden. Die verschillende keren aangehouden werd, met flinke hoeveelheden marihuana in zijn bagage en daardoor zelfs in een Japanse gevangenis belandde. Maar dat vergeef je hem allemaal, vanwege zijn charmante persoonlijkheid en zijn werklust. En natuurlijk ook vanwege de leuke muziek die hij tussendoor maakte.
Gaat die Norman daar in zijn boek nou allemaal brandhout van maken ? Jullie begrijpen dat ik het e-boek kocht. Direct in het eerste hoofdstuk werden mijn gespannen verwachtingen flink getemperd. De schrijver begint met verklaren dat hij van jongs af aan een enorme fan was van The Beatles en dat, van de vier groepsleden, Paul McCartney zijn grootste idool was.
Paul, die vriendelijke jongen, met het onschuldige gezicht en de trouwe hondenogen en die leuke vriendin. Norman bekent dat hij lange tijd wilde dat hijzelf Paul McCartney was. Hij vertelt hoe hij, aan het eind van de jaren '60, als aankomend verslaggever eens, met een paar collega's, in de kleedkamer van The Beatles belandde. Die waren bezig aan hun allerlaatste, Britse tournee en de jonge Norman was er op af gestuurd om te proberen wat vragen te stellen.
Dat lukte wonderwel. Hij was blij verrast door de vriendelijke en ontspannen ontvangst. Hij babbelde wat met John Lennon en Paul McCartney en mocht zelfs even de basgitaar van Paul vasthouden. Uiteindelijk werd hij, door de chauffeur van de groep, de kleedkamer uitgezet. Maar die ontmoeting was een herinnering om te koesteren.
Hoe hij dan toch zo negatief over Paul had kunnen schrijven legt hij ook uit. Hij was enorm teleurgesteld toen The Beatles ermee stopten. McCartney had bovendien zijn leuke vriendin, de actrice Jane Asher, aan de dijk gezet en zich, met de nogal kleurloze Linda Eastman, teruggetrokken op zijn Schotse schapenboerderij.
Het algemeen geaccepteerde verhaal, in die jaren, was dat Paul de stekker uit de groep getrokken had en dat het hem vooral om het geld te doen was. Zijn ruzie met John Lennon werd, in de pers, flink uitvergroot en Philip Norman ging daarin mee. In zijn boek over Paul geeft hij ruiterlijk toe dat het allemaal een stuk genuanceerder was gegaan dan hij indertijd dacht.
Toen hij in 2008 bezig was aan zijn boek over John Lennon zocht hij, met enige schroom, contact met McCartney. Hij zat met een paar vragen, maar aarzelde, omdat hij wist dat Paul niet blij was geweest met de manier waarop hij in dat eerdere boek, 'Shout !', beschreven werd. Het leidde tot een mailwisseling waarin hij, zonder problemen, de informatie kreeg waarom hij vroeg.
Dat gaf Norman de moed om, een paar jaar later, McCartney opnieuw te benaderen. Hij vond dat er, in eerdere biografieën, teveel nadruk was gelegd op Pauls periode in The Beatles en dat zijn sololoopbaan, die op dat moment al 40 jaar duurde en heel succesvol was, er maar bekaaid vanaf kwam. Tot zijn verrassing belde Paul hem op en hadden ze een prettig gesprek, waarin Paul niet direct zijn medewerking toezegde, maar wel toestemming gaf om mensen uit zijn omgeving te interviewen.
Zo begint de biografie, die verscheen in 2013, op een veel vriendelijkere manier dan ik verwachtte. In de hoofdstukken die erop volgen wordt het leven in Liverpool, van vlak na Wereld Oorlog II, liefdevol omschreven. Mij benieuwen of er verderop nog kritische noten gekraakt gaan worden.
3 opmerkingen:
Een eerste indruk kan weleens de verkeerde zijn. Gelukkig valt dat altijd nog recht te breien. Het lijkt mij dat er vast nog wel veel meer boeken over The Beatles en de afzonderlijke bandleden zijn. Je boekverkoper zal je nog wel even blijven spammen :-).
Wordt vervolgd,
zet ik er dan onder, omdat ik dat een beetje voorzie gezien je eerdere besprekingen in afleveringen.
@zelfstandig journalist - Dat zit er wel in. Dit is best een leuk en leesbaar boek en hij heeft ook een biografie van John Lennon geschreven, die er hier in eerste instantie niet zo goed vanaf komt.
@martin - Ik beloof niets. Het moet geen gewoonte worden al die boekbesprekingen... ;o)
Een reactie posten