Waar zal ik het eens over hebben ? Er gebeurt genoeg in de wereld, maar in de loop der jaren ben ik in gaan zien dat mijn mening daarover van weinig belang is. Het gras is weer gemaaid, door onze bijvriendelijke gemeentelijke groenbeheerders, zodat er geen wild plantje meer bloeit in het gazon. Maar ik wil daar niet elke week opnieuw over zeuren.
De kat is dood. Hij overleed eind vorig jaar. Wij hadden best een bijzondere kat, maar dat zegt elke kattenliefhebber, dus laat ik het nog even niet over hem hebben. In de Volkskrant stond een groot interview met drie schrijvers/columnisten, die regelmatig over hun katten schrijven. Ook over de emoties als zo'n dier overlijdt. Maar ze gaven toe dat de katten een welkome uitvlucht waren, als ze geen ander onderwerp konden verzinnen.
Er zijn veel jonge vogels op het balkon en met de bijen in het insectenhotel gaat het goed. Maar verder is er weinig te melden, ook omdat de voorjaarsplanten net een beetje uitgebloeid zijn en de zomerbloeiers nog in gang moeten komen. Wat de fuchsia betreft is het maar de vraag of er überhaupt gebloeid gaat worden, want één van de vogels denkt dat de bloemknoppen eetbaar zijn.
De Tour de France... maar nee, laat ik het daar nou niet elke week over hebben. Mijn topfavoriet, de de Colombiaan Qiuntana is bovendien uit de top 10 verdwenen en zijn landgenoten maakten gisteren ook geen heel sterke indruk.
Maar goed. Zo pruttel ik wat verder. Het doet me denken aan de grote Belgische schrijver Louis Paul Boon, die aan het begin van de jaren '60 een dagelijkse column had in de krant. 'Boontjes', heette die, ik heb een bundeling gelezen van de eerste twee jaar.
Boon begon eraan met het idee om een grote roman te schrijven, over de hele wereld en alles wat er leeft, opgedeeld in kleine stukjes. Hij had zoiets al eerder gedaan met zijn succesvolle boeken 'De Kapellekensbaan' en 'Zomer Te Ter-Muren'. Daarin wisselde hij, op virtuoze manier, korte fragmenten over zijn fictieve hoofdpersonen af met verhaaltjes over zijn vrienden en familieleden en zijn herinneringen en gedachten tijdens het schrijven.
De eerste Boontjes zijn heel leuk om te lezen. Hij haakt in op krantenberichtjes, meestal niet over wereldschokkende gebeurtenissen, schrijft over filmsterren en sporthelden, of dingen die hij zelf beleefd heeft. Maar gaandeweg komt de klad er in. Je ziet dat hij meer moeite krijgt om de gang er in te houden en om elke dag weer een onderwerp te vinden.
De motivatie om dat alles omvattende boek te schrijven neemt af en de dagelijkse column wordt een last. Hij heeft het nog best een tijd volgehouden, maar uit recensies begrijp ik dat de laatste columns vaak gaan over de moeite die hij heeft om weer een stukje te schrijven. De volgende bundeling van de Boontjes heb ik maar niet gekocht.
Een goede vriend zei me ooit, toen ik net begonnen was met mijn wekelijkse verhaaltjes, dat ik dat nooit vol ging houden. Dat is inmiddels zo'n 20 jaar geleden en hij heeft de laatste jaren niet meer mee kunnen maken. Volgende week wordt het, als er niets tussenkomt, gewoon weer zondagochtend.
Ps: Op Wikipedia lees ik dat men bezig is het complete werk van Louis Paul Boon opnieuw uit te geven, met wetenschappelijke toelichting en nawoorden. Er zijn inmiddels 20 delen verschenen. De e-book versies zijn heel schappelijk geprijsd.
De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
3 opmerkingen:
Zoals een tweetakt motortje tuk-tuk-tukt typt de schrijver zijn stukjes. Soms gaat de kap van eht motortje en zie je hoe zo'n stukje zich schrijft, zo'n blog lijkt me dit. Op nog 20 jaar!
20 Jaar heb ik het niet volgehouden. Chapeau!
@martin - Ik zal mijn best doen...;o)
@zelfstandigjournalist - Dank je. Jij bent anders ook een volhouder...!
Een reactie posten