Op Wikipedia las ik dat hij een wereldtournee, na het uitkomen van zijn laatste CD, 'Reality', in 2004, afbrak wegens hartklachten. Daarna heeft hij nog maar een enkele keer van zich laten horen. Tot nu dus. Een nieuwe single en de aankondiging van een nieuwe CD, 'The next day', die in maart zal verschijnen.
Het gekke is dat ik net weer wat naar het oudere werk van Bowie aan het luisteren was. In de enorme muziekcollectie van mijn goede vriend M. vond ik de lp 'The man who sold the world', uit 1970 en live-opnamen van zijn Ziggy Stardust-shows uit 1973.
Complexe rockmuziek, stevig geworteld in de Blues, maar met de typische psychedelische trekken van die tijd. Zware riffs, virtuoze gitaarsolo's, een galmende zanger, maar ook rustige passages, tempowisselingen en cryptische teksten.
Je moet er van houden. De meeste van mijn huisgenoten jaag ik er de deur mee uit en eigenlijk ben ik zelf ook geen fanatieke liefhebber. Maar op zijn tijd kan ik het wel waarderen. Het zit knap in elkaar en het wordt meeslepend gebracht.
Al luisterend kom ik er achter dat ik het ook beter ken dan ik dacht. In mijn eigen collectie zat ooit maar één echte lp van Bowie, 'Scary monsters', uit 1980. En een maxi-single met een paar opnamen uit zijn beginjaren. Best aardig, maar uit zijn topperiode had ik niets. Toch heb ik daar klaarblijkelijk genoeg van gehoord, bij vrienden en kennissen, om hele passages mee te kunnen zingen.
Op YouTube zocht ik naar wat filmpjes uit die jaren. Beroerd geluid, over het algemeen, maar de beelden zijn prachtig. Bowie is een klein, mager ventje, maar met zware make-up, oranje piekhaar, op blokhakken en in strakke hansop met reptiel-print, oogt hij toch indrukwekkend. Ligt het aan mij, of steekt de huidige generatie popmuzikanten daar maar bleekjes bij af ?
Nadien onderging Bowie een hele reeks metamorfoses, zowel muzikaal als wat uiterlijk betreft. Ik heb het allemaal niet zo gevolgd, moet ik eerlijk bekennen. Maar ik was toch voldoende geïnteresseerd om de videoclip van zijn nieuwe single, 'Where are we now ?' op te zoeken.
Een rustig lied is het, met melodieuze piano en synthesizerklanken, een spaarzame gitaarpartij en een zanger die met licht bevende stem zingt over zijn woonplaats, Berlijn, de dood, verlies, verlangen... Ja, waar gaat het eigenlijk over ? Maar dat kon je je bij veel van zijn oudere werk ook afvragen.
In de curieuze video, die bij het nummer hoort, zien we twee lappenpopjes in een rommelig decor. Op de hoofden zijn de gezichten van Bowie en een onbekende vrouw geprojecteerd. Het is allemaal een tikje raadselachtig, maar toch ook wel mooi en sfeervol.
Al met al blijft Bowie een interessant fenomeen, dat ook na 40 jaar, als 65-plusser, de muziekliefhebber weet te boeien.
De Strip: Deze aflevering van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door Jan de Stripman. Klik hier voor deel 1 van deze episode.
Klik op de strip voor een grotere weergave.
Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 en het Strip-overzicht van 2012
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
6 opmerkingen:
Ik heb dus nooit iets met Bowie gehad. Heb hem in de jaren 80 bewust meegemaakt in zijn populaire jaten (Let's dance, duetten met Tina Turner en Mick Jagger) en ken natuurlijk Space Odity. Het doet mij allemaal niet veel.
@zelfstandig Journalist - Ik zou z'n populairste periode ook niet de muzikaal interessantste noemen...;o)
Heb Bowie twee keer zien optreden en moet zeggen dat de man toch wel een charisma heeft. Daarnaast maakte hij prima muziek en liep altijd een tikkeltje voor op anderen (trendsetter).
Heb zijn nieuwe single nog niet gehoord, ga maar eens luisteren, ben wel benieuwd.
@hermanwillem - Het is een mooi liedje, hoor !
Ja, ik vond het een mooie verrassing, die single, op zijn verjaardag.
En nog een prachtig liedje ook, ja! :-)
Twee keer zag ik hem live. De laatste keer was in de Kuip, met slecht, verwaaid geluid, en in zijn periode van Let's dance...het was niet veel soeps, die dag.
Maar de eerste keer dat ik hem live zag was in Ahoy, hij had net Low, Heroes en Lodger gemaakt, die jaren...dat was geweldig, heel geïnspireerd, en een super band!
Dat zijn de mooiste, blijvende herinneringen...
Hunky Dory behoort tot mijn all-time favoriete platen. Sowieso is zijn jaren 70 output heel gevarieerd en interessant. Ik ben blij dat hij nog muziek maakt, ik begon me al een beetje zorgen te maken.
Een reactie posten