Sorry, als ik een beetje trager ben dan anders, maar ik ben nog aan het bijkomen van het concert dat Paul McCartney gisteren gaf op het popfestival van Glastonbury. Ik had het niet verwacht, van de oude Beatle, maar het was leuk en – bij vlagen – ontroerend en vrolijkmakend.
Hoopgevend ook, voor de oudere popliefhebber, om te zien hoe hij, met liedjes van soms meer dan 50 jaar oud, een jong festivalpubliek geboeid en enthousiast wist te maken en te houden. Eigenlijk overtrof het mijn verwachtingen. Op een enkel klein puntje na dan.
Ik viel er een beetje per ongeluk in, gisteravond. Ik wist dat McCartney op zou treden, maar dacht dat dat vandaag pas zou zijn. Om een uur of half elf, ik lag al op bed, zette ik toch de TV nog even aan en bleef hangen, bij Glastonbury, omdat ze het optreden lieten zijn van Noel Gallagher, voormalig voorman van de Britse band Oasis.
Noel is, voor mensen die opgroeiden in de jaren '90, net zoiets als Paul voor de muziekliefhebbers van mijn generatie. Oasis werd in hun tijd ook wel vergeleken met The Beatles, al hebben ze niet zo'n enorme invloed gehad en ook lang niet zoveel wereldhits gescoord.
Hoe dan ook, Gallagher was best leuk en omdat daarna het optreden van Paul werd aangekondigd, hielden we de ogen en oren nog even open. En we werden niet teleurgesteld. McCartney is pas 80 jaar oud geworden en is daarmee de oudste artiest die ooit de hoofdact mocht zijn op het festival. Maar een tamme show werd het niet.
Ik zag nog niet zolang geleden een recent optreden van hem dat opgenomen was in de Cavern Club, in Liverpool. Dat was, aan het begin van de jaren '60, de club waar The Beatles regelmatig live speelden en waar hun populariteit begon. De huidige Cavern is niet meer gevestigd in dezelfde kelder als toen, maar fans proberen er toch nog steeds de sfeer op te snuiven van die beginjaren.
Paul speelde er met dezelfde band als op Glastonbury. Allemaal mannen die een stuk jonger zijn dan hijzelf, maar goede muzikanten die zich soepel door zijn enorme repertoire bewegen. Dat bestaat uit oude Beatle-hits, successen die hij met zijn latere band Wings had – zoals het James Bond nummer 'Live And Let Die' – en nog latere solonummers.
Het is niet allemaal even baanbrekend en je kunt natuurlijk wel zien en horen dat Paul geen 20 meer is. Zijn stem fladdert een beetje, hoewel hij geen problemen heeft met de hoge noten en ook niet met stevig rockende liedjes. Op Glastonbury oogde en klonk hij alleen bij de klassieker 'Blackbird' een beetje breekbaar. Dat speelde hij dan ook helemaal solo, met alleen een akoestische gitaar, dan valt er niet veel te verbergen.
Een voordeel is dat Paul het nooit van de show heeft moeten hebben. Geen molenwiekende armen, of uitzinnige kostuums. Hij trok na een paar liedjes zijn jasje uit en zei daarbij dat dat de enige kostuumwisseling van de avond was. Verder stond hij er, ruim twee uur lang, gewoon in een wit overhemd en een zwart vestje.
Hij zat ook af en toe, achter de piano, wat misschien wel goed was voor de stramme benen. Maar waar andere oude popsterren nog wel eens potsierlijk overkomen, door zich net zo te blijven aanstellen als vroeger, bleef Paul gewoon zichzelf. En dat was overtuigend genoeg.
Geen enorme decorstukken, of andere opvallende aankleding op het podium, maar wel fraaie beelden, die geprojecteerd werden op de grote schermen achter en naast de band. Soms filmpjes die speciaal voor een lied gemaakt waren, of oude beelden van Paul met The Beatles, soms ook alleen maar lichteffecten.
In de eerste helft van zijn optreden waren er momenten dat het even wat minder boeide. Vooral bij de recentere liedjes. Maar het is begrijpelijk dat hij er geen avond met alleen maar grote hits van wilde maken. Die kwamen er toch nog voldoende voorbij. Tot genoegen van het publiek.
Indrukwekkend was het eerbetoon dat hij bracht aan de twee overleden Beatles, George Harrison en John Lennon. Ontroerend was zijn versie van 'Something', dat hij solo begon, heel eenvoudig, bijna lullig zelfs, met alleen een ukelele die hij ooit van George gekregen had. Het lied eindigde monumentaal, toen eenmaal de hele band inviel.
John Lennon werd opnieuw tot leven gewekt met behulp van beelden uit de documentaire 'Get Back'. Regisseur Peter Jackson had een fragment, van het beroemde optreden op het dak, zo bewerkt dat alleen de stem van Lennon te horen was, zodat McCartney en band, live, mee konden spelen.
Op het eind haalde Paul nog twee gasten op het podium die, speciaal voor de gelegenheid, uit de VS overgevlogen waren. Ik verwachte Ringo Starr, de andere nog levende Beatle, te zien verschijnen. Ringo heeft wat langer geleden zijn 80ste verjaardag gevierd, met een online manifestatie, en had het feest compleet kunnen maken. Maar we moesten het doen met Dave Grohl – bekend van Nirvana en The Foo Fighters – en Bruce Springsteen, bekend van zichzelf.
Het was het enige minpuntje dat ik kon bedenken. Maar misschien had Ringo geen zin, of had Paul geen zin om hem te vragen. Grohl en Springsteen sluiten wellicht ook beter aan bij het jongere publiek.
Het mocht de pret niet drukken. Paul McCartney bewees dat je ook als bejaarde muzikant een groot festival op zijn kop kunt zetten. Als zijn optreden nog eens herhaald wordt, of misschien te zien is op YouTube, zou ik dat zeer aanbevelen.
4 opmerkingen:
Was nog niet zover. Wel opgenomen. Heb al wel de jongste ooit op het concert op The Farm gezien. Het is een fenomeen, Billie Eilish, maar niet helemaal aan mij besteed.
Uitzinnige kostuums noem je. Dat was een van mijn samenvattingen van Glastombury, fashion is wel heel belangrijk voor de artiesten; allemaal helemaal in het wit, rood leer etc. Misschien verraad het mijn leeftijd, maar van mij hoeft het niet, nooit gehoeven eigenlijk ook niet toen ik jong was. Wel jeans, houthakkersblouse, mooie zwarte hoed, etc. Maar geen fijn gesneden leren of glitterpakken.
Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar het optreden van de oude man.
@martin - Verkleden kan helpen tegen onzekerheid en zenuwen, weet ik uit ervaring. Maar voor oudere artiesten is het een beetje potsierlijk.
Ik hoop dat ik Paul niet teveel heb opgehemeld, dan valt hij misschien tegen...;o)
Ik wilde ook Billie noemen, maar Martin was mij voor. Overigens is Bruce Springsteen ook niet meer zo jong. En talent en klasse vergaat nooit. Dat wat de heer McCartney betreft.
@zelfstandig journalist - Voor Billie was ik niet opgebleven. Voor Bruce ook niet, trouwens, ook al is hij pas 72 jaar oud...;o)
Een reactie posten