Herfst op het balkon

Eind juni schreef ik dat ik jullie lastig zou gaan vallen met veel verhalen over de natuur, de vogels de bloemen en insecten. Vervolgens heb ik het daar nauwelijks meer over gehad. Ik voel me een beetje schuldig, dus vandaag een natuurblog van iemand die nauwelijks naar buiten gaat, maar die wel een balkon heeft.

Zaterdagochtend zaten er 5 pimpelmezen op dat balkon, waar de blaadjes van de blauwe bes rood beginnen te verkleuren en de dropplant uitgebloeid is. De pimpels zaten te wachten tot die ene koolmees het voerbakje met de zonnebloempitten zou verlaten. Maar die ene bleef daar lekker zitten en at het ene na het andere pitje.

Pimpelmezen kunnen best geduldig zijn, als het moet, en ze bleven op het balkon tot de koolmees eindelijk wegvloog, waarna ze om de beurt een zonnebloempit uit het bakje namen. Ze vlogen naar de balkonrand, het bessenstruikje, of het voederhuisje, om daar hun pitje op te eten.

Op te peuzelen, had ik bijna geschreven. Een beetje te oubollig misschien, maar ze houden de pitten vast tussen hun pootjes, terwijl ze er hapjes van nemen, dus dat is best peuzelig. Er hebben geen pimpelmezen gebroed in ons nestkastje, dit jaar. Maar ze zullen toch wel een redelijk goed jaar hebben gehad, anders zouden er geen 5 tegelijk op het balkon te zien zijn.

Ook de koolmezen hebben een behoorlijk succesvol broedseizoen achter de rug, afgaande op de hoeveelheid jonge mezen die ik op het balkon zag. Het nestkastje bij de benedenburen is door de nieuwe bewoners van het appartement weggehaald. Maar de mezen zullen ergens anders in de buurt onderdak hebben gevonden. Ik heb een nieuw kastje opgehangen aan de andere kant van het huis, maar dat is onbewoond gebleven.

De braamstruik, die uit zichzelf in een bloempot op het balkon is komen wonen, had flink wat bramen dit jaar. Maar er zijn weinig vogels, of insecten, die daar in geïnteresseerd zijn. De zwarte vruchten hangen nu verschrompeld aan de stekelige takken. De bladeren van de braam beginnen ook al bruine randen te krijgen. Ja, het is herfst.

Ondertussen heeft een kauwtje alle mezen van het balkon verjaagd. Die zit nu te wachten tot ik de vogelpindakaas bijvul en zaadjes in het voederhuisje leg. De kauwtjes, eksters en de duiven weten dat ik dat elke ochtend doe, dus houden ze het balkon goed in de gaten.

Als ik, een halfuurtje later, het voer neerleg komt er aanvankelijk alleen een houtduif van de zaadjes eten. Even later strijken er 4 kauwtjes neer en vindt de houtduif het te druk worden. De drukte neemt nog toe als er ook een ekster arriveert. Kauwtjes en eksters maken elke dag ruzie om de vogelpindakaas. Vandaag duurt het niet lang. Tien minuten nadat ik het voer heb neergelegd is het balkon weer leeg. De vogelpindakaas is voor de helft op, maar de meeste zaadjes liggen er nog. Er zal iets anders zijn dat de vogels bezighoudt.

Ik werp even een blik op ons andere balkon, aan de zonkant van het huis. Daar staan nog fuchsia's in bloei en herfstasters. De lobelia's zijn helemaal bruin, maar hebben nog wat blauwe bloemetjes. In de grotendeels uitgebloeide basterdwederik zitten ook nog een paar, kleine, roze bloemetjes.

Beestjes zie ik er weinig. De metselbijtjes zijn klaar met metselen, ze hebben bijna alle gaatjes in de bijenhotels gevuld. Hommels zie ik al een tijdje niet meer en zelfs de segrijnslakken, waar we er tientallen van hebben, laten zich minder zien.

Weer voor het raam bij het vogelbalkon, zie ik dat de eksters en kauwtjes terug zijn en de pindakaas bijna op hebben. Ze vliegen weer weg en er komt een houtduif terug, die van de zaadjes in het voederhuisje begint te eten.

Het zou leuk zijn als er weer eens een grote bonte specht langskomt, om een pindaatje te halen, maar die zie ik weinig de laatste tijd. Ze hebben wel weer jongen grootgebracht in het park, die een paar keer op ons balkon zijn geweest, maar we zien ze minder dan in andere jaren.

Bezoekers die we juist vaker zien zijn de huismussen, die aan de andere kant van het huis, onder de dakpannen van de laagbouw, broeden. Zij hebben ons balkon echt ontdekt en komen regelmatig wat eten halen. De boomklever is ook een vaste bezoeker en het holenduifje, een kleiner neefje van de houtduif. De holenduif is tamelijk schuchter en laat zich makkelijk door andere vogels verjagen, maar hij komt wel telkens weer terug.

Er vliegen wat ganzen over en af en toe een groepje spreeuwen en als de grotere vogels weer weg zijn komen er 2 pimpelmezen een zonnebloempitje halen. Tot zover, maar er komt ongetwijfeld een vervolg.

De foto's die ik maak, van de natuur op en rond het balkon, kunnen jullie zien op Bluesky. Een account is daar niet voor nodig. 

 
  

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een sok en een hond

Ik droomde dat ik net onder de douche uitkwam en me wilde aankleden, maar dat ik een sok kwijt was. Ik trok kledingstukken uit de kast, die op een hoop op de grond vielen en vond wel sokken, maar niet de goede.

In werkelijkheid heb ik een heel ordelijke kledingkast, waar de verschillende broeken, sokken en hemden, netjes bij elkaar liggen, of hangen. In mijn droom was het een bende. Uiteindelijk vond ik de sok, in de pijp van de broek die ik aan had willen trekken.

Eenmaal aangekleed liep ik met een laken naar het balkon. Ik had er wat insecten in gevangen en wilde die daar uitschudden. Op het balkon ontdekte ik een uitgang, aan de zijkant, met een stenen trap die naar de straat leidde. Onderaan de trap stond een hond.

Ik ben geen expert als het om honden gaat, ik ben meer een kattenmens, maar dit leek me een vriendelijke hond. Hij was niet heel groot en niet heel klein, overwegend bruin gekleurd en kwam naar me toe toen ik hem aansprak. Ik liet hem aan mijn hand snuffelen, zoals ik van mijn vader geleerd had, en aaide hem daarna over zijn kop. Ondertussen praatte ik wat tegen de hond en na een poosje begon de hond terug te praten.

'Wil je wat drinken ?', vroeg ik. Toevallig had ik een emmer water op het balkon, die ik de hond uitnodigend toeschoof.

De hond antwoordde: 'Ik wil wel wat water met melk.' En toen ik daar verbaasd op reageerde zei hij: 'Je bent vast geen echte Nederlander. In de sauna krijg ik altijd water met melk.'

'Sauna's zijn niet echt Nederlands', zei ik. 'Dat zijn ze wel,' zei de hond.

En zo kibbelend gingen we ons huis binnen. Daar kwam mijn vrouw aanrennen. Ze had net anderhalf uur achter de computer gezeten, zei ze, en had nu het een of ander document nodig.

'Anderhalf uur !?', riep ik verbaasd. 'Ik zag je 10 minuten geleden nog, hier.' Misschien had ik langer met de hond op het balkon gestaan dan ik dacht.

Daarna ging ik op zoek naar een kom, om water met melk in te doen, voor de hond. 'Ik moet ook uitvinden van wie die hond is', dacht ik, want we konden moeilijk een hond in huis nemen. Ik kon niet drie keer per dag naar buiten om hem uit te laten. En we hadden geen hondenvoer in huis.

Gelukkig had ik gezien dat de hond een halsband droeg, waar een paar labels aanhingen. Daar stond vast wel een adres, of telefoonnummer, op van zijn eigenaren.

Daarna werd ik wakker en moest ik nodig naar het toilet.

Nu we het daar toch over hebben... Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik zoveel moeite had met plassen, dat er uiteindelijk een operatie nodig was. Die hele periode heb ik verwerkt tot een apart blog. Ik heb gemerkt dat het geen onderwerp is waar mensen makkelijk over praten, of graag verhalen over horen. Maar mocht je het toch willen lezen dan kan dat hier: prostaatverkleining.blogspot.com . 

  

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  - deel 9 en deel 10 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

 

De e-reader gaf de geest

Ja, ik had nog geluk dat ik dat dikke boek over Jan Zonder Land net uit had. Maar op een ochtend wilde ik verder lezen in de thriller van Martin Walker, waar ik daarna in begonnen was, toen mijn e-reader niet op wilde starten.

Ik zet hem gewoonlijk in de slaapstand, als ik andere bezigheden heb, of zelf lig te slapen, dan is hij snel wakker als ik dat ook ben. Deze keer verscheen er geen tekst, geen startpagina, maar alleen drie puntjes die aan en uit knipperden. Ik dacht aanvankelijk dat hij zichzelf opnieuw opgestart had, vanwege een update, maar na een minuut of 10 werd duidelijk dat er meer aan de hand was.

Misschien was het inderdaad een update, maar daar deed hij nooit zo lang over. Ik zette hem uit en opnieuw aan. Zonder resultaat. Ik probeerde het nog een paar keer, met verschillende tussenpozen, maar meer dan wat geknipper en die drie puntjes kreeg ik niet te zien.

Ik zocht naar tips op internet, maar kwam niet veel verder. Sommige modellen hebben een resetknop, soms vermomd als een piepklein gaatje waar je een speld, of het uiteinde van een paperclip, in moet duwen. De mijne had dat niet. Er zat maar 1 knop op, verder ging alle bediening via het aanraakscherm. Heel modern, maar in dit geval niet zo handig.

Gelukkig kon ik mijn boek verder lezen op mijn smartphone. Dat gaat iets minder prettig dan de e-reader, maar voor noodgevallen is het wel te doen. Ik besloot een dagje te wachten en dan nog een opstartpoging te doen. Dat was een plan dat gedeeltelijk werkte. De volgende dag begon de reader zichzelf spontaan te resetten.

Dat zag er hoopvol uit. Tot de melding op het scherm verscheen dat, om de reset te voltooien, een update gedownload moest worden. Dat lukte dus niet. Na een poosje vruchteloos prutsen besloot ik dat ik er niet nog meer tijd in ging steken. Ik had inmiddels gevonden dat de gemiddelde levensduur van e-readers tussen de 5 en 10 jaar ligt. Ik had de mijne 7 jaar en hij was niet eens nieuw toen ik hem kocht.

Ik hoorde laatst van een oude vriendin dat die, tot voor kort, een radio had gebruikt die haar familie vlak na de oorlog gekocht had. 80 jaar geleden ! Helaas worden apparaten niet meer gemaakt om zolang mee te gaan. 7 jaar is al heel wat.

In die 7 jaar had ik 280 boeken gelezen, op de reader. Dat is 40 per jaar, al zullen er best een paar bij zijn geweest, die ik niet helemaal van begin tot eind gelezen heb. De tijd dat ik koppig door bleef ploegen, in een boek dat me niet boeide, ligt achter me. Het leven is daar te kort voor en er zijn zoveel leuke boeken. Waarom iets lezen dat je tegenstaat ?

Maar e-boeken zijn zoveel goedkoper, dan de papieren versies, dat de enkele miskoop geen probleem is en de aankoop van de reader al na een jaar was terugverdiend. Investeren in een nieuwe e-reader was dus zonder meer verantwoord. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik de aanschaf van een nieuwe al had terugverdiend, door al die boeken te lezen.

Bovendien heb ik, voor die enorme stapel boeken, geen plaats in huis hoeven maken. Ik heb het even nageteld, in mijn boekenkast gaan, op een plank van een meter, ongeveer 50 boeken. 280 boeken is dus een stapel van bijna 6 meter hoog, of 6 planken lang. Die berg papier had ik niet alleen mezelf bespaard, maar ook de wereld in het algemeen. Voor mij was dat papier en die inkt en lijm niet verbruikt en ook niet vervoerd, verpakt en verzonden. Dat is duurzaam lezen !

Goed, de oude was stuk, dus bestelde ik een nieuwe. Eerst nog even rondgekeken, of er een beter model te krijgen was, eventueel van een ander merk, maar uiteindelijk toch de nieuwe versie van mijn vertrouwde reader laten komen. Het opstarten en koppelen aan mijn oude account was een peulenschil. Alle boeken die ik eerder gekocht had werden automatisch in mijn digitale bibliotheek geladen, inclusief het boek waar ik op mijn smartphone aan bezig was. Ik kon direct verder waar ik gebleven was.

Prima ! Alleen het hoesje dat ik erbij gekocht had was een misser. Het had een omslag die je tot een steuntje kon vouwen, zodat je het boek schuin op tafel kon zetten. Leek me handig en het werkte ook wel, maar de reader leunde ook een beetje scheef naar opzij. Dat stoorde me en ook het nare plastic waarvan het hoesje gemaakt was.

Na een paar dagen lezen, met lichte ergernis, besloot ik een ouderwets, kunstlederen, hoesje te bestellen, net als ik om mijn vorige reader had gehad. Dat leest een stuk prettiger.

Ps: Ik lees nu op de nieuwe reader in 'Buat', de 2e historische roman van mijn plaatsgenoot en goede internetkennis, Jean-Marc van Tol. Een fijn boek en het leuke is dat Jean-Marc een aantal blogs heeft geschreven met aanvullende informatie. Die moet je dan wel op de laptop, of smartphone lezen, maar dat geeft niet en bovendien komen daarop de verhelderende plaatjes beter tot hun recht.

Ps 2: Daar schiet me een nadeel van het lezen op de e-reader te binnen: Je kunt je e-boek niet laten signeren door de schrijver. Daar moet nog eens iets op gevonden worden. Hoewel... er zijn readers, waarop je, met een speciale pen, aantekeningen en schetsen kunt maken, of handtekeningen kunt verzamelen. Die zijn wel een stuk duurder. Zouden er lezers zijn die, bij familie en vrienden, trots met de digitale handtekening van hun favoriete schrijver gaan pronken ? Dat lijkt me toch een tikje vreemd.

  

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8  en deel 9 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

 

Richard Leeuwenhart – 7 – Richard belegert een kasteel teveel

(Laatste deel van onze leerzame zomerserie over de Britse koning Richard Leeuwenhart die, eenmaal weer thuis van zijn kruistochten, verder gaat met zijn ruzie met de Franse vorst Filips.)

Het leek er aan het eind van de 12e eeuw op dat de Franse koning in de problemen kwam. Richard Leeuwenhart dreigde, in 1196, de toegang tot Parijs via de Seine af te sluiten. Hij had zijn oog laten vallen op een rots langs de rivier, bij het plaatsje Andely en bouwde daar in zeer korte tijd het kasteel Gaillard. Ik schreef er helemaal aan het begin van deze reeks al over, omdat de Tour de France er dit jaar voorbij reed.

Het verhaal gaat dat Richard het kasteel in 1 jaar liet bouwen en zelf nauw betrokken was bij het ontwerp. Nu was de rots die hij uitgekozen had, maar aan 1 kant met de oever verbonden en zal het tamelijk makkelijk zijn geweest om daar een verdedigbare plek van te maken. Maar als je de ruïnes nu ziet is het moeilijk te geloven dat hij die grote toren, die enorme ringmuur, met al zijn halfronde uitstulpingen, al die muurtorens en poorten, werkelijk in 1 enkel jaar heeft laten bouwen.

Wikipedia schrijft dat hij er 2 jaar over deed, maar in die tijd zou er ook nog een heel nieuw dorp bij het kasteel zijn gebouwd. Dat kasteel zelf had een voor die tijd revolutionair ontwerp, waarbij gebruik gemaakt werd van technieken die Richard waarschijnlijk tijdens zijn kruistocht heeft gezien. Zo heeft het, als één van de eerste burchten in Europa, mezenkauwen, dat zijn rijen werpgaten aan de bovenkant van torens en muren.

(Op YouTube staat een virtuelereconstructie van hoe Chateau Gaillard er in 1204 uitgezien zou kunnen hebben.)

Richard zelf dacht dat Gaillard onneembaar was, maar na zijn dood wist Filips het tamelijk gemakkelijk in te nemen. Zijn soldaten kropen door een latrine-afvoer naar binnen, openden de poort en staken de gebouwen binnen de muren in brand.

In de biografie, die Kate Norgate schreef over Richard, wordt het ene na het andere kasteel met de grond gelijk gemaakt. Dat gebeurde niet met Chateau Gaillard. Filips vond het waarschijnlijk handiger om het zelf te gebruiken. Pas in de 16e eeuw werd een poging gedaan om het kasteel te slopen. Zoals we nu kunnen zien is dat niet zo goed gelukt, er staat nog steeds een behoorlijk deel overeind.

Richard vierde de ingebruikneming van het kasteel door 3 gevangen genomen soldaten van de rots te gooien. Zo ging het zinloze geweld weer vrolijk verder. Als je het allemaal leest is het nogal kleinzielig. De ene koning verwoest een kasteel, dan doet de andere dat ook. De een plundert een stad, dan ook de ander. De ene steekt 12 soldaten van de tegenstander de ogen uit en jawel, de ander doet hetzelfde. Ze hadden zo nog tientallen jaren door kunnen gaan, maar gelukkig kwam Richard plotseling te overlijden.

We hebben al eerder gezien dat hij graag zelf meevocht in de voorste gelederen en daarbij niet zo voorzichtig was. Men zegt dat hij, bij een aanval op een van de havens in het Heilige Land, maar half geharnast, uit zijn boot in de branding sprong en woest met zijn zwaard zwaaiend het strand op stormde. Dat had slecht af kunnen lopen, maar de tegenstanders namen direct de benen, bij het zien van die roodharige wildeman en toen zijn soldaten hem eenmaal ingehaald hadden was de haven snel ingenomen.

Dat soort voorvallen zullen hem een gevoel van onoverwinnelijkheid gegeven hebben. Later bracht hij zichzelf vaker in gevaar. Zo ook bij de belegering van het kasteel van Châlus-Chabrol, ongeveer halverwege tussen Parijs en de Spaanse grens. De eigenaren hadden zich binnen de muren verschanst en de troepen van Richard hadden het kasteel omringd. Ongeduldig ging Richard er, weer met maar een gedeeltelijk harnas aan, zelf op uit om te proberen een van de verdedigers met zijn kruisboog te raken.

Vanaf de transen werd er teruggeschoten door een jonge knaap, die zichzelf beschermde met een braadpan. Richard werd in zijn schouder getroffen, volgens Kate Norgate met een van de kruisboogpijlen die zijn troepen eerder zelf afgeschoten hadden. De wond ging ontsteken en Richard voelde zijn einde naderen.

Het kasteel werd overmeesterd en de schutter naar hem toegebracht. De jongeman verklaarde dat hij de dood van zijn vader en twee broers had willen wreken, waarop Richard hem vergaf en hem wegzond met 100 shilling zakgeld. Volgens Wikipedia wordt er verteld dat de jongen later, door een aanvoerder van een van Richards huurlingenlegertjes, alsnog gegrepen werd. Hij zou levend zijn gevild en opgehangen.

Richard had nog tijd om zijn moeder te laten komen en stierf in haar armen, op 6 april 1199. Zijn gebalsemde hart werd begraven in de kathedraal van Rouen, zijn ingewanden op de plaats waar hij stierf – waar ze nog steeds worden bewaard in de slotkapel – en de rest, aan de voeten van zijn vaders graf, in de abdij van Fontevraud, nabij Chinon.

Richard liet geen wettelijke kinderen achter. Er is wel gesuggereerd dat Richard eigenlijk homoseksueel was, maar hij had wel een buitenechtelijke zoon, Filips van Cognac. Over deze Filips is niet veel bekend, hij wordt maar een enkele keer in officiële documenten genoemd. Wel duikt hij op, als fictief personage, in een toneelstuk van Shakespeare en in de film 'Princess of Thieves', uit 2001.

Men heeft ook beweerd dat Richard een relatie had gehad met de Franse koning Filips, wat het hele conflict tussen de twee zou terugbrengen tot een, uit de hand gelopen, ruzie tussen voormalige geliefden. Aan de andere kant zijn er verhalen dat Richard vrouwen met geweld tot seks zou hebben gedwongen en hij op veldtocht ook relaties met vrouwen onderhield. Omdat hij een paar maal te biecht ging en boete deed voor zijn zonden wordt ook wel gesuggereerd dat hij biseksueel zou zijn geweest. We zullen het waarschijnlijk nooit zeker weten en het doet er eigenlijk ook weinig toe.

Je zou kunnen denken dat hij zich zo woest en bloeddorstig gedroeg om, tegenover zichzelf en zijn omgeving, te bewijzen dat hij wel degelijk een echte man was. Maar het waren andere tijden. Een koning trok toen nog echt zelf te strijde. Tegenwoordig zitten machthebbers lekker aan het zwembad, met een dikke sigaar in hun hoofd en een 'secretaresse' op schoot, terwijl ergens ver weg, in hun opdracht, steden en dorpen worden gebombardeerd.

Dat is de vooruitgang. Je kunt je ook geen moderne wereldleider voorstellen met een harnas aan op een strijdros. Als was het idee om de staatshoofden zelf, in een onderling duel, hun conflicten uit te laten vechten zo gek nog niet. Dat zou een hoop slachtoffers schelen.

(Ps: Ik heb inmiddels de biografie die Kate Norgate schreef over Jan Zonder Land, de opvolger van Richard, ook gelezen. Heel boeiend ! Maar volgende week eerst maar eens wat andere zaken.)

   

 

De Strip is gemaakt door de de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het stripverhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.  

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.