De sport van het herinneren

Zoals jullie misschien weten ben ik best een sportliefhebber. Geen fanaticus, maar vooral in de middaguren, die ik meestal rustend op bed doorbreng, kijk ik graag naar andere mensen die zich wel inspannen. Wat dat betreft valt het de afgelopen maanden niet mee.

Door het corona-virus zijn er vrijwel geen sportwedstrijden. Ik heb één snookertoernooi gevolgd, dat zonder publiek werd gespeeld, maar dat was het wel. Er zijn gelukkig TV-zenders die de lege uren vullen met herhalingen van sportevenementen van lang geleden.

Dan treedt er een ander mechanisme in werking: namelijk de sport van het herinneren. Ik ben daar niet heel goed in. Vraag mij naar de winnaar van een kampioenschap van vorig jaar en ik begin al te twijfelen. Naar het verloop van de finale is het helemaal raden.

Dat is in dit geval best fijn, want elke oude wedstrijd is weer interessant. Meestal begint het me ergens halverwege wel te dagen, hoor. Dus echt heel spannend wordt het meestal niet.

Maar toch. Laatst was ik even ingedommeld en werd ik wakker middenin de herhaling van een oude tennisfinale op Wimbledon. De ene speler herkende ik direct: Boris Becker. Nog piepjong. Bij het zien van zijn tegenstander, een nors kijkende jongeman, met halflang donkerblond haar en zeer lange benen in een heel kort broekje, schoot me een naam te binnen: Kevin Curry. Even later corrigeerde ik mezelf, niet Curry, maar Curren. Een Zuid-Afrikaan, dacht ik.

Bij die oude wedstrijden staan de namen van de spelers en de stand niet voortdurend in beeld, dus het duurde even voor ik het kon zien. Inderdaad Kevin Curren, maar een Amerikaan, stond er.

Toen ik het later opzocht, bij Wikipedia, bleek ik het toch goed onthouden te hebben. Curren was Zuid-Afrikaan, maar liet zich naturaliseren tot Amerikaan, vanwege de apartheid in eigen land en de problemen die dat meebracht voor zijn tennisloopbaan.

Dat viel me niet tegen van mezelf. Een tennisspeler, die ik in geen 30 jaar gezien had, direct herkend. Wat is het menselijk geheugen toch verbazingwekkend. Nog verbazender was het wat ik allemaal vergeten bleek te zijn toen ik 'Nederland Heeft Weer De Gele Trui' las, het tweede deel van de geschiedenis van het Nederlandse wielrennen, geschreven door Benjo Maso.

Het eerste deel heet, niet zo verrassend: 'Nederland Heeft De Gele Trui', maar laat dat je niet weerhouden, het zijn heerlijke boeken.

Ik dacht dat ik het best aardig bijgehouden had, in de jaren '70 en '80. De successen van de Raleigh-ploeg, van ploegleider Peter Post, de Tour-winst van Joop Zoetemelk, de overwinningen van Hennie Kuiper, Jan Raas en Gerrie Knetemann.

Maar ik was zeker de helft vergeten. En de namen van hun tegenstanders kwamen me vaak helemaal onbekend voor. Eddie Merckx en Roger de Vlaminck, die wist ik nog wel. Francesco Moser en Luis Ocana ook, maar er bleken genoeg namen voorbij te komen die mij helemaal niets zeiden.

En wat zo'n Jan Raas allemaal gewonnen heeft ! Hij won 10 etappes in de Tour, 5 keer de Amstel Gold Race en 2 keer de Ronde van Vlaanderen. Een moderne renner zou daar al heel blij mee zijn, maar Raas werd ook 3 keer Nederlands- en 1 keer wereldkampioen, won Milaan-San Remo, Luik-Bastenaken-Luik, Parijs-Roubaix en nog een hele reeks andere wedstrijden. En hij stopte al op zijn 33ste...!

Het kan best zijn dat ik een bijzonder slecht geheugen heb, maar het loont voor mij in ieder geval zeer de moeite om dat soort sportgeschiedenissen weer terug te lezen en te zien. Zeker nu er zo weinig nieuws te beleven valt.  

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal...

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men