zondag 24 november 2019

Een versleten transaxle


Als je mij 30 jaar geleden had verteld dat ik op mijn 50ste afhankelijk zou zijn van een rolstoel en een scootmobiel, dan was ik daar niet vrolijker van geworden. Maar als je, jaar na jaar, steeds minder mobiel wordt en nauwelijks meer zelfstandig de deur uit kunt, dan ben je blij met zulke hulpmiddelen.

Het had best wat voeten in de aarde voor ik uiteindelijk mijn scootmobiel kreeg. Aanvankelijk waren de instanties van mening dat een jonge vent als ik de grootste en snelste scootmobiel moest krijgen die voorhanden was.

Maar zo'n groot model kon ik niet kwijt in de berging, onder de flat. Dat probleem dacht men op te lossen met een voorziening voor de deur. Dat bleek minder makkelijk te regelen dan gedacht. Uiteindelijk moest ik zelf de knoop doorhakken. Geef mij maar een kleinere scootmobiel, stelde ik voor, die ik wel in de berging kwijt kan.

Daarop heb ik heel tevreden bijna 10 jaar rondgereden. Zelf naar de supermarkt of de doe-het-zelf-zaak kunnen, zelf een rondje door het bos, of het park kunnen rijden ! Het klinkt heel normaal, voor een gezond iemand, maar als je het jaren niet hebt gekund gaat er een wereld voor je open.

Een paar weken terug kreeg ik een brief van de leverancier aan wie de gemeente het onderhoud van de uitgedeelde hulpmiddelen heeft uitbesteed. Het was tijd voor de jaarlijkse controle en servicebeurt van mijn scootmobiel. Ik moest daar een beetje om lachen.

Jaarlijkse servicebeurt ? In die 10 jaar was er één keer iemand langs geweest en dat was omdat ik er zelf om had gevraagd. Vermoedelijk waren de andere jaarlijkse beurten niet door gegaan omdat de gemeente elk jaar een ander bedrijf inhuurde voor het onderhoud.

Hoe dan ook. Op de afgesproken dag kwam een jongeman naar mijn vervoermiddel kijken. Ik vertelde dat hij het eigenlijk best goed deed, alleen sloeg hij wel eens onverwacht af, als ik onder het rijden terug schakelde. Hij liet de motor eens draaien, terwijl hij met zijn voet het achterwiel tegenhield. Het klonk wat piepend.

'De transaxle is versleten,' zei hij. Hij zou een afspraak maken om de scootmobiel op te laten halen. Repareren moest in de werkplaats gebeuren, als het nog de moeite waard was. Ze zouden zorgen voor een vervangend exemplaar, zodat ik toch mobiel kon blijven.

Prima ! Een paar dagen later was de afspraak gemaakt en zat ik om half negen, met mijn moonboots aan te wachten. Ik had bedacht dat ik direct even een boodschap kon gaan doen, als de scootmobiel omgeruild zou worden, dan hoefde ik niet twee keer de trap af. De moonboots waren voor de kou, die slaat snel toe als je op een scootmobiel rijdt.

Tegen mijn vrouw zei ik: als die man komt. Maar het was een roodharig meisje, dat met een grote bestelbus kwam en een scootmobiel uit de laadruimte haalde. Ze stapte er op en reed de verkeerde kant uit. Voor ik mijn jas aanhad ging echter de bel, ze had toch de goede voordeur gevonden.

De ruil was snel gemaakt. Dat ik meteen op de ruilmobiel wilde rijden vond ze 'toppie'. De bediening was een beetje anders, maar daar kwam ik vast wel uit. Mijn oude rijtuig was van hetzelfde merk, Sterling, maar deze ruilmobiel was een stuk moderner. Hij had vering ! Een remlicht en een dashboard met een digitale snelheidsmeter.

Er waren ook nadelen. Er zat geen achteruitkijkspiegel op. Ik zag wel een beugel waar iets opgeschroefd had kunnen worden, maar om te zien wat er achter me gebeurde moest ik me omdraaien in mijn stoel. 'Gas' geven kon alleen met de rechterhand, door een hendel in te knijpen. Dat is vermoeiend, op de lange duur. Het is prettiger om de linker en rechterhand af te kunnen wisselen.

Maar de topsnelheid was aanmerkelijk hoger ! Hij kon wel 15 kilometer per uur, terwijl de oude maar net 12 haalde. Dat klinkt leuk, maar op hobbelige klinkerwegen, of fietspaden met ongelijke tegels, heb je er niets aan. Door de vering wordt je zowat uit je stoel geslingerd. Maar goed, gaf niks, het was maar voor een paar dagen.

De volgende dag ging de telefoon. Ze hadden mijn oude Sterling eens goed tegen het licht gehouden en repareren zou te duur worden. Er zou een aanvraag bij de gemeente worden gedaan voor een nieuwe scootmobiel.

Zou ik het zolang redden met de ruilmobiel ? Het moest maar, hè. Ik hoop alleen wel dat ik inspraak krijg bij het uitzoeken van het nieuwe modelletje...


De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

3 opmerkingen:

Zelfstandig journalist Antwerpen zei

Ik heb letterlijk één keer een rondje gemaakt in een scootmobiel, begin deze eeuw, op het werk. Dat viel nog niet mee. Ik neem aan dat ze ondertussen steeds makkelijker te bedienen zijn geworden. De rolstoel is voor gebruik buitenshuis ook neem ik aan?

martin zei

Fasten your seatbelts. Nog een upgrade en je gaat me ook al voorbij net als al die gemotoriseerde fietsers (die daardoor eigenlijk geen fietsers meer zijn).

Jan de Stripman zei

@zelfstandig journalist - Ja, thuis kan ik het nog lopend af. Langere afstanden lukken niet meer, dus daarom de hulpmiddelen.

@martin - Sneller is ook direct groter. Zulke scootmobielen passen niet in onze berging en zijn ook niet handig bij het winkelen. Dus maak je geen zorgen...;o)