Ja, beste lezer, ik had een verhaaltje geschreven over rechtse politici en de actuele toestand in de wereld. Het gedoe rondom Oekraïne en de fratsen van de Amerikaanse president. Maar ik ben van gedachten veranderd. Wat maakt het uit wat ik ervan vind, of dat ik me solidair verklaar ? Daar schieten de Oekraïners niets mee op. Het zou vooral ijdelheid van mij zijn: Kijk mij eens, ik sta aan de goede kant.
Maar hoe dit conflict ook afloopt, daarna moeten we weer verder. Ik hoop natuurlijk dat het goed afloopt en dat er ook een einde komt aan de conflicten in het Midden-Oosten en op alle andere plaatsen op de wereld, waar mensen oorlog met elkaar voeren. Maar ik vrees dat het niet af zal lopen, maar door zal gaan. Er komt een bestand hier en misschien wel vrede daar, maar ondertussen breekt er wel weer ergens anders een nieuw conflict uit, of wordt een oude onenigheid nieuw leven in geblazen.
Dat is een somber idee, want waar mensen oorlog voeren vallen onschuldige slachtoffers. Er zullen mensen hun land moeten ontvluchten, jonge mensen zullen naar het front gestuurd worden en uiteindelijk kun je je afvragen wat we er allemaal mee opschieten. Want wat maakt het uit wie waar een poosje de baas mag spelen ? Als ondertussen het klimaat opwarmt, dieren en planten uitsterven en je je af moet vragen of er, over een paar eeuwen, nog wel een leefbare wereld over is om de baas over te zijn.
Dat wij mensen ruzie maken is vervelend en naar en we zouden daar eens mee op moeten houden, maar het is niet het grootste probleem waar we voor staan. 'We hebben de Aarde niet geërfd van onze ouders, maar we hebben haar te leen van onze kinderen.' Ik weet niet wie die uitspraak bedacht heeft, maar het is een goede gedachte.
De conflicten, de geloven, de idealen van onze voorouders zijn een erfenis waar we mee worstelen, maar het is belangrijker om te denken aan wat we achterlaten. Presidenten kunnen hun macht vergroten, oorlogen beginnen, stukken land inpikken, steden bombarderen, maar ze hebben niet het eeuwige leven.
Het is misschien leuk om een oorlog te winnen – ik zou niet direct een voorbeeld kunnen noemen van een succesvolle oorlog, maar het is voor veel mensen desondanks een aantrekkelijk idee – toch is wat daarna gebeurt belangrijker. Is er daarna nog een leefbare wereld over ?
Het is een vraag waar een groot deel van de mensheid liever voor wegloopt. Defensiebudgetten worden verhoogd en klimaatmaatregelen zoveel mogelijk uitgesteld. Het onderlinge geruzie lijkt belangrijker dan het redden van de planeet. En dat is jammer.
Gelukkig was er, deze week, ook goed nieuws, dat een beetje ondergesneeuwd dreigt te raken. Ook mijn aandacht was even afgeleid, zoals ik aan het begin van dit verhaaltje al schreef. Maar op de biodiversiteitstop van de Verenigde Naties in Rome hebben bijna 200 landen een akkoord gesloten over het beschermen van de natuur. En dat was broodnodig.
Ik citeer even de website van de NOS:
'In 2022 kwamen de bijna 200 VN-landen onder meer overeen om gezamenlijk 200 miljard dollar per jaar uit te trekken om de achteruitgang van de biodiversiteit tegen te gaan. Ook moet in 2030 30 procent van het land- en zeeoppervlak worden beschermd. (…)
Er komt een vijfjarig plan om de miljarden vrij te maken en het geld te verdelen. Ook komt er een controlesysteem om te garanderen dat de landen zich aan de afspraken houden.'
Zelfs Greenpeace was gematigd positief over dit akkoord. Als dit lukt toont het aan dat we verder komen met samenwerken, dan met ruziemaken. Het zijn beide dingen waar mensen goed in zijn, maar het samenwerken is toch het belangrijkste.
'Wij hebben de Aarde niet als een kostbare erfenis in beheer, maar wij hebben haar van onze kinderen te leen.' Citatennet schrijft dat dat een uitspraak was van Prins Claus. Elders zie ik dat het citaat, in iets andere vorm, wordt toegeschreven aan de Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry. Ook lees ik dat het een 'oud Indiaans gezegde' zou zijn. Het is in ieder geval een populaire slogan die door allerlei instellingen en politici wordt aangehaald.
Mooi ! Maar we moeten er dan wel naar gaan leven en handelen en ons niet teveel laten afleiden door onderling geruzie.
4 opmerkingen:
Mensen maken meestal ruzie om grondstoffen, territoria. In dat opzicht hangen oorlogen samen met het leefbaar houden van de aarde. Alle pogingen om de aarde te redden, zijn voor hun welslagen dus voor een groot deel afhankelijk van het stoppen van oorlogen. Je stelt terecht dat er altijd weer ergens een conflict uitbreekt. Conclusie: de aarde redden, gaat moeilijk worden.
@zelfstandig journalist - Het redden van de Aarde is een algemeen belang. Individuele belangen, of die van bepaalde groepen, zouden daarvoor moeten wijken. Als we met z'n allen een beetje verstandig zijn...
Dat het leven op aarde eindig is, is een zekerheid. Dat van de mens als diersoort zal nog korter duren. Maar of ze getroffen wordt door een klimaatramp van onvoorstelbare orde (als we zo doorgaan) of door een oorlogsramp die ons wegvaagt is, is ongewis. Beide dreigingen zijn groot. De ene gaat decennia duren (de kikker in de pan), de andere kan door een paar drukken op knoppen gestart worden (de pad onder de wielen).
In beide gevallen maakt wel degelijk uit wat wij er van vinden en erover zeggen. Al is het alleen maar om niet mee te gaan in het simpele schema: kiezen voor Donald of Ursula. Beide brengen de oplossing niet dichterbij. In beide gevallen gaat het om het redden van de mens.
De aarde die houdt het nog wel een drie miljard jaar vol (zonder mens en misschien met butsen). Moet je kijken wat ze er na die grote ramp 60 miljoen jaar geleden van heeft gemaakt. Als de zon is gedoofd houdt het op.
@martin - Als we zo doorgaan wordt het een combinatie van beide rampen. Maar laat dan wel duidelijk zijn dat ik een tegenstander ben van alle twee !
Een reactie posten