Zelfgemaakte meubels

Het is weer zondagochtend. Na een zonsopkomst zonder wolken – ik vind het een beetje saai, maar ik zal niet klagen – vliegen er ganzen uit het park over ons huis. Even de vleugels strekken.

Gisteren zat er een puttertje te zingen, aan de overkant van de straat, tussen de nieuwe, frisgroene, blaadjes van een eikenboom. Prachtig mooi vogeltje, met een gele streep op de vleugels, bruin en wit op het lijf en een knalrood gezichtje. Dat zie je niet elke dag. Ik kon er zelfs een paar wazige foto's van maken. Nog minder reden tot klagen.

Ondertussen ben ik bezig met het timmeren van een tafel voor in de keuken. Het is de bedoeling dat de magnetron er op komt te staan. Daardoor krijgen we meer ruimte op het werkblad en als we de vuilnisbak onder de nieuwe tafel schuiven blijft het vloeroppervlak ongeveer gelijk. Best belangrijk als je zo'n klein keukentje hebt als wij.

Ik ben geen enorm goede doe-het-zelver, maar ik vind het best leuk om te doen. Ik heb al behoorlijk wat van ons meubilair in elkaar getimmerd. Ik bedoel dan: zelf gemaakt, niet kapot geslagen. Een boekenkast, bijvoorbeeld, en het bureau van mijn vrouw. Een paar kleinere kastjes en een paar tafeltjes.

Het meeste van wat ik maak is wel ergens een beetje scheef, maar het functioneert. En er is nog nooit iets in elkaar gezakt, dus enige trots is op zijn plaats. En met kleine onvolkomenheden leert een mens best leven.

Deze keer heb ik het makkelijk want, voor het onderstel, kan ik gebruik maken van delen van een Ikea-tafel, die nog in de kelder stond. Het bovenblad komt van een plank uit een linnenkast. Ik hoef het eigenlijk alleen maar op maat te zagen en in elkaar te puzzelen.

De poten zijn gelukkig al op de juiste hoogte, dus de kans dat het een wiebelig geheel wordt is niet erg groot. Ik kan altijd nog zeggen dat de keukenvloer ongelijk is. Die is belegd met tegels, dus best een beetje hobbelig.

Ik maak mijn tafeltjes en kastjes altijd op het oog. Dus zonder werktekening. Ik probeer me voor te stellen hoe het er uit komt te zien en wat ik moet doen om dat droombeeld te bereiken. Het helpt dan als je beschikt over een zogenaamd timmermansoog. Dus dat je meteen nauwkeurig ziet hoe je het aan moet pakken.

Ik ben er nog niet helemaal uit welk van mijn twee ogen het timmermansoog is. Ik knijp er af toe wel eens een dicht en dat is waarschijnlijk het beste wat je kunt doen bij mijn timmerwerk. Een oogje dicht knijpen.

Maar, alle gekheid op een stokje. (Kent iemand die uitdrukking nog ?) Hopelijk lukt het me, in de loop van volgende week, om een passende tafel in elkaar te zetten. Het eerste deel, het op maat maken van het onderstel, is al aardig geslaagd. Nu de rest nog.

Hier zijn mijn foto's van het puttertje te zien.

En om nog even terug te komen op mijn verhaaltje van vorige week, over het grasveld dat elke week platgemaaid wordt: Puttertjes eten de zaden van paardenbloemen. Dan moeten we die wel laten staan, dus. 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Het kan anders met dat groenbeheer

Het is lente, de bomen lopen uit, de eerste bloemen bloeien in het nieuwe plantenvak, in het gemeentelijke grasveld naast ons huis. Ik heb het er elk jaar wel even over. Het is ook iets erg moois. De eerste blaadjes, de insecten die je weer ziet vliegen en de pimpelmezen in het nestkastje op ons balkon. Kortom: de lente.

Het is wel jammer dat het grasveld, naast dat nieuwe bloemperk, weer elke week gemaaid wordt. Dat is ook geen nieuws en we ergeren er ons ook al jaren aan. Een jaar of vier terug heb ik er contact over gehad met de gemeente. Aan de ene kant zeggen ze dat ze zich inzetten voor de biodiversiteit en roepen ze particulieren op om hun tuintje een beetje te laten verwilderen, maar aan de andere kant maaien ze zelf alles plat wat maar leven wil in die grasvelden.

Toen vond ik weinig gehoor. Het was nu eenmaal het beleid, de gazons worden elke week gemaaid vanaf maart tot het begin van de winter. Er waren wel plannen om de plantsoenen wat insectvriendelijker in te richten. Vandaar dus dat nieuwe plantenvak. Er werden tegelijkertijd bomen gekapt en nieuwe bloesembomen geplant.

Dat gebeurde in de winter van 2020 en ik moet zeggen, in de zomer van vorig jaar vlogen er inderdaad wel wat hommels, bijen en vlinders boven en tussen de nieuwe planten. Dat zijn dan wel de heel algemene soorten, die niet zo nauw kijken als het erom gaat waar ze hun nectar halen. De zeldzamere en meer gespecialiseerde insecten hebben niet veel aan die aanplant. Daar zou het veel beter voor zijn als de wilde planten in het grasveld tot bloei zouden kunnen komen.

Het is dan ook bijzonder treurig dat er afgelopen week een hovenier met een schoffel door het nieuwe plantenvak ging. Ja, ik begrijp het wel, die paardenbloemen zijn in de ogen van zo'n man hinderlijk onkruid. Maar van het hele nieuwe bloembed zijn dat waarschijnlijk de belangrijkste planten, als het om de biodiversiteit gaat.

Als natuurliefhebber word ik er ietwat wanhopig van: Doe toch eens wat minder ! Maai nou eens niet ! Laat die schoffel staan !

Gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt. In de nieuwsbrief van Nature Today, een samenwerking van verschillende natuurbeschermings-organisaties, stond laatst een artikel over ander maaibeleid. 

Een aantal gemeenten in Zeeland experimenteert met andere manieren om de grasvelden te beheren. Het elke week, in totaal zo'n 45 keer per jaar, maaien is om verschillende redenen nadelig. 'Het is arbeidsintensief, dus duur. Er wordt veel brandstof verbruikt, en veel CO₂ en fijnstof geproduceerd. Daarmee is het niet milieu- en klimaatvriendelijk. Ook is de natuurwaarde veel minder dan die bij een extensiever beheer zou kunnen zijn. Een natuurvriendelijker beheerd gazon is daarmee tegelijk ook een milieu- en klimaatvriendelijker gazon. Vooral planten en insecten profiteren hiervan. (…) Minder vaak maaien levert meer bloemen en insecten op.'

Dat is iets wat iedereen die een beetje verstand heeft kan bedenken. Zo'n bruin verdord stoppelveld, met diepe bandensporen van de grasmaaier, daar zit niet veel leven in. Maar in Zeeland heeft men het nu dus proefondervindelijk vastgesteld. Als je minder vaak maait neemt het aantal planten- en diersoorten toe.

'Daarbij bleken in het bloemrijke grasland ook veel meer bijzondere of zeldzame soorten aanwezig te zijn, zoals klaverwespvlinder, moerassprinkhaan, kleefkruidschildwants en groene kruidenboktor. Het aantal soorten dat in het bloemrijk grasland aanwezig bleek te zijn, was indrukwekkend: 18 soorten dagvlinders, 45 plantensoorten (tegen 33 van het gazon), 18 soorten wantsen, 20 soorten kevers, 24 soorten bijen en wespen en zelfs 58 soorten vliegen en muggen.'

Dat bedoel ik maar.

En als je, in plaats van 45 keer, terug gaat naar 15 keer, of 10 keer per jaar maaien, dan blijft het nog steeds een grasveld. Ook dat is uitgeprobeerd. Het is ze in Zeeland zo goed bevallen dat er al enkele honderden hectares zijn omgezet, van intensief beheerde gazons, naar bloemrijke velden. Nu de rest van Nederland nog. En ons dorp, natuurlijk !

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Het waren roerige tijden

Momenteel lees ik in de autobiografie van Cornelia Knight, gezelschapsdame van Charlotte Augusta, prinses van Wales. Als we denken dat we nu in roerige tijden leven, tweehonderd jaar geleden was het nog een stuk roeriger.

Cornelia Knight was de dochter van een admiraal in de Britse marine, ze werd geboren in 1757, uit diens tweede huwelijk. Toen haar vader in 1775 overleed en haar moeder geen recht op een staatspensioen bleek te hebben besloot die, met Cornelia, naar Italië te verhuizen.

Ze reisden door Frankrijk en deden er alleen al 40 dagen over om van Marseille naar Rome te komen. Ze probeerden het aanvankelijk per schip, maar het weer zat zo tegen dat ze ook een deel per koets moesten reizen. Dan hebben we het tegenwoordig wel wat makkelijker.

In Italië verkeren moeder en dochter Knight in de hoogste kringen. Cornelia schrijft een paar romans die goed ontvangen worden en laat haar portret schilderen door de beroemde Zwitserse schilderes Angelica Kauffmann.

Ondertussen breekt in Frankrijk de revolutie uit. Wat later komt Napoleon op, eerst als legeraanvoerder, wat voor Cornelia gevolgen heeft als het Franse leger Italië binnenvalt en in 1798 Rome verovert. Ze vlucht met haar moeder naar Napels, waar ze bevriend raken met de Britse ambassadeur aldaar, Lord Hamilton. Napels was op dat moment een onafhankelijk koninkrijk dat een groot deel van Zuid-Italië besloeg en het eiland Sicilië.

In augustus van dat jaar verslaat Nelson de Franse vloot, in de slag bij de Nijl. Hij vaart vervolgens naar Napels, waar hij als een held ontvangen wordt. Als de Franse troepen ook Napels dreigen in te nemen, moeten Cornelia en haar moeder, in het gezelschap van de koning en koningin van Napels, uitwijken naar Sicilië, waar Cornelia's moeder komt te overlijden.

Cornelia reist daarna, met Nelson en Lord en Lady Hamilton, terug naar Engeland. Ze maken een wijde bocht om Frankrijk heen, via Wenen en Hamburg. Overal wordt Nelson bejubeld. In Wenen dineren ze met allerlei hoogwaardigheidsbekleders en maken ze kennis met componist Joseph Haydn. Die schrijft muziek bij een gedicht dat Cornelia over de heldendaden van Nelson heeft geschreven. Lady Hamilton zingt het voor de zeeheld, het begin van een geruchtmakende liefdesaffaire tussen de twee.

Terug in Londen wordt Cornelia gevraagd om gezelschapsdame te worden van koningin Charlotte en later van prinses Charlotte Augusta, de kleindochter van het koningspaar. Prinses Charlotte is het enige kind van kroonprins George, die later de troon zal bestijgen als George IV en diens vrouw, Caroline van Brunswijk.

De verhoudingen tussen prins George en Caroline zijn zo beroerd dat hij haar verboden heeft om zich met de opvoeding van Charlotte te bemoeien. Caroline mag haar dochter af en toe een uurtje zien, maar altijd onder toezicht. Als George tot koning gekroond wordt verbiedt hij Caroline daarbij aanwezig te zijn.

Prinses Charlotte wordt opgevoed door gouvernantes en haar vader arrangeert een huwelijk voor haar met Willem, prins van Oranje Nassau, onze latere koning Willem II. De Naald van Waterloo, het gedenkteken tegenover Paleis Soestdijk, is opgedragen aan Willem II. Tot een huwelijk met de Britse kroonprinses komt het echter niet.

Na een korte verloving maakt Charlotte duidelijk dat ze niets in Willem ziet. Uiteindelijk krijgt ze het voor elkaar dat haar vader instemt met een huwelijk met Leopold van Saksen-Coburg-Saalfeld, de latere koning Leopold I van België. Helaas overlijdt Charlotte, kort daarop, in het kraambed, ze was nog maar 21 jaar oud.

In het tumult, rond het voorgenomen en uiteindelijke huwelijk van prinses Charlotte, raakt Cornelia Knight haar positie als gezelschapsdame kwijt. Ze reist weer naar Italië waar ze lerares Engels, kunst en wetenschap wordt van Massimo Taparelli, markies d'Azeglio. Taparelli maakt later carrière als staatsman, schrijver en schilder.

Cornelia keert niet meer terug naar Engeland. Ze overlijdt in 1837 in Parijs, ze werd 80 jaar oud. Haar autobiografische aantekeningen en dagboeken worden in 1861, in bewerkte vorm, uitgegeven. Volgens Wikipedia vormen ze een belangrijke bron van informatie over het hofleven van haar tijd.

De autobiografie van Cornelia Knight is te koop als e-boek, maar ook gratis te downloaden bij www.gutenberg.org .

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 en deel 19 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Nieuws over het Mejanderboek

Het is bijna een jaar geleden dat ik voor het eerst vertelde over onze plannen om een boek te maken. Het was toen 25 jaar geleden dat tekenaar Gerard Kuit en ik voor het eerst samen iets maakten voor de Artishock Berichten, het programmablad van onze culturele dorpsvereniging.

Dat ontwikkelde zich tot een reeks van reisverhalen over ons eigen dorp en wijde omgeving. Ik vond het leuk om de geschiedenis van plaatsen en gebouwen uit te pluizen en de situatie van nu te vergelijken met oudere beschrijvingen. Gerard maakte daar fraaie pentekeningen bij.

In totaal maakten we zo'n 175 verhalen en tekeningen en nu hebben we de eerste proefdruk van ons boek, 'Verdwenen Vergezichten', binnen. Niet alle verhalen staan er in, dan zou het een erg dik en behoorlijk duur boek worden. We hebben ons beperkt tot ruim 40 afleveringen, allemaal over onderwerpen in de buurt van Soest, onze woonplaats.

De eerste verhalen zijn gemaakt in een tijd dat de computer nog niet ingeburgerd was. Internet stond nog in de kinderschoenen, ik had wel een pc, maar gebruikte die alleen om de verhalen uit te typen. De bestanden bewaarde ik op floppydisks die alleen de oudere computergebruiker nog zal kennen. Met de laptops van nu kun je dergelijke schijfjes niet meer lezen.

Het was dus even zoeken voor ik alle teksten weer gevonden had en omgezet had in bruikbare computerbestanden. Gelukkig had Gerard alle tekeningen bewaard. Die moesten wel, voor een groot deel, opnieuw ingescand worden. De verhalen moesten worden bewerkt en gecorrigeerd en daarna nog eens worden gecorrigeerd.

Ik wilde zo min mogelijk veranderen aan de oorspronkelijke teksten en voegde daarom een aantal voetnoten toe, om bepaalde details te verduidelijken. Na 20, of 25 jaar zijn sommige plekken alweer flink veranderd, daar wilde ik dan toch ook wel iets over zeggen.

Toen ik een flink eind op streek was bedacht ik dat het een goed idee zou zijn om een proefboek te laten drukken. We hadden geen van tweeën eerder een boek samengesteld dus wilden we weten hoe dat in zijn werk ging en wat de kosten zouden zijn, zodat we ons definitieve ontwerp daarop aan zouden kunnen passen.

Ik vond een printing-on-demand website, met veel mogelijkheden en goede tips en informatie. We bestelden een uitprobeer exemplaar en waren blij verrast met het resultaat. Dit eerste boek was 70 pagina's dik en ik had verschillende lettertypes gebruikt en wat geëxperimenteerd met de opmaak om te zien wat het beste zou werken. De kosten vielen ook nog mee, dus besloten we het plan verder uit te werken.

We overlegden over de inhoud en Gerard stelde voor om dicht bij huis te blijven. Hij verwachtte meer mensen te interesseren met verhalen over Soest en de buurgemeenten dan met uitstapjes verder weg. Zo kwamen we uit op het boek zoals het er nu aan gaat komen. Harde kaft, A-4 formaat en iets meer dan 110 pagina's, op glanzend papier.

Soest en omgeving moet je trouwens ruim zien. We hebben het ook over Baarn, Amersfoort, Hilversum, Zeist, de omgeving van Loosdrecht, Wijk Bij Duurstede en de Langbroeker Wetering. Daarna, maar dat is voor een volgend boek, zijn er ook nog verhalen over de Veluwe, Zeeland, de Vecht, het Groene Hart en de Zuiderzeekust. Maar dat past dus allemaal niet in het eerste boek.

Bij het doorlezen van onze eerste proefdruk kwam ik nog weer allerlei verbeterpunten tegen en bedacht ik weer nieuwe toevoegingen. Zo'n boek maken is een niet te onderschatten klus, dat blijkt. Zelfs als je de tekst en illustraties al jaren hebt liggen. Maar goed, het schiet nu wel op en we hopen nog voor de zomer ons eerste boek officieel te kunnen presenteren.

Voor wie nieuwsgierig is: op ons Mejanderblog kun je foto's zien van de proefexemplaren. Een deel van de inhoud is daar ook te lezen.

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 en deel 18 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men