Een douche in een grot

Ik droomde dat ik op bezoek wilde bij mijn zuster in Utrecht. Ik wou er naartoe fietsen, dat is in een een uurtje goed te doen. Voor ik op pad ging wilde ik eerst nog douchen, maar de douche was niet in het zelfde gebouw als waar ik woonde. Dus stapte ik met mijn handdoek en toilettas op de fiets.

Ik kwam op een aardig pleintje, met een kerk, waar mijn douche zich tegenover bevond, in een rijtje ouderwetse huizen. Ik parkeerde mijn fiets en zag een paar familieleden, in een optocht van mensen, die naar de kerk ging. Ik zwaaide, maar liet me niet afleiden van mijn doel: de douche.

Ik liet een deel van mijn spullen en kleren bij mijn fiets achter en deed de deur van het pandje open, waar mijn douche moest zijn. Ik liep een trap op en zag bovenaan twee deuren. De rechter gaf toegang tot een keuken, daar moest ik niet wezen. Maar ik onthield het voor later. Altijd handig als ik iets te eten zou willen maken.

Ik ging de andere deur binnen en kwam in een grot terecht. Dat was wel gek, zo bovenaan een trap. De vloer was van ruwe steen en hobbelig, boven me was het plafond ook uit ruwe rotsen gehouwen. Het was een grote ruimte, maar donker en vochtig. Ik liep naar binnen want ik wist dat, ergens achterin, mijn douche moest zijn.

Ik kwam bij een ravijn, waar een groep miniatuur meeuwen voor me wegvloog. Ze verdwenen in een opening aan de rechterkant. Het ravijn bleek niet al te breed. Ik kon er makkelijk overheen stappen. Daarachter zag ik iets dat op een douchegelegenheid leek. Maar voor ik me kon gaan wassen werd ik wakker.

Een andere droom

We zouden gaan optreden met onze oude muziekgroep, maar de bassist, mijn broer B., liet op zich wachten. Het publiek begon een beetje te morren, dus dacht ik: laat ik vast een lied zingen. Mijn keuze zal iedereen verrast hebben, inclusief mezelf.

Klik hier voor het lied in de uitvoering van een bekend orkest.

'Adieu mein kleiner Gardeoffizier' is een lied dat gecomponeerd is door Robert Stolz, de koning van de Weense operette. Het komt uit 'Die lustige Weiber von Wien', uit 1908 en werd aanvankelijk bekend door de uitvoering van Richard Tauber. Maar de meeste mensen zullen het kennen van André Rieu.

Dan nog iets dat een nachtmerrie had kunnen worden.

Jullie weten waarschijnlijk dat ik eind vorig jaar geopereerd ben. Geen zorgen, ik ga geen details geven. Maar in samenhang daarmee moest ik een paar keer mijn bloed laten controleren. Ik had een verhoogd PSA-gehalte en dat zou kunnen duiden op iets kwaadaardigs.

Bij alle andere onderzoeken was nooit iets gevonden, maar dat verhoogde PSA kon niet genegeerd worden. De specialist vond dat ik 4 maanden na de operatie nog eens mijn bloed moest laten checken, dus dat deed ik een paar weken geleden. Hij zou me bellen als iets aan de hand was.

Een paar weken na het bloedprikken had ik nog niets gehoord, dus ging ik eens kijken op de website van het ziekenhuis. Daar kun je zelf de uitslagen van onderzoeken inzien. Mijn PSA-waarde was, bij de laatste controle, 4.7. Op internet had ik gezien dat de normale waarde, voor mijn leeftijd, tussen de 3 en 6 is. Prima, dus.

Ik was benieuwd hoe hoog de waarde was geweest, dus bladerde ik op de ziekenhuis-site verder terug. Daar vond ik een bloedtest van begin november, vorig jaar, vlak voor mijn operatie. Toen was mijn PSA-gehalte 95.0. Na de operatie was het dus gedaald van een torenhoge 95, naar een heel acceptabele 4.7.

Benieuwd naar nog oudere waarden ging ik op zoek naar een uitslag die ik ooit, een aantal jaren geleden, na een eerder bezoek aan de specialist, had gekregen. Het duurde even voor ik hem vond, het bleek alweer 8 jaar geleden, in 2017. Toen was mijn PSA-gehalte 6.1.

Het is normaal dat de PSA-waarde in je bloed stijgt bij het ouder worden. Bij mij is hij nu lager dan 8 jaar geleden. Dat zijn cijfers om van te dromen. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

'Ik ken je werk natuurlijk al jaren.'

Lang geleden, in de jaren '80 van de vorige eeuw, maakte ik het maandelijkse programmablad voor culturele vereniging Artishock in Soest. Naast de opmaak en redactie tekende ik ook elke maand een stripje. Drie plaatjes, een grapje, niets hoogdravends.

Na een aantal jaren deed ik de redactie en samenstelling van het blad over aan Pieter. Ik leverde nog wel maandelijks mijn stripje in. Nog een paar jaar later ging mijn gezondheid achteruit en gaf ik Pieter een CD-rom, met een heleboel van mijn stripjes, waar hij er elke maand eentje van uitzocht voor in het blad.

Ik kwam niet meer zo vaak bij de vereniging, maar had nog wel regelmatig contact met Pieter. Op een zeker moment vertelde hij dat Jean-Marc van Tol, die in die tijd klaarblijkelijk wel geregeld bij Artishock kwam en het maandblad las, aangeboden had om ook een paar strips te leveren. Jean-Marc was toen al bekend als tekenaar van Fokke & Sukke, een cartoonreeks die in het NRC-Handelsblad verscheen.

Nou, leuk, vond ik. Zelf had ik niet de energie om veel nieuwe strips te maken. Als Jean-Marc dat wilde doen, prima. Dus een paar maanden achtereen verscheen zijn strip in het blad. Ik herinner me dat hij een paar grapjes had met sprookjesfiguren. Maar toen ik weer wat later Pieter sprak zei die, dat er verenigingsleden gevraagd hadden of mijn strip weer in het blad kon komen. Jean-Marc had daar, denk ik, niet veel bezwaar tegen. In ieder geval gingen we weer terug naar de oude situatie.

Ondertussen was ik wat actiever geworden op internet en in de sociale media. Daar kwam ik – op Twitter denk ik – Jean-Marc weer tegen. Ik volgde hem, hij volgde me terug. Ik zag wel eens een cartoon van hem, waar ik een duimpje omhoog aan gaf. Verder was er, voor zover ik me herinner, geen interactie.

Ik moet bekennen dat ik geen fanatieke lezer van Fokke en Sukke ben. We zijn geabonneerd op een andere krant en ik zie maar sporadisch een van de tekeningen van Jean-Marc. Ik las wel dat hij, naast zijn tekenwerk, ook boeken over historische onderwerpen gepubliceerd had. Hij studeerde geschiedenis, voor hij beroemd werd met zijn strips en die oude liefde was hij niet kwijtgeraakt. Maar ook daarvan heb ik niets gelezen, behalve een kort artikel in een bundel over de geschiedenis van de vogels in Nederland.

Inmiddels heb ik Twitter verlaten, vanwege de onsympathieke gedragingen van de nieuwe eigenaar. Ik stapte over op Bluesky, een vriendelijker medium, waar ik nieuwe vrienden maakte en oude bekenden tegenkwam. Waaronder Jean-Marc van Tol. Hij was daar ook redelijk nieuw en op zoek naar volgers.

Ik volgde hem en hij volgde me terug. Ik gaf weer af en toe een like-je, zoals ik dat bij allerlei anderen ook deed. Tot ik vorige week een bericht van Jean-Marc zag, over de historische boeken die hij geschreven had. Voor vaderdag bood hij aan om de boeken, die je via zijn eigen uitgeverij kon bestellen, te signeren en te voorzien van een tekening.

Dat leek me wel leuk voor mijn eigen oude vader, die zeer geïnteresseerd is in geschiedenis. Dus ik bestelde een boek en vroeg om een opdracht aan Jan, want zo heten mijn vader en ik alle twee. Na een paar dagen kwam de bezorger het boek brengen.

Het zag er prachtig uit. Dus ik bedankte Jean-Marc, op Bluesky, voor de snelle toezending, de opdracht en de tekening die ook nog eens leek op mijn vader. Ik had ook gezien dat Jean-Marc nog steeds in Soest woonde, niet ver bij ons vandaan. Dus daar schreef ik ook iets over.

Daarop kreeg ik een reactie van Jean-Marc: 'Ha Jan, leuk om te horen! Ik ken je werk natuurlijk al jaren. Wel grappig dat we zo dichtbij elkaar wonen en (volgens mij) nooit irl contact hebben gehad. Of wel?'

Dat 'irl' staat voor 'in real life'. En inderdaad we hebben elkaar nog nooit 'in het echt' ontmoet. Maar toch wel heel leuk dat hij nog weet wie ik ben. Die nare man die hem uit het clubblad heeft verdrongen met zijn strips. Moet gezegd worden dat Jean-Marc dat sportief heeft opgevat. En hij is uiteindelijk leuk terecht gekomen, natuurlijk. Wie weet wat er gebeurd was als hij bij het Artishockblad was blijven hangen ?

Ga naar webshop.catullus.nl als je ook zo'n mooi boek van Jean-Marc van Tol wil bestellen, gesigneerd en met een unieke tekening er in. Niet alleen de historische romans zijn er te koop, maar ook bundels van Fokke & Sukke.

Ps: Ik heb Jean-Marc – per email – gevraagd of ik dit verhaal mocht publiceren. Hier een deel van zijn reactie: 'Haha, Jan ! Wat leuk (maar in mijn herinnering was het Pieter die MIJ vroeg, hoor). Ik vond jouw stripjes altijd erg leuk. Ik heb werkelijk nooit (echt ik zweer het) iets slechts over je gedacht. Ook ik was blij toen jouw strip er weer in stond.

Mijn strip heeft nog jaren in allerlei bladen en kranten gestaan. Van Kort & Triest zijn daarna nog vijf albums verschenen. Hier staan ze, aan het eind: webshop.catullus.nl'

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Het moeizame bestaan van een roddeljournalist

Van het een komt het ander. Ik vertelde jullie eerder over de spannende boeken van Elly Griffiths en haar hoofdpersoon, archeologe Ruth Galloway. Ik heb ondertussen de hele serie gelezen en nog wat andere boeken van Griffiths – waaronder een paar met speurder Harbinder Kaur, die van mij best een vervolg mag krijgen – en ik zag nu een verhalenbundel van haar.

In 'The Man In Black' – ik geloof niet dat er al een Nederlandse vertaling is – komen de bekende hoofdpersonen uit de eerdere boeken van Griffiths voorbij en ook een aantal nieuwe. Dat is leuk, want herkenbaar, maar de verhalen zelf blijken niet heel spannend. Het bloed druipt toch al niet tussen de pagina's van haar thrillers uit, maar deze bundel is wel heel mild.

Een verhaal gaat over vermiste katten, een ander over het kopen en optuigen van een kerstboom. In de meeste gevallen is er nauwelijks sprake van misdaden of geweld. Dat wil niet zeggen dat het saaie verhalen zijn, eerder aardige aanzetjes voor een langer mysterie. Misschien zijn het uitprobeersels ? Vingeroefeningen ? Of misschien schreef ze ze op verzoek voor een krant of tijdschrift.

Een uitzondering vormt een 19e eeuws spookverhaal, dat de trouwe lezers zouden kunnen kennen uit haar boek 'The Stranger Diaries'. Daarin worden fragmenten van dat verhaal door het moordmysterie geweven, hier wordt het hele verhaal gepresenteerd alsof het door een 19e eeuwse auteur, R.M. Holland, geschreven is. Het duurde even voor ik doorhad hoe het in elkaar zat. Die Holland is door Griffiths verzonnen, net als zijn spookverhaal.

In een ander verhaal krijgt Ruth Galloway een boek cadeau, een thriller van een Schotse auteur, Val McDermid. Die bestaat wel degelijk, zo blijkt als ik de naam Google. McDermid schreef een reeks spannende boeken over klinisch psycholoog dr. Tony Hill, waar een TV-serie over gemaakt is 'Wire In The Blood'. Die serie, uitgezonden tussen 2002 en 2008, heb ik gezien.

De hoofdrolspeler, Robson Green, zouden de liefhebbers van misdaadseries kunnen kennen als inspecteur Geordie Keating, uit de serie 'Grantchester'. Hij heeft trouwens ook een paar hits gehad als zanger en helft van het duo Robson & Jerome. (En hij heeft TV-programma's gemaakt over sportvissen, die ik niet aan zou raden.)

Omdat ik 'Wire In The Blood' al kende – en die reeks nou net wel uitblinkt door bloederige scenes – leek het me leuker om iets anders van Val McDermid te lezen. Zo kwam ik uit bij haar boek '1979', dat inderdaad speelt in dat jaar. Het gaat over beginnend journaliste Allie Burns die haar eerste baantje, als verslaggever, heeft gekregen bij The Clarion, een sensatieblad uit het Schotse Glasgow.

McDermid werkte zelf in haar jonge jaren – ze is geboren in 1955 – als journaliste en weet dus uit eigen ervaring hoe het er bij een krant aan toegaat. Haar hoofdpersoon heeft aanvankelijk enige moeite om haar positie te bevechten op de, door mannen overheerste, redactie van de krant. Ze krijgt typische vrouwenonderwerpen toegeschoven, of mag artikelen van anderen herschrijven omdat ze zo'n vlotte pen heeft. Haar naam verschijnt dan niet onder zo'n verhaal.

Burns krijgt haar eerste doorbraak als ze, dankzij een mannelijke collega, op het spoor komt van een adviesbureau dat rijke klanten helpt om de belasting te ontduiken. Met dezelfde collega ontmaskert ze later een groepje samenzweerders, dat bomaanslagen wil plegen met hulp van de IRA.

Het loopt uiteindelijk niet voor iedereen even goed af. Ik zal niet teveel verklappen maar één van de complicaties is het gegeven dat de collega-journalist homoseksueel is. Dat was in 1979 nog verboden in Schotland en lang daarna bleef het een taboe. Homo's moesten hun geaardheid strikt geheim houden want het kon ze hun baan en zelfs hun vrijheid kosten als het bekend werd.

In het tweede boek, '1989' dat dus 10 jaar later speelt, neemt Allie Burns ontslag, omdat haar krant een groot artikel gaat publiceren waarin onthuld wordt dat een Britse acteur homo is. Homoseksualiteit is inmiddels niet meer strafbaar, maar de homohaat is nog nauwelijks verminderd.

Burns leeft zelf ondertussen samen met een vrouwelijke collega en heeft toenemende moeite met de berichten in de pers. Een verhaal van haar, over het trieste lot van AIDS-patienten in Schotland, wordt door de redactie van de krant getorpedeerd. 

Het zijn thema's die toen actueel waren – wat herkenbaar is voor de wat oudere lezer – maar die nu, in iets andere vorm, nog steeds de kop op steken. McDermid trekt zich de discriminatie van de homobeweging persoonlijk aan en dat klinkt door in deze boeken. En terecht. Ze presenteert zich, ook buiten haar boeken, als activiste voor gelijke rechten voor homo's en vrouwen in het algemeen. Ze sponsort een vrouwenvoetbalteam de 'McDermid Ladies'.

Ze publiceerde haar eerste thriller in 1987 en schreef er inmiddels tientallen. Voor de serie over Allie Burns heeft ze aangekondigd nog minstens 3 boeken te willen schrijven die spelen in 1999, 2009 en 2019. Er staat ons dus nog wat te wachten.

De boeken van Elly Griffiths en Val McDermid zijn, deels, ook in Nederlandse vertaling te koop en grotendeels ook als e-boek.

Val McDermid sluit haar boeken '1979' en '1989' af met een rij liedjes die, in dat jaar, in de Schotse hitparade stonden. Een leuk toetje voor de muziekliefhebbers. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Vakantie met regengarantie

Ik denk niet dat het nog bestaat, maar ik herinner met dat er lang geleden vakanties aangeboden werden met regengarantie. Niet met het oog op de Nederlandse markt, maar om mensen uit landen met een droog en warm klimaat naar hier te lokken. Het idee was dat, bijvoorbeeld, bewoners van de Golfstaten, waar het bijna nooit regent, het fijn zouden vinden om eens lekker bij ons in de regen te lopen.

Want bij ons regent het altijd, dus kun je makkelijk beloven om een deel van de kosten terug te betalen, als het een hele week droog weer blijft. Als ik op internet zoek vindt ik een bericht uit 1986, over een Amsterdams hotel met zo'n regeling (het hele artikel is niet meer te lezen). Ondertussen weten we beter.

Het regent hier bijna nooit. Dat was de titel van een website van een enthousiaste fietser die anderen over probeerde te halen om meer de fiets te nemen. Hij reed dagelijks met de fiets naar zijn werk en hield bij hoe vaak het regende. Bijna nooit dus. Daarmee sloeg hij verstokte automobilisten een argument uit handen.

De website bestaat nog, zie ik. Er staat dat hij van 2008 tot 2019, in ruim 10 jaar dus, 3636 fietsritten maakt, van telkens 45 minuten en daarbij in iets meer dan 90% van de ritjes droog over kwam. Hij werd 351 keer nat. Dus eigenlijk bijna nooit.

Dat verbaast me niets. In mijn agenda tel ik, in de afgelopen weken, 18 achtereenvolgende dagen zonder regen. Het is 5 weken geleden dat er serieuze neerslag viel. Er gingen dagen voorbij dat er helemaal geen enkele wolk aan de hemel te zien was. Het grasveld naast ons huis is grotendeels verdord, mede door de niet aflatende maaibeurten van de gemeentelijke groenbeheerders.

Er verschenen berichten in de media over een dreigend watertekort. Mensen werden opgeroepen om zuiniger te zijn met drinkwater, de auto niet te wassen, de tuin niet te sproeien en korter te douchen. Ik zag een artikel waarin opgeroepen werd tot een heel andere omgang met water. Wij Nederlanders zijn gewend om alles wat er aan nattigheid valt zo snel mogelijk af te voeren naar zee. We staan bekend om onze droogmakerijen. De molens van Kinderdijk ! We hebben grote meren drooggelegd, we bouwen dijken om het water tegen te houden. Weg met water !

Dat moet dus anders. Door de klimaatverandering, ten gevolge van de opwarming van de aarde, komen er vaker perioden van droogte. Dat kostbare water, dat we nu zo achteloos wegspoelen, moeten we juist vasthouden. Opslaan voor drogere tijden. Dat moet in het groot, in reservoirs en meren, maar het kan ook in het klein. Met een regenton, bijvoorbeeld.

Ik las ook ergens dat het watergebruik van de Nederlandse huishoudens maar 10% zou uitmaken van het totale verbruik. Maar als ik dat probeer op te zoeken krijg ik andere cijfers te zien. Volgens het CBS verbruiken de particuliere huishoudens twee derde van het leidingwater. De rest wordt verbruikt door de industrie.

Er wordt ook nog ander water gebruikt, zoals oppervlaktewater, voor bijvoorbeeld het besproeien van landbouwgebieden en koelwater voor energiecentrales. 'In totaal werd 14,7 miljard kubieke meter onttrokken aan zoet of zout oppervlaktewater en grondwater.'

Dat water moet ook weer aangevuld worden. Dus zuinig doen is toch wel een goed idee. Vooral als het wekenlang niet regent. Toen er eergisteren een paar buitjes over ons land trokken kon je dan ook overal gejuich horen. Ik zag foto's op internet van regendruppels op ramen en plassen op straat. Ik plaatste zelf een filmpje, van de regen op het balkon, alsof het een wereldwonder was.

Ondertussen ging de lente gewoon door. Afgelopen week zag ik jonge waterhoentjes in de sloot, jonge pimpelmezen en koolmezen en twee jonge huismussen op het balkon. De vogels zijn er, ondanks de droogte, in geslaagd om nakomelingen voort te brengen. Als het nu een poosje lekker doorregent komen de planten ook weer een beetje bij.

Ps: Vorige week relativeerde ik het gevaar van de wolf en deze week werd er weer een mevrouw door een wolf gebeten, deze keer op landgoed Den Treek-Henschoten, in Leusden. De rentmeester vond dat er maatregelen tegen de wolf genomen moesten worden. Maar als de statistieken kloppen dan zijn er in dezelfde week bijna 3000 mensen gebeten door honden, waarvan er 4 zo ernstig gewond raakten dat ze in het ziekenhuis behandeld moesten worden. Daar hoor je niemand over.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Wolf gevaarlijk ? Hond veel gevaarlijker !

Even terugbladeren. Heb ik het al eens over de wolf gehad ? Of wolven in het algemeen ? Als ik 'de wolf' schrijf dan denkt iedereen meteen: oei ! Een probleem ! De wolvencrisis ! Terwijl er helemaal niet zoveel aan de hand is. Maar ja, dat heb je met die nuchtere Hollanders, die de laatste jaren steeds hysterischer zijn geworden.

Maar heb ik het er al eens over gehad ? Ja, twee jaar geleden, toen de Boeren Bedrog Beweging net de verkiezingen had gewonnen en sommige aanhangers van die malle partij in hun handen wreven, omdat ze dachten dat er nu wel snel wolven afgeschoten konden gaan worden. Ik zei toen, heel beslist, dat dat niet zou gaan gebeuren. Boeren Bedrog Beweging, hè ? Wat die beloven gaan ze niet doen.

Maar inmiddels dreigt er toch één wolf het haasje te worden. Die ene zou, op de Veluwe, een hardloopster in haar kuit gebeten hebben. Dat is ook schandalig, natuurlijk ! De doodstraf is dan wel het minste ! Maar... eh... ook wel een beetje gek.

Wat las ik nou laatst ergens ? Even zoeken... Ah, ja: Er worden jaarlijks, in Nederland, 150.000 mensen gebeten door een hond. 'Circa 30.000 mensen lopen door een hondenbeet een verwonding op die medische behandeling behoeft, ongeveer 230 mensen moeten worden opgenomen in het ziekenhuis. Gemiddeld overlijdt jaarlijks 1 persoon door een hondenbeet.' (Cijfers van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij Voor Diergeneeskunde. Zie dit bericht )

Zouden al die bijtende honden afgemaakt worden ? Vast niet. Ik ben zelf ook wel eens gebeten door een hond (meermaals zelfs als kind) en beide partijen hebben dat telkens overleefd. Leuk vond ik het niet, trouwens en ik ben nog altijd voorzichtig in de omgang met honden.

Ik ben ook meerdere keren gekrabd en gebeten door katten, maar dat was altijd in speelse ontmoetingen. Die honden beten zonder aanleiding en het kan best dat ze het speels bedoelden en er zelf veel plezier aan beleefden, maar ik heb het toen niet als prettig ervaren.

Er is, voor zover ik weet, geen politieke partij die alle honden af wil laten schieten. Vreemd want er is aanleiding genoeg, met al die gewonden en zelfs dodelijk slachtoffers. Ik zou bijna durven beweren dat honden een grotere bedreiging voor de mensheid vormen dan de fatbike. En daar maakt de politiek zich dan wel weer druk om.

Nee, in vergelijking met de hond en de fatbike gedraagt de wolf zich, tot op heden, heel keurig en bescheiden. Want wat is nou helemaal gebeurd ? Er is een meisje omver gelopen, er is een hondje opgegeten en er is een mevrouw in haar been gebeten. Dat stelt dus helemaal niets voor, in vergelijking met de slachting die de hond, jaar na jaar, aanricht.

Daar komt nog bij dat de kans dat je een wolf tegenkomt behoorlijk klein is. Er zijn er maar enkele tientallen in ons land. Die hardloopster heeft waarschijnlijk jaren moeten hollen, door de Veluwe, om één keer een wolf tegen te komen. Terwijl je maar de deur uit hoeft te stappen, of je ziet iemand met een hond. Daarvan zijn er miljoenen in ons land !

Ho ! De wolf bijt ook schapen dood. Ja, dat is waar. Maar er worden veel meer schapen door mensen gedood en opgegeten, dan door de wolf. En dat zouden er nog minder zijn als alle schapenhouders zouden investeren in wolfwerende maatregelen. Ze kunnen zelfs het ene kwaad met het andere bestrijden, want er zijn honden die heel goed zijn in het wegjagen van wolven.

Er zijn trouwens ook veel schapen die doodgebeten worden door honden. Maar dat is niet zo gek. Als er geen mensen in de buurt zijn zal een hond het ook best leuk vinden om in een schaap te bijten. Ik lees dat er, naar schatting jaarlijks, meer dan 4000 schapen gedood zouden worden door honden. Daar kan de wolf voorlopig niet aan tippen.

En ondanks alle schandalige en gewelddadige incidenten noemen we de hond nog steeds een mensenvriend. 'Man's best friend,' zeggen de Engelsen zelfs. En Engelse honden gedragen zich vast niet beter dan de onze. Nou, met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig ! En wat doen we ? We halen die bloeddorstige, bijtgrage bruut gewoon in huis, kopen een hondenmand voor hem en vertroetelen hem met kluifjes !

Dus, jullie voelen het al aankomen, laat de wolf met rust. Dat hij af en toe een schaap opeet, of een loslopend hondje, dat is helemaal niet zo erg. Zelfs een enkel hapje in een wandelaar, of hardloopster, kunnen we – gezien onze grote tolerantie tegenover het wangedrag van honden – best door de vingers zien. En stem niet meer op de Boeren Bedrog Beweging !

Ps: Onze achterlijke regering wil 24 miljoen bezuinigen op de Nationale Parken. Er is een petitie gestart om dat idiote plan te verijdelen, want de wolf moet wel ergens kunnen leven, natuurlijk. De petitie om minister Faber weg te sturen, waar ik vorige week over schreef, is inmiddels ruim 218.000 keer getekend. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Vrede en vrijheid

Laat ik maar beginnen met een citaat:

'...terwijl Schoof, Brekelmans en andere bewindslieden toespraken hielden over de Tweede Wereld Oorlog, zijn diezelfde bewindslieden onderdeel van een regering die zondebokpolitiek voert, islamofobie aanwakkert, vijandig staat tegenover trans en queer mensen en één van de laatste regeringen wereldwijd is die zich niet ondubbelzinnig verzet tegen de voortdurende genocide in Gaza.' (Uit de nieuwsbrief van DeGoedeZaak.org)

Het zijn frustrerende tijden. Ja, wij hebben het nog best goed, we hebben te eten, een dak boven ons hoofd, voldoende kleding, snel internet en er rijdt zelfs een bus door ons dorp, die ook nog stopt op loopafstand. We kunnen 80 jaar vrede en veiligheid vieren. Maar ik krijg er wel een vieze bijsmaak van in mijn mond.

We hebben er over gediscussieerd, mijn vrouw en ik. Zij vindt de dodenherdenking en bevrijdingsdag mooie momenten, die plechtig, of met gepaste vrolijkheid, gevierd dienen te worden. Ik snap dat wel en ik zou dat ook best willen, maar als ik de bovengenoemde bewindslieden op TV zie dan krijg ik de kriebels.

Mijn sympathie is dan met de demonstranten en de mensen die een alternatieve viering organiseerden, waarin wel aandacht was en actie gevraagd werd voor de mensen die nu, op dit moment, niet in vrede en veiligheid leven, geen dak boven hun hoofd hebben en hun kinderen niets te eten kunnen geven.

Inmiddels heeft onze minister van buitenlandse zaken, Caspar Veldkamp, een signaal afgegeven, een 'streep in het zand' getrokken, waar het de oorlog in Gaza betreft. Hij wil een onderzoek van de Europese Unie, of het bombarderen en uithongeren van de Palestijnse burgerbevolking wel past bij een vriendschapsverdrag tussen de EU en Israël.

In PVV-kringen is men woest. Deze griezels, die zeggen voor de vrijheid te zijn, willen zich niet inzetten voor vrijheid van mensen uit verre landen. Het gaat ze alleen om de eigen vrijheden, waaronder het afknijpen en benadelen van iedereen die ze niet aanstaat.

Hoewel het signaal van Veldkamp ontvangen wordt als sensationeel nieuws, is het maar de vraag of het ook echt iets betekent. Een onderzoek houdt, in politieke kringen, meestal in dat het probleem op de lange baan geschoven wordt. Ja, het wordt ernstig genomen, maar we gaan eerst eens onderzoeken wat er nou precies aan de hand is.

De minister leest geen kranten en kijkt geen TV. Anders zou hij weten dat er dagelijks onschuldige burgers sterven in Gaza. Kinderen, vrouwen, mannen die er ook niet om gevraagd hebben dat hun stukje aarde overheerst wordt door psychopaten. Om dat te zien heb je geen onderzoek nodig.

Goed, even diep ademhalen. Ik scheur me weer los van de actualiteit. Buiten schijnt de zon, de vogels vliegen af en aan op het balkon, de bomen staan prachtig in blad, de bloemen bloeien. En ik maak maar weer wat geld over naar een hulporganisatie. Wat kun je anders doen ?

Gelukkig zijn er meer Nederlanders die, als onze achterlijke regering niets doet, zelf de handen uit de mouwen steken. Zoals de mensen die geld ophaalden, voor een uitstapje, voor kinderen van asielzoekers. De minister, die de naam niet waard is, laat staan de positie, probeert dat tegen te houden. Zij vindt asiel aanvragen 'gedrag dat niet beloond moet worden'.

Grrmpff... Even de rode mist voor mijn ogen op laten trekken. Een van mijn Blueskyvrienden, Aris Leepvogel noemt hij zich (zie: @leepvogel.bsky.social), schreef een gedichtje over deze minister:

Rijmen is gemakkelijk

op alles rijmt wel iets

behalve dan op Faber

dat ongerijmd stuk niets 

 

Ik kon het niet laten om een antwoord te rijmen:

Over empathie en mededogen

Hoef je mij niets meer te leren

Maar die toverkol van een Faber

Kunnen we die niet deporteren ?

Ps: Er is een petitie gestart om minister Faber weg te sturen (nog niet deporteren). Was toch al 19.000 keer getekend, gisterenavond. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Dudeljo, klinkt zijn lied !

Ik weet niet of schoolkinderen nog zingen tegenwoordig, maar ik heb het lied over de wielewaal nog gezongen op de lagere school. Als canon – zijn er nog mensen die dat doen ? – zodat je op het eind een hele reeks dudeljo, dudeljo, dudeljo's kreeg. Gevolgd door een wat trager uitgerekt 'eh-hen anders niet'.

Ik loop het de afgelopen dagen weer te neuriën. Dat is omdat cabaretier Hans Dorrestijn een boek heeft geschreven dat 'Dudeljo !' heet en gaat over zijn ontmoetingen met de wielewaal en andere vogels, vissen en mensen. Het is erg leuk en ook verkrijgbaar als e-boek.

Dorrestijn noemt zichzelf een zwakbegaafde vogelaar. Hij trekt er op uit met een verrekijker, vogelgids en een opvouwbaar krukje, maar ziet zelden iets. Als hij eens een vogel ziet dan weet hij meestal niet wat het is, de zang kan hij niet thuisbrengen en zijn vogelreizen worden gekenmerkt door pech. Hij kan er niets van, maar schrijft daar heel leuk over.

Natuurlijk overdrijft hij ook. Hij heeft de wielewaal wel degelijk gezien en gehoord. En de roodmus, de geelgors en nog een paar andere prachtige soorten die ik nog nooit gezien heb. Vrienden en bekenden denken dat ik een groot vogelkenner ben, ze vragen me soms zelfs om advies, maar als vogelaar stel ik minder voor dan Hans Dorrestijn.

Ik heb nog nooit een vogelreis gemaakt en zelfs toen ik nog wat vlotter ter been was ging ik er vrijwel nooit op uit om vogels te spotten. Okee, ik fietste veel en keek daarbij goed om me heen. En later, toen het fietsen niet meer ging, richtte ik ons balkon in als vogelrestaurant. Daardoor kwamen er mooie vogels naar het balkon. Laatst oogstte ik nog bewondering op Bluesky – ik heb inmiddels 240 volgers ! – met foto's van een boomklever.

De grote bonte specht is een regelmatige bezoeker en zelfs de, wat zeldzamere, middelste bonte specht heb ik een paar keer mogen zien en fotograferen. Net als de kuifmees en het sijsje. Dorrestijn schrijft lyrisch over het sijsje. Als je die ziet moet je zolang mogelijk blijven kijken, je vol drinken met sijsjes, want het kan heel lang duren voor je ze weer ziet. Dat laatste klopt, ik heb ze na die ene keer nooit meer op ons balkon gezien.

Maar goed, de ene vogelaar is de andere niet. In het dierenrijk zijn er ook verschillende strategieën om succesvol te bestaan. Er zijn soorten die enorme afstanden afleggen, walvissen en stormvogels bijvoorbeeld, maar er zijn er ook die hun hele leven nauwelijks van hun plaats komen. Schelpdieren die zich aan een rots hechten en dan rustig blijven wachten tot er iets hun kant op drijft, of zwemt. Dat is ook mijn tactiek. De ene vogelaar reist de halve wereld af en ziet niets – zoals Dorrestijn – de ander blijft gewoon thuis en krijgt best leuke vogels op zijn balkon – zoals ik.

Om ook insecten naar het balkon te lokken heb ik het volgezet met bloempotten. (Mijn vrouw zegt dat ik duidelijk moet maken dat er voor ons ook nog genoeg plaats is om te zitten.) In de bloempotten staan allerlei wilde en ook wel wat gekweekte planten. Ik probeer bloemen te kweken die aantrekkelijk zijn voor insecten, maar ben blij met alles dat vanzelf in mijn bloempotten waait. Daar zijn de insecten meestal meer op gericht dan op mijn kweekspul.

Ik heb bijvoorbeeld redelijk wat succes met het havikskruid, dat vanzelf is gekomen en zich elk jaar opnieuw uitzaait. Ook de braam heeft mijn balkon gevonden en bloeit en groeit en draagt donkerblauwe vruchten. Ik heb hem tussen de spijlen van het balkonhek door geleid, wat een decoratief effect heeft. De doornen neem ik voor lief.

Wat ik ook op het balkon heb zijn slakken. Behoorlijk mooie. Segrijnslakken zijn het, met fraaie, bruingemarmerde huisjes. Ze knabbelen wat aan de plantjes, maar dat vind ik niet zo erg. Ze schrapen ook de donkere aanslag, van algen, van het balkon en dat is prettig. Gisteravond keek ik uit het keukenraam en dacht ik dat er een paar zag, in de schemering, op de rand van het balkon. Om beter te kunnen zien stapte ik naar buiten en voelde iets knisperen onder mijn voet. Het zal toch niet ?

Van zo'n stoer slakkenhuis verwacht je dat het stevig is. Dat het weerstand biedt als je er per ongeluk op gaat staan. Dit voelde alsof ik op een kaaschipje stapte. Zo'n dik geel ding. In het donker kon ik niet zien of ik echt een slak verpletterd had, maar ik durfde geen stap verder te zetten en ging weer schielijk de keuken in. Ik probeerde met het lichtje van mijn smartphone, hangend uit het keukenraam, te zien of er echt een platte slak op het balkon lag, maar kreeg geen zekerheid.

Vanochtend ging ik kijken. Niets te zien. Wel zag ik slakkensporen glinsteren in de ochtendzon. Ik heb wel eens gehoord dat slakken hun platgetrapte soortgenoten opeten. De natuur laat niets verloren gaan. Er spelen zich mysterieuze drama's af, op het balkon van een, in zijn beweging beperkte, vogelaar.

Hans Dorrestijn schreef meer leuke boeken en heeft een website, met filmpjes en teksten: https://hansdorrestijn.nl/

Ps: Bij het snooker heeft meervoudig wereldkampioen Ronnie O'Sullivan zijn kansen vergooit door, middenin zijn halve finale, een nieuwe pomerans op zijn keu te laten zetten. Voor de niet-biljarters: dat is het stukje leer op de punt van de biljartkeu. Hij liet ook de 'ferrule' vervangen, het metalen hulsje waar de pomerans opgelijmd is. Wat het Nederlandse woord daarvoor is zou ik niet weten. Het gevolg was dat hij vrijwel geen bal meer kon raken. O'Sullivan zal ontevreden zijn geweest met hoe zijn keu speelde, maar zoiets tijdens een wedstrijd laten doen is niet verstandig. Het duurt even voor een speler aan zo'n ingrijpende verbouwing gewend is. Ronnie verloor, kansloos, van Zhao Xintong.

Mijn favoriet, Judd Trump, speelde een betere halve finale, maar verloor van een nog betere Mark Williams. De finale gaat, vandaag en morgen, tussen de verrassende Chinees Zhao en de veteraan Williams uit Wales. Wie er ook wint het zal een bijzondere kampioen zijn. Williams is, met zijn 50 jaar, de oudste finalist ooit. Zhao komt terug van een schorsing en is nog amateur. Hij heeft zich geplaatst via de voorronden en maakt nu kans om de eerste Chinese wereldkampioen ooit te worden. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een dode Paus, leve de Koning !

Gisteren werd de paus begraven, of misschien moet ik zeggen: een paus. Want er zijn er al heel wat geweest. Wikipedia heeft een lijst met 266 kerkvaders. Daarvan heb ik er 6 meegemaakt, al moet ik toegeven dat ik aan de eerste, Johannes XXIII, geen herinneringen heb, die overleed toen ik 3 werd (op mijn verjaardag zelfs !).

Daarna kregen we Paulus VI, Johannes Paulus I (die al na een maand overleed), Johannes Paulus II (die het 26 jaar vol hield, bijna een record), Benedictus XVI en Fransiscus. Een grote rol in mijn leven hebben die pausen niet gespeeld. Ik ben niet katholiek, helemaal niet gelovig zelfs en trok me dus niets aan van berichten uit Rome. Ik zal me wel eens geërgerd hebben, als het heel conservatieve geluiden waren, maar meer emoties had ik er niet bij.

Het katholieke geloof heeft een geschiedenis vol geweld, onderdrukking, corruptie en misbruik. Niet veel om trots op te zijn. Paus Fransiscus was een pietseltje progressiever dan zijn voorgangers, dat moet ik hem nageven. Hij zette zich in voor armen, vluchtelingen en het klimaat en dat is mooi van hem. Het is de vraag of die, wat mildere en menselijkere, koers door zijn opvolger voortgezet gaat worden. Laten we het hopen.

Gisteren vierden we ook Koningsdag. Ik ben niet bijzonder koningsgezind, maar met Koningsdag, of eigenlijk liever Koninginnedag, heb ik meer dan met de paus. Toen ik een kind was woonde de koningin, Juliana, de oma van Willem-Alexander, op Paleis Soestdijk, vlak over de grens van ons dorp. Inmiddels woon ik zelf in de wijk Soestdijk, vlakbij het paleis.

Maar met ons gezin deden we niets bijzonders op Koninginnedag. Op school werd er wel gezongen, het Wilhelmus en De Zilvervloot en ik heb met de hele klas wel eens voor het gemeentehuis staan kwelen. Maar het beroemde defilé, in de voortuin van het Paleis, heb ik nooit zelf bezocht.

Later, in de jaren '80 en '90, was Koninginnedag de dag waarop onze culturele dorpsvereniging een kunstmarkt hield. Dat werd al snel uitgebreid met muziekoptredens en ander vertier. Niet alleen heb ik vaak meegeholpen, met de organisatie van dat festijn, maar ik heb ook meerdere malen zelf op het podium gestaan. Met een gitaar, samen met andere muzikale verenigingsleden en soms met een pruik op, of een mal pak aan. Dat waren mooie tijden.

Er was daarbij nauwelijks vlagvertoon. Toen één van de medeleden eens de barruimte versierde, met vlaggetjes en oranje slingers, moesten we daar hartelijk om lachen. Dat de koningin jarig was vormde de aanleiding voor ons jaarlijkse feest, maar meer ook niet.

Mijn gezondheid laat het zo actief vieren, van Koninginnedag en later Koningsdag, niet meer toe. De afgelopen decennia volgde ik het meestal thuis, voor de TV. Ook dit keer. Eerst het afscheid van de paus, met een oranje tompoes en een kop koffie. Mijn vrouw vind het vreemd dat onze koning niet in Rome aanwezig was, maar hij is niet katholiek en had belangrijkere dingen te doen.

Koekhappen en toiletpotwerpen. Nee, hoor, de landelijke koningsdagviering, in Doetichem, was heel keurig, vrolijk en ontspannen. En er was meteen een hoogtepunt met het optreden van Normaal. De koninklijke familie zong dapper mee, met 'Oerend Hard', waarna de dag eigenlijk al niet meer stuk kon.

Het feest begon een uur later om de paus niet voor de voeten te lopen. Dat was al heel wat want de Oranjes hebben op leven en dood gevochten tegen de katholieken. Ons land heeft zijn zelfstandigheid te danken aan bloedige oorlogen tegen de katholieke koning van Spanje. Willem van Oranje heeft ons land losgescheurd van de kerk van Rome en de Spaanse overheersing. (In Spanje hebben ze nu een progressievere regering dan wij, dus achteraf gezien...)

Maar goed, dat is lang geleden, met de paus gaan ze inmiddels vriendschappelijk om. Die had trouwens goed weer bij zijn uitvaart, terwijl het bij ons op Soestdijk, aanvankelijk, mistig en kil was. Dat hadden de weergoden wel andersom kunnen doen. Maar vermoedelijk moeten we dan eerst weer in ze gaan geloven.

De paus en de koning, vanaf half 10 's ochtends. Al met al was het een hele zit en was ik blij dat ik 's middags in slaap kon vallen bij het WK snooker.

(Bij het snooker zit mijn favoriet, Judd Trump, nog in het toernooi, na een goede wedstrijd in de eerste ronde. De publiekslieveling en schaduwfavoriet, Ronnie O'Sullivan, doet het beter dan hijzelf verwachtte. Hij won het toernooi al 7 keer, niet 6 keer zoals ik vorige week per abuis noteerde. Hij maakt kans op een 8ste overwinning en dat zou en record zijn.

Maar er is ook weer een mooie wielerwedstrijd vandaag: Luik-Bastenaken-Luik. Bij de mannen weer geen Nederlandse kanshebbers. Bij de vrouwen is het eerder de vraag welke Nederlandse gaat winnen dan of er een van onze landgenotes juichend over de streep zal gaan. De Belgen mogen in beide categorieën dromen van een overwinning. Dat mogen ze ook nog bij het snooker, trouwens. Hun Luca Brecel staat indrukwekkend te spelen. We blijven het volgen !)

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De wereld vergaat, maar daar hebben we het later wel eens over

In 'Het land van Rembrand', het boek dat Conrad Busken Huet schreef over de Gouden Eeuw, is een hoofdstuk gewijd aan Thomas a Kempis. Dat was een middeleeuws augustijner kanunnik, kopiist, schrijver en mysticus, die beroemd is geworden door zijn boek 'Over de navolging van Christus', dat door moderne gelovigen nog steeds gelezen wordt.

Busken Huet verwondert zich erover dat Thomas, terwijl er moord en doodslag, oorlog en honger heerste in ons land, in zijn kronieken schrijft dat het een gouden tijd was. In zijn kloostercel, tussen zijn boeken, leek Thomas zich helemaal af te sluiten voor de dagelijkse werkelijkheid.

Ik ben dus in goed gezelschap als ik vandaag over sport schrijf en niet over de problemen in de wereld. Want het wereldkampioenschap snooker is gisteren begonnen en vandaag wordt de enige Nederlandse wielerklassieker gereden, de Amstel Gold Race. De wereld vergaat, maar daar kunnen we het later nog wel eens over hebben.

Wielrennen en snooker horen bij het voorjaar. Als de bomen in blad komen en de bloesem bloeit, dokkeren de renners over de kasseien en zitten de snookerfans binnen voor de TV. Het zijn sporten voor mensen met uithoudingsvermogen. Zo'n wielrenner zit al gauw een uur of 6 op de fiets, voor de eindstreep in zicht komt. En de snookerpartijen van het WK duren zeker zo lang. De fans moeten dus zitvlees hebben, al kun je best even tussendoor opstaan om koffie te zetten, of zo.

Wat ook leuk is is dat er geen Nederlandse favorieten zijn. In het snooker speelt ons land geen enkele rol, volgens mij hebben we zelfs geen professionele spelers. Dat is in het wielrennen gelukkig wel zo, maar onze beste renner, Mathieu van der Poel, rijdt vandaag niet mee. Hij heeft zijn voorjaarsprogramma afgesloten – en vier grote koersen gewonnen – en rust nu een beetje uit, voor hij aan de Tour de France gaat beginnen.

Eh... ik moet mezelf nu even tot de orde roepen. Bij de mannen zijn er geen Nederlandse kanshebbers, maar bij de vrouwen natuurlijk wel. Terwijl we maar een paar mannelijke toppers hebben overheersen onze landgenotes, al jaren, het vrouwenwielrennen. Als je hoopt op een Nederlandse overwinning laat dan de mannen maar schieten en volg de vrouwenwedstrijd. Kanshebbers genoeg ! Demi Vollering, bijvoorbeeld, of Marianne Vos. Puck Pieterse misschien zelfs.

Bij het WK snooker zijn alle vrouwelijk deelnemers al in de voorronden uitgeschakeld. Het is eigenlijk best vreemd dat ze niet beter voor de dag komen, want het is een spel dat niet draait om spierkracht. Vrouwen zouden het, in theorie, net goed moeten kunnen als mannen. Maar in de praktijk weten, zelfs de beste vrouwen, maar zelden een partijtje van een mannelijke speler te winnen.

Dat het een moeilijk spel is, dat onverwachte wendingen kan nemen, werd gisterenavond maar weer eens duidelijk. De wereldkampioen van vorige jaar, Kyren Wilson, werd al in de eerste ronde uitgeschakeld door de jonge Chinees Lei Peifan. Daarmee werd Wilson het zoveelste slachtoffer van de 'Crucible Curse', de vloek die op wereldkampioenen lijkt te rusten.

Het kampioenschap wordt sinds 1977 gehouden in het Crucible Theatre in de Engelse stad Sheffield. Het is in al die jaren nog geen enkele speler gelukt om, direct na het winnen van zijn eerste WK-titel, het toernooi in het volgende jaar opnieuw te winnen. Er zijn 20 wereldkampioen geweest die, na het behalen van het kampioenschap, het jaar daarna, het toernooi vroegtijdig moesten verlaten. Er waren er zeven die er zelfs al in de eerste ronde uitvlogen. Er waren er maar twee die, twee keer achter elkaar, de finale haalden.

Er zijn wel theorieën over het waarom van dit fenomeen. Misschien komt het door alle druk die er op de wereldkampioen gelegd wordt, als hij zijn titel komt verdedigen ? Misschien is het omdat hij, in het jaar dat hij zich kampioen mag noemen, meer tijd kwijt is aan huldigingen en interviews ? Misschien heeft hij, voorafgaand aan het WK, teveel toernooien gespeeld ? Of juist teveel feest gevierd ?

Dat laatste kunnen we van Wilson niet zeggen. Die heeft zich een waardig kampioen betoond en een sterk seizoen gespeeld. Hij won vier toernooien en hoeft op de wereldranglijst alleen Judd Trump voor zich te dulden. Daarmee heb ik meteen mijn favoriet genoemd – ja, ik ben een Trump fan ! – Judd heeft het WK al eens gewonnen, in 2019 en heeft, het afgelopen seizoen, drie hoofdprijzen binnengehaald.

Judd Trump heeft het, in de afgelopen maanden, wat rustiger aan gedaan. In voorgaande jaren won hij ook regelmatig toernooien, maar dan bleek op het WK zijn topvorm verdwenen. Teveel wedstrijden gespeeld, zei men dan. Dus heeft hij nu wat rust genomen. De laatste paar toernooien was hij nog niet op zijn best, maar dat kan nog komen.

Het grote vraagteken, in de komende dagen is echter Ronnie O'Sullivan, de beste speler aller tijden. O'Sullivan won de WK-titel al zes keer en was de eerste speler die meer dan duizend series maakte van 100 punten of meer (centuries in snookertaal). Maar O'Sullivan wordt een dagje ouder, hij is 49, ondertussen. Hij staat ook bekend als een grillig genie. Als zijn hoofd goed staat is hij onverslaanbaar, maar helaas staat zijn hoofd niet altijd goed.

Hoe het af gaat lopen ? We weten het over twee weken. Maar eerst wielrennen ! (En tussendoor de wereld redden.) 

Lees ook mijn eerdere blog over Het land van Rembrand en waarom het niet geschreven wordt met een 't' op het eind. 

  

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.