Een dode Paus, leve de Koning !

Gisteren werd de paus begraven, of misschien moet ik zeggen: een paus. Want er zijn er al heel wat geweest. Wikipedia heeft een lijst met 266 kerkvaders. Daarvan heb ik er 6 meegemaakt, al moet ik toegeven dat ik aan de eerste, Johannes XXIII, geen herinneringen heb, die overleed toen ik 3 werd (op mijn verjaardag zelfs !).

Daarna kregen we Paulus VI, Johannes Paulus I (die al na een maand overleed), Johannes Paulus II (die het 26 jaar vol hield, bijna een record), Benedictus XVI en Fransiscus. Een grote rol in mijn leven hebben die pausen niet gespeeld. Ik ben niet katholiek, helemaal niet gelovig zelfs en trok me dus niets aan van berichten uit Rome. Ik zal me wel eens geërgerd hebben, als het heel conservatieve geluiden waren, maar meer emoties had ik er niet bij.

Het katholieke geloof heeft een geschiedenis vol geweld, onderdrukking, corruptie en misbruik. Niet veel om trots op te zijn. Paus Fransiscus was een pietseltje progressiever dan zijn voorgangers, dat moet ik hem nageven. Hij zette zich in voor armen, vluchtelingen en het klimaat en dat is mooi van hem. Het is de vraag of die, wat mildere en menselijkere, koers door zijn opvolger voortgezet gaat worden. Laten we het hopen.

Gisteren vierden we ook Koningsdag. Ik ben niet bijzonder koningsgezind, maar met Koningsdag, of eigenlijk liever Koninginnedag, heb ik meer dan met de paus. Toen ik een kind was woonde de koningin, Juliana, de oma van Willem-Alexander, op Paleis Soestdijk, vlak over de grens van ons dorp. Inmiddels woon ik zelf in de wijk Soestdijk, vlakbij het paleis.

Maar met ons gezin deden we niets bijzonders op Koninginnedag. Op school werd er wel gezongen, het Wilhelmus en De Zilvervloot en ik heb met de hele klas wel eens voor het gemeentehuis staan kwelen. Maar het beroemde defilé, in de voortuin van het Paleis, heb ik nooit zelf bezocht.

Later, in de jaren '80 en '90, was Koninginnedag de dag waarop onze culturele dorpsvereniging een kunstmarkt hield. Dat werd al snel uitgebreid met muziekoptredens en ander vertier. Niet alleen heb ik vaak meegeholpen, met de organisatie van dat festijn, maar ik heb ook meerdere malen zelf op het podium gestaan. Met een gitaar, samen met andere muzikale verenigingsleden en soms met een pruik op, of een mal pak aan. Dat waren mooie tijden.

Er was daarbij nauwelijks vlagvertoon. Toen één van de medeleden eens de barruimte versierde, met vlaggetjes en oranje slingers, moesten we daar hartelijk om lachen. Dat de koningin jarig was vormde de aanleiding voor ons jaarlijkse feest, maar meer ook niet.

Mijn gezondheid laat het zo actief vieren, van Koninginnedag en later Koningsdag, niet meer toe. De afgelopen decennia volgde ik het meestal thuis, voor de TV. Ook dit keer. Eerst het afscheid van de paus, met een oranje tompoes en een kop koffie. Mijn vrouw vind het vreemd dat onze koning niet in Rome aanwezig was, maar hij is niet katholiek en had belangrijkere dingen te doen.

Koekhappen en toiletpotwerpen. Nee, hoor, de landelijke koningsdagviering, in Doetichem, was heel keurig, vrolijk en ontspannen. En er was meteen een hoogtepunt met het optreden van Normaal. De koninklijke familie zong dapper mee, met 'Oerend Hard', waarna de dag eigenlijk al niet meer stuk kon.

Het feest begon een uur later om de paus niet voor de voeten te lopen. Dat was al heel wat want de Oranjes hebben op leven en dood gevochten tegen de katholieken. Ons land heeft zijn zelfstandigheid te danken aan bloedige oorlogen tegen de katholieke koning van Spanje. Willem van Oranje heeft ons land losgescheurd van de kerk van Rome en de Spaanse overheersing. (In Spanje hebben ze nu een progressievere regering dan wij, dus achteraf gezien...)

Maar goed, dat is lang geleden, met de paus gaan ze inmiddels vriendschappelijk om. Die had trouwens goed weer bij zijn uitvaart, terwijl het bij ons op Soestdijk, aanvankelijk, mistig en kil was. Dat hadden de weergoden wel andersom kunnen doen. Maar vermoedelijk moeten we dan eerst weer in ze gaan geloven.

De paus en de koning, vanaf half 10 's ochtends. Al met al was het een hele zit en was ik blij dat ik 's middags in slaap kon vallen bij het WK snooker.

(Bij het snooker zit mijn favoriet, Judd Trump, nog in het toernooi, na een goede wedstrijd in de eerste ronde. De publiekslieveling en schaduwfavoriet, Ronnie O'Sullivan, doet het beter dan hijzelf verwachtte. Hij won het toernooi al 7 keer, niet 6 keer zoals ik vorige week per abuis noteerde. Hij maakt kans op een 8ste overwinning en dat zou en record zijn.

Maar er is ook weer een mooie wielerwedstrijd vandaag: Luik-Bastenaken-Luik. Bij de mannen weer geen Nederlandse kanshebbers. Bij de vrouwen is het eerder de vraag welke Nederlandse gaat winnen dan of er een van onze landgenotes juichend over de streep zal gaan. De Belgen mogen in beide categorieën dromen van een overwinning. Dat mogen ze ook nog bij het snooker, trouwens. Hun Luca Brecel staat indrukwekkend te spelen. We blijven het volgen !)

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De wereld vergaat, maar daar hebben we het later wel eens over

In 'Het land van Rembrand', het boek dat Conrad Busken Huet schreef over de Gouden Eeuw, is een hoofdstuk gewijd aan Thomas a Kempis. Dat was een middeleeuws augustijner kanunnik, kopiist, schrijver en mysticus, die beroemd is geworden door zijn boek 'Over de navolging van Christus', dat door moderne gelovigen nog steeds gelezen wordt.

Busken Huet verwondert zich erover dat Thomas, terwijl er moord en doodslag, oorlog en honger heerste in ons land, in zijn kronieken schrijft dat het een gouden tijd was. In zijn kloostercel, tussen zijn boeken, leek Thomas zich helemaal af te sluiten voor de dagelijkse werkelijkheid.

Ik ben dus in goed gezelschap als ik vandaag over sport schrijf en niet over de problemen in de wereld. Want het wereldkampioenschap snooker is gisteren begonnen en vandaag wordt de enige Nederlandse wielerklassieker gereden, de Amstel Gold Race. De wereld vergaat, maar daar kunnen we het later nog wel eens over hebben.

Wielrennen en snooker horen bij het voorjaar. Als de bomen in blad komen en de bloesem bloeit, dokkeren de renners over de kasseien en zitten de snookerfans binnen voor de TV. Het zijn sporten voor mensen met uithoudingsvermogen. Zo'n wielrenner zit al gauw een uur of 6 op de fiets, voor de eindstreep in zicht komt. En de snookerpartijen van het WK duren zeker zo lang. De fans moeten dus zitvlees hebben, al kun je best even tussendoor opstaan om koffie te zetten, of zo.

Wat ook leuk is is dat er geen Nederlandse favorieten zijn. In het snooker speelt ons land geen enkele rol, volgens mij hebben we zelfs geen professionele spelers. Dat is in het wielrennen gelukkig wel zo, maar onze beste renner, Mathieu van der Poel, rijdt vandaag niet mee. Hij heeft zijn voorjaarsprogramma afgesloten – en vier grote koersen gewonnen – en rust nu een beetje uit, voor hij aan de Tour de France gaat beginnen.

Eh... ik moet mezelf nu even tot de orde roepen. Bij de mannen zijn er geen Nederlandse kanshebbers, maar bij de vrouwen natuurlijk wel. Terwijl we maar een paar mannelijke toppers hebben overheersen onze landgenotes, al jaren, het vrouwenwielrennen. Als je hoopt op een Nederlandse overwinning laat dan de mannen maar schieten en volg de vrouwenwedstrijd. Kanshebbers genoeg ! Demi Vollering, bijvoorbeeld, of Marianne Vos. Puck Pieterse misschien zelfs.

Bij het WK snooker zijn alle vrouwelijk deelnemers al in de voorronden uitgeschakeld. Het is eigenlijk best vreemd dat ze niet beter voor de dag komen, want het is een spel dat niet draait om spierkracht. Vrouwen zouden het, in theorie, net goed moeten kunnen als mannen. Maar in de praktijk weten, zelfs de beste vrouwen, maar zelden een partijtje van een mannelijke speler te winnen.

Dat het een moeilijk spel is, dat onverwachte wendingen kan nemen, werd gisterenavond maar weer eens duidelijk. De wereldkampioen van vorige jaar, Kyren Wilson, werd al in de eerste ronde uitgeschakeld door de jonge Chinees Lei Peifan. Daarmee werd Wilson het zoveelste slachtoffer van de 'Crucible Curse', de vloek die op wereldkampioenen lijkt te rusten.

Het kampioenschap wordt sinds 1977 gehouden in het Crucible Theatre in de Engelse stad Sheffield. Het is in al die jaren nog geen enkele speler gelukt om, direct na het winnen van zijn eerste WK-titel, het toernooi in het volgende jaar opnieuw te winnen. Er zijn 20 wereldkampioen geweest die, na het behalen van het kampioenschap, het jaar daarna, het toernooi vroegtijdig moesten verlaten. Er waren er zeven die er zelfs al in de eerste ronde uitvlogen. Er waren er maar twee die, twee keer achter elkaar, de finale haalden.

Er zijn wel theorieën over het waarom van dit fenomeen. Misschien komt het door alle druk die er op de wereldkampioen gelegd wordt, als hij zijn titel komt verdedigen ? Misschien is het omdat hij, in het jaar dat hij zich kampioen mag noemen, meer tijd kwijt is aan huldigingen en interviews ? Misschien heeft hij, voorafgaand aan het WK, teveel toernooien gespeeld ? Of juist teveel feest gevierd ?

Dat laatste kunnen we van Wilson niet zeggen. Die heeft zich een waardig kampioen betoond en een sterk seizoen gespeeld. Hij won vier toernooien en hoeft op de wereldranglijst alleen Judd Trump voor zich te dulden. Daarmee heb ik meteen mijn favoriet genoemd – ja, ik ben een Trump fan ! – Judd heeft het WK al eens gewonnen, in 2019 en heeft, het afgelopen seizoen, drie hoofdprijzen binnengehaald.

Judd Trump heeft het, in de afgelopen maanden, wat rustiger aan gedaan. In voorgaande jaren won hij ook regelmatig toernooien, maar dan bleek op het WK zijn topvorm verdwenen. Teveel wedstrijden gespeeld, zei men dan. Dus heeft hij nu wat rust genomen. De laatste paar toernooien was hij nog niet op zijn best, maar dat kan nog komen.

Het grote vraagteken, in de komende dagen is echter Ronnie O'Sullivan, de beste speler aller tijden. O'Sullivan won de WK-titel al zes keer en was de eerste speler die meer dan duizend series maakte van 100 punten of meer (centuries in snookertaal). Maar O'Sullivan wordt een dagje ouder, hij is 49, ondertussen. Hij staat ook bekend als een grillig genie. Als zijn hoofd goed staat is hij onverslaanbaar, maar helaas staat zijn hoofd niet altijd goed.

Hoe het af gaat lopen ? We weten het over twee weken. Maar eerst wielrennen ! (En tussendoor de wereld redden.) 

Lees ook mijn eerdere blog over Het land van Rembrand en waarom het niet geschreven wordt met een 't' op het eind. 

  

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Lester Bangs, een eenzame woordenwaterval

Schrijven is een eenzame bezigheid. Tegenwoordig kun je, via het internet en email, vrij snel wat lezers vinden, maar dat is pas als je verhaaltje af is. Tijdens het schrijven ben je in je eentje bezig. Niemand die applaudisseert bij een leuke zinswending, of een geslaagde grap. Vergelijk dat eens met een muzikant die, op het podium, door honderden, misschien zelfs duizenden fans toegejuicht wordt !

Een succesvolle zanger wordt op straat aangesproken, maar niemand herkent een schrijver. Vijftig jaar geleden, in de jaren '70, gold dat nog meer dan nu. Toen was er nog geen internet en geen email en moest je blij zijn als je verhaal, ergens in een tijdschrift, geplaatst werd. De kans dat je er ooit over aangesproken zou worden was nihil.

De Amerikaanse muziekjournalist Lester Bangs beklaagde zich daarover toen hij, begin jaren '70, de leden van de J. Geils Band interviewde. Hij kende ze door eerdere ontmoetingen en had geprobeerd om dit vraaggesprek een originele draai te geven. Dat was niet erg gelukt maar het leek de band wel leuk om hem eens de kans te geven om, op het podium en voor een volle zaal, zijn werk te doen.

Bij hun volgende concert kwam Bangs dus, bij het laatste nummer, het podium op met een oude typemachine onder zijn arm, om live zijn recensie te schrijven. Hij ging aan de slag, maar merkte al snel dat het publiek er niets van begreep. Om toch een reactie los te krijgen gooide hij, bij de laatste muzikale noten, zijn schrijfmachine in stukken. Luid gejuich uit de zaal. Een geslaagde avond.

Ik ben, tussen allerlei andere boeken, al een tijdje bezig in een verhalenbundel van Lester Bangs, postuum samengesteld en uitgebracht door zijn collega Greil Marcus, onder de titel, 'Psychotic Reactions and Carburetor Dung'. Het staat vol kleurrijke muziekverhalen. Bangs was een virtuoze woordenwaterval, die soms allerlei richtingen uitvloog.

Op de omslagfoto staat hij afgebeeld, een wollen muts schuin op zijn donkere krullen, een donkere snor, een zonnebril scheef op de neus, een sigaret in zijn mondhoek. Hij draagt een T-shirt met een onleesbare tekst erop, daar overheen een zwart leren jasje en hij heeft een blikje bier in zijn hand. Die foto en de titel – een verwijzing naar albums van de tamelijk obscure garagerockband The Count 5 – wekken verwachtingen die, in het boek, ruimschoots ingelost worden.

Bangs schreef voor bekende bladen en kranten, zoals Rolling Stone, The Village Voice, Penthouse, Playboy en het Britse New Musical Express, maar vooral voor het, wat minder bekende blad, Creem, waar hij ook een tijdje redacteur van was. Hij groeide op met jazz, maar werd in de jaren '60 gegrepen door de rock & roll en dan vooral de alternatieve, ruige kant daarvan.

Hij was een groot fan van Lou Reed, maar schreef dat hij ook een onbedwingbare drang had om zijn held onderuit te halen. Reed zelf vond dat wel grappig en Bangs maakte een paar mooie interviews, die ontaarden in twistgesprekken, waarin Reed hem moeiteloos de baas bleef.

Hij was enthousiast over de muzikale experimenten van Reed, met name over diens album 'Metal Machine Music', dat door andere critici neergesabeld werd. De LP is helemaal gevuld met gitaar feedback. Het soort gepiep dat je ook krijgt als je een microfoon op een luidspreker richt. Rondzingen noemen we dat.

Hetzelfde gebeurt als je met een elektrische gitaar te dicht bij de versterker gaat staan. De elementen in de gitaar pikken het geluid uit de versterker op en de boel gaat rondzingen. Reed was gefascineerd door dit effect. Bangs vond het geweldig: '...it's great, as a giant FUCK YOU it shows integrity—a sick, twisted, dunced-out, malevolent, perverted, psychopathic integrity, but integrity nevertheless.'

Lester Bangs hield er een wilde levensstijl op na, met veel drank en pillen. Dat werd uiteindelijk zijn ondergang en het boek krijgt een wrange ondertoon als je het verhaal leest dat hij schreef over Peter Laughner, gitarist van de band Rocket From The Tombs, een voorloper van Pere Ubu.

Laughner overleed, op zijn 24ste, aan overmatig drank- en drugsgebruik. Bangs, die hem bewonderde als muzikant en met hem bevriend raakte, beschrijft hoe hij een aantal keer probeerde om Laughner ervan te overtuigen het wat rustiger aan te doen. Tevergeefs.

Bangs hield het zelf wat langer vol, maar overleed ook jong, 33 jaar pas, toen hij probeerde een zware griepaanval te bezweren met pijnstillers. Greil Marcus schrijft dat zijn vrienden denken dat ook meegespeeld heeft dat Bangs, vlak voor zijn dood, abrupt gestopt was met alcohol en drugs gebruiken. Dat zou zijn lichaam zo'n schok gegeven hebben, dat de griep hem fataal werd.

Lester Bangs beschreef en leefde rock & roll. Hij sprong op een sneltrein die ontspoorde, voor hij de noodrem kon vinden. De verhalenbundel 'Psychotic Reactions and Carburetor Dung' is echt wel een aanrader, al zou ik niet aanbevelen om hem in één ruk uit te lezen. En wees voorbereid op zeer kritische verhalen over sommige van je muzikale helden. Al weet Bangs, ook wat dat betreft, soms te verrassen. David Bowie vond hij een aansteller, maar hij is onverwacht positief over Bob Seger. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Geen wolkje te zien

Het voorjaar is begonnen beste lezers, de bomen krijgen weer bladeren, de vogels gaan broeden, de eerste vlinders en hommels vliegen alweer rond. We zijn misschien een beetje somber, op het moment, over de toestand in de wereld en ondanks het mooie weer. Dus ik dacht laat ik weer eens terugkijken op mijn blog, hoe het een paar jaar geleden was.

Nu hebben we een hele reeks dagen achter de rug met stralend blauwe luchten en zonder een spatje regen. De natuur is te droog, klaagt men, er is gevaar voor bosbranden. En aan de krijgsmacht heb je ook niet veel, wat dat betreft. Die hebben, al oefenend, een flink stuk heide bij Ede in de fik gestoken. Er was zoveel rook dat we het hier op Soestdijk konden ruiken.

Maar goed, terug naar het verleden: Op donderdag 28 april 2011 schreef ik verheugd op ons blog: 'Ha, eindelijk weer eens wolken !' Toen waren er 8 dagen achtereen voorbij gegaan zonder een enkel wolkje aan de hemel. Nou ja, in ieder geval geen wolken bij zonsopkomst. In januari 2022 schreef ik dat er, in het voorafgaande halfjaar, 96 keer een grijze, bewolkte, zonsopkomst was geweest. Het is ook altijd wat !

Op 15 januari 2014 schreef ik dat er crisis was. Ach ja, wanneer is er nou geen crisis. Gelukkig hadden we toen een regering die kordate maatregelen nam:

'...in de moderne participatiesamenleving kan de rijksoverheid niet overal voor opdraaien. Daarom is besloten dat de gemeenten nu ook verantwoordelijk zijn voor de zonsopkomst. Het zal misschien allemaal wat soberder worden, maar met de inzet van werkelozen, arbeidsgehandicapten en ouderen is er vast nog wel iets moois van te maken.'

Een grap van mij, natuurlijk, maar wel een actuele grap. Ook nu wordt er geklaagd dat de gemeenten teveel taken naar zich toe geschoven krijgen en dat de rijksoverheid daar te weinig geld tegenover stelt.

Begin 2019 schreef ik dat ik het hele jaar geen zonsopkomst had gemist omdat ik er telkens vroeg uit moest om te plassen. Toen al ! Ondertussen ben ik daar voor geholpen, maar laat ik daar niet weer over beginnen.

Op zondag 29 juli 2018, een dag met een mooie zonsopkomst, schreef ik over Donald Trump: 'Thuis, in kleine kring, of alleen met Twitter op zijn slaapkamer, slaat hij stoere, rechtse taal uit. Europa is een continent van doortrapte profiteurs, een vijand van Amerika. Noord-Korea kan hellevuur verwachten want onze raketten zijn de grootste.

Maar zodra hij naast zo'n buitenlands staatshoofd staat, of het nou een keurig gekozen Europeaan, of een corrupte dictator is, dan is Trump er de beste vrienden mee. Hij sluit soepel historische akkoorden, doet toezeggingen en de betrekkingen zijn nog nooit zo goed geweest.'

Misschien is het probleem met Trump dat hij zelf niet zoveel ideeën heeft. Men zegt altijd: hij is zo onvoorspelbaar. Dat zou kunnen liggen aan de mensen om hem heen, de verhalen en meningen die hij leest of hoort. Experts zijn verbaasd over wat hij zegt, maar hij heeft het gewoon ergens opgepikt en papegaait het na. Morgen zegt hij weer heel wat anders. Trump is net zo ongrijpbaar als het weer, we hebben er geen invloed op en kunnen het alleen maar ondergaan.

In 2012 schreef ik dat het met de lente niet wilde vlotten, almaar storm en regen. Ik maakte een uitstapje naar de Eempolder, maar: 'Het was een grillige aprildag, met regenbuien en imposante wolkenluchten...'

Een week eerder schreef ik: 'Het is maar een raar voorjaar. Het ene moment warm, dan weer koud.' En over de bloembakken op ons balkon: '...daar is het de afgelopen dagen zo koud geweest dat de meeste jonge plantjes het loodje hebben gelegd.'

De weerkundigen voorspellen dat het volgende week weer wat kouder wordt. Dat is niet ongebruikelijk lees ik, ook in 2012, in een verhaaltje over de bloesembomen in onze straat: 'Aanvankelijk was het heel zacht weer, zodat een paar boompjes al in januari voorzichtig in bloei kwamen. In februari was het steenkoud, daarna begin maart behoorlijk warm en nu vriest het weer 's nachts.'

Maar aan de andere kant: Op 8 april 2018 schreef ik: '...dat de normale temperatuur voor april 12 graden is. Met de 20 graden van dit weekend is het dus behoorlijk warm voor de tijd van het jaar.'

Ik zie nu dat ik vorig jaar, rond deze tijd, ook al een blog schreef over het weer en de lente. Ik schreef toen dat ik daar al 20 jaar stukjes over geschreven had. Om mezelf nog maar eens te citeren:

'Het voorjaar blijft toch in veel opzichten de mooiste tijd van het jaar. Al kan dat ook komen door de winter die er aan vooraf gaat. Kou, donkere dagen, kale bomen, kerstmis en andere narigheid. Dan ben je al gauw blij als het allemaal weer een beetje opklaart en er weer wat groen in de natuur verschijnt.'

Tot volgend voorjaar dan maar.

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.