Zou de horrorwinter nog komen ?

Ja, het vriest en het heeft gesneeuwd. 

Maar als deze winter nog de boeken in wil gaan als een strenge, laat staan een horror winter, dan moet het nu toch minstens door vriezen tot eind maart. Deze foto is trouwens van december 2010, toen het echt flink gesneeuwd had.

In werkelijkheid 

was dit vanochtend te zien vanuit mijn raam. Een sloot, gevuld met vloeibaar water, waar de eendjes onbekommerd in rond zwommen. Een klein beetje sneeuw op de oever, maar niet veel bijzonders.

Dat het in maart nog wel degelijk winters weer kan zijn blijkt uit het onderstaande filmpje uit 2008. De beeldkwaliteit is niet groots, maar het sneeuwde toen wel...!

Zijn jullie ook dropzuchtig ?

Er is van alles mis met mij, maar van verslavingen heb ik niet erg veel last. Afgezien van de gezonde dingen dan, waar de meeste mensen aan verslingerd zijn, zoals slapen, ademhalen, eten en drinken.

Toen ik een jong ventje was vond ik het leuker om mijn eigen gang te gaan, dus van groepsdwang om te gaan roken heb ik nooit last gehad. Later zijn er wel tijden geweest, waarin de gezelligheid zulke grote vormen aannam, dat alcoholisme op de loer lag. Maar het ontbrak me  aan het doorzettingsvermogen om echt aan de drank te raken.

Maar, terwijl ik verder helemaal geen zoetekauw ben, heb ik wel een lichte dropverslaving. Er is altijd wel alcohol in huis, maar er gaan vaak dagen voorbij waarin ik er niet eens aan denk om een borrel in te schenken. Een dag zonder drop echter, dat komt zelden voor.

Vroeger is het wel eens behoorlijk uit de hand gelopen met dat drop eten. Als ik er 's ochtends al aan begon was er geen houden meer aan. Ik kon zakken achter elkaar naar binnen werken.

Echt gezond is het dan niet meer. Teveel drop kan tot hoge bloeddruk leiden en darmklachten. Dus heb ik mezelf op een strak regime gezet. Geen drop voor 4 uur 's middags en dan niet meer dan een dropje of 4.

Het schijnt dat drop eten een typisch Nederlandse liefhebberij is. Er zijn wel andere landen waar ze het doen, Groot-Brittannië, de VS, de Scandinavische landen, maar hun drop is toch heel anders dan de onze en veel minder populair.

Wij eten meer drop dan enig andere soort snoepgoed. Op de website van dropfabrikant Klene is te lezen dat er in ons land jaarlijks 33,6 miljoen kilo drop gegeten wordt, zo'n 8 miljard dropjes. Dat is zo'n 500 dropjes per persoon per jaar.

Mijn 4 dropjes per dag komen neer op 1460 stuks per jaar. Dat is bijna 6 kilo ! Ik ben dus toch een grootverbruiker. Hoewel... als er 2 Nederlanders zijn, die helemaal geen drop lusten, heb je al een liefhebber als ik nodig om de gemiddelde consumptie een beetje op peil te houden.

Over de gezondheidsaspecten van dropgebruik lees je trouwens verschillende berichten. Op de ene website staat dat meer dan 50 gram per dag slecht kan zijn. Maar op een andere staat, dat het zoethoutextract in drop, gaatjes in je gebit helpt voorkomen.

Geruchten dat drop schadelijk zou zijn voor het mannelijke libido worden tegengesproken. Een remmend effect op de seksuele lusten zou pas optreden als je meer dan 300 gram drop achter de kiezen hebt. En dat is wel een heel grote berg.

Het schijnt dat zoete drop minder gezond is dan zoute. Dat is een meevaller ! Want ik hou meer van de zoute varianten zoals Boerderijdrop, Topdrop, de Waterwerken van Klene, de Jubes van Venco, of de dropharingen van Katja.

Het maakt me nieuwsgierig naar de voorkeuren van anderen. Zijn jullie ook dropzuchtig, beste lezers ? En welke soorten hebben dan de voorkeur ? En bewaren jullie de drop ook in een speciale droppot, of -blik...?

Dropfabrikanten hebben smakelijke websites. Bijvoorbeeld die van Venco , Katja en de eerder genoemde Klene. Daar vind je meer informatie over de geschiedenis, de productiemethode en voedingswaarde van drop.

Zie verder op Wikipedia: Drop en Zoethout

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van deze episode.

Klik op de strip voor een grotere weergave. 

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !

Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 

Wolken en een genootschap

Versluierende wolken...

Dreigende wolken...

Wolken met een gouden randje...

Roze wolken...

Zal ik dan toch maar lid worden van het Wolken Waarderende Genootschap,
ofwel the Cloud Appreciation Society...?

De onderste foto is van vanochtend, de anderen zijn wat eerder deze maand gemaakt...

De Tuinvogeltelling is geen wedstrijd, maar toch...

Ruim 33.000 mensen hebben afgelopen weekeinde meegedaan aan de tuinvogeltelling van Vogelbescherming Nederland. Samen telden ze meer dan een half miljoen vogels in hun tuinen, of op hun balkons.

De bedoeling was om in een half uur te turven hoeveel en welke soorten vogels er neerstreken. Gemiddeld telden de deelnemers ongeveer 18 vogels in dat half uur. Ik kwam niet verder dan 4: waarvan 3 pimpelmezen en 1 kauwtje.

Vorig jaar telde ik 2 kauwtjes, 1 houtduif en 1 koolmees. Toen was het een strenge winter en klaagde iedereen dat er daardoor weinig vogels te zien waren. Dit jaar is het bijzonder zacht en zie ik ook niet veel vogels op mijn balkon.

Sinds ik bijna het hele jaar door vogelvoer buiten hang weet ik ook, dat er 's zomers en in de herfst meer op af komt dan 's winters. Vooral vlak na het broedseizoen is het een drukte van belang. Wat mij betreft kunnen ze dan beter een vogeltelling organiseren.

Maar aan de andere kant: Het is geen wedstrijd. Ook als je geen enkele vogel in je tuin of op balkon ziet is dat een goede waarneming, 0 is net zo'n waardevol resultaat als 100. Het gaat er om of de algemene trend verandert. Komen er steeds meer vogels in onze tuinen, of steeds minder.

Aan de overkant van de straat, in de voorste bomen van het park zag ik tijdens mijn half uurtje ook nog een grote bonte specht, maar die mocht ik natuurlijk niet meetellen. Net zo min als de 12 eenden in de sloot en het waterhoentje in de vijver daar achter.

Maar goed, het is geen wedstrijd, dus. Maar toch ben ik blij dat er in ieder geval een paar vogels op mijn balkon kwamen om geteld te worden...

Zie voor meer details het persbericht van Vogelbescherming.

'De natuur is helemaal in de war'

De winter, tot nu toe, is uitzonderlijk mild geweest. Veel neerslag en temperaturen ruim boven nul, op een paar nachten met lichte vorst na. Een paar van de Japanse kersenboompjes in onze straat, die elk voorjaar voor een roze bloemenzee zorgen, hebben daar aanleiding in gezien om in bloei te komen.

Een beetje voorzichtig zijn ze wel, enkele tientallen bloempjes zijn al uit, de rest wacht nog op het echte voorjaar. Toen ik gisteren boodschappen ging doen zag ik, een paar straten verderop, echter een Japanse kers die al helemaal in volle bloei stond.

Januari is nog maar net over de helft en de lentebloesems laten zich zien. De natuur is helemaal in de war, zeggen de mensen dan. Maar is dat nou echt zo ? Ik denk dat het wel meevalt.

Als je zegt dat iets in de war is ga je er van uit dat er normaal gesproken orde en regelmaat is. Dus als die bloesembomen niet in de war zijn, kun je de klok erop gelijk zetten wanneer ze in bloei komen ? Zo werkt het natuurlijk niet.

Ook in het voorjaar kan het nog wel eens stevig vriezen. Als alle bomen op precies hetzelfde moment in bloei komen zou dan voor de hele soort, in een klap, het voortplantingsseizoen mislukt zijn. Als een deel van de populatie wat eerder bloeit en een ander deel wat later, is dat risico veel kleiner.

Elk jaar zijn er dus een paar boompjes wat eerder dan de rest. En sommigen zijn een beetje later. Dat is de ordeloosheid die normaal is in de natuur. Dat is ook de variatie, in eigenschappen en genetisch materiaal, die er voor zorgt dat dieren en planten een levensvatbare populatie in stand kunnen houden.

Daarbij hangt het moment waarop planten bloeien en in blad komen en waarop vogels en insecten actief worden, af van de weersomstandigheden. Als het lang koud is gebeurt alles wat later, is het vroeg warm dan natuurlijk wat eerder. Zo flexibel is de boel en dat is maar goed ook.

Want wat is normaal ? Dat is niet meer dan een gemiddelde van de voorafgaande periode. Vorig jaar was de winter tamelijk streng, dit jaar zacht. Is het weer in de war ? Nee, die wisselvalligheid is juist heel normaal.

De natuur houdt er rekening mee dat het weer onvoorspelbaar is en bepaald geen precies tikkend uurwerk. Nogal wat bomen houden, bijvoorbeeld, in het voorjaar een aantal knoppen als het ware in reserve.

Als er nog een late vorstperiode komt, waardoor de eerste blaadjes en bloempjes doodvriezen, komen de reserveknoppen in actie om nog te redden wat er te redden valt. Zo kun je profiteren van de gelegenheid als die zich voordoet, zoals nu met een milde winter, en toch voorbereid zijn op een tegenvaller wat later in het seizoen.

Bomen en planten die nu al, veel vroeger dan normaal, in bloei komen zijn dus niet in de war. Maar profiteren van de geboden mogelijkheden. En voor ons is het ook leuk. Alvast een voorproefje van de echte lente.

Je kunt trouwens vandaag nog meedoen met de Nationale Tuinvogeltelling. Je moet dan, een half uur lang, alle vogels tellen die je in je tuin ziet. Als je geen tuin hebt, zoals ik, mag je ook de vogels op je balkon tellen. De aantallen kun je invoeren op de website.

Door het zachte weer is het bijzonder rustig op mijn balkon. De zonnepitten, die ik als vogelvoer neergelegd heb, zijn aan het ontkiemen en er groeien grassprietjes op mijn mezenbollen. Mijn tactiek zal dus zijn: wachten tot er een vogel op mijn balkon zit, dan beginnen met tellen en hopen dat er binnen een half uur nog een komt...

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van deze episode.

Klik op de strip voor een grotere weergave. 

Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !

Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 

De ondergewaardeerde hyacint

Er zijn ruim 50 jaar gepasseerd waarin ik niet veel aandacht heb geschonken aan de hyacint. Je zou dat een gemis kunnen noemen, maar hoewel ik mijn best doe om een universeel mens te zijn, met belangstelling voor alles, is het zelfs voor mij niet mogelijk om werkelijk voor alles interesse te tonen.

Een van de dingen die er bij ingeschoten zijn is de hyacint. De meeste bolgewassen zijn er trouwens bekaaid vanaf gekomen. Het komt misschien omdat ik geen tuin heb en dus geen aandrang om bloembollen te poten. 

Okee, af en toe kwam er wel eens een hyacint, of krokus in huis. Maar die waren dan door vrienden of kennissen cadeau gedaan. Ze deden onopvallend hun plicht, stierven onopgemerkt af en verdwenen in de vuilnisbak.

Achteraf gezien is dat jammer. Te zeggen dat ik met een schuldgevoel zit is misschien overdreven, maar door de exemplaren die we nu op de salontafel hebben staan ben ik wel tot het inzicht gekomen, dat de hyacint een fraai gewas kan zijn.

De snelheid waarmee de plant in bloei komt, bijvoorbeeld, is ronduit indrukwekkend te noemen. Je ziet ze, van dag tot dag, groeien en uiteindelijk bloeien.

In ons geval bleken de twee bloemstngels ook nog eens elk een andere houding aan te nemen. De een recht omhoog, zoals je dat verwachten zou, de ander ontwikkelde zich eerder zijwaarts. 

Dat leidde tot een schouwspel dat je haast een dans zou kunnen noemen. Het gaat heel langzaam, natuurlijk, zo'n bloemendans. Maar ik stel me voor dat je er, met zo'n camera waarmee je beeldje voor beeldje de veranderingen vastlegt, spectaculaire opnamen van had kunnen maken.

Inmiddels zijn de eerste bloemen uitgebloeid en maken de hyacinten, tot mijn verrassing, nieuwe knoppen. Wonderlijk, hoor, die hyacint...

Lees meer over de hyacint op Wikipedia. Daar staat bijvoorbeeld dat de Hyacint bij de aspergefamilie hoort. Nog al zo'n onverwachte eigenschap...

Alan Lomax – de Liedjesjager

Op 23 juli 2010 overleed Ate Doornbosch, medewerker van het Meertens Instituut en gespecialiseerd in volksmuziek. Vanaf het midden van de jaren '60 trok Doornbosch met opnameapparatuur het land door om, van bejaarde boertjes, landarbeiders en wasvrouwen, de liedjes op te nemen die zij zich nog uit hun jeugd herinnerden.

De vaderlandse volksmuziek staat niet erg hoog aangeschreven, maar groepen als Fungus en (het Vlaamse) 't Kliekske hebben er, vanaf de jaren '70, toch aardige dingen mee gedaan. Ook momenteel is er nog een bloeiende folk-scene in ons land.

De vraag is of we dat aan Ate Doornbosch te danken hebben of aan de liedjesjagers uit de Engelstalige wereld. De beroemdste daarvan is ongetwijfeld Alan Lomax, die vanaf de jaren '30 Amerikaanse volksmuziek vastlegde. Lomax trad in het voetspoor van zijn vader John, die voor de Library of Congress op jacht ging naar cowboyliedjes.

Het was John Lomax die op het idee kwam om gevangenissen te bezoeken, in de veronderstelling dat, door het isolement, de volksmuziek daar in zijn meest pure vorm bewaard zou zijn. Het leidde, onder meer, tot de ontdekking van Huddy Leadbelly, een legendarische zanger-gitarist, die een straf voor moord uit zat.

Hoewel de Lomaxen op zoek waren naar muziek, die nog niet aangetast was door de commerciële muziekindustrie, hadden ze ook oog voor de hitpotentie van hun ontdekkingen. Ze wisten Leadbelly vrij te krijgen, boden hem een dienstbetrekking als chauffeur aan en hielpen hem bij de opname van zijn muziek.

Alan Lomax bemoeide zich met het arrangement van Leadbelly's meest aansprekende nummer, Goodnight Irene, en staat op de plaat dan ook vermeld als co-auteur. Het werd een van de weinige commerciële successen van de liedjesjacht. Irene werd een wereldhit, Leadbelly een beroemdheid.

Het was niet de enige belangrijke ontdekking die Alan Lomax deed. Hij maakt bijvoorbeeld als eerste opnamen van Muddy Waters, toen nog als tractorbestuurder werkzaam op een kantoenplantage, later de grondlegger van de elektrische Chicago Blues.

Lomax maakte ook opnamen van de legendarische jazz-pionier Jelly Roll Morton en folk-gigant Woody Guthrie, van Calypso en steelbands uit het Caraïbisch gebied, van de sterk aan de Engels volksmuziek verwante muziek uit de Ozark Mountains enzovoort, enzovoort.

 
Toen hij tijdens de communistenjacht van de jaren '50 verdacht werd van linkse sympathieën week hij uit naar Europa. Daar maakte hij in samenwerking met de BBC belangrijke geluid- en filmopnamen van Britse volksmuzikanten. Hij reisde verder naar Italië en Spanje om uiteindelijk rond 1960 weer terug te keren naar Amerika.

Net op tijd om daar een belangrijke factor te worden in de opkomende folk-beweging. Pete Seeger werkte nauw samen met Lomax. Bob Dylan heeft goed geluisterd naar de opnamen die hij maakte. Net als menige Britse band uit die periode, van Donavan en Fairport Convention tot de Rolling Stones.

 
Ate Doornbosch is misschien alleen bij de puristen een bekende naam. Maar zijn internationale collega's zijn van enorme invloed geweest op de huidige popmuziek. Muziekliefhebbers in de hele westerse wereld weten het misschien niet, maar ze hebben veel aan pioniers als Alan Lomax te danken.

Necrologie van Ate Doornbosch op de site van het Meertens Instituut 
 
Veldopnamen van Doornbosch zijn te beluisteren op de Nederlandse Liederenbank 

Een YouTube-filmpje van Omrop Fryslan over Ate Doornbosch

Wikipedia over Ate Doornbosch en Alan Lomax (klik hier voor de uitgebreidere Engelse versie)

De site van de Library of Congress over de Alan Lomax Collection met foto's en geluidsfragmenten.

Veel meer geluids- en videofragmenten op Cultural Equity 

Een deel van de Alan Lomax Collection is op cd uitgegeven door Rounder Records.

Het Alan Lomax Archive Channel op YouTube 


Dit bericht is eerder gepubliceerd op het Volkskrantblog, in 0ktober 2010.

In een vliegtuig boven Soest

Lekker weertje, hè ?

Heerlijk ! Geen wolkje aan de lucht !

Zeg, daar beneden, dat is toch Paleis Soestdijk ?

Ja, dat witte gebouw, daar links.

En we gaan toch naar Parijs ?

Ja, dat klopt...

Dan moeten we hier naar rechts !

Verhip ! Je hebt gelijk !

Je zou toch stilletjes hopen dat er, door de crisis, 

eens wat minder gevlogen werd...

(Foto's van vandaag en gisteren...)

En hoe druk het is in de lucht boven jouw woonplaats zie je op deze website

Okee, ik ben een internet-junkie, maar toch geen internet-stalker ?

Tot een jaar of 6 terug deed ik op internet niet veel meer dan een beetje mailen en surfen. Dat veranderde toen ik ging bloggen bij de Volkskrant. Ik begon voorzichtig mijn netwerkje uit te breiden. Want als je eenmaal je teksten en tekeningen op het internet hebt staan, wil je ook dat er zoveel mogelijk mensen naar komen kijken.

Eerst met een Hyves-account. Dat had ook z'n voordelen op de momenten dat het Volkskrant-blog te kampen had met technische problemen. Verontruste en soms wanhopige VK-bloggers vonden elkaar dan op Hyves en klaagden hun nood.

Gaandeweg kwamen daar andere accounts bij, bijvoorbeeld op Netlog, Linked-In en Ekudos. Maar vooral Twitter en Facebook blijken handige platforms waar oude blogvrienden contact met elkaar kunnen houden en nieuwe vrienden maken.

Er zijn mensen en dat zijn niet de minsten, die het allemaal maar niets vinden dat internetgedoe. Als je alleen maar contact met elkaar hebt via een beeldscherm, weet je onderhand niet meer hoe het is om een echt mens te ontmoeten, zeggen ze.

Ik vind dat een tikje overdreven. Juist door het internet heb ik de laatste jaren, waarin ik weinig de deur uit kon, toch nieuwe vrienden gemaakt. Een aantal daarvan heb ik daarna ook echt, in levende lijve, ontmoet. Als er geen internet was geweest zat ik nu eenzaam en depressief achter de geraniums.

Een internet-fan ben ik ! Misschien zelfs wel een internet-junkie. Maar onlangs kreeg ik even de indruk dat ik, door sommigen, wellicht als een internet-stalker gezien werd. Dat gaf te denken.

Dat kwam door Facebook, het medium waarmee je je hele leven, met de hele wereld, zou kunnen delen. Men moedigt je namelijk erg aan om zoveel mogelijk persoonlijke details en voorkeuren prijs te geven. Maar opgepast ! De beheerders van Facebook zijn al eens in opspraak gekomen, omdat ze niet erg zorgvuldig met al die persoonlijke gegevens omgingen.

Voor hen is het  handelswaar. Bedrijven zijn razend geïnteresseerd in wat mensen leuk en interessant vinden en sturen daar dan doelgericht hun reclamepijlen op af.

Op mijn Facebook-profiel staan daarom niet veel persoonlijke gegevens. Ik ben er niet op uit om mijn persoonlijke zelf op internet uit te venten. En in de persoonlijke details van anderen ben ik ook niet bovenmatig geïnteresseerd.

Mij gaat het er om mijn verhalen en strips onder de aandacht te brengen. Daarvoor is het uiteraard wel leuk om zoveel mogelijk internet-vrienden te hebben. Bijvoorbeeld op Facebook.

Dat is op zich niet zo moeilijk. Er zijn tientallen voormalige VK-bloggers op Facebook actief. Voeg daar nog wat vrienden en famillieleden aan toe en ik was in geen tijd de 100 vrienden gepasseerd. Daarna vond ik nog wat vrienden van vrienden en kennissen van kennissen en zo dikte het aan tot ruim 150.

Facebook helpt zelf ook mee met het vinden van nieuwe vrienden. Ze doen voortdurend suggesties, in de marge van je startpagina. Kent u deze persoon ? Is dit misschien een vriend of vriendin ? Hij of zij heeft wel 5, 6, of 7 vrienden gemeen met u. Stuur hem of haar eens een vriendschapsverzoek.

Goed dat deed ik dus een paar keer. Soms werd daar enthousiast op gereageerd, soms hoorde ik niets en vergat het. Maar laatst kreeg ik bij het inloggen ineens een melding dat er over mij geklaagd was. Ik had vriendschapsverzoeken gestuurd naar mensen die ik helemaal niet kende.

Goh, ja, um... Dat kon best eens waar zijn. Maar is dat dan zo erg ? Jazeker ! Dat is streng verboden ! Ik werd verwezen naar de reglementen en gemaand mijn leven te beteren.

Enige tijd later klikte ik weer eens op iemand die me wel vaag bekend voorkwam. Kort daarop werd ik weer door Facebook terecht gewezen. Nu werd me zelfs een week lang verboden om vriendschapsverzoeken te versturen. Dat verraste me toch wel. Ik ben toch geen enge man, die zich ongevraagd in andermans internetleven probeert te dringen ?

Een verkeerd imago ontstaat voor je er erg in hebt. Dat moeten we niet hebben. Dus voorlopig doe ik maar geen actieve pogingen meer om mijn vriendenkring op Facebook te vergroten. Ik wil niemand zenuwachtig maken met ongewenste avances. Maar als jullie Facebookers kennen die je geschikt vindt om aan mij voor te stellen, doe dat dan gerust. Ik beloof bij deze discreet met hun geheimen om te zullen gaan...

Zie in de rechterkolom voor links naar een aantal van mijn internet-accounts.

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van deze episode.

Klik op de strip voor een grotere weergave. 

 
Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !

Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 

Laat de zonsopkomsten dan maar aan mij over

Er zijn mensen die een fotografiecursus volgen, voor ze hun foto's op een blog zetten. Een van de eerste dingen die ze je dan afleren is het fotograferen van zonsopkomsten of -ondergangen. Dat is te kitscherig, te romantisch, of misschien is de zonsopkomst stomweg te mooi. En er is geen kunst aan om een mooie foto te maken van iets dat al erg mooi is.

Je ziet dus niet zo erg veel foto's van de opkomende of ondergaande zon op internet. Ik vind dat prima ! Laat de zonsopkomsten dan maar aan mij over. Ik laat zo'n prachtig natuurverschijnsel niet aan mijn neus, of liever de lens van mijn camera voorbij gaan.

De afgelopen dagen waren weer de moeite waard. Gisteren was het aanvankelijk bewolkt. Maar als die donkere wolken even uiteen weken zag je dat daarboven, een hogere laag wolken, roze-rood door de zon belicht werd.

Vanochtend trok er eerst een regenbui over...

Gevolgd door een aantal vliegtuigen...

Waarna de zon zich nog even achter een regenwolk verschool...

Zon, wolken en vogels

 De zonsopkomsten waren best schilderachtig, de afgelopen dagen...

Maar de foto waar ik het meest trots op ben...

...is deze, van een groep overvliegende ganzen. Ik doe er weken over om eindelijk eens zo'n vlucht, zo compleet en van zo dichtbij, in beeld te krijgen. Dus laten we ophouden over teveel ganzen. Er zijn er nog veel te weinig !

Nog een aardige zonskomst...

...met nog wat ganzen...

...en een blauwe reiger...

Op de ganzenfoto's kun je doorklikken voor een grotere weergave...

Scones – Geen 'skeuns' maar 'skons'

Er zijn veel kookprogramma's op tv, sommige daarvan heb ik een tijd gevolgd, naar andere kijk ik nog steeds regelmatig. In vroeger jaren keek ik graag naar het reis & kook programma 'Gentse Waterzooi' met de Belgische acteur en kook-enthousisast Gène Bervoets. Allerlei exotische bestemmingen en gerechten werden gekoppeld aan uien en peen.

Een andere favoriet was 'Ready Steady Cook' van de BBC. Daarin moest, binnen 20 minuten, een aantal gerechten bereid worden, met ingrediënten die voor de koks van tevoren onbekend waren. De beperkte tijd garandeerde eenvoud en daar hou ik wel van in de keuken.

Lezers die mijn eerdere kookverhalen kennen weten dat ik het graag simpel hou. Dat is niet uit overtuiging, of luiheid, maar vooral omdat ik door mijn fysieke ongemakken niet lang in de keuken kan staan.

Toch vind ik het leuk om nieuwe dingen te proberen en een beetje te experimenteren. Zo wilde ik al een hele tijd eens iets bakken. En bedoel ik geen biefstuk, of omelet, maar echt iets zelf maken in de oven. Zoals brood of gebak, want daar heb ik dus geen enkele ervaring mee.

Voor ze de oven in gaan...

In bovengenoemde programma's kwam wel eens een snel gemaakt broodje, of cakeje voorbij. Maar bij de 'Hairy Bikers' , een ander kookprogramma van de BBC, zag ik laatst iets dat me echt over de streep trok: Scones. Een traditioneel Brits gebakje.

De langharige en bebaarde koks, die het programma presenteren, spraken het trouwens uit als 'skons'. Zij komen uit het Noorden van Engeland en dreven de spot met de bekakte 'skeunes' uit het zuiden.

Hun werkwijze leek me zo eenvoudig en recht-toe-recht-aan, dat het zelfs mij zou moeten lukken. Hetcomplete recept staat hier , maar het komt in het kort hier op neer: neem een pak zelfrijzend bakmeel van een 500 gram. Zet daarvan een kopje apart, om later op je werkvlak en deegroller te strooien.

Doe de rest van het meel in een ruime kom. Meng het met 50 gram witte basterdsuiker en een half theelepeltje zout. Neem 100 gram koude roomboter, niet keihard uit de koelkast, maar keldertemperatuur, een graad of 10 - 12 dus. Snij dat in blokjes en kneed die met je handen door het meel. Net zolang kneden en knijpen tot je geen boterklontjes meer voelt en het meel er uit ziet als fijn broodkruim.

Nu werk je er, beetje bij beetje, al roerend met een houten lepel, 300 milliliter volle melk door. Zo krijg je een grote, plakkerige, klont deeg. Neem nu een flinke houten plank, of een luxe marmeren werkvlak, als je dat hebt en strooi daar wat van het meel op, dat je eerder apart gehouden hebt.

Stort de deegklont op je werkvlak of plank, strooi er wat meel bovenop en kneed het een paar minuutjes tot het een homogene massa is. Neem nu de deegroller en rol het deeg uit. Eventueel weer meel strooien als het teveel plakt. Vouw de uitgerolde deegplak dubbel en rol hem weer uit. Herhaal dat een paar maal. Rol de laatste keer uit tot een plak van ongeveer 2 centimeter dik.

Met een plastic bekertje, of een echt officiëel metalen bakvormpje, van ongeveer 6 cm doorsnee, stans je hier rondjes uit. Wat je overhoudt weer kneden en rollen en dan weer stansen, tot het deeg op is. Ik haalde er zo 21 scones uit.

Die moeten ongeveer een kwartier in de oven op 200 graden. Voor een mooi, goudbruin, effect kun je de top van je ongebakken scones inkwasten met melk, of geklutst ei. De Hairy Bikers kneedden er ook nog gedroogde aardbeien door en voegden zwarte peper toe. Ik deed er wat rozijnen door en liet de peper weg. En het resultaat was prachtig en erg lekker.

Echt Britse scones worden doorgaans doormidden gesneden en besmeerd met jam, of slagroom. Alleen een beetje boter en eventueel wat poedersuiker is ook heerlijk.

Toevallig is dit het 250ste bericht op dit nieuwe Stripmannenblog. Heb ik er zelf iets feestelijks bij gebakken !

De Hairy Bikers hebben een eigen website met honderden recepten. En zijn te vinden op de website van de BBC . Het is alleen jammer dat de meeste van hun internet-filmpjes niet te bekijken zijn voor ons niet-Britten.

Origineel Zwitsers Ski-ondergoed

Van mijn zorgzame ouders kreeg ik, vlak voor kerstmis, een setje origineel, Zwitsers, Ski-ondergoed cadeau. Het bestaat uit een katoenen hemd met lange mouwen en een kolletje en een bijpassende onderbroek met lange pijpen. Alles uitgevoerd in fraai donker blauw.

Prachtig ! Maar wat, beste Stripman, moet jij nu met origineel, Zwitsers, Ski-ondergoed ? Zullen jullie misschien vragen. En dat is een heel begrijpelijke vraag, want ik zie mezelf ook niet meer van een Zwitserse berg af skiën. Niet alleen veel te vermoeiend, maar vooral veel te gevaarlijk, met die breekbare botten van mij.

Goed, okee, maar ik heb ook zo mijn buiten-activiteiten. Ik rijd, ook als het wat minder warm is en als het waait en regent, op mijn scootmobiel door het dorp. Niet vaker dan 1 of 2 keer per week en ook niet ontzettend ver. Maar geloof me, ook als je maar een uurtje op dat ding zit kun je het erg koud krijgen.

Je zit immers stil en vangt veel wind. Je krijgt dan te maken met wat de Engelsen de 'wind-chill-factor' noemen. In het Nederlands de 'gevoelstemperatuur' genoemd. Dat houdt in dat als het bijvoorbeeld een graad of 8 is en er staat windkracht 5, dat het dan aanvoelt alsof de temperatuur rond het vriespunt is. (Zie Wikipedia Gevoelstemperatuur )

Een warm flannelletje is dan geen overbodige luxe. En als ik op internet zoek naar ski-ondergoed dan is er genoeg te krijgen. In de beschrijving van de hemden en broeken benadrukt men vooral de vocht-afvoerende en ademende eigenschappen van het textiel.

Maar het is oppassen geblazen: 'Door u te warm aan te kleden bij grote fysieke inspanningen', lees ik bij www.decathlon.nl , 'kunt u het toch koud krijgen: het transpiratievocht kan niet afgevoerd worden en blijft dus voortdurend in contact met uw huid.'

Dat lijkt me logisch. En in vroeger jaren deed ik ook niet zo moeilijk. Lekker fietsen, of flink doorstappen en je krijgt het vanzelf wel warm. Maar dat kan dus niet meer. Ik moet nu juist proberen om, met zo min mogelijk energieverbruik, toch op temperatuur te blijven.

Dus vandaar lekker warm ondergoed, met lange mouwen. Daaroverheen een katoenen overhemd en een fleece vest. En aan de benen een gevoerde broek. Omdat je dan toch nog behoorlijk af kunt koelen, je zit maar wind te chillen op zo'n scootmobiel, daarover nog een regenjas en een regenbroek.

Daar moest ik vroeger ook niets van hebben, regenkleding ! Bah, veel te benauwd. Na een paar minuutjes fietsen was het, in je regenpak, net zo klam als daarbuiten. Hooguit een poncho, als het echt hard tekeer ging.

Maar goed, die tijd hebben we gehad. Nu ben ik op zoek naar isolatie. Van transpiratie en gebrek aan ventilatie heb ik echt geen last. Vandaar een regenpak, dus, ook als het helemaal niet regent !

Verder aan mijn voeten nog wollen sokken en snowboots. Op het hoofd een wollen muts en aan de handen waterdichte handschoenen. Goed, ik zie er dan wel een beetje uit als een Michelin-mannetje. Maar wat weersomstandigheden kan me dan niet veel meer gebeuren.

Kijk hier voor foto's van de ingepakte Stripman

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van deze episode.

Klik op de strip voor een grotere weergave. 

 
Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !

Ga voor eerdere hoofdstukken naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 

Drie buizerds boven het park

De buizerd is er het levende bewijs van dat natuurbeschermingsmaatregelen werken. Zo'n 40 jaar geleden was de vogels bijna uitgeroeid in ons land. Met namen het gebruik van DDT, een sterk landbouwgif, was funest voor de roofvogels. Ze kregen, via hun prooien, er zoveel van binnen dat ze zich vrijwel niet meer voortplantten.

Op fietsvakantie in de Ardennen, begin jaren '80, viel ik bijna van mijn fiets van enthousiasme toen ik boven het heuvellandschap een buizerd zag vliegen. Gisteren zag ik er 3 tegelijk, gewoon thuis, vanaf mijn eigen bank.

Het verbod op DDT, dat in de VS al in 1962 in ging en gaandeweg overgenomen werd door de gehele Westerse wereld, heeft er toe geleid dat het nu heel goed gaat met de buizerd en veel andere roofvogels. Ik zie ze vanuit mijn woonkamer regelmatig overvliegen.

Ik heb wel eens eerder geprobeerd foto's te maken van zo'n overvliegende vogel, maar dat is niet makkelijk. Meestal heb ik de camera niet direct bij de hand en is er dus de keuze: blijven kijken, of de camera pakken en hopen dat hij nog in beeld is als ik weer terug ben bij het raam. 

Gisteren had ik geluk. Ik kwam weer binnen van een klein uitstapje en had het fototoestel net uit m'n jaszak gepakt toen ik de eerste buizerd heel langzaam, tegen de wind in, aan zag komen. Ik liep naar het raam en maakte direct de foto's die je hier ziet.

Ik heb flink moeten inzoomen en daarna stevig gecropped, maar het resultaat is toch best acceptabel. Al zeg ik het zelf. En even later zag ik, wat verder weg nog twee buizerds hun rondjes draaien. Dat was 30 jaar geleden wereldnieuws geweest !

Zie op Wikipedia: DDT en Buizerd 

De bezoekers-aantallen van het afgelopen jaar

Start datum: 25-8-2006

Totaal pageviews: 284.226

Totaal bezoeken: 206.538

Totaal unieke bezoekers: 160.931

Drukste dag: 16-8-2010 (2.213)

Drukste week: Week 33 2010 (5.342)

Drukste maand: 3-2009 (9.694)

Gemiddelden:

Pageviews per dag: 145

Bezoeken per dag: 106

Dagelijkse bezoekers per dag: 82

Pageviews per week: 1.017

Bezoeken per week: 739

Dagelijkse bezoekers per week: 576

Pageviews per maand: 4.423

Bezoeken per maand: 3.214

Dagelijkse bezoekers per maand: 2.504

Pageviews per bezoek: 1,38

Het goeie ouwe Volkskrantblog, dat door de ontaarde eigenaren van de krant, vorig jaar om zeep geholpen is, had bij aanvang een standaard bezoekersteller. Vanaf het begin van mijn blog daar, in september 2005, heb ik elke week het aantal bezoekers opgeschreven.

Na de eerste grote onderhoudsbeurt van het blog verdween het tellertje. Gelukkig zijn er op internet verschillende sites waar je gratis een statistieken-teller kun verkrijgen. Ik installeerde er een van onestat.com en wat later, om niet van één bron afhankelijk te zijn nog een van gostats.com.

De aantallen van onestat telde ik elke week op bij het totaal van de oorspronkelijke Volkskrantteller. Toen men dreigde het blog op te heffen ben ik hier opnieuw begonnen, samen met de Geheimzinnige Hulpman, natuurlijk. De tellers van onestat en gostat heb ik overgezet, hoewel blogspot ook een eigen teller heeft.

Bezoekers per maand in 2011

Hierbij wat statistiekjes van OneStat over het afgelopen jaar. Zoals je hierboven ziet hebben de bezoekersaantallen een lelijke opduvel gekregen door het opheffen van het Volkskrantblog, maar de afgelopen paar maanden zitten er toch ook wel weer groei in. 

Percentage bezoekers gemiddeld per dag

Voor veel bloggers is het weekend een rustperiode. Zelf te druk met het gezinsleven, misschien, of wellicht denken ze dat de lezers te druk zijn om naar hun blogs te komen kijken. Uit bovenstaande plaatje blijkt dat voor ons zondag de beste dag is. Waarschijnlijk omdat wij dan de enigen zijn die iets nieuws op hun blog zetten.

Om veel bezoekers naar je blog te lokken zul je er iets op moeten zetten dat veel mensen interesseert. Dat is wellicht niet onze sterkste kant. Maar naarmate er meer bijdragen op het nieuwe blog staan, zullen de lezertjes wel weer in grotere aantallen toestromen.

Even ter vergelijking de aantallen pageviews, per jaar, van het begin:

2005: 1.650

2006: 15.477

2007: 33.581

2008: 63.244

2009: 76.034

2010: 79.160

2011: 25.693

Totaal sinds begin Stripblog: 294.839

Dan zie je dat we het, na een klein jaar op ons nieuwe blog, zo gek nog niet doen !

De teller van Blogspot geeft, voor het afgelopen jaar, 24.222 bezoekers, aan sinds het begin van het blog. Maar daarbij zijn de eerste paar maanden van het jaar, toen het blog nog op het Volkskrantblog stond niet meegeteld. Helemaal bovenaan de pagina staat het totaal van de onestat-teller, dat is lager dan het totaal hierboven, omdat daar het eerste jaar van het blog niet meegeteld is.