Ik ben iets en
twee jongens ravotten met een bromfiets. Even later rijden ze weg...
Ik ben iets dat
kan zien en ik zie een oud vrouwtje dat vertelt over haar jonge
jaren, als non in Afrika. Wat ben ik ? Waar ben ik ? En wat is mijn
verbinding met dat oude vrouwtje...?
Ik ben een hoofd
dat op een kussen ligt ! Ik zie nu letters van links naar rechts
bewegen...
Ik ben een hoofd
op een kussen, maar er zit meer aan mij vast. En naast me ligt iemand
te slapen.
Langzaam begint
het tot me door te dringen dat ik mezelf ben, een mens, een man en
dat ik op mijn rug in bed lig. Ik beweeg wat onwennig met mijn handen
en armen. Naast me ligt mijn vrouw. Aan het voeteneind staat de TV
nog aan...
Dit ontwaken, alsof je een steentje in
een stille vijver gooit en je bewustzijn zich langzaam uitrolt,
maakte ik een paar dagen geleden mee. Ik had drie dagen met hoge
koorts op bed gelegen, als gevolg van een infectie. Voor het eerst in
dagen had ik even koortsvrij geslapen.
Bij het wakker worden wist ik dus even
niet waar ik was, maar ook niet wat ik was. Ik had geen beleving van
mijn eigen lichaam. In eerste instantie voelde ik me een oog dat iets
zag. De beelden van de televisie.
In de psychiatrie noemt men dit effect
'depersonalisatie'. Als het ernstige vormen aanneemt en niet, zoals
bij mij, na een minuutje wegtrekt, kan het zich tot een
depersonalisatie-stoornis ontwikkelen. Patiënten ervaren hun
omgeving als onwerkelijk, maar hebben soms ook moeite met het
herkennen van hun eigen gezicht, of lichaam.
Goed, zover is het met mij niet
gekomen. Als eenmalige ervaring was het al bijzonder genoeg.
Depersonalisatie komt trouwens ook voor bij ernstig slaaptekort,
bijvoorbeeld ten gevolge van een jetlag. Door mijn ziekte
had ik dagen slecht geslapen, dus zal daar de verklaring liggen.
De menselijke geest is een wonderlijk
ding...
Zie ook Wikipedia (de Engelse versie is weer veel uitgebreider)
