De Tour de France, de warmte en lezen

Vrijdagavond liep ik het balkon op en dacht, goh, het is best al lekker afgekoeld. Ik keek op de thermometer en zag dat die 30 graden aangaf, een temperatuur waarbij je toch normaal gesproken loopt te puffen en te zweten.

In huis was het op dat moment ook ruim 30 graden, maar de volgende ochtend leek het toch lekker afgekoeld. De thermometer in de slaapkamer wees 29 graden aan. Iets koeler inderdaad. Maar toch: je went er aan. Als het nog een paar weken meer dan 30 graden zou zijn, dan hadden we het nergens meer over.

Ondertussen was het prima weer om onderuit te liggen en naar de Tour de France te kijken. Tot heel veel anders was ik niet in staat, ja, over wielrennen lezen, dat ging ook nog wel. Mijn voorspelling dat een Colombiaan de ronde zou gaan winnen – ik heb het echt gezegd, kijk maar hier – gaat uitkomen. Alleen is het een andere Colombiaan geworden dan ik dacht.

Het was een mooie Tour, maar de gehoopte, dramatische ontknoping is uitgebleven. Het was meer een langzame verschuiving. Bijna letterlijk, gezien de modderstromen die de laatste Alpenetappes teisterden. Geletruidrager Alaphilippe ging gestaag ten onder, zonder dat er sprake was van een vernietigende aanval, van één van zijn concurrenten.

De jonge Colombiaan Bernal had aan één sprintje naar een bergtop genoeg om de ronde te winnen. Dat weten jullie allemaal al en als je het nog niet wist kan het je waarschijnlijk geen biet schelen. Maar voor wie van wielrennen en lezen houdt heb ik nog wel een aanrader: lees de boeken van Benjo Maso.

Als je de grote wielerlegenden wil herbeleven, de heroïsche strijd tussen Coppi en Bartali, de ongelofelijke voorvallen uit de beginjaren van de Tour, dan is 'Het Zweet Der Goden' een aanrader. Maso praat niet klakkeloos eerdere berichten na, maar ontzenuwt die vaker. Hij laat zien hoe allesoverheersend de krantenberichten ooit waren en hoe die het beeld van de wedstrijd vervormden.

Er waren in de beginjaren nog geen live-beelden, of radioverslagen, de volgers waren aangewezen op geschreven verhalen in kranten, die de sensatie er dik bovenop legden, omdat dat de verkoop stimuleerde.

Hij beschrijft hoe dopinggebruik aanvankelijk geaccepteerd werd en daarna nog lang oogluikend werd toegestaan. De grote kampioenen van de jaren '60 en '70 werden allemaal meermalen op doping betrapt. Daar heeft nu niemand het meer over, het blijven helden, terwijl dopingzondaars van nu jaren geschorst worden.

In een ander boek, 'Nederland Heeft De Gele Trui', beschrijft Maso de opkomst van het professionele wielrennen in ons land. Dat is een soms hilarisch verhaal, dat van valpartijen, miskleunen, tegenwerking, bedrog en omkoping aan elkaar hangt. Het heeft lang geduurd voor er überhaupt sprake was van wielerwedstrijden, op de openbare weg in Nederland, omdat de overheid die aanvankelijk verbood. Ze werden te gevaarlijk geacht en de christelijke politieke partijen vonden ze in strijd met de goede zeden.

Het duurde tot begin jaren '50 voor de Nederlanders een rol van betekenis konden spelen in de Tour de France. Toen bestond de ronde al een halve eeuw. We hadden dus heel wat in te halen. Voor wie dan nog niet genoeg gelezen heeft: van 'Nederland Heeft De Gele Trui' is onlangs een tweede deel verschenen, 'Nederland Heeft Weer De Gele Trui', waarin Maso het Nederlandse wielrennen van de jaren '60 tot '80 beschrijft.

Buiten is het wat afgekoeld, binnen blijft de warmte nog hangen. Vanavond de laatste Tour Etappe. Het gaat nergens meer om, behalve dan de eindsprint. Maar mijn boek heb ik nog niet uit, dus terwijl de renners elkaar feliciteren en champagne drinken, lees ik over het tumultueuze verleden.  

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Het is weer zondagochtend

De zon is net, heel schilderachtig, opgekomen en verbergt zich nu achter de wolken. Mijn vrouw en ik zitten tegenover elkaar aan de eettafel. Zij leest wat en ik schrijf een stukje.

Waar zal ik het eens over hebben ? Er gebeurt genoeg in de wereld, maar in de loop der jaren ben ik in gaan zien dat mijn mening daarover van weinig belang is. Het gras is weer gemaaid, door onze bijvriendelijke gemeentelijke groenbeheerders, zodat er geen wild plantje meer bloeit in het gazon. Maar ik wil daar niet elke week opnieuw over zeuren.

De kat is dood. Hij overleed eind vorig jaar. Wij hadden best een bijzondere kat, maar dat zegt elke kattenliefhebber, dus laat ik het nog even niet over hem hebben. In de Volkskrant stond een groot interview met drie schrijvers/columnisten, die regelmatig over hun katten schrijven. Ook over de emoties als zo'n dier overlijdt. Maar ze gaven toe dat de katten een welkome uitvlucht waren, als ze geen ander onderwerp konden verzinnen.

Er zijn veel jonge vogels op het balkon en met de bijen in het insectenhotel gaat het goed. Maar verder is er weinig te melden, ook omdat de voorjaarsplanten net een beetje uitgebloeid zijn en de zomerbloeiers nog in gang moeten komen. Wat de fuchsia betreft is het maar de vraag of er überhaupt gebloeid gaat worden, want één van de vogels denkt dat de bloemknoppen eetbaar zijn.

De Tour de France... maar nee, laat ik het daar nou niet elke week over hebben. Mijn topfavoriet, de de Colombiaan Qiuntana is bovendien uit de top 10 verdwenen en zijn landgenoten maakten gisteren ook geen heel sterke indruk.

Maar goed. Zo pruttel ik wat verder. Het doet me denken aan de grote Belgische schrijver Louis Paul Boon, die aan het begin van de jaren '60 een dagelijkse column had in de krant. 'Boontjes', heette die, ik heb een bundeling gelezen van de eerste twee jaar.

Boon begon eraan met het idee om een grote roman te schrijven, over de hele wereld en alles wat er leeft, opgedeeld in kleine stukjes. Hij had zoiets al eerder gedaan met zijn succesvolle boeken 'De Kapellekensbaan' en 'Zomer Te Ter-Muren'. Daarin wisselde hij, op virtuoze manier, korte fragmenten over zijn fictieve hoofdpersonen af met verhaaltjes over zijn vrienden en familieleden en zijn herinneringen en gedachten tijdens het schrijven.

De eerste Boontjes zijn heel leuk om te lezen. Hij haakt in op krantenberichtjes, meestal niet over wereldschokkende gebeurtenissen, schrijft over filmsterren en sporthelden, of dingen die hij zelf beleefd heeft. Maar gaandeweg komt de klad er in. Je ziet dat hij meer moeite krijgt om de gang er in te houden en om elke dag weer een onderwerp te vinden.

De motivatie om dat alles omvattende boek te schrijven neemt af en de dagelijkse column wordt een last. Hij heeft het nog best een tijd volgehouden, maar uit recensies begrijp ik dat de laatste columns vaak gaan over de moeite die hij heeft om weer een stukje te schrijven. De volgende bundeling van de Boontjes heb ik maar niet gekocht.

Een goede vriend zei me ooit, toen ik net begonnen was met mijn wekelijkse verhaaltjes, dat ik dat nooit vol ging houden. Dat is inmiddels zo'n 20 jaar geleden en hij heeft de laatste jaren niet meer mee kunnen maken. Volgende week wordt het, als er niets tussenkomt, gewoon weer zondagochtend.

Ps: Op Wikipedia lees ik dat men bezig is het complete werk van Louis Paul Boon opnieuw uit te geven, met wetenschappelijke toelichting en nawoorden. Er zijn inmiddels 20 delen verschenen. De e-book versies zijn heel schappelijk geprijsd.  

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Het beste Tour de France TV-programma

Ja, sorry, ik weet dat sommige trouwe lezers helemaal niet van wielrennen houden. Eén schreef zelfs dat hij hoopte dat ik het, na mijn verhaal van vorige week, geen drie weken lang over de Tour de France zou gaan hebben. Ik weet het nog niet voor volgende week, maar deze week ga ik hem teleurstellen. Hoewel het me nu niet om het wielrennen zelf gaat, maar om de TV-programma's die er aan zijn gewijd.

Eigenlijk hou ik niet van praatprogramma's en al helemaal niet als die over sport gaan. Daar kun je veel beter zelf naar kijken dan dat je het geklets van zogenaamde deskundigen aan moet horen. Maar voor één programma maak ik al jaren een uitzondering, het Tourprogramma van de VRT, op de Belgische TV-zender Eén. Het heet 'Vive Le Velo' en wordt gepresenteerd door Karl Vannieuwkerke. Op de website zie ik dat er al meer dan 250 afleveringen zijn gemaakt, sinds 2005.

Karl zit aan een tafel, die meestal op een fraaie locatie staat, bij een kasteel, klooster of op een schilderachtig dorpsplein, langs de route van de Tour. Meestal heeft hij een drietal gasten, twee wielrenners, al dan niet nog actief, en een min of meer bekende Belg die van de wielersport houdt. Soms ook een bekende Nederlander.

Er wordt natuurlijk over de etappe van de dag gepraat en daarnaast is er een aantal vaste rubrieken. Een collega van Karl houdt een interviewtje met de winnaar, of een andere renner die de afgelopen dag opgevallen is. Die renner zet zijn handtekening op een shirt dat de kijkers kunnen winnen en op de tafel, die na afloop van de Tour geveild wordt ten bate van de kankerbestrijding.

In elke uitzending zit een paar sfeerreportages. Een cameraploeg volgt een renner, of een medewerker van één van de ploegen, of iemand van de organisatie, of een trouwe fan die jaar na jaar langs de route staat. Of er wordt aandacht besteed aan een interessante plaats, kasteel, klooster, kaasmakerij of ambachtelijke wijnboer, uit de streek. Er wordt vooruitgekeken naar de volgende dag en ook vaak aandacht besteed aan de rijke wielerhistorie.

Al met al is het een heel amusant programma, dat verloopt in ontspannen sfeer en gepresenteerd wordt met de mix van humor en kennis van zaken die de Vlaamse TV zo kenmerkt, als het om sport gaat.

Om eerlijk te kunnen vergelijken heb ik eergisteren ook eens naar de Nederlandse concurrentie gekeken. 'De Avondetappe' van de NOS volgt het Belgische voorbeeld vrij precies. Ook daar zit presentatrice Dionne de Graaf aan een tafel, op een mooie locatie te praten met twee ex-renners en een derde gast, dit keer een professor aerodynamica. Ook hier interviewtjes met de winnaar – door voormalige journaallezer Herman van der Zandt – en een sfeerreportage. Zelfs de tekenfilmpjes tussen de programma-onderdelen lijken gekopieerd van de Belgen.

De beelden uit de koers zijn uiteraard vrijwel identiek aan die van de Belgen. Afwijkend zijn een rebus, waarmee de kijkers een uniek wielershirt kunnen winnen en een muziekrubriek, met zingende wielrenners. De afsluiting is voor een lollige meneer die een korte act uitvoert die ik niet helemaal begrijp.

Het zal een kwestie van smaak zijn of je Dionne leuker vindt dan Karl, het is in ieder geval al een hele verbetering dat Mart Smeets het programma niet meer presenteert. Mart was een van de hoofdredenen waarom ik als tv-kijker uitgeweken ben naar de zuiderburen. Het is misschien niet goed om op één enkele aflevering van de Avond Etappe af te gaan, maar ik zag niet direct een reden om weer terug te keren naar Nederland.

Ga ik mezelf aandoen om ook nog het RTL-programma 'Tour Du Jour' te bekijken ? Een overdosis oninteressant geklets over sport dreigt, maar voor mijn lezers heb ik alles over. Afgaande op de flitsen, die ik van 'Tour Du Jour' zag, is het wat lolliger dan de twee voorgangers. De presentator, Bert Jolles, is een nogal opgewonden jongeman en de tafel lijkt, met publiek er omheen, in een studio te staan. Van Wikipedia begrijp ik dat het ook wel eens een pleintje in Breda zou kunnen wezen.

Aan tafel zitten drie Nederlandse oud-renners, die allemaal hun kwaliteiten hadden, maar die daarom nog niet direct razend spannend zijn om naar te luisteren. De interviewtjes vanuit Frankrijk verschillen niet veel van wat ik eerder zag, alleen is de interviewer een jonger en joliger type. Groot nadeel is dat dit programma onderbroken wordt door reclameblokken, waardoor het een stuk langdradiger is dan de twee concurrenten. Ik moet dan ook bekennen dat ik het niet tot het einde toe bekeken heb.

Voor mij steekt het Belgische 'Vive Le Vélo' nog immer met kop en schouders boven de Nederlanders uit. Maar kijk en oordeel zelf en als je er meer over wilt lezen:

Alle drie de Tourprogramma's zijn terug te vinden op Wikipedia en op de websites van de betreffende omroepen. In de meeste gevallen kun je daar ook fragmenten uit de uitzendingen bekijken. 

Zie: Vive Le Vélo 

NOS Tour website

En RTL Tour Du Jour 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

De mooiste Tour ooit

Gisteren is de Tour de France van start gegaan, in Brussel. Je kon de etappe van start tot finish live zien op TV. De Belgen, die er natuurlijk extra aandacht aan besteedden, waren zelfs al ruim van te voren bezig. Met terugblikken op vroeger en vooruitkijken naar de komende drie weken.

Met de tourstart in Brussel wordt een bijzonder jubileum gevierd, het is 50 jaar geleden dat Eddy Merckx zijn eerste Tour won. De oude Eddy werd toegejuicht voor de start, langs de route waren er spandoeken en agrariërs hadden zijn naam met maaimachines in hun velden geschreven. Na afloop reikte Eddy op het podium de prijzen uit.

Een Nederlander won de eindsprint, nadat een valpartij, vlak voor de finish, een deel van de kanshebbers uitgeschakeld had. Bij die ongelukkigen was ook onze landgenoot Dylan Groenewegen, een grote favoriet. Maar uiteindelijk wist zijn ploeggenoot Mike Teunissen zijn wiel als eerste over de eindstreep te duwen.

Tijdens de gesprekken vooraf werd de vraag gesteld wat de kenners rond de tafel, de mooiste Tour vonden die ze ooit meegemaakt hadden. Ik herinner me de antwoorden niet meer, maar stelde me dezelfde vraag. Het geheugen is niet mijn sterkste kant, maar ik heb niet bijzonder genoten van de jaren waarin één renner het hele peloton overheerste.

Die Eddy Merckx, de alleswinnaar, vond ik vroeger maar een nare man. Net als later Miguel Indurain, Bernard Hinault, Lance Armstrong en wat recenter Chris Froome. Nee, de ene keer in 1980 dat Joop Zoetemelk, de eeuwige tweede, de man die jarenlang kansloos was, maar dan in interviews steevast zei dat Parijs nog ver was en dat er nog veel kon gebeuren, toen Joop dan ineens wel won. Dat was een mooie Tour.

Het waren heel andere tijden, natuurlijk. Er waren nog nauwelijks livebeelden op TV. Elke middag uren naar de Tour kijken was onvoorstelbaar. Je mocht in die jaren al blij zijn als het laatste uur live op TV kwam. In de periode daarvoor was de wielerfan zelfs nog meer aangewezen op radioverslagen en verhalen in de krant.

Zelf werkte ik nog en hoorde meestal pas wat er in de Tour gebeurd was als ik naar huis fietste, met mijn radio-walkman op mijn oren. Wedstrijdbeelden zag je 's avonds pas, uren na de finish.

Het waren ook andere tijden wat dopinggebruik betreft. Vorig jaar werd er moeilijk gedaan over het medicijngebruik van Chris Froome. Hij zou misschien, ten onrechte, een bepaald middel tegen astma hebben genomen. In de pers werd er schande van gesproken. Men hoopte dat hij de Tour niet voor de vijfde keer zou winnen, omdat hij, de dopingverdachte, dan gelijk zou komen met helden als Merckx en Anquetil.

Vreemd want Merckx is meermaals op doping betrapt, net als Zoetemelk trouwens en Anquetil weigerde zijn hele wielerloopbaan om aan dopingcontroles mee te doen. Hij reageerde steevast diep beledigd als men over doping begon, maar waarschijnlijk stond hij stijf van de stimulerende middelen. Toen werd dat geaccepteerd, nu zou hij levenslang geschorst worden.

Froome werd uiteindelijk vrijgesproken, maar hij reed dit voorjaar in een kleinere ronde, met hoge snelheid, tegen een muur. Hij brak daarbij zoveel botten dat een deelname aan de Tour de France onmogelijk werd. Onze eigen Tom Dumoulin, vorig jaar nog 2e in Giro en Tour, viel op zijn knie en kan ook niet meedoen.

Dat maakt de Ronde van dit jaar onvoorspelbaar en misschien wel heel leuk. Met de overwinning van Teunissen hebben we in ieder geval de eerste gele trui al te pakken. Ik begreep dat het decennia geleden is dat een Nederlander dat lukte. Eric Breukink was de laatste, in 1989. Dat is 30 jaar geleden. Ook een jubileum.

En de winnaar dit jaar ? Zou het niet leuk zijn als er eens een Colombiaan wint ? Ik tip Nairo Quintana. En dan doen we een helemaal Colombiaans podium, met Rigoberto Urán als tweede en de jonge Egan Bernal derde.

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men