Een flinke deuk

De trouwe lezers weten wel dat ik hou van muziek maken. Ik kom er naar mijn zin te weinig aan toe, maar ik heb de afgelopen jaren wel wat nieuwe muzikale spullen gekocht, zoals een elektrische gitaar, een versterker en wat effectpedalen. Ik kan niet naar muziekwinkels toe, om dingen uit te proberen, dus voor mijn aankopen ga ik af op informatie van internet, YouTube en webwinkels.

Dat gaat meestal best goed. Ik laat mijn aankopen thuis bezorgen door een grote webwinkel, laten we hem B. noemen. Er is wel eens een pakket bij een buurman, ergens verderop in de straat, terechtgekomen, maar daar kon B. ook niets aan doen. Meestal gaat het prima, kleine foutjes worden soepel rechtgezet. Een vergeten setje snaren werd, bijvoorbeeld, zonder probleem nagezonden.

Maar laatst was er toch even een kink in de kabel. Ik wilde wat muziek opnemen, voor een filmpje dat ik op YouTube wilde zetten. Vroeger nam ik mijn muzikale oprispingen op met ouderwetse taperecorders en microfoons, maar al die oude apparatuur had ondertussen de geest gegeven. Ik moest iets nieuws verzinnen.

Nu is het zo dat de amateurmuzikant tegenwoordig, met een laptop en wat randapparatuur, opnamen kan maken van professionele kwaliteit. Een laptop heb ik, maar al snel bleek dat een connectie met mijn gitaarversterker niet zo eenvoudig te maken was. De beste oplossing is dan een zogenaamde audio-interface. Dat is een kastje waar je instrumenten en apparatuur in kunt pluggen en dat je, met een USB-kabeltje, met je PC of laptop kunt verbinden.

Maar dat kost al gauw een paar honderd euro, afhankelijk van de mogelijkheden die de interface biedt. Goedkoper, maar kwalitatief wat minder is een USB-microfoon. Die kun je voor je gitaarversterker plaatsen en dan direct opnames op je laptop maken. Webwinkel B. bleek zo'n microfoon in de aanbieding te hebben, met 50% korting. Met verzendkosten mee was ik zo voor 4 tientjes klaar.

Het pakket werd keurig op de afgesproken dag bezorgd, maar toen ik het uitpakte bleek dat er iets mis was. De microfoon werd geleverd in een leuk koffertje, een kleine flight case, met daaromheen een kartonnen wikkel. Toen ik die eraf haalde zag ik dat er een flinke deuk in het koffertje zat.

De inhoud leek onbeschadigd en omdat ik er een beetje haast mee had maakte ik eerst mijn opnamen, voor ik me tot de klantenservice van B. wendde over de deuk. Ik had geen zin om de microfoon terug te sturen, hij deed het prima, ik wilde ermee aan de slag. Maar ik stuurde wel een mail, met een foto van het beschadigde koffertje.

Ik kreeg een mail terug, dat ze, als ik het artikel niet terug wilde sturen, niets voor me konden doen. De koffertjes werden niet los verkocht en een deel van de aankoopprijs teruggeven wilden ze ook niet. Ze gaven me nog het ludieke advies om een sticker over de deuk te plakken, maar daar moest ik het mee doen. Ik antwoordde dat ik dat toch wel teleurstellend vond, tenslotte hadden ze me een beschadigd artikel gestuurd. Daarop kreeg ik geen antwoord.

In de weken daarna maakte ik nog een paar opnamen en probeerde te leren leven met het gedeukte koffertje. Dat lukte aardig. Tussendoor keek ik nog wel op een website waar klanten hun mening achter kunnen laten, over de klantenservice van (web-)winkels en zag dat B. er niet al te best vanaf kwam. Vooral Engelse klanten klaagden steen en been, over foute bezorgingen en problemen met retourzendingen.

Nou ja, zo erg waren mijn ervaringen nu ook weer niet. En het werd nog beter toen er, na een paar weken, een nieuwe mail van B. kwam. Een andere medewerker van de klantenservice had nog eens naar mijn klacht gekeken. 'Dat is wel een flinke deuk !'

En nu, zomaar vanuit het niets, kreeg ik een tegoedbon van 20 euro aangeboden. Wat deze ommezwaai heeft veroorzaakt weet ik niet, maar ik ben er blij mee. De microfoon, die prima functioneert, heb ik zo voor een kwart van de prijs. Dat maakt zo'n deuk een stuk draaglijker. Nu alleen nog verzinnen waar ik die 20 euro aan uit ga geven. Een microfoonstandaard, misschien ?

Niet dat ik die tegoedbon ook direct kreeg. Er volgde eerst nog weer een mailstilte van een paar weken. Pas toen ik een mail stuurde, met de vraag hoe het nou zat, kreeg ik de tegoedbon toegemaild. Een beetje vaag zijn ze wel, daar op de klantenservice van B., maar als je genoeg geduld hebt komt het toch nog wel goed.

Wie benieuwd is naar mijn eerste opname moet naar dit YouTube-filmpje kijken (en luisteren).

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 en deel 14 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Telefoontje van de gemeente

De afgelopen week heb ik een paar dagen last gehad van een maagvirus. Misselijk, niet kunnen eten en daarna overal spierpijn. Dat, in combinatie met andere, al wat langer aanwezige gezondheids-klachten, maakte dat ik niet echt in de stemming was toen er donderdagmiddag iemand belde van de gemeente.

Het ging over de plannen om in het park, aan de overkant van de straat, 87 bomen te kappen. Daar wou deze gemeenteman graag iets over uitleggen. Er waren meerdere vragen over gekomen, zei hij. (Dat verwonderde me niets.) Maar dat er een vergunning was verleend voor het omzagen van zoveel bomen kwam omdat de gemeente het bos – zoals ze het graag noemen – aangemerkt heeft als natuur, die bijzondere bescherming verdient.

Dat betekent dat ze voor elke boom dikker dan 10 centimeter, een vergunning moeten afgeven. Terwijl dat, anders, pas hoeft bij bomen dikker dan 30 centimeter. Hij verzekerde me dat de meerderheid van de 87, uit van die dunne boompjes bestaat. Hij vertelde dat ze onderhoud wilden plegen aan de beschoeiing – dat zijn de randen – van de vijvers en de sloot. Sommige van de bomen waren te dicht op die rand komen groeien.

Verder wilden ze recht doen aan de cultuur-historische waarde van het bos, dat ooit aangelegd is door de beroemde landschapsarchitect Zocher. Wist ik dat ?

Het verbaasde me in ieder geval niet, Zocher, was aanhanger van de Engelse landschapsstijl, met meanderende waterpartijen en natuurlijk ogende bossages, zoals in ons park. Er was een hele familie Zochers die zich met tuin- en parkaanleg bezighield. Jan David, die leefde van 1791 tot 1870, was de bekendste. De familie Zocher was door heel Nederland actief.

De gemeenteman vertelde dat ze de oorspronkelijke aanleg van het 'bos' ook wilden herstellen. Daarna kon hij het niet laten om de biodiversiteit er ook even bij te halen en te zeggen dat ze exoten, zoals Amerikaanse eiken en esdoorns uit het park wilden halen. 'En als we dan toch bezig zijn', wilden ze nog wat uitdunnen om de grote bomen meer ruimte te geven. Of ik dan nog vragen had ?

Zoals gezegd was ik niet in topvorm, dus ik had geen zin in een lange discussie. Ik wilde eigenlijk op bed gaan liggen. Maar ik zei dat ik het fijn vond dat hij me gebeld had en dat ik het helaas niet met zijn verhaal eens kon zijn. Op zo'n grote schaal bomen kappen heeft een grote impact op de natuur in het park.

Ze willen bomen kappen in de reigerkolonie, dat verstoort de vogels. Er worden, in de stukken die ik opgevraagd heb, bomen met spechtengaten genoemd. Die zijn van belang voor allerlei vogelsoorten, zoals boomklevers, kauwtjes, spreeuwen en holenduiven. Het is leuk dat hij de biodiversiteit noemde, maar die wordt zo echt niet geholpen.

De gemeenteman reageerde wat beteuterd. Er zou voor het kappen van de bomen eerst nog gekeken worden naar de ecologische gevolgen, zei hij. De kapvergunning was nog maar een eerste stap.

Dat leek me vreemd. Zou je niet eerst moeten kijken naar de gevolgen, voor je de vergunning verleent ? Maar dat zei ik niet. Ik merkte wel op dat ik de indruk had dat de gemeente nu eens flink door het park wilde rauzen, om er weer voor een aantal jaar vanaf te zijn. Dat vond hij geen prettige observatie, maar helemaal ontkennen kon hij het niet, gezien zijn 'als we dan toch bezig zijn'.

Uiteindelijk bedankte ik hem nogmaals en zei ik dat ik het vervolg van de bezwaarprocedure af zou wachten. Achteraf denk ik dat ik veel meer had kunnen zeggen. De gemeente hinkt volgens mij op meerdere gedachten. Ze noemen het telkens 'het bos' en hebben het over de natuur, maar het is een park – ooit de achtertuin van een groot huis aan de hoofdweg door ons dorp – en ze willen dus ook de cultuur-historische waarde bewaken. Dat is al in strijd met elkaar.

Als je de natuur zijn gang laat gaan groeien die waterpartijen in een paar decennia dicht. De paden trouwens ook. Als schooljongen ging ik eens met een paar vriendjes spelen in het park. Ook toen werd er maar sporadisch aan onderhoud gedaan. Er stond nauwelijks water in de vijvers, het was een zee van dorre bladeren. We probeerden zelfs of we er over konden lopen en één van ons verloor bijna een schoen, want onder de bladeren was het toch nog wel zompig.

Wat er zou moeten gebeuren en ik denk dat de gemeente dat ook wel weet, is niet, zoals nu, jarenlang de boel z'n gang laten gaan en er dan met grof geweld doorheen raggen. Er zou vaker en kleinschaliger onderhoud gepleegd moeten worden. Dat kost geld en inzet van mankracht, maar dat zou je makkelijk kunnen vinden door, elders in het dorp, minder te maaien en te schoffelen. Dan ben je echt goed bezig voor de biodiversiteit.

Wat in het hele verhaal ook niet geholpen heeft is dat wij, de buurtbewoners en andere belangstellenden, er via een omweg achter moesten komen hoe omvangrijk de gemeenteplannen met ons park waren. In de dorpskrant had alleen gestaan, dat er vergunning was verleend, voor het verwijderen van meerdere dode en slechte bomen. Niet dat het er 87 zouden zijn.

En wat de exoten betreft: In ieder geval een deel van de Amerikaanse eiken hoort bij de oorspronkelijke aanleg van Zocher. De grootste boom tegenover ons huis is er zo een.

Bij de bezwaarprocedure hoort een hoorzitting. Ik weet niet of ik daarbij zal kunnen zijn, gezien mijn gezondheid. Ik hoop dat anderen in ieder geval hun zegje zullen doen. De uiteindelijke beslissing over de plannen valt in december.

Ons park wordt trouwens genoemd op Wikipedia. Maar een beter verhaal vind je op Verdwenen Soest.nl, bij de informatie over de verdwenen villa Colenso. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De grootste idioten aan de macht

Als je alle idioten stemrecht geeft is er een goede kans dat ze de grootste idioot als hun leider kiezen. Dat bedacht ik toen ik beelden zag van het debat dat Donald Trump en Kamala Harris, de twee kandidaten voor de Amerikaanse presidents-verkiezingen, afgelopen week voerden.

De verhalen, die Trump ophing, werden steeds gekker. Van immigranten, die de honden en katten van brave Amerikaanse burgers op zouden eten, tot artsen, die niet alleen late abortussen pleegden, maar zelfs pas geboren baby's zouden vermoorden.

Het was waar, riep de opper-idioot, hij had het zelf op TV gezien. Hij leek het echt te geloven, hoewel het ook kan zijn dat hij de liefhebbers van complottheorieën aan zich wilde binden. Trump is niet volslagen zwakzinnig, hij heeft een bepaalde sluwheid. Hoe kan hij anders een miljoenenbedrijf bij elkaar gezwendeld hebben ?

Het is nogal makkelijk om, vanuit mijn luie stoel, Trump en zijn navolgers voor gek te verklaren. Het is waarschijnlijk maar net hoe je er naar kijkt. Ik zag, bijvoorbeeld, een kort straatinterview met een aanhangster van Donald. Zei riep, ogenschijnlijk een beetje vertwijfeld, dat je toch wel gek moest zijn om niet op Trump te stemmen.

Hoewel Trump er best succes mee heeft helpt het niet, om van je politieke tegenstanders te roepen dat ze gek zijn. Misschien lezen ze alleen de verkeerde krant, volgen ze de verkeerde mensen op de sociale media en geloven ze echt dat de buitenlanders de oorzaak zijn van alle problemen ?

Het rondstrooien van wilde verhalen en onwaarheden, ook wel 'fake news' genoemd, is trouwens geen modern fenomeen. Ik las kortgeleden de uitstekende biografie die René van Stipriaan schreef over Willem van Oranje. 

Eén van de middelen die Willem en zijn aanhangers gebruikten, om ons land te ontworstelen aan de Spaanse overheersing, was de drukpers. Toen was dat nog een redelijk nieuw medium. Zeg maar, het Twitter en Facebook van de 16e eeuw. Het Oranjekamp drukte op grote schaal pamfletten, met allerlei propaganda, valse geruchten en achterklap. Er is dus niets nieuws onder de zon.

En het gebeurt niet alleen in Amerika. Wij zitten er ondertussen ook mee. Dankzij Mark Rutte, die van de asielzoekers het belangrijkste verkiezingsthema maakte, zitten we nu met een PVV-kabinet dat alle, door het lakse beleid van 14 jaar Rutte ontstane, problemen wijt aan de asielzoekers. Het nieuwe kabinet wil graag een asielcrisis uitroepen, maar er is helemaal geen groot asielprobleem.

Voor de duidelijkheid: van alle mensen die in de afgelopen jaren ons land binnen kwamen, vormden de asielzoekers slechts 11%. De rest kwam legaal ons land in. Voor wie het niet geloven wil citeer ik even de website van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers:

'Van de migranten die jaarlijks naar Nederland komen, vraagt gemiddeld in de afgelopen jaren 11% asiel aan. De meeste migranten komen hier voor werk, liefde of studie en een groot deel komt uit Europa. In 2023 verhuisden ongeveer 332.900 mensen naar Nederland. Er vertrekken ook iedere dag weer mensen uit Nederland, bijna 191.000 in 2023.' (Zie voor meer feiten: De website van het COA )

Dat de kabinetten Rutte de woningbouw, de mest- en stikstofproblematiek, de biodiversiteit, de zorg en nog veel meer hebben laten versloffen komt dus niet door de asielzoekers. Met de strengste asielwet aller tijden gaat het nieuwe kabinet al die problemen niet oplossen. 

Dat inmiddels één van de partijleiders, van de partijen die in het kabinet zitten, overspannen thuis zit, is geen wonder. Ze zijn nog nauwelijks begonnen, maar een ding is duidelijk: Dit kabinet gaat ons nog wat dieper in de shit helpen.

Maar goed. Misschien moet het eerst allemaal nog wat erger worden, voor het beter wordt. We zullen het moeten afwachten. Gewoon doorgaan met ademhalen. Dit gaat ook wel weer over.

Zou Mark Rutte zich al een beetje schamen ?

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Geslaagde en minder geslaagde TV-series

Als liefhebber van detectiveromans en -series heb je het niet altijd gemakkelijk. Vooral niet als een boekenserie, waar je een aantal delen van gelezen hebt, verfilmd wordt. Dat kan nogal wat invloed hebben op het leesgenot.

Ik weet niet hoe het bij jullie is, beste lezers, maar ik vorm me altijd een beeld van wat ik in zo'n boek lees. Het is geen haarscherpe film die zich, al lezende, in mijn hoofd afspeelt, maar toch zo gedetailleerd dat een verfilming, of verwerking tot TV-serie, mijn beeld lelijk kan verstoren.

Niet dat het altijd fout gaat, sommige verfilmingen zijn best geslaagd. Bijvoorbeeld de Maigret-serie met Bruno Cremer in de hoofdrol. Die past prima als ik een boek van Simenon lees. Of, wat recenter, de serie 'Case Histories', over detective Jackson Brodie, naar de boeken van Kate Atkinson. Geen probleem met hoofdrolspeler Jason Isaacs.

Andere detectiveromans en -reeksen zijn zo vaak verfilmd dat er zich, bij lezing van de originele boeken, een soort van gemiddelde aandient. De Miss Marple verhalen van Agatha Christie, bijvoorbeeld. De afgelopen jaren heb ik zeker drie verschillende TV-Marples voorbij zien komen, maar samen geven ze geen grote problemen als ik weer eens zo'n boek lees.

Sommige seriemakers geven zo'n eigen draai aan een boekenreeks, dat er van conflicten, in het hoofd van de lezer, geen sprake meer kan zijn. Op de Belgische TV zijn, af en toe, afleveringen te zien van een Franse serie, 'Les petits meurtres d'Agatha Christie', die ook gebaseerd is op de boeken van de beroemde Britse schrijfster.

De makers hebben echter de handeling verplaatst, naar het Frankrijk van de jaren '50. Ze nemen geen enkele hoofdpersoon uit de originele boeken over, maar laten de mysteries oplossen door een jonge journaliste en een knorrige politiecommissaris. Gek genoeg is het best een leuke serie.

Maar helaas zijn er ook een paar miskleunen. Ik las bijvoorbeeld een paar boeken van Frank Tallis, die later verwerkt werden tot de TV-serie 'Vienna Blood'. De verhalen spelen in Wenen, rond 1900, met als hoofdpersonen de jonge arts Max Liebermann – die een navolger is van Sigmund Freud – en inspecteur Oskar Reinhardt.

Samen lossen ze misdaden op tegen de achtergrond van Weense koffiehuizen en salons, bevolkt door elegante heren en dames uit de hogere kringen. In de boeken eten ze het ene na het andere heerlijke gebakje en zingen ze, in hun vrije uren, liederen van Schubert. Van die vrolijke noten blijft in de TV-serie niets over.

Liebermann wordt neergezet als zo'n geremd persoon, dat hij bijna autistisch lijkt. Terwijl van Reinhardt een norse sombermans gemaakt is, die diep gebukt gaat onder de scheiding van zijn vrouw. Ik heb niet alle boeken van Tallis gelezen, die zelf klinisch psycholoog is en dus wel weet waarover hij schrijft, maar vraag me af of ik het beeld van die twee acteurs uit mijn hoofd zal kunnen houden, bij lezing van een volgend deel. Hun foto's staan ook al op de omslagen van de boeken, zag ik.

Nog zo'n sof is de nieuwe serie die gemaakt is naar de boeken van Ian Rankin. Ik ben net begonnen aan deel 21, van de reeks die hij schreef, over inspecteur John Rebus. Het is een van mijn favoriete reeksen, hoewel er al verschillende verfilmingen van gemaakt zijn. Van de eerste serie, met acteur John Hannah in de hoofdrol, heb ik gelukkig nooit iets gezien.

De tweede reeks met Ken Stott staat me evenwel helder voor de geest. Stott speelt daarin een stevige veertiger, met een karakterkop, die prima past bij het beeld van de lichtelijk getroebleerde John Rebus, die worstelt met zijn verleden, zijn echtscheiding en zijn drankgebruik. Hij gaat gekleed in slechtzittende pakken, rookt teveel en valt regelmatig in slaap in zijn stoel, in plaats van zijn bed. Precies als in de romans.

Maar nu is er een nieuwe serie gemaakt en de nieuwe Rebus, die gespeeld wordt door Richard Rankin (geen familie van de schrijver), is een jonge vent met een modieus stoppelbaardje en een leren jasje. Bij het zien van de leader, op TV, het introductiefilmpje waarmee zo'n nieuwe serie wordt aangekondigd, had ik al zo mijn twijfels. Maar bij het bekijken van de eerste aflevering werd het me al snel duidelijk: Niet bekijken, deze serie ! Er deugt niets van !

De handeling is een jaar of 40 verplaatst, naar het Edinburgh van nu. Men heeft een aantal figuren uit de boekenreeks, die dus al meer dan 20 romans telt, bij elkaar geveegd en er, vrijwel zonder uitzondering, verkeerde acteurs bij gezocht.

Om één voorbeeld te noemen, afgezien van de hoofdrolspeler: Zijn grote tegenstrever is gangster Morris Gerald Cafferty. In de boeken heeft die de bijnaam 'Big Ger', want het is een reus van een vent. De acteur die hem nu uitbeeldt zet een prima schurk neer, maar is een mager kereltje van gemiddelde lengte. Dat Rebus hem, in één van de eerste scenes, probeert te wurgen is in de serie al moeilijk te begrijpen, maar was in de boeken volslagen ondenkbaar.

Je vraagt je af hoe Ian Rankin met deze serie akkoord heeft kunnen gaan. Ik las bij Wikipedia dat hij na het maken van de eerdere series, de filmrechten teruggekocht heeft, omdat hij niet tevreden was over het resultaat. Is hij nu gezwicht voor een lucratief aanbod ? Ik kan me niet voorstellen dat hij zo in geldnood zou zitten, zijn boeken zijn zonder uitzondering bestsellers. Maar Rankin nadert de pensioenleeftijd, misschien wil hij in één keer zijn oude dag veiligstellen ?

Hoe dan ook: Deze serie kun je beter links laten liggen. Tenzij je bij het lezen altijd al dacht dat Rebus een jonge kerel met een stoppelbaardje was. In de boeken wordt hij trouwens langzaam ouder. In boek 21 is hij gepensioneerd en opa. Ik vraag me af hoe de seriemakers daar mee om zullen gaan.

Wie zoekt, naar foto's van Ken Stott, krijgt een heleboel plaatjes te zien uit de verfilming van The Hobbit. Stott speelde daarin de dwerg Balin.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Onderhoud of kaalslag ?

Vorige week verliet ik jullie met het bericht dat de bestuurders van ons dorp 87 bomen in het park wilden laten kappen. Ik had dat toen net binnen gekregen en was in eerste instantie verbijsterd. Inmiddels heb ik wat meer informatie ingewonnen en ook al actie ondernomen.

De digitale wereld kan een verwarrend doolhof zijn. Als je tegenwoordig iets te regelen hebt met de belastingdienst, gemeente, verzekering, apotheek of ziekenhuis, krijg je vaak een reeks van internetformulieren voorgeschoteld. Daar moet je je dan maar doorheen zien te worstelen.

Maar het heeft ook voordelen. Als je een account hebt bij Mijn Overheid kun je je opgeven voor 'Berichten Over Uw Buurt'. Als er dan ergens een instantie een besluit neemt, dat over jouw woonomgeving gaat, dan krijg je een melding. En zo ging het ook met de bomen van het park.

Onze gemeente plaatst wekelijks 'omgevingsberichten' in onze dorpskrant, maar daar had alleen ingestaan dat er meerdere 'dode en slechte bomen' uit het park verwijderd zouden worden. Niet dat het er 87 zouden zijn. Maar dat stond dus wel in de melding van Mijn Overheid.

Op de website van de gemeente kun je zo'n verleende omgevingsvergunning opzoeken en daar werd het precieze aantal vermeld. Daar staat ook dat het mogelijk is om de stukken op te vragen die bij het besluit hoorden. Dus dat deed ik. En ze schreven dat het mogelijk was om bezwaar te maken. Dus dat deed ik ook.

De opgevraagde stukken kreeg ik vlot toegemaild. Daaruit blijkt dat de gedoemde bomen vooral aan de randen van de vijvers van het park staan. Dat schijnt lastig te zijn als er iets aan de beschoeiing gebeuren moet. In de bijgevoegde informatie staat ook precies wat er eventueel aan de bomen mankeert en wat hun levensverwachting is.

Dat ze niet allemaal dood of ziek zijn is wel duidelijk. Bovendien zijn er 7 bomen bij die middenin de reigerkolonie staan. Dat is de enige kolonie van blauwe reigers in ons dorp. Daarnaast kun je je afvragen of het niet mogelijk is om dit 'onderhoudswerk' gefaseerd te laten plaatsvinden. Verspreid over een aantal jaren lijkt me de impact op de natuur in het park kleiner, dan met zo'n grote actie ineens.

Kortom genoeg om eens kritische vragen bij te stellen. Dat deed ik dus door een bezwaarschrift naar de gemeente te sturen, maar ook door aandacht voor de zaak te vragen op Facebook. Ik was graag met folders de hele wijk doorgegaan, maar dat laat mijn gezondheid niet toe. Ik schreef wel weer een brief naar de dorpskrant, die prompt geplaatst werd. Ze kennen me daar ondertussen.

Ik hoopte dat, door mijn berichten op Facebook, meerdere mensen zich het lot van de bomen en de reigers aan zouden gaan trekken. En dat is wel gelukt. Niet alleen kreeg in geschokte reacties op mijn verhaaltjes, maar er waren enkele dorpsgenoten die schreven ook bezwaar te zullen gaan maken. En de plaatselijke afdeling van de Partij voor de Dieren heeft contact opgenomen. Zijn gaan in ieder geval hun licht opsteken bij de instanties en kijken of ze actie kunnen ondernemen.

Of het gaat helpen is nog maar de vraag. In laatste editie van de dorpskrant wordt vermeld dat de gemeente nog 43 bomen, in een ander deel van het dorp, wil kappen en nog eens 117 op het Raadhuisplein. Ze houden van een rigoureuze aanpak.

Wie de omgevingsvergunning wil inzien, dat kan hier

Bezwaar maken kan nog tot 3 oktober. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 en deel 10 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.