2025, het jaar nul en appels en peren

Het is een discussie die ik me nog herinner, van de jaarwisseling van 1999, naar het jaar 2000. Er waren nogal wat mensen, kranten en andere media, die terug gingen blikken op de 'afgelopen eeuw'. Maar die eeuw was nog helemaal niet afgelopen. Dat zou hij pas zijn als het jaar 2000 voorbij was, bij het begin van 2001. Je telt immers van 1 tot en met 100, om een eeuw vol te maken. In dit geval dus van 1901 tot en met 2000. De 21ste eeuw begon dus niet in 2000, maar in 2001.

Nu is het ook weer zover. Men wil terugblikken op de eerste 25 jaar van deze eeuw. Maar dat zou een terugblik in de toekomst zijn, want het 25ste jaar van de eeuw is nog maar net begonnen. Daar is het misverstand weer, dat een eeuw, een decade, of de hele jaartelling zou beginnen bij een jaar nul.

Als je begint met 10 appels te tellen, dan zeg je niet bij de eerste appel: dat is appel nul. Neen, beste lezers, de eerste is appel 1. Het eerste jaar van de eeuw, decade en ook jaartelling is dus niet een jaar 0, 2000, of 2010. Het juiste beginjaar is 1, 2001 en 2011. Dus: de eerste 25 jaar van deze eeuw vingen aan in 2001 en zijn pas afgelopen als het jaar 2026 begint. We moeten nog iets minder dan een jaar wachten voor we kunnen terugblikken.

Ik gooide dat in een vriendenclub en kreeg een reactie terug van een vriend die dacht dat het toch anders zat: '...als ik de eerste 25 jaar van mijn leven herdenk, vervalt jaar 0 dan (van geboorte tot 1e levensjaar....) ? Volgens mij begint je eerste jaar bij 0 en eindigt dit bij 1, je 25e jaar begint dan bij 24 en eindigt dan met je 25e verjaardag...'

Ja, het is een beetje verwarrend, dat geef ik toe. Je begint je leven bij 0. (Eigenlijk was je er toen al een maand of 9, maar dat even terzijde, in onze cultuur tellen we dat niet mee.) Je begint dus bij 0, maar je bent nooit 0.

Als je eenmaal de moederschoot succesvol verlaten hebt ben je 1 seconde, 2 minuten, 3 uur, 4 dagen, 5 weken, of 6 maanden oud. Tot je, na een jaar, 1 jaar oud bent. Maar dat eerste levensjaar is niet je 0ste jaar, maar je 1e (de naam eerste levensjaar verraad dat eigenlijk al, zoals de oplettende lezers opgemerkt zullen hebben).

Zo zit het ook met jaartellingen. Even afgezien van het feit dat we de onze pas eeuwen na het jaar 1 hebben ingesteld, begin je wellicht bij 0, maar 0 is geen jaar. Nul is niets ! Nul is een denkbeeldig moment, tussen twee dingen in. In dit geval passeerden we het moment 0, tussen het eerste jaar voor en het eerste jaar na het begin van de jaartelling. Daarom is er dus geen jaar 0, geen dag 0, zelfs geen uur, minuut , of seconde 0. Nul was voorbij voor iemand het in de gaten had.

Het is misschien moeilijk te vatten, maar het werkt net zoals met de namen die we aan eeuwen geven. We leven nu in de 21ste eeuw, maar er zit helemaal geen 21 in het jaar waarin we leven ! We zitten nu in 2025 !! Maar toch is het de 21ste eeuw en was de vorige de 20ste. Dat komt omdat de eerste eeuw ging van 1 t/m 100, de tweede van 101 t/m 200 enzovoort tot aan nu.

Even terug naar de appels en peren. De meeste mensen begrijpen wel dat je, als je nog geen appels en peren hebt, je niets, dus nul, hebt. Je hebt pas wat als je het eerste stuk fruit hebt geteld. En daar zit hem misschien ook de verwarring, als je van appels en peren overstapt op jaren. Je hebt pas een jaar als het voorbij is, maar wat heb je dan in de tijd daarvoor ? Dan heb je toch nul jaren, dan is dat toch het jaar nul ?

Ja, dat zou je kunnen denken. Maar het eerste jaar, de naam zegt het al, is het jaar 1. Het wordt misschien begrijpelijker als je het opdeelt in uren, dagen en maanden. Je hebt aanvankelijk misschien nog geen jaar, maar je hebt wel stukjes daarvan. Je hebt nooit nul.

Voor de appels en peren denkers: stel je voor dat je die appels en peren aan het opeten bent. Dan heb je pas 1 appel, of peer, gegeten als hij helemaal op is. Maar daarvoor heb je niet niks. Je hebt, vanaf het moment dat het eten begint, wel al stukjes, hapjes, appel en/of peer weggekauwd en doorgeslikt. Je hebt noooooooit nul.

Tenzij je niet telt, of eet. Dan staat de tijd dus stil en blijf je zitten met een lege maag. Maar laat ik jullie niet in verwarring brengen. Eten en tellen doen we natuurlijk altijd.

Wedden dat we het hier over 25 jaar weer over gaan hebben, als iedereen terug wil blikken op de 1e helft van de 21ste eeuw. In januari 2050... Dat zul je altijd zien. Terwijl wij nu allemaal weten (en hopelijk ook begrijpen) dat dat pas kan in januar 2051. Want dan zijn die eerste 50 jaar pas echt voorbij en je kunt niet terugblikken op iets dat nog niet voorbij is. Een appel die je nog niet opgegeten hebt zit nog niet in je buik. Snap je...?

Ps: Onze verre voorouders voelden al aan dat het cijfer nul verwarring schept en gebruikten het daarom niet. Het concept van een niets, een nul in de rekenkunde, werd bedacht in India, zo'n 1800 jaar geleden. Ik lees dat op de website npokennis.nl , waar een heel artikel staat over de oorsprong van het cijfer nul. Misschien wordt 'het jaar nul', voor sommige mensen, onaantrekkelijker als je weet dat het cijfer 0 in de westerse wereld werd geïntroduceerd, vanuit de Arabische rekenkunde. Samen met de rest van de cijfers die we nu gebruiken. 

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Gelukkig 2025 !

 Een gezond en gelukkig nieuwjaar gewenst, met veel Stripplezier !

Jan de Stripman en Wim de Geheimzinnige Hulpman 

 

Hoorzitting over de bomen in het park

Ja, terwijl ik in het ziekenhuis lag te herstellen, van mijn prostaatoperatie, ging het leven gewoon verder. Op de dag na de ingreep in mijn edele delen, was er een hoorzitting gepland over het kappen van de 87 bomen in ons park. Ik was daar ruim van te voren van op de hoogte gesteld en had dus voor een vervanger kunnen zorgen, mijn broer B.

In de weken voor mijn ziekenhuis-opname was ik een paar keer gebeld door meneer H., de gemeentelijke bomenbeheerder. Die wilde dolgraag met mij door het park lopen om uit te leggen wat de plannen waren en mij te overtuigen van de goede bedoelingen van de gemeente.

Ik ging in die periode van het ene onderzoek naar de andere uitslag, waarbij de belangrijkste vraag was of er misschien kwaadaardige cellen in mijn prostaat te vinden waren. Dus ik had niet veel trek in een wandeling met meneer H. Hij had me, in de telefoongesprekken en e-mails, wel al het e.e.a. verteld over de achterliggende motieven. Dat was mooi want daar kon mijn broer mee aan de slag.

Mijn broer, vijf jaar ouder dan ik, is een slimme vent. Ik heb best af en toe een aardige ingeving, maar mijn broer is meer geordend en methodisch. Precies wat er op zo'n hoorzitting nodig is. Hij stuurde me na afloop een uitgebreid verslag. Daaruit bleek dat de gemeente inmiddels een flora- en faunascan had laten uitvoeren, waaruit naar voren kwam dat de 5 bomen, die men had willen kappen in de reigerkolonie, in elk geval moesten worden gespaard.

De gemeente had in zijn verweerschrift, tegen mijn bezwaar, aangegeven exoten uit het park te willen verwijderen. Mijn broer merkte op dat er, volgens de opgave, maar 5 exoten op de lijst van te kappen bomen stonden, dus dat dat geen belangrijke beweegreden voor het kappen van 87 bomen kon zijn.

Ik citeer uit het verslag van mijn broer:

'Daarna ben ik ingegaan op de verdeling van de te kappen bomen over de verschillende categorieën. Volgens mijn telling gaat het hier over 5 exoten, 18 bomen in slechte conditie (of dood, maar dat is natuurlijk ook geen beste conditie) en 43 bomen waarvoor mijns inziens de categorie beschoeiing van toepassing was.

Mijn vraag hierover was, of de gemeente kon zeggen welke alternatieven onderzocht waren om deze bomen toch te behouden. Aansluitend heb ik onze zorg geuit over de gevolgen van de werkzaamheden aan de beschoeiing voor het leven in de vijver, onder aanhaling van de catastrofe met de vijver in het Baarnse bos. (Daar is een mooie, natuurlijke vijver, die vol libellen en waterjuffers zat, veranderd in een betonnen hondenzwembad.)

Tenslotte heb ik gezegd dat naar mijn mening de gemeente wel wat lichtvaardig omging met het verlenen van kapvergunningen; dat, als het doel is de biodiversiteit te beschermen en te vergroten, het over het algemeen beter is om de natuur haar gang te laten gaan; dat ik de indruk had, dat er bij de gemeente een overmaat aan beheerdrift was.'

Jullie begrijpen dat ik stilletjes trots was op mijn broer, bij het lezen van zijn verslag. Dit had ik zelf allemaal niet beter kunnen zeggen. Na, zijn verhaal kwam er een gemeenteman aan het woord, ik vermoed de bomenbeheerder. Hij had geen goed antwoord op de vraag waarom er pas een flora- en faunascan gedaan was nadat de kapvergunning verleend was.

Ik citeer weer uit het verhaal van mijn broer:

'Dat de beslissing omtrent de vergunning moest worden herzien, werd grif toegegeven. Hij zei ook, dat voor een aantal bomen die ze eigenlijk hadden willen kappen daarvan was afgezien, omdat daar vogelnesten in zitten.
Over de bomen die in de weg staan bij de werkzaamheden aan de beschoeiing (...) werd gemeld, dat gekeken is of het mogelijk is om om de bomen heen te werken en dat waar dat mogelijk was, al was besloten om hier niet te kappen. (…)

In de flora- en faunascan is ook gekeken naar de kwaliteit en diversiteit van het leven in de vijver. De conclusie was, dat dit momenteel zeer matig is. De gemeente hoopt, door baggeren en vernieuwing van de beschoeiing (waardoor de doorstroming zou verbeteren) voorwaarden voor verbetering te creëren.

In de tweede en derde ronde heb ik nog gevraagd, of uitdunnen (wat dan op 21 bomen van toepassing zou zijn) niet een verouderd idee is, want dat de natuur conflicten tussen bomen om groeiruimte heel goed zelf kan oplossen; wat de gemeente van plan was met het kap- en snoeihout; en of er enige garantie is dat de gemeente zich aan de richtlijnen in het flora- en faunarapport zal houden.

Op de eerste vraag was het antwoord, dat men deze stelling in zijn algemeenheid wel kon onderschrijven, maar dat er uit esthetische overwegingen in deze gevallen niet voor was gekozen. Wat betreft het kap- en snoeihout, is het plan om dit waar wenselijk af te voeren en voor het overige te laten liggen. Voor een flink aantal bomen wil men de stronk tot een hoogte van vier à vijf meter laten staan. 

Er werd verzekerd, dat de gemeente doordrongen is van het belang van de natuurwaarden in het park en zeer zorgvuldig te werk zal gaan. Er werd ons gevraagd, of wij de flora- en faunascan ook hadden ontvangen. Noch de commissie, noch ondergetekende konden dit bevestigen. Hierop werd toegezegd, met excuses, dat deze alsnog zou worden toegezonden.

Jullie zien dat mijn broer van wanten weet. De gemeente, aan de andere kant, komt niet sterk voor de dag. Maar we moeten wel bedenken dat zij de regels hebben gemaakt, de vergunningen verstrekken en in dit geval ook aangevraagd hebben. Onze enige hoop is op de onafhankelijkheid van de bezwaarcommissie.

Die commissie zou na 4 weken uitspraak doen. Dat zou vlak voor de kerst zijn. Maar toen ik voor de 2e keer thuiskwam uit het ziekenhuis, lag er een brief van de gemeente. De beslistermijn is met 6 weken verlengd. Zouden we het ze echt zo moeilijk hebben gemaakt?

Eerdere verhalen over de toestand in het park: 

Een telefoontje van de gemeente

Onderhoud of kaalslag ?

  

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De verlegen holbewoner

Mensen zijn holbewoners. De oudste sporen van menselijke aanwezigheid zijn gevonden in grotten. Of dit echt zo is, zou ik nog eens op moeten zoeken, maar de beschilderde grotten van Lascaux en Altamira zijn wereldberoemd en heel oud.

In ons land zijn geen bergen en alleen in het heuvelland van Limburg en de Achterhoek zouden misschien een paar holen geschikt gemaakt kunnen worden voor menselijke bewoning. Lang niet genoeg voor de hele bevolking natuurlijk.

Maar dat geeft niet, we hebben inmiddels geleerd om onze eigen grotten te bouwen. Huizen noemen we die. Daar maken we het gezellig met onze eigen spulletjes en sluiten we 's avonds de rest van de wereld buiten, door de gordijnen te sluiten en met een dekentje op de bank te kruipen.

Ik moest daaraan denken toen ik in het ziekenhuis lag. Elke avond kwam er een verpleegkundige langs om de gordijnen dicht te doen en om te vragen of de deur naar de gang ook dicht moest. Ik had dat liever niet. Voor een grotbewoner hou ik er, misschien ongewoon veel, van om een beetje naar buiten te kunnen kijken.

Van mij mag het gordijn best wat open blijven en de deur ook. Met alles potdicht voel ik me opgesloten. Ik zie graag de lichtjes van straatlantaarns en de verlichte vensters van de huizen in de buurt. Als er rumoer is op de gang, dan vind ik het wel fijn om te kunnen zien wat er aan de hand is.

Ik stel me voor dat ik, als ik in de steentijd had geleefd en in een land met bewoonbare grotten, ik een plekje dicht bij de ingang had gezocht. Zodat ik de sterren kon zien en de dieren kon horen, als die 's nachts door de omgeving rondscharrelden.

Zo'n voorkeur voor openheid en uitzicht heeft voordelen en nadelen. Stel dat er een overstroming aankwam, dan zou ik die als eerste merken, vlakbij de ingang van de grot. Ik zou de andere bewoners, wat verder naar binnen, kunnen waarschuwen en gauw een hoger gelegen plekje kunnen zoeken.

Zou er een holenbeer of een sabeltandtijger aankomen, dan zou ik die als eerste zien, maar zij mij ook. Ik zou het gevaar lopen om opgegeten te worden, maar mijn vrienden en familie zouden, ook nu weer, een goed heenkomen kunnen zoeken, of mij kunnen redden. Als ze me de moeite van het redden waard vonden.

Het is een beetje zoals bij de koolmezen, waar ik een tijd terug over las. Uit onderzoek was gebleken dat die heel verschillend reageerden op nieuwe objecten, die in hun leefomgeving werden geplaatst. Je had schuchtere mezen, die afstand hielden en eerst zeker wilden weten of het nieuwe ding geen kwaad kon.

Maar er waren ook brutale mezen, die direct op onderzoek gingen. Zij vlogen naar het nieuwe ding toe, probeerden of het eetbaar was, of op een andere manier nuttig. Als het inderdaad om een nieuwe voedselbron ging dan waren de brutale mezen in het voordeel. Zij konden als eerste hun buikje vol eten.

Maar het zou ook kunnen dat het een gevaarlijk object was. Misschien juist neergezet om een nieuwsgierige mees te lokken en te grazen te nemen. Dan zou de brutale mees het haasje zijn en had de schuchtere mees de juiste strategie gekozen. Je ziet, in beide gevallen kan een bepaalde karaktertrek een voordeel zijn.

In mijn geval was ik als eerste op de hoogte toen het met een oudere heer, in de aangrenzende kamer, niet goed ging. Ik kon precies volgen hou benauwd hij het had en hoe de verpleging haar best deed om daar verbetering in aan te brengen. Ik hoorde dat er een arts bij geroepen werd en ook hoe de patiënt, al rochelend en kuchend, vertelde dat hij al eerder last van zijn luchtwegen had gehad. Ook dat hij lange tijd in Frankrijk had gewoond, trouwens, maar voor zover ik kon opmaken niet in een grot.

Dat dit alles zich afspeelde om 3 uur 's nachts was voor mij niet echt voordelig, want ik werd erdoor uit mijn slaap gehouden. Ik schoot er sowieso weinig mee op. Ook als er iets gebeurd was dat mij direct aanging had ik niet veel kunnen doen, aangezien ik niet erg mobiel was, met mijn spoelkatheter, verbonden aan een standaard met een infuuszak van 3 liter.

Kortom, mijn voorkeur voor open deuren had niet veel nut, in dit geval. Het open gordijn trouwens ook niet toen ik de volgende ochtend, bevrijd van mijn katheter, onder de douche uitkwam en in mijn nakie langs het raam moest om bij mijn schone kleren te komen. Niet dat ik daar heel erg mee zat. Het ziekenhuis staat niet aan een drukke weg en ik had al aanstootgevender momenten meegemaakt in de voorafgaande dagen.

Met de oudere heer kwam het gelukkig weer goed. En met mij gaat het inmiddels ook weer een stuk beter. Ik ben nu weer thuis, in mijn eigen grot op 3 hoog, zonder katheter of infuus en met de gordijnen op een kiertje.

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een beetje later vandaag

Sorry, ik ben wat later met de Strip en het verhaal, vandaag. Mijn recente operatie leverde een complicatie op, die nog even verholpen moest worden. Dus lag ik vanaf vrijdag weer in het ziekenhuis. Inmiddels ben ik weer thuis en kan de normale dienstregeling hervat worden. Het verhaaltje had ik gelukkig al geschreven:

Boek weg !?

Het laatste e-boek dat ik kocht was een thriller van Ian Rankin, 'A Song For The Dark Times'. Altijd goed en ik was dus, al heel fijn, een paar dagen aan het lezen, toen ik op een avond dacht: Laat ik hem ook op mijn telefoon zetten, dan hoef ik niet steeds met mijn e-reader en smartphone door het huis te lopen.

Het leuke is dat, als je op twee apparaten hetzelfde boek leest, die twee dat van elkaar weten en bijhouden waar je gebleven bent. Zo zou je, als alles goed gaat, niet telkens moeten doorbladeren en zoeken, als je van apparaat wisselt.

Ik opende de app, op mijn telefoon, maar zag het boek niet. Dat was vreemd. Die app is een samenwerking tussen de fabrikant van de e-reader, die ook e-boeken verkoopt, en een grote website, waar je tegenwoordig alles kunt kopen, van kinderfietsen tot thermo-ondergoed en dus ook boeken.

Normaal gesproken kun je op die website alle e-boeken zien, die je bij hun en bij de readerfabrikant gekocht heb. Dus ging ik daar kijken. Geen 'A Song For The Dark Times'. Raar. Op mijn e-reader had ik het boek toch echt staan, ik had zelfs al ruim 400 bladzijden gelezen.

Misschien moet ik mijn e-reader synchroniseren, dacht ik. Dat is opnieuw verbinden met internet om te zien of er updates zijn en zo. Dat deed ik, maar toen werd het pas echt gek. Het boek, waar ik dus middenin zat, verdween nu ook van mijn reader !

Ineens had ik nergens meer 'A Song For The Dark Times' ! Hoewel ik het dus echt gekocht had en er al een eind in had gelezen. Ik zocht even in mijn email of ik de bevestigingsmail van mijn aankoop kon vinden. Dat lukte niet zo snel en daarom besloot ik het boek dan maar opnieuw te kopen. De volgende dag zou ik wel uitzoeken wat er gebeurd was.

Zo gezegd zo gedaan. Ik kocht het boek opnieuw, op de site van de e-readerfabrikant en installeerde het op de reader en de telefoon. Even zoeken waar ik gebleven was en hoera ! Ik kon weer lezen.

De volgende ochtend ging ik, op de laptop, toch wel een stuk handiger dan dat gepruts op een smartphone, op zoek naar de bevestigingsmail. Ik vond er inderdaad 2. De eerste van een week eerder, toen ik het boek voor het eerste kocht en een nieuwe van de vorige avond.

Op de website van de grote verkoper stond het boek nu ook, keurig netjes, in mijn lijst van digitale producten. Maar zou het ook 2 keer van rekening afgeschreven zijn ? Ik ging naar de site van mijn bank. Geen afschrijving te vinden. Het kan zijn dat daar het probleem zat.

Misschien heeft de e-readerfabrikant geprobeerd om het aankoopbedrag te innen en is dat mislukt ? Waarna ze de koop ongedaan hebben gemaakt. Wel een beetje raar om dat dan zonder enig bericht, of waarschuwing, te doen. Het ene moment ben je fijn aan het lezen en het volgende is ineens je boek weg !

Nu kan ik weer verder met mijn boek. Alleen wel scherp in de gaten houden of het aankoopbedrag niet 2 keer van mijn rekening afgeschreven wordt. Het is leuk, die moderne techniek, maar het kan soms raar gaan. 

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De wereldverslechteraars

Laatst vroeg ik me af: Heeft het nieuwe kabinet, van meneer Schoof, een machteloze marionet zonder eigen mening, al één positieve maatregel genomen ? Één enkel plan, of voorstel, waar ergens iemand, een bevolkingsgroep, een dorp, een landstreek, of liefst de hele wereld, een beetje beter van wordt ? Als het gebeurd is dan is mij dat ontgaan, door alle negatieve acties en plannen.

Ik ben een wereldverbeteraar. Tenminste dat zou ik zijn, als ik werkelijk invloed had. Het schijnt dat nogal wat mensen een hekel hebben aan wereldverbeteraars. Dat snap ik best. Wereldverbeteraars willen de wereld, in het algemeen en voor iedereen, beter maken. Dat betekent dat het voor sommige mensen slechter wordt.

Als wereldverbeteraar zou ik bijvoorbeeld graag zien dat er minder gevlogen werd, minder vervuild en minder natuur verwoest. Dat is vervelend voor mensen die dat soort dingen nou net heel leuk vinden, of er veel geld aan verdienen. Maar ik denk dat het hard nodig is en dat we, als mensheid, moeten proberen om de natuur te beschermen en klimaatverandering tegen te gaan. Als we alles kapotmaken, komt ook het voortbestaan van onze eigen soort in gevaar.

Dat betekent, voor ons verwende westerlingen, dat we een beetje moeten dimmen. Helemaal niet erg. Ook zonder 3 vliegvakanties per jaar, 2 auto's voor de deur en elke avond een biefstuk op je bord kun je heel prettig leven. Ik heb daar ruime ervaring mee.

Maar goed. De afgelopen jaren, leek er een langzame beweging op gang te komen, in de landelijke politiek, om de wereld een klein beetje beter te maken. Helaas heeft het Nederlandse volk, bij de laatste verkiezingen, een andere richting gekozen. En nu zitten we met het kabinet Schoof, dat grotendeels bestaat uit ultrarechtse populisten en bestuurd wordt door een blonde komkommer en een boze boerin. En die willen de wereld niet beter maken. Zij zijn wereldverslechteraars.

De wereldverslechteraars draaien zoveel mogelijk maatregelen terug, die door vorige kabinetten zijn genomen om de wereld te verbeteren. Een streep door stikstofmaatregelen, een rem op klimaatplannen, een schop tegen verduurzaming, bezuinigingen op onderwijs en zorg, het beperken van inspraak, het duurder maken van sport en cultuur, een dikke streep door ontwikkelingssamenwerking en natuurlijk vluchtelingen pesten en moslims, mensen met een migratieachtergrond, een ander kleurtje, een ander geloof, of nou ja, iedereen die een beetjes anders is treiteren en verdacht maken.

Nou is het vaak zo dat nieuwe kabinetten dingen gaan doen die fijn zijn voor hun achterban. Een beloning voor de mensen die de coalitiepartijen gesteund hebben. Maar daar zie ik bij dit kabinet niets van. Een PVV-stemmer zal nu niet ineens een extra krat bier kunnen kopen, omdat er geschrapt wordt in de ontwikkelingssamenwerking. De sigaretten worden niet goedkoper als we de asielzoekers tegenhouden bij de grens.

Het lijkt erop dat het allemaal alleen maar slechter moet worden en voor iedereen. Die rechtse domkoppen vergeten – of verdringen – dat de mens zo'n succesvolle diersoort is geworden door samen te werken. Oorlog en ruzie brengen niet veel goeds, maar dat we het hier in West-Europa, al een jaar of 80, zo goed en vredig hebben komt doordat we samenwerken.

Zet de grote blonde leider in zijn eentje op een onbewoond eiland, desnoods samen met de boze boerin en ze zullen het waarschijnlijk niet lang volhouden. Maar dankzij alle andere mensen in onze maatschappij, mannen, vrouwen van allerlei afkomst en geaardheid, hebben ze nu een makkelijk leventje. Zelfs zonder zichzelf nuttig te maken. Maar goed, dat terzijde.

Het lijkt er op dat het kabinet Schoof eigenlijk helemaal geen plannen heeft. Ja, maatregelen schrappen en terugdraaien en asielzoekers treiteren. Maar voor de geschrapte plannen komt niets in de plaats. En dus wordt de wereld slechter. Want het gaat al een tijdje de verkeerde kant op met het klimaat, de natuur enzovoort. En met niets doen wordt het niet beter. Dat hebben al die jaren met Mark Rutte aan het roer ons wel geleerd.

Er zijn deskundigen die zeggen dat dat ook het eigenlijk doel is van de wereldverslechteraars. Zij zijn gekozen uit onvrede. Veel kiezers waren niet blij met de koers die de politiek de laatste jaren voer (ik ook niet, hoor). Sommige mensen vonden dat dat allemaal kwam door de linkse partijen, hoewel er al heel lang geen links kabinet meer is geweest. Persoonlijk had ik gehoopt op een linkser kabinet, na al die jaren slabakken met Rutte. Maar helaas, de meerderheid heeft zich voor de gek laten houden.

Alles was de schuld van de linkse wereldverbeteraars. Maar nu blijkt dat je dat wel kunt roepen en er de verkiezingen mee kunt winnen, maar dat het ook wel fijn zou zijn als je ideeën hebt over hoe het dan wel moet. Die hebben ze klaarblijkelijk niet.

En je zal zien: als de wereld en ons land er na een poosje Schoof, nog beroerder aan toe is dan daarvoor, dan roepen ze nog steeds dat dat de schuld is van de linkse wereldverbeteraars. Hopelijk hebben dan genoeg kiezers ingezien dat de rechtse wereldverslechteraars precies doen wat de naam zegt: ze maken de toestand alleen maar slechter.

Ps: De tekst van de strips van de afgelopen weken is deels gebaseerd op dit geweldige lied. 

 

Deze Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit gezamenlijke verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Mijn leven is veranderd

Dat is een uitspraak die je niet elke dag doet, hoewel het best zou kunnen, want eigenlijk verandert ons leven voortdurend. Maar je zegt zoiets meestal pas bij een grote, opmerkelijke verandering, zoals bij mij. Er zijn twee redenen voor: 1 – ik heb een smartphone gekocht. En 2 – ik kan weer plassen als een jongeling. Gek genoeg hebben die twee, de telefoon en het plassen, met elkaar te maken. Laat ik het kort uitleggen.

(Waarschuwing aan de lezer: Ik ga nu vertellen over de lichamelijke problemen, die ik de afgelopen maanden had en de medische oplossing daarvan. Ik zal de meest intieme en bloederige details proberen te vermijden. Maar als je het liever niet leest, ga dan door naar de laatste alinea's van dit verhaal.)

Eind augustus kreeg ik ineens last van hevige pijn in mijn linkerzij. Het was zo heftig dat ik naar de huisarts ging. Zij dacht dat het misschien nierstenen waren, die me dwarszaten en liet een collega een echo maken. Daarmee werden geen stenen gevonden en op een röntgenfoto van mijn buik ook niet. Wel een heel volle blaas. Daar had ik zelf niet bij stil gestaan. Okee, ik moest vaak plassen, maar op zich ging dat best en zonder pijn. Na telefonisch overleg, met een uroloog, werd aangeraden een katheter aan te brengen. De huisarts probeerde dat, het mislukte en ik moest ervoor naar de Eerste Hulp.

Dat inbrengen van een katheter, een plastic slang, door je plasser, naar de blaas, is op zich niet plezierig, maar het effect was dat wel. Er kwam bijna een liter urine naar buiten en ik was direct van de pijn af. Ik kreeg een doos urinezakken mee naar huis en instructies.

Inmiddels waren we 10 dagen verder. De katheter zou voorlopig moeten blijven, tot uitgezocht was waardoor er zich zoveel urine in mijn blaas op kon hopen. De oudere mannen onder ons weten de uitkomst al: Een vergrote prostaat. Dat ik zoiets had wist ik al, ik was er eerder voor bij de uroloog geweest, maar ik had er niet veel hinder van. Tot nu.

Het blijkt dat 1 op de 3 mannen, van boven de 50, last heeft van plasklachten door een vergrote prostaat. Dat zijn miljoenen Nederlanders. Toch hoor je er niet veel over. Lees daarom rustig verder.

De uroloog, een opgewekte, rossige jongeman, met een stoppelbaardje, maakte opnieuw een echo en liet daarna een MRI-scan doen. Het beeld was wat rommelig, zei hij en om duidelijkheid te krijgen nam hij 10 biopten. (Ik bespaar jullie de details, maar dat was geen pretje.)

Iedereen kon en kan opgelucht ademhalen: Er werden geen kwaadaardige cellen gevonden. Maar wat nu ? Het leven met een katheter is niet de hel op aarde, maar ideaal is het ook niet. Daarom stelde hij een operatie voor, een snee in de buik, met als doel een verkleining van de prostaat.

Inmiddels schrijven we begin november. De wachttijd was 4 tot 6 weken, zei hij. Er was trouwens een alternatief, met een laser door de plasbuis gaan, maar daarvoor was de wachttijd 6 tot 9 maanden en dat vond ik te lang. De dag na het gesprek met de uroloog werd ik gebeld door het ziekenhuis: ik kon 2 weken later al terecht.

En zo, beste lezers, als jullie nog niet afgehaakt zijn, belandde ik vorige week in het ziekenhuis. Na maanden in een langzaam voortboemelend stoptreintje gezeten te hebben, was ik nu in een sneltrein beland. Mijn familie had me nog maar net op de verpleegafdeling afgeleverd of daar stak een verpleegkundige haar hoofd om de hoek: 'Meneer kan direct door naar de operatiekamer.'

Wat ? Nu al ? De planning was pas over 2 uur !

Ja, er was een operatie uitgevallen, dus ik kon sneller geholpen worden. Ik mocht me nog wel even in een blauw operatiehemd hullen en twee tabletjes nemen. Kalmerend, misschien ? Veel tijd om erover na te denken kreeg ik niet.

In de voorbereidingsruimte kwam de uroloog naar me toe. Nu er wat meer tijd was kon hij gebruik maken van een robot. Het voordeel daarvan was dat hij veel preciezer zou kunnen werken, er minder 'schade' zou zijn en ik sneller naar huis zou kunnen. Vond ik dat een goed idee ? Ik vond van wel.

Kort daarop werd ik wakker, ergens in een andere ruimte. De herinneringen zijn vaag en worden pas wat helderder weer terug op de verpleegafdeling. Over het verblijf daar schrijf ik later misschien wat meer. Kort samengevat: de verpleegkundigen zijn geweldig goed, maar het eten is verschrikkelijk slecht. Op dag twee kreeg ik, van één van die meisjes, een plak ontbijtkoek en die sleepte me de dag door. Jullie begrijpen dat ik, ondanks de prima verzorging, blij was dat ik na 3 dagen weer naar huis mocht. Er stond 4 tot 6 dagen voor het eerste herstel. Dus, dankzij de robot, minstens een dag eerder.

Hoe gaat het nu met me ? Nou, eigenlijk heel goed. Ik voel nog best dat ik anderhalve week geleden geopereerd ben (mijn buik ziet eruit alsof ik ruzie heb gehad met een hooivork en daarna gerepareerd ben met een nietmachine), maar ik heb heel weinig pijn. Van de 8 pijnstillers, die ik dagelijks in het ziekenhuis kreeg, ben ik terug naar 1 à 2 per dag. Daar voel ik me prima bij.

Ik ben wat extra moe, mijn hoofd is soms nog wazig, maar verder is het me dik meegevallen. Want – en daar was het allemaal om te doen – ik kan weer plassen als een jonge god. Ik was bang dat ik elk kwartier naar de WC zou moeten rennen. 'U heeft aanvankelijk weinig controle over uw blaas.' staat er in de folder. Maar in de praktijk hoef ik maar zo eens in de 2 of 3 uur. Dat geldt ook voor 's nachts, maar dat is niet erger dan hoe het voor de operatie was. Het grote verschil is overdag. Vroeger moest ik dan vaak meerdere keren per uur !

De verwachting is dat de toestand alleen nog maar zal verbeteren, in de komende weken. Er is zoveel zelfvertrouwen bij de medici dat er pas in januari een telefonisch evaluatiegesprek is gepland.

Nee, jongens, leuk en gezellig was het misschien niet, de afgelopen maanden. Maar het was het wel waard. Ik voel me nu, in zekere zin, bevrijd. Ik stond toch een beetje in de overlevingsstand. 'Je kunt bijna alles doen met een katheter', las ik ergens. Maar het vloerbedekking leggen in de woonkamer had ik toch maar even op de lange baan geschoven. Nu denk ik dat dat, over een paar maanden, best zal gaan lukken. Kijk, ik maak weer plannen !

En, o, ja, die smartphone. Ik leende die wel eens van mijn vrouw. Maar nu ik het ziekenhuis in moest leek het ons een stuk makkelijker als ik er zelf ook een had. Ik kon hem voordelig kopen en behoor nu dus tot het leger van de telefoonverslaafden.

Nou, nee, niet echt. Maar voor sommige dingen is hij echt wel makkelijk. Je kunt er bijvoorbeeld e-boeken op lezen, of de krant. Of 's avonds nog even Facebook checken, zonder direct je laptop op te hoeven starten. Voor serieuze foto's vind ik het niks, maar daar heb ik een fijn cameraatje voor. De smartphone maakt niets overbodig, de meeste dingen gaan toch een stuk prettiger op de laptop, maar het is best een handige aanvulling. 

Je kunt er zelfs mee telefoneren !

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit gezamenlijke verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.