Het lijkt wel alsof in steeds wijdere kringen het Eurovisie Songfestival een geaccepteerd fenomeen geworden is. Van verschillende internetvrienden, waarvan ik toch dacht dat ze best wel een goede smaak hadden, zag ik al serieuze reacties op het liedjesspectakel. Vroeger kon je gezellig met je vrienden afgeven op de wansmaak en krukkige liedjes, nu moet je oppassen wat je zegt.
Maar goed, ik gun ieder zijn plezier. Als je ervan houdt om schaars geklede, Oost-Europese, meisjes onverstaanbare teksten te horen gillen, dan vind ik dat prima. De verstaanbaarheid is er trouwens niet op vooruit gegaan sinds er niet meer in de eigen landstaal gezongen hoeft te worden.
Tsjonge, wat wordt de Engelse taal een geweld aan gedaan. Bij sommige liedjes heb je pas halverwege door dat ze in het Engels gezongen worden. Maar genoeg gezeurd, Jan, er is gelukkig ook nog goede muziek op de tv.
Wat dat betreft ben ik best blij met het uitgebreide digitale aanbod, via de glasvezelkabel. Op de reguliere netten is het behelpen met een uurtje op zondagochtend en een enkele documentaire in de late avond. Maar op BBC-3 en -4 en op zenders als Cultura24 kun je regelmatig leuke concerten en muziekfilms aantreffen.
Zoals laatst een live-registratie uit de jaren '60, van de zwarte jazzgitarist Wes Montgomery. Voor mij geen goede bekende. Ja, wel eens van gehoord, natuurlijk, maar meer ook niet. Hier was hij te gast bij een Nederlandse jazzgroep, met onder andere Pim Jacobs aan de piano en drummer Han Bennink.
Indrukwekkend hoe relaxed en schijnbaar moeiteloos Montgomery de ingewikkeldste gitaarpartijen speelde. Even een sigaretje opstak terwijl Jacobs een solo speelde en dan weer feilloos inhaakte. Sommige muziek wordt 2 keer zo goed als je ook ziet hoe het gespeeld wordt, of werd.
Ook muzikanten die je wel kent, maar waar je eigenlijk maar weinig om geeft, kunnen interessant filmmateriaal opleveren. Een documentaire over de countryzanger Glen Campbell bijvoorbeeld, laatst op de BBC. Bij ons is hij voornamelijk bekend door zijn grootste hit 'Rhinestone Cowboy'. Een niemendalletje. Om niet te zeggen: een flutnummer.
Maar het blijkt dat Campbell onder muzikanten enorm gewaardeerd werd als gitarist. Hij speelde op talloze opnamen als begeleider van grootheden als Elvis Presley, Frank Sinatra en the Beach Boys. Van de laatste band is hij nog bijna lid geworden, als stand-in voor zanger-bassist Brian Wilson.
Het zijn maar een paar voorbeelden van aardige muziek-documentaires die in de afgelopen weken te zien waren. Ik zag verder ook nog uitzendingen over George Harrison, Paul McCartney, the Rolling Stones, Jeff Lyn, Fleetwood Mac en de opkomst van de rock & roll in Groot-Brittannië. En een fraaie film over de Nederlandse gitaarbouwer Flip Scipio, die onder andere Paul Simon, Ry Cooder en Jackson Brown in zijn klantenkring heeft.
Die ene week Songfestival op tv valt dus best te overleven...
Genoemde artiesten zijn allen te vinden op Wikipedia