Een vakantie in je
eigen dorp heeft allerlei voordelen. Je hoeft geen vermoeiende reis
te maken om je vakantie-bestemming te bereiken. Je kunt gewoon thuis
blijven en in je eigen vertrouwde bed slapen.
Je hoeft geen
koffers in te pakken, of je af te vragen wat je allemaal mee zal
nemen. Je hebt al je boeken, muziek en films direct bij de hand. De
omgeving is aangenaam, het weer afwisselend en je weet overal de weg.
Tenminste, dat zou je denken.
Afgelopen week waren mijn vrouw en ik
in een avontuurlijke bui en reden naar de rand van ons dorp. Daar is,
aan de weg naar Amersfoort, een benzinepomp met autowasstraat en een
restaurant met terras. De omgeving is landelijk, met weilanden en
oude boerderijen, achter het restaurant ligt het bos van de Korte
Duinen.
Het was lekker weer, stapelwolken waar
de zon tussendoor scheen, dus zetten wij ons aan een terrastafeltje
en bestelden een kopje koffie. We babbelden wat en keken naar het
verkeer dat voorbij kwam.
Dat waren niet
alleen auto's, vrachtwagens, een truc met oplegger waarop auto's en
twee personenbusjes stonden, maar ook fietsers en bromfietsers, een
grasmaaier, een meisje op een paard, een man met een tennisracket en
wandelaars met honden.
Ondertussen
spraken we over vrienden, bekenden en familieleden. Weet je nog van
dat ene feest, vroeg mijn vrouw bijvoorbeeld, toen ik met een
vriendin net deed alsof we alle twee verkering hadden met L...? Ja,
dat wist ik nog, dat waren nog eens tijden !
Iedereen had het erover en L. was
ineens het middelpunt van de belangstelling. Vooral de andere dames
wilden precies weten hoe dat nu was, een relatie met z'n drieën. Ha
ha, ook in je eigen dorp kun je lol hebben !
Ondertussen was een vrouw met haar
dochtertje uit het bos, achter het restaurant, komen fietsen. Het
tweetal hield aarzelend stil aan de rand van de weg en na wat heen en
weer kijken kwamen ze naar ons toe.
'Weet u misschien
de weg naar “de Paardenkamp” ?', vroeg de vrouw. Ja, dat is hier
vlak bij zei ik. In het weiland tegenover het terras kon je de
paarden al zien staan. Een klein stukje die kant op, wees ik en
stuurde ze de weg op, richting Amersfoort.
Toen ze uit het
zicht waren vroeg ik mijn vrouw: Het is toch wel die kant ? Of is het
een klein stukje de andere kant op ? We twijfelden nu allebei. Nee,
aan de andere kant was toch die meubelzaak en die grote villa...?
We wisten het niet helemaal zeker en
besloten op te stappen. Laten we maken dat we weg zijn, voor ze terug
komen, zei ik bij wijze van grap. Mijn vrouw ging het restaurant in
om te betalen. Daarop zag ik de twee fietsers aan de overkant van de
weg weer aan komen.
Oei, dacht ik beschaamd, de verkeerde
kant op gestuurd. Ik deed van achter mijn zonnebril net alsof ik ze
niet zag. Toen ze voorbij reden zwaaiden ze vriendelijk...
Ps: Stichting de Paardenkamp,
het nationale rusthuis voor paarden, is al sinds 1962 gevestigd aan
de Birkstraat in Soest. Jarenlang reed ik er elke dag langs, op weg
naar school. Ik ben er nooit op bezoek geweest. Zo'n 15.000
paardenliefhebbers, per jaar, doen dat wel. De toegang is gratis !
