Hoera, versoepelingen !

Vanaf vandaag is er weer van alles mogelijk. Voor de meeste mensen dan, want voor mij maakt het allemaal niet zoveel uit, de meeste dingen blijven gewoon onmogelijk.

Horeca, winkels en locaties voor kunst, cultuur en sport mogen weer hun reguliere openingstijden hanteren, lees ik in de krant. Leuk, maar naar sportwedstrijden ga ik niet, horeca, kunst en cultuur misschien één keer per jaar en wat de winkels betreft hoop ik dat de supermarkt om 7 uur 's ochtends open blijft gaan, want dat beviel me prima.

Ik wens iedereen natuurlijk veel plezier op terras, in het theater, de concertzaal en het museum, maar corona of niet, voor mij zijn dat soort activiteiten te inspannend. Dat is niet bijzonder zielig, want ik ben er aan gewend dat, door mijn lichamelijke beperkingen, sommige dingen niet kunnen.

Het grappige is dat ik er ook niet naar verlang. In de rij staan om een groot evenement te bezoeken, ik zou het niet kunnen, maar ik moet er ook niet aan denken. Een avond in een drukke kroeg, of naar de bioscoop, het lijkt me vreselijk. De behoefte om grote groepen mensen thuis te ontvangen is bij mij afwezig, maar voor anderen zijn die dingen vast heel fijn.

Het mondkapje hoeft niet meer op in de winkel. Nou okee, dat is wel prettig, maar voorlopig nog een beetje afstand houden lijkt me wel verstandig. Mijn vrouw en ik zijn vrij vroeg, voor de eerste keer, gevaccineerd en dat betekent dat we nog een paar weken moet wachten op onze tweede prik.

Dat er geen beperkingen meer zijn, wat betreft het houden van sportwedstrijden, is natuurlijk ook wel fijn als je ze thuis via de TV volgt. Wat dat betreft is er de komende weken een overvloed. Voetbal, wielrennen, tennis en alle andere sporten zodra de Olympische Spelen beginnen. Ik ga nog tijd tekort komen.

Tussendoor wil ik ook wel even op het balkon zitten, om een boekje te lezen en van mijn planten te genieten, die het door het koele weer een stuk beter doen dan de afgelopen zomers. In het insectenhotel is de tweede ronde begonnen, met de tronkenbijtjes waarvan er tientallen uitgekomen zijn.

En de mezen zijn dan wel uitgevlogen maar die komen nu terug, met andere jonge vogels, om van het aangeboden vogelvoer te genieten. Tussendoor hoop ik ook nog wat schilderwerk te kunnen doen, zolang het weer niet al te warm is. Die watergedragen acrylverf is heel prettig om mee te werken, maar als de temperatuur te hoog wordt droogt het wel erg snel.

Maar goed, dat had allemaal ook wel zonder versoepelingen gekund. Het is te hopen dat de rest van de bevolking zich een beetje verstandig blijft gedragen want, hoewel het voor mij dus weinig uitmaakt, zou het sneu zijn als het virus toch weer oplaait en er weer ontsoepeld moet worden.

Wat dat betreft kijk ik met gemengde gevoelens naar de nieuwsberichten: 600 Belgische jongeren die besmet terugkomen van een feestvakantie, 200 Finse voetbalsupporters die met virus en al terugkomen uit Rusland... Als dat maar goed gaat...

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Jonge spechten en slimme kraaien

Er zitten nog wat regendruppels op het raam. Buiten is het flink afgekoeld door de buien van gisteren en vannacht. In huis is het nog warm en klam. De zon schemert door de wolken heen en op het balkon hangt de eerste jonge specht aan het pindakorfje.

Daarmee zijn we wel zo'n beetje compleet. Ik zag al eerder jonge koolmezen en pimpelmezen. De eksters hebben zich flink vermenigvuldigd, er zitten er soms wel 6 of 7 in de boom naast de flat. Ik had al jonge spreeuwen en kauwtjes op het balkon en ik denk dat de zwarte kraai ook jongen heeft.

Het is best verbazingwekkend hoe onopvallend zo'n grote vogel als de zwarte kraai zich door de buurt weet te bewegen. Ja, 's ochtends vroeg zitten ze vaak boven in een boom, luid te roepen, terwijl ze met hun kop op en neer knikken, de snavel wijd open gesperd. Kraaa, kraaaa, kraaaa. Maar de rest van de dag sluipen ze onopgemerkt rond de huizen en door de bomen.

Maar heel af en toe landt er een op het balkon en dan zie je pas wat een joekels van vogels het zijn. En slim zijn ze ook. Ik zag bij de BBC ooit filmpjes van kraaien en raven die puzzeltjes op moest lossen, om aan lekkere hapjes te komen. Deurtjes open doen, aan touwtjes trekken, dat soort dingen. De kraaien bleken niet onder te doen voor de raven.

In een van die filmpjes werd de handigheid en intelligentie van de vogels vergeleken met die van honden en jonge kinderen. Zelfs na een beetje training hadden die geen idee wat ze met de aangeboden puzzelbal aan moesten vangen. De kraaiachtigen keken er even naar en hadden hem in een paar seconden open.

We hebben het niet door, maar die grote zwarte vogels zijn intelligente wezens. In de afgelopen jaren zag ik ze ook wel rondscharrelen met hun jongen. Die bedelen net zo bij hun ouders als mezenjongen, bek open, wapperend met hun vleugels.

Bij de grote bonte spechten zie je dat niet zo vaak, ook omdat die veel in de bomen zitten, natuurlijk. Maar de jonge spechten volgen hun ouders de hele dag, in de hoop nog wat voedsel toegestopt te krijgen. En als pa en moe tussendoor een pindaatje komen eten krijgen de jongen dat ook snel door. Vandaar dat ik bijna elk jaar jonge spechten op mijn balkon zie.

Soms zijn ze nog niet erg schuw en laten ze zich makkelijk fotograferen. Of dat dit jaar ook gaat lukken moeten we nog afwachten.

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Waarom moet altijd alles veranderen ?

Het TV-menu, de Hüttenkäse verpakking, blog lay-out, websites die je niet meer kunt bezoeken zonder de reclames te accepteren (zoals Allmusic), het EK voetbal...

De afgelopen week zaten mijn vrouw en ik verbaasd te kijken naar het menu dat verscheen op onze TV. Wij hebben een glasvezelverbinding met interactieve mogelijkheden – we gaan echt wel met onze tijd mee – en zijn ondertussen gewend aan live-uitzendingen pauzeren, opnieuw beginnen of zelfs pas kijken als het ons uitkomt. On demand, zoals dat heet.

Maar nu zag alles er ineens anders uit en sommige functies werkten niet meer. Tenminste niet overal. Op de publieke zenders mag en kun je alles, maar bij commerciëlen begint men al snel tegen te sputteren als je de reclame door wil spoelen. Nu bleek dat we bij sommige zenders zelfs niet meer konden pauzeren.

Alles om het ons nog makkelijker te maken, las ik een paar dagen later, toen ik het bericht over de wijzigingen ontdekte, ergens ver weg in het menu.

'Waarom moet toch altijd alles anders ?', verzuchtte mijn vrouw. En dat is geen vreemde vraag. Want er zijn veel dingen die veranderen. Zoals de verpakking van de Hüttenkäse, die was vierkant en is nu rond. De inhoud is hetzelfde gebleven, het etiket is niet veel gewijzigd. Dus waarom ?

Er moeten mensen zijn die dit soort veranderingen bedenken, doorvoeren en rechtvaardigen. Want zo'n bedrijf gaat toch niet zomaar een ander pak doen, voor de lol. Dat die veranderingen-bedenkers er zijn is waarschijnlijk precies de reden waarom we telkens met iets anders worden geconfronteerd.

Ze zitten overal en doen niets anders dan bedenken hoe het ook anders kan. En aangezien bedrijven dat soort mensen op de loonlijst hebben, moeten er ook regelmatig dingen veranderen. Zouden die verander-types voorstellen om alles maar zo te laten als het is, dan zou zo'n baas zich afvragen waarom hij ze hun salaris betaalt.

En veranderingen zijn vaak helemaal geen verbeteringen, al worden ze wel altijd zo gepresenteerd. Okee, we kunnen nu de kleur van de TV-menu's aanpassen, maar dat weegt niet op tegen het verlies van andere mogelijkheden.

Hetzelfde maak ik regelmatig mee met mijn weblogs. Als ervaren blogger raak je eraan gewend dat eens in de zoveel tijd de lay out en de menu's van je blog veranderen. Meestal worden ze versimpeld, waarschijnlijk om gebruikers met een smartphone tegemoet te komen. Allerlei functies verdwijnen uit beeld. Soms definitief, of zo goed verstopt dat ik ze niet meer kan vinden, soms ver weg in uitklapmenu's of achter de rechter muisknop.

Zelfs het EK-voetbal is veranderd. Dat wordt niet meer in één land georganiseerd, vroeger waren het ook wel eens twee buurlanden, maar in ieder geval op locaties vlak bij elkaar. Nee, nu worden de wedstrijden verspreid over heel Europa gespeeld.

Daar zit vast een gedachte achter, de grote Europese gedacht misschien wel. Maar ik vraag me af wat nou de voordelen zijn. Minder reisbewegingen ? Er is een aantal deelnemers, waaronder Nederland, dat al zijn eerste ronde partijen in eigen land afwerkt. Maar andere landen moeten juist meer reizen.

De concurrenten van Oranje gaan van Amsterdam naar Boekarest en weer terug. In andere poules reist men van Rome naar Bakoe, dat is de hoofdstad van Azerbeidzjan, of van Boedapest naar München. Is dat handiger dan met z'n allen in één land neerstrijken ? Azerbeidzjan speelt niet eens zelf mee !

Heeft het misschien met corona te maken ? Ik weet het niet. Het zal misschien gewoon voor de verandering zijn. Iemand bij de Europese bond heeft bedacht dat we alles maar eens heel anders moesten doen en nu zitten we ermee...

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

De jonge Elvis

Ondertussen heb ik het eerste deel van de biografie van Elvis Presley uitgelezen. Ik kocht de twee delen, 'Last Train To Memphis' en 'Careless Love', geschreven door Peter Guralnick, een tijdje terug als e-boek en voor een spotprijs.

Op mijn e-reader zijn ze meer dan 1400 pagina's per deel, maar tot mijn verrassing bleek deel een al na 1100 bladzijden afgelopen. Er volgden daarna nog noten, wat ik natuurlijk al gemerkt had tijdens het lezen, maar ook een ruime verantwoording, literatuur-verwijzingen, luistertips en nog zo het een en ander. Guralnick, die door de critici geprezen wordt voor zijn degelijke en toch leesbare werk, is duidelijk niet over een nacht ijs gegaan.

Ik heb zijn boek niet in een ruk uitgelezen, maar het afgewisseld met ander leesvoer. Daarbij wilde ik zoveel mogelijk van de muziek die hij noemt – en die lang niet alleen van Elvis zelf is – ook beluisteren. Wat dat betreft heb ik wel een achterstand opgelopen, maar ik heb aantekeningen gemaakt, dus die haal ik nog wel in.

Deel een van de levensbeschrijving eindigt bij het vertrek van Elvis naar Duitsland, om zijn dienstplicht te vervullen. Ik schreef al eerder, na het lezen van de eerste hoofdstukken, dat hij naar voren komt als een sympathieke jongen. Eigenlijk kun je stellen dat er geen betere gevonden had kunnen worden om de rock & roll, als nieuwe muziekstijl, te lanceren.

Natuurlijk was er veel weerstand, bij het conservatieve deel van de Amerikaanse bevolking, tegen deze woeste muziek die de jeugd in het verderf zou gaan storten. Maar Elvis was een door en door brave jongen. Hij dronk niet, hij gebruikte geen drugs en hij ging naar de kerk. Hij wilde alles doen om zijn ouders te helpen en hij was beleefd in de omgang, zowel met journalisten als met vrijwel ieder ander die hij tegenkwam, inclusief de ouders van meisjes waarmee hij omging. Dus terwijl de muziek, voor die tijd, best wild en rebels klonk was de zanger het toonbeeld van de ideale schoonzoon.

Guralnick schetst geen suikerzoet portret, er waren echt wel minder geslaagde momenten, maar hij overtuigt wel in zijn karakterschets. Ik denk dat Elvis echt een vriendelijke jongen was. Hooguit een beetje naïef – om niet te zeggen kinderlijk – en voor zijn vriendinnetjes niet direct het toonbeeld van trouw. Ook in de omgang met zijn muzikale begeleiders van het eerste uur was hij wat achteloos. Maar verder een brave borst die zijn rol als tieneridool serieus nam.

En in het eerste deel verloopt ook alles voorspoedig. We zien de jonge zanger gestaag stijgen in populariteit. We zien zijn dromen uitkomen. Hij scoort hits, maakt films en verdient veel geld, zodat hij een huis voor zijn ouders kan kopen.

Pas tegen het eind van het boek doemen er donkere wolken op. Het wordt op een zeker moment wel duidelijk dat Elvis, buiten zijn net nieuw ingerichte landhuis 'Graceland', geen privéleven meer heeft. Hij kan zich nergens vertonen of er ontstaat een oploop en hij moet een paar keer vluchten om uit handen van zijn overenthousiaste fans te blijven.

Om toch nog iets van gezelligheid om zich heen te hebben, hij kan er niet tegen om alleen te zijn, reist hij rond met een groeiende aanhang van familieleden, vrienden en vriendinnetjes. In deel twee zullen we zien dat er daarbij spanningen ontstaan, maar voor de meeste tijd vermaken ze zich met kinderlijke spelletjes, flauwe grappen, het afsteken van vuurwerk en het zingen van gospelliedjes.

Hij neemt ook vrienden en familie mee naar Duitsland, waar hij een huis huurt om de tijd die hij heeft, buiten het legerkamp, met ze door te brengen. Door het leger komt hij in aanraking met peppillen, die hem later nog zuur zullen opbreken.

Hij krijgt een enorme klap als zijn moeder, vlak voor zijn vertrek, komt te overlijden. Hij was als enig kind erg aan zijn moeder gehecht en lijkt aanvankelijk ontroostbaar. Uiteindelijk gaat hij met enige tegenzin de kazerne in, maar eenmaal daar schikt hij zich plichtsgetrouw in zijn rol als soldaat.

Inmiddels ben ik al begonnen aan deel twee van de biografie en daarin wordt al snel duidelijk dat het sprookje niet eindeloos gaat duren. Elvis laat zich alle aandacht met plezier aanleunen. Als hij, weer terug in Amerika, met de trein naar zijn woonplaats Memphis reist, staan er overal mensen te juichen langs de route. Dat die zijn opgetrommeld door zijn sluwe manager 'Colonel' Tom Parker mag de pret niet drukken.

Maar hij is ook het slachtoffer van zijn eigen succes. Hij blijft gretig amfetaminepillen slikken, slaapt nauwelijks, leeft zich uit in de opnamestudio maar ergert zich op de filmset. Hij wordt humeurig en opvliegend en is zwaar teleurgesteld als zijn vader een nieuwe vrouw vindt. Als het paar, met haar kinderen, in Graceland komt wonen voelt hij zich daar ook niet meer op zijn gemak.

We weten al zo'n beetje hoe het uiteindelijk af gaat lopen...

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men