De damessluiting

Eigenlijk is het een onheilspellend woord, nu ik het zo opschrijf. Alsof het een middeleeuws werktuig is om dames mee in bedwang te houden. Iets in de categorie berenklem, hondenriem en muizenval. Maar geen paniek, er bestaan ook herensluitingen. En het heeft niets met kuisheidsgordels te maken.

Ik bedoel er iets tamelijk onschuldigs mee. Het gaat over kleding en het verschil tussen kleren bedoeld voor mannen en voor vrouwen. Dat er een onderscheid is zie je meestal wel aan de snit en de kleuren. Maar er bestaat dus ook zoiets als een afwijkende sluiting voor mannen en vrouwen.

Het viel me laatst weer op toen ik een broek cadeau kreeg. Heel normale broek, groen, met veel zakken. Maar toen ik hem aantrok merkte ik dat de rits en de knoop verkeerd om zaten. Waar ik, normaal gesproken, met een simpele beweging van de rechterhand, de broek sluit, bleek dat nu ineens niet te kunnen.

Damessluiting ! Zijn alle vrouwen linkshandig ? Je zou het haast denken. Ik heb ook ooit een hemd gekregen, kaki, sportief, maar met de knopen aan de verkeerde kant. Heel onhandig. Ik begrijp niet dat vrouwen daar mee akkoord gaan. Waarom is dat onderscheid er eigenlijk ?

Na lang nadenken kan ik maar één reden bedenken en dat is een rare reden. Misschien is het voor rechtshandige mannen makkelijker om een vrouw te ontkleden, als ze kleren met damessluitingen draagt ? Zou dat er achter zitten ?

Toch maar eens zoeken op internet. Naast veel verwijzingen naar kledingverkopers, die de damessluiting klaarblijkelijk belangrijk genoeg vinden om hem op hun website te vermelden, is de eerste leuke link die ik tegenkom er een naar een artikel op de website van het dagblad Trouw.

Het gaat over kleding tijdens de 2e wereld oorlog. Er was schaarste en het damesblad de Libelle gaf tips, hoe handige dames van een mannenkostuum een mantelpakje kon maken. 'Waarbij het voornaamste probleem was of ze in het patroon de herensluiting, links over rechts, konden handhaven of alles moesten veranderen voor een nette damessluiting.'

Dat de damessluiting er 70 jaar geleden ook al was is geen verrassing. Maar mijn theorie lijkt weinig hout te snijden. Het is niet voor grijpgrage mannenhanden, dat die sluiting andersom zit. Het heeft met netheid te maken.

Op goeievraag.nl kom ik verschillende theorieën tegen. De eerste, die afkomstig is van het tv-programma Willem Wever, stelt dat bij rijke mensen de vrouwen aangekleed werden. Voor het dienstmeisje is een damessluiting dan makkelijker.

Zwak punt in deze theorie lijkt me dat je zo'n onderscheid toch niet gaat maken om alleen de dienstmeisjes te plezieren. Dat de sluiting voor mannen andersom is zou dan komen door de overheersende rechtshandigheid. Als je zelf je knopen dichtdoet met rechts, is een mannensluiting handiger.

Die rechtshandigheid komt ook naar voren in de tweede theorie. Die gaat ervan uit dat mannenkleding links over rechts sluit omdat je dan gemakkelijker een wapen vanonder je kleren uit kunt halen. De mannensluiting zou teruggaan tot de middeleeuwen.

Allemaal leuk die theorieën, maar waarom zou je de damessluiting dan nu nog steeds handhaven. Zelfs moderne, sportieve kledij, van hippe merken, wordt in twee varianten op de markt gebracht. Misschien dat de dames onder de lezers daar uitsluitsel over kunnen geven. Zouden zij blouses en broeken niet kopen, als die geen damessluiting hadden...? 

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor  deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - of lees de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien en Motorfietsen en Sportwagens

- wordt vervolgd...

Odilon de Naaktkat – Wat nieuwe en oude foto's

Het is al weer 6 jaar geleden dat Odilon bij ons kwam wonen.

 

De eerste foto's op deze pagina zijn van een paar weken geleden. 

 

De volgende van 2004...

Dichters met baarden

In het kader van Gedichtendag en het baardenprotest op het Vkblog...

Ik heb niet veel met gedichten, zegt men. Maar dat is niet helemaal waar. Ik heb niet veel met zwaarmoedige en serieuze gedichten, dat klopt. Maar lollige en humoristische gedichten, daar lust ik wel pap van.

Het is jammer dat het lollige gedicht niet serieuzer genomen wordt, maar ik vrees dat daar niet veel aan te doen is. Toch heb ik in de loop der jaren een aantal gedichten op het Volkskrantblog geplaatst. Niet op het Stripblog, daar hou ik het graag serieus, maar wel op het bevriende Klupblog.

Gisterenavond vond ik deze daar terug, toen ik eens in de archieven keek of er nog iets bij was wat het bewaren waard was. Er zat ook nog een leuk plaatje bij, indertijd door mijzelf gephotoshopped, dat mooi aansluit bij de baardige acties voor het behoud van het blog.

En dat zijn dan weer de voordelen van zo'n opheffing. Als het VKblog niet met sluiting werd bedreigd had ik nooit in de archieven gekeken...

Het gedicht werd oorspronkelijk gemaakt naar aanleiding van de boekenweek, een gedichtendag had je toen nog niet...

De boekenweek

Nooteboom stond in de bleek
Terwijl ik naar een film keek
Nee, ik maak me echt niet moe
Als ik Mulisch in de kookwas doe

Voorwas, hoofdwas, centrifuug
Het beste gaat het nog met spuug
'k Weet nu wel hoe ik schimmels kweek
Dat gaat heel goed met boekenweek

Als ik nog wat langer wacht
Worden harde woorden zacht
Sommige gaan ongezien
Direct door naar de wasmachien

Al dagen duurt de boekenweek
Maar wat eerst zo simpel leek
Dat blijkt toch nog een hele klus
Het witwassen van boeken dus

Zandkwast Pegeldrek

(met aanvullingen van Graaf Geo Hemelschraag)

Waarom eigenlijk de Stripman ? Een geschetst zelfportret

Dit verhaal is in gewijzigde vorm eerder verschenen op het Volkskrantblog...

‘Jan kan leuk tekenen.' Staat er in een van mijn lagere school rapportjes. Je zou dus zeggen dat het er al vroeg in zat. Maar als ik de vroege kunstwerkjes bekijk, die mijn moeder bewaard heeft, dan zie ik heel gewone kindertekeningen. Een wonderkind was ik zeker niet.

Tekenen vond ik wel leuk, in tegenstelling tot veel andere kinderen voor wie de tekenlessen, later op de middelbare school, eerder een straf waren. Het was daar, bij meneer Koene, dat ik er voor het eerst serieus werk van maakte. In de eerste klas bleef ik zitten en omdat we het daaropvolgende jaar gewoon weer dezelfde opdrachtjes kregen, kun je goed de vooruitgang zien die ik maakte. De boom is geen bruine stok meer, met een groene wolk erop, maar lijkt ineens op een echte boom. 

In die jaren was ik vooral gegrepen door de schilders van de 17e eeuw. Rembrandt en Frans Hals. Mijn werkstukjes zullen wel indruk gemaakt hebben want, toen ik na vijf jaar nog niet verder gevorderd was dan de derde klas en een terugtocht richting MAVO dreigde, stemden mijn ouders in met een overgang naar de Vrije Tekenacademie in Amsterdam.

Toen ik als 19-jarige, op die tekenschool, mijn enige diploma haalde, maar vervolgens afgewezen werd voor de Rietveld Academie, was de vraag: Wat nu ? Hoewel ik het echt geprobeerd heb was na een tijdje wel duidelijk dat de kunstwereld niet op mij zat te wachten. Misschien moet je ook gewoon zeggen dat daar mijn talent niet lag.

Ik heb nooit commercieel kunnen denken en dat is een groot gemis. Mijn schilderijen gaf ik weg, of leende ik uit en strips tekende ik gratis voor een plaatselijk verenigingsblad. Mijn meest professionele uitingen waren mijn bijdragen aan ‘Mens en Gevoelens', het tijdschrift van Paul Haenen. Dat leverde weliswaar landelijke verspreiding op, maar geen geld.

Inmiddels had ik een paar jaar op de tekenkamer van de Oudheidkundige Dienst in Amersfoort gewerkt. Dat was uiteindelijk niet echt leuk dus nam ik een parttime baantje, bij een marktonderzoek bureau. Het idee nog eens van het tekenen mijn beroep te kunnen maken liet ik gaandeweg varen. Als het om geld verdienen ging had ik meer succes als zanger op bruiloften en partijen.

Ergens in de jaren '90 kocht ik een computer en begaf ik me op het internet. Via e-mail begon ik mijn vrienden en kennissen wekelijks een stripje toe te zenden, met een verhaaltje erbij. Het tekenen van strips stond toen op een heel laag pitje, maar kreeg een nieuwe impuls toen mijn zwager het idee opperde om een stripwebsite op te zetten.

Door allerlei tegenslagen, de zakenpartner van mijn zwager overleed, de internetwereld raakte in een crisis en mijn gezondheid in de versukkeling, is er van die website uiteindelijk niet veel terecht gekomen. Maar de voorraad strips was er wel flink door toegenomen.

Toen ik via mijn goede oud-collega Tibor dan ook in contact kwam met het fenomeen weblog, was het niet moeilijk om van mijn wekelijks strip-email over te stappen op het Volkskrantblog. Ik ondertekende mijn stripmail al met Jan de Stripman dus mijn blog moest uiteraard het Stripblog gaan heten.

Ik had ondertussen al, via een andere collega, kennis gemaakt met de Geheimzinnige Hulpman, een getalenteerd tekenaar, die in het dagelijks leven liever anoniem zijn werk doet in het onderwijs. Een hele uitkomst want dankzij zijn bijdragen kan ik het met tekenen nu een beetje kalm aan doen.

Nu het Volkskrantblog dreigt te verdwijnen slaan we hier onze tenten op. Op dit blog niet alleen strips en tekeningen van mij en de Geheimzinnige Hulpman, maar ook af en toe foto's en een filmpje. Alles zelfgemaakt, dat wel !

Een rondje door de Eempolder

Vanochtend even met de scootmobiel de polder in geweest. Het was koud en donker weer, maar gelukkig wel droog. 

 

Langs de Grote Melmweg, de spoorlijn Amersfoort – Baarn over en via de A.P.Hilhorstweg en de Weideweg, die uitkomt achter de brandweerkazerne, weer terug.

De zwanen zaten in de wei langs de Grote Melmweg.

Slootje naar de Eem toe.

Een uurtje weg geweest, de accu nog voor geen derde leeg gereden...

Zie Google-maps

Doe mee met de Tuinvogeltelling !

Hoewel ik nog steeds geen lid ben van Vogelbescherming Nederland, ik geef het met enige schroom toe, kreeg ik afgelopen week wel een mail met een oproep om mee te doen met de jaarlijkse Tuinvogeltelling. Dat komt vast omdat ik de afgelopen jaren ook mee heb gedaan.

Hoe kan dat nou ? Zal de oplettende lezer zich afvragen, want ik heb niet eens een tuin. Maar je mag ook de vogels op je balkon tellen en dat heb ik trouw gedaan. Sommigen zullen zeggen dat ik dat ook doe als er helemaal geen officiële vogeltelling is, maar zo erg is het nog niet, hoor.

Ik heb geen notitieblok op de vensterbank liggen. Maar ik kijk wel graag naar de vogels als die op mijn balkonnetje van het vogelvoer komen eten, dat is geen geheim. En om dan eens per jaar te turven hoeveel er van de verschillende soorten, in een half uur, langs komen, dat vind ik wel leuk.

De aantallen kunnen opgegeven worden op de website, www.tuinvogeltelling.nl en zo krijgen de professionele tellers hun jaarlijkse indruk van de meest voorkomende vogelsoorten. Vorig jaar namen zo'n 37.000 vogelliefhebbers die moeite en samen telden ze ruim een miljoen vogels.

Je kunt zelfs meedoen als je nog geen huismus van een ooievaar kunt onderscheiden, want op de website is een handig formulier te vinden, met daarop plaatjes van de meest voorkomende soorten.

De meest voorkomende soorten op mijn balkon staan hierbij afgebeeld, dus dat kan ook helpen. Tellen kan op zaterdag of zondag. Resultaten komen ook op de website te staan en worden ongetwijfeld ook bekend gemaakt in Vroege Vogels, het radioprogramma van de Vara.

Tekeningen en foto's – De Stripman

Dromen en droomuitleg

Dit verhaal verscheen in december 2005 op het Volkskrantblog. Veel reacties kreeg ik er toen niet op, maar het was mijn eerste blog over dit onderwerp, dat later nog regelmatig terug zou keren...

Oud-premier Ruud Lubbers schijnt in een interview eens gezegd te hebben dat hij nooit droomde. Volgens de mensen die er voor doorgeleerd hebben kan dat niet. De diepe droomloze slaap, waar je wel eens over leest, bestaat niet. De hersenprocessen gaan als we slapen gewoon door en een product daarvan is de droom. Het is wel mogelijk dat je je daar bij het ontwaken niets van herinnert en dus denkt dat je die nacht niet gedroomd hebt. Misschien overkomt dat Lubbers wel elke ochtend.

Over de Italiaanse regisseur Frederico Fellini las ik dat hij elke dag tekeningen maakte van de, vaak erotische, dromen die hij 's nachts had. Die tekeningen gebruikte hij dan weer voor bepaalde scènes in zijn films. Fellini gebruikte zijn dromen dus als inspiratiebron. Hij vond ze ongetwijfeld belangrijk.
 
Nogal wat mensen zijn het met hem eens, zij denken dat dromen veel zeggen over ons leven en symbolische boodschappen bevatten die van grote betekenis voor ons zijn. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, hoewel ik het er niet mee eens ben. Ik droom zelf namelijk ook en vraag me 's ochtends vaak af wat er achter de, vaak verwarrende, avonturen zit die ik 's nachts beleef. 

Zo droom ik vaak over reizen, landschappen, steden en huizen. Vooral veel huizen met lange gangen, veel kamers en onvindbare wc's. Even zoeken op internet geeft de volgende verklaringen voor het huis als droomsymbool:

'Huis... Huis van de ziel. Het huis staat vaak voor de dromer of de dingen die zijn leven stabiliteit en richting geven. Lege of donkere ramen symboliseren het verdwijnen van een geliefde persoon en het verlies van vitale aspecten van het bewustzijn van de dromer. Een niet afgebouwd of slecht onderhouden huis betekent dat aan bepaalde geestelijke of lichamelijke tekortkomingen moet worden gewerkt.'

Weinig behulpzaam, deze uitleg die naar mijn gevoel helemaal niet aansluit bij de huizen waar ik over droom. Over de onvindbare wc kon ik zo gauw niets vinden, al kan dat gewoon samenhangen met een volle blaas bij het krieken van de dag. Wel vond ik de volgende droomthema's met niet erg fantasievolle uitleg:

Een brandend bed betekent relatieproblemen.
Seks in je droom staat voor een behoefte aan seks.
Een bad ... je moeilijkheden zullen weggespoeld worden.
Vliegen... de kracht om boven de aardse problemen uit te stijgen.

Verklaringen waar ik nou niet direct stijl van achterover sla. Sterker nog: ik geloof er geen barst van. Het stoelt allemaal op het idee dat je in je droom bepaalde problemen verwerkt waar je overdag niet aan toe komt. Nu is het me inderdaad wel eens overkomen dat ik in stressvolle tijden een droom had, waarin ik dezelfde problemen trachtte op te lossen als waarmee ik overdag worstelde. Maar veel verlichting bracht dat niet en in mijn ervaring zijn dergelijk dromen heel zeldzaam.
 
De moderne wetenschap lijkt dat verwerkingsidee, dat door heel veel mensen voor waar wordt gehouden, inmiddels verlaten te hebben. In een artikel in het boekenkatern van afgelopen week staat dat de droom, volgens het huidige empirische droomonderzoek, een bijproduct van de REM-slaap is.

Een delirium of psychose, maar dan een gezonde variant, zonder psychische invloed of onbewuste inhoud. 'Nobelprijswinnaar Crick reduceert de droom zelfs tot afvalproduct. De droom is volgens hem het opruimen van nutteloze informatie in het geheugen om zo plaats te maken voor nieuwe indrukken.'

Dat is weer eens een heel andere en wel verfrissende opvatting. Dromen is gewoon de harde schijf van het brein opschonen. Al geloof ik er ook weer niets van dat ik alles wat ik droom al eens eerder gezien, gehoord of gevoeld heb. Eigenlijk ben je dan, via een omweg, nog steeds indrukken van overdag aan het verwerken. 

Met dat idee zet je de fantasie buiten spel en dat lijkt me niet terecht. Volgens mij is dromen de manier waarop het brein zich ontspant. Lekker ongeremd fantaseren over leuke, mooie, spannende of griezelige dingen.

Ps: Voor wie toch graag vast wil houden aan symbolen en verklaringen, hier vind je een amusante website: Droominfo.nl

Verslaafd aan yoghurt-knoflooksaus

Dit verhaal verscheen in augustus 2009 op het Volkskrantblog. Het bleek een populair onderwerp te behandelen, want het was daar een van mijn best bezochte blogs...

Een beetje eetverslaafd zijn we allemaal wel. Bij de een neemt het wat problematischere vormen aan dan bij de ander, maar zelfs de heel matigen onder ons kunnen toch niet helemaal zonder voedsel.

Sommigen hebben een soort haat-liefde verhouding met eten. Ze doen het snel teveel, moeten dan weer op dieet, wat ze niet al te lang volhouden en al snel zijn ze weer teveel aan het eten.

Gelukkig heb ik daar weinig problemen mee. Ik eet graag, lekker, maar van nature net genoeg om al jaren op een redelijk gewicht te blijven. Dat is genetisch geprogrammeerd, dus niets om trots op te zijn.

Van problematische eetverslaving is dus geen sprake. Maar wel van een lichte zucht naar bepaalde voedingsmiddelen. Drop bijvoorbeeld. Niet goed voor de bloeddruk, dus ik probeer het bij een paar dropjes per dag te houden.

Onschuldiger is de voorliefde voor yoghurt-knoflooksaus die zich de laatste maanden heeft ontwikkeld. En niet alleen bij mij. Mijn vrouw vraagt me bijna elke avond of ik weer een beetje van die lekkere saus maak.

Het recept is heel simpel. Eerst de eenvoudigste vorm. Neem een kommetje. Gooi daarin wat yoghurt, een paar eetlepels mayonaise, een flinke hoeveelheid knoflookpoeder, eventueel wat zwarte peper, roeren en klaar.

Ik maak het elke keer weer anders en vaste hoeveelheden hanteer ik er niet bij. Maar naar mijn smaak moet je zeker twee keer zoveel yoghurt als mayonaise nemen. Het soort yoghurt en mayo maakt niet zoveel uit, de smaak zal wel variëren en de dikte van de saus.

Gewone volle yoghurt, uit een literpak, met huismerk mayonaise, levert een smeuïge saus op. Met dikkere boerenlandyoghurt, halvanaise en een scheut olijfolie, krijg je een veel steviger resultaat.

Je kunt er fijngehakte kruiden doorheen gooien. Verse peterselie, munt en of dille. Of een gedroogde mix. Bijvoorbeeld Italiaanse, of kruiden voor lamsvlees. Verse knoflook kan natuurlijk ook, of gesnipperde uitjes. De tandori-mix die ik er laatst ingooide was wat minder geslaagd.

De saus combineert heerlijk met allerlei voedsel. Salades, natuurlijk en vlees, van lamskarbonaden, kipfilets tot hamburgers en gehakt balletjes. Het gaat prima bij de Mexicaanse tortilla's, of een broodje shoarma. Maar bijvoorbeeld ook heel fijn bij een Spaanse tortilla de patata's.

Vanavond eten we sla met brood. Wedden dat ze er weer om vraagt...?

Tekeningen - De Stripman

Op pad met de scootmobiel

De versnellingsknop staat bijna op z'n maximale stand. Maar geen zorgen, ik heb de foto niet gemaakt terwijl ik, met losse handen, in volle vaart over de weg zoefde. Want als je de gashendel loslaat staat de scootmobiel stil.

Loslaten is remmen, dus. Er zit zelfs geen rempedaal, of -hendel op ! Maar op zich is het heel natuurlijk. Als je voor het eerst gas geeft schrik je zo, dat je vanzelf alles loslaat en weer tot stilstand komt. En dan weet je direct hoe het werkt.

Verder is het dashboard simpel genoeg. Knoppen voor licht en toeter, of liever 'pieper', het is een snerpend geluidje dat er uit komt. En een wijzertje dat de toestand van de accu laat zien.

De gashendel kun je met de recher- en linkerhand bedienen, wat wel prettig is. Bij eerdere modellen, waar ik op gezeten heb, waren het 2 afzonderlijke hendeltjes. Maar bij de scootmobiel die ik uiteindelijk gekregen heb, is het 1 geheel. Linksom is vooruit, rechtsom is achteruit.

Snelheid is relatief, zoals bijna alles. Er zitten 11 standen op de versnellingsknop, maar omdat het gas traploos is, kun ook in een hoge versnelling langzaam optrekken.

Als ik hem uit de berging de trappenhal in rij, is het in de laagste stand al oppassen dat ik niet tegen de tegenoverliggende muur knal. Eenmaal op de openbare weg heb je het idee dat je zelfs de hoogste stand nog maar een sukkelgangetje haalt.

En dat is ook wel zo, 12 kilometer per uur is niet erg snel. Maar omdat je er rustig bij kunt zitten is dat niet zo'n punt. Het gaat er niet om dat je snel ergens komt, maar dat je even lekker buiten bent.

En op een dag als vandaag, met zonnig weer, is zo'n scootmobiel een prima vervoermiddel. De laatste foto maakte ik onderweg, op de Langebrinkweg, aan de rand van ons dorp.

Zie ook: Stripman op zijn nieuwe scootmobiel

De Germaanse goden spelen nog dagelijks een rol in ons leven

Dit verhaal verscheen in augustus 2007 op het Volkskrantblog. Het is in de daaropvolgende jaren een van mijn best bezochte bijdragen gebleven... 

Heeft ons land een Christelijke cultuur, die verdedigd moet worden tegen het oprukkende Islamisme ? Of gaan onze gebruiken terug op voorchristelijke tijden en vormt het Christendom slechts een krap zittend jasje, waar onze heidense oorsprong onderuit piept ? We kunnen er ruzie om maken, maar dat de heidense goden een rol spelen in ons dagelijkse leven lijkt me niet te ontkennen.
 
Vermoedelijk hoef ik niet uit te leggen dat Kerstmis en Pasen een heidense oorsprong hebben ? Of zou het toeval zijn dat de geboorte van Christus midden in de winter geplaatst is ? Net rond de tijd dat de oude Germanen hun midwinterfeest vierden. De altijd groene dennenboom is natuurlijk een symbool voor het leven dat, terwijl de natuur verder dood lijkt, toch door gaat. De precieze datum, 25 december, hebben we echter te danken aan de Romeinen, die op die dag hun zonnegod vereerden.

Het is ook een beetje verdacht dat, terwijl de Christenen precies aan kunnen geven op welke dag de geboorte van de heiland valt, zijn sterven en opstanding maar een beetje ordeloos over de kalender zwerven. Dat komt doordat de paasdatum is gekoppeld aan de maanstand. Historici gaan er van uit dat Pasen de Christelijke versie van het heidense lentefeest is. De Engelse benaming ‘easter' verwijst naar de vruchtbaarheidsgodin ‘Ostare'. De eieren zijn een vruchtbaarheidssymbool. De paashaas en het paasvuur stammen ook van voor Christus.

Het meest in het oog springende bewijs van onze heidense oorsprong hebben we zo'n beetje dagelijks in handen. Als we in de tv-gids kijken, of in onze agenda, of de kalender. Wij delen het jaar namelijk in volgens een Romeins systeem. De namen van de maanden, zoals we die nu gebruiken stammen rechtstreeks van deze heidense kalender af.

Het voornaamste verschil is dat Romeinen het jaar op 1 maart liet beginnen. Vandaar de namen van september, oktober, november en december, letterlijk de zevende tot en met de 10^e maand. Andere maanden zijn naar goden genoemd, januari naar Janus, maart naar de oorlogsgod Mars. Julius Caesar kreeg zijn eigen maand, juli, net als de latere keizer Augustus. In de 16^e eeuw heeft de RK-kerk, onder leiding van paus Gregorius XIII de laatste aanpassingen aan onze kalender gedaan, maar de oude benamingen bleven gespaard.

De dagen van de week zijn een mix van Romeinse en Germaanse namen. Zondag en maandag zijn Romeinse uitvindingen, net als de zaterdag die zijn naam dankt aan de god en/of planeet Saturnus. De rest van de week is Germaans. Woensdag is Wodansdag, naar de Germaanse oppergod. Donderdag is genoemd naar de dondergod Donar. Vrijdag is genoemd naar Frija, godin van de liefde en de vrouw van Wodan. Het kan haast geen toeval zijn dat wij het woord ‘vrijen' gebruiken voor het bedrijven van de liefde.

Voor dinsdag hebben de geleerden twee verklaringen. Het zou kunnen dat de dag genoemd is naar de Germaanse god Týr, maar er wordt ook gewezen op de mogelijkheid ‘dingsdag'. Een ‘ding' (denk ook aan ‘geding') was bij de Germanen een rechtszaak en wellicht werden die bij voorkeur op dinsdag gehouden.

Wie nog hoopt dat dan toch in ieder geval de 7-daagse week een Bijbelse oorsprong heeft moet ik helaas ook teleurstellen. Volgens Wikipedia is de week van Babylonische herkomst. De zeven dagen zouden afgeleid zijn van de zon, de maan en de vijf met het blote oog zichtbare planeten. Dit sluit aan bij de Romeinse gewoonte om de dagen planetennamen te geven. Trouwens ook de Hindoes, de Chinezen en de Joden kenden al voor de geboorte van Christus een 7-daagse week.

Waaruit maar blijkt: Het Christendom is een likje verf op een veel ouder bouwsel. Dat daar inmiddels een beetje aan geschaafd en geschuurd wordt zou ons toch niet moeten verontrusten. De oude Germaanse goden houden immers ook nog steeds stand en spelen nog dagelijks een rol in ons leven. Dus zelfs al zouden we God vanaf nu Allah gaan noemen, dan is de kans groot dat we over duizend jaar nog steeds kerstmis vieren. Of ‘midwinter' zoals de oude Germanen het noemden.
 

---

Zie ook Wikipedia voor artikelen over:
Kerstmis  - Pasen  -  de kalender - de week -  de dagen van de week

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor  deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - of lees de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien en Motorfietsen en Sportwagens

- wordt vervolgd...

Het Stripman-blogarchief

De afgelopen vijf jaar was ik te vinden op het Volkskrantblog. Dat wordt nu naar aller waarschijnlijkheid gesloten. Collega-bloggers maken zich zorgen over het verdwijnen van hun blogarchief. Ik niet, ik heb alle teksten en tekeningen netjes opgeslagen.

Lang niet alles wat ik ooit op het oude blog plaatste is zo geweldig dat het voor de hele internetwereld beschikbaar moet blijven. Niet alles hoeft voor eeuwig bewaard te worden. Maar sommige blogs blijken, jaren na plaatsing, nog dagelijks nieuwe lezers te trekken. Het zou jammer zijn als die over een paar weken voor een dichte deur komen te staan.

Af en toe zal ik hier een dus oud verhaal opnieuw plaatsen. Ik ben benieuwd of ze nog steeds actueel zullen blijken te zijn...

Odilon de Naaktkat

Zijn filmpjes op YouTube zijn al door tienduizenden bezoekers bekeken. Op het Volkskrantblog had hij een vaste schare fans en ruim 30.000 pageviews. Ik woon inmiddels vijf jaar met hem in één huis en kan verklaren dat hij desondanks heel gewoon gebleven is. Afgezien van zijn opmerkelijke uiterlijk dan...

Omdat zijn eigen blog, bij de Volkskrant, op de tocht staat zal ik vanaf vandaag op mijn prikbord ook af en toe iets van Odilon de Naaktkat laten zien. Wat oudere foto's, van een jonge Odilon, bijvoorbeeld en het onderstaande filmpje uit 2007, inmiddels bijna 15.000 keer bekeken, ruim 40 reacties.

Als ik zijn Vkblog-archief zo eens teruglees (het kan nog tot 1 maart 2011 op http://odilondenaaktkat.vkblog.nl ) dan zijn de verbaasde reacties erg leuk. Om wat veel voorkomende vragen voor te zijn: Odilon gedraagt zich als een tamelijk normale kat. Hij eet en drinkt normaal, slaapt veel, gaat netjes naar de kattenbak en krabt aan het meubilair. Verder is hij vriendelijk, nieuwsgierig en eigenwijs. Hij ligt graag op de verwarming, onder een dekentje of bij iemand onder zijn of haar trui.

Speciale verzorging is niet strikt noodzakelijk. Hij lijkt wel kaal maar heeft in werkelijkheid kleine donshaartjes. Voor allergische mensen zijn naaktkatten in sommige gevallen een uitkomst, maar voor sommigen ook niet, dat zou je uit moeten proberen.

En inderdaad hij zet nog steeds graag zijn tanden in een lekker blaadje sla... Zie voor meer Odilonfilmpjes: Stripman Films 

Big Bill Broonzy – Een zeldzaam talent

De top 2000 heb ik dit jaar niet zo fanatiek gevolgd. Wel ving ik de opmerking op dat er zo weinig nummers van zwarte artiesten in de bovenste 50 stonden. Dat is wel gek want de moderne popmuziek wortelt stevig in de zwarte traditie, van blues, gospel, soul en jazz, tot reggae en hiphop.

De meeste blanke muzikanten uit de jaren '60 en '70 noemen zwarte artiesten als hun grote voorbeelden. Dat gaat van Cuby & the Blizzards tot the Rolling Stones.

In het tv-programma over de top 2000 kwam een stukje interview voorbij met Ray Davies, van the Kinks, die vertelde dat hij ooit liedjes probeerde te schrijven in de stijl van Big Bill Broonzy. Ook een zwarte muzikant die veel blanke jongeren tot voorbeeld heeft gediend.

Big Bill was de eerste zwarte bluesmuzikant waarvan ik zelf ooit muziek hoorde. Mijn ouders hebben een lp die rond 1955 is opgenomen in de Philipsstudio's in Baarn. Mijn vader heeft daar nog een blauwe maandag gewerkt als onderhoudsman en zo waarschijnlijk die plaat opgepikt. Broonzy had toen al een hele loopbaan achter zich en met succes de overstap, van een zwart, naar een blank publiek gemaakt.

William Lee Conley Broonzy werd vermoedelijk geboren in 1898, in Lake Dick, in de zuidelijke staat Arkansas, in een eenvoudig boerengezin met 17 kinderen. Zijn eerste muziekinstrument was een zelfgemaakte viool.

Hoewel hij al jong optrad op locale feesten en partijen duurde het tot 1920 voor probeerde om professioneel muzikant te worden. Hij liet het boerenbestaan achter zich en trok naar Chicago. Daar ontwikkelde hij zich tot een vooraanstaand zanger en gitarist.

In de loop van de jaren '30 en '40 maakte hij honderden plaatopnamen onder eigen naam en werkte mee aan vele projecten van andere muzikanten. Hij was lid van The Famous Hokum Boys, een band die speciaal bijeenkwam om liedjes op te nemen in de toen populaire Hokum-blues-stijl. Denk daarbij aan vrolijke melodietjes, gewaagde teksten en flitsend gitaarspel. Blues was toen ook feestmuziek.

Na de tweede wereldoorlog werd Broonzy in Chicago voorbij gestreefd door jongere muzikanten, die gebruik maakten van elektrisch versterkte instrumenten. Maar terwijl generatiegenoten de gitaar in de wilgen hingen, wist Broonzy zichzelf opnieuw uit te vinden.

Wellicht geïnspireerd door het succes dat hij had gehad als deelnemer aan de, in 1938 en '39 door jazzpromotor John Hammond georganiseerde, 'From Spirituals to Swing'- concerten, in de Carnegy Hall in New York, maakte hij de overstap naar een nieuw blank publiek.

Broonzy verliet de blues-scene en sloot zich aan bij de folk-revival. Hij presenteerde zich als eenvoudige plattelander, nam naast zijn eigen bluesnummers ook gospels en voksliedjes op in zijn repertoire en toerde met groot succes door de VS en Europa.

Dat is de Big Bill Broonzy die we hier hebben leren kennen. Op de hoes van de lp van mijn ouders wordt hij 'een van de laatste nog levende blueszangers' genoemd. Een etiket dat velen na hem hebben gebruikt. Een knap staaltje marketing en de reden waarom hij door sommige puristen verguist wordt. Te commercieel.

Maar dat was wellicht zijn grootste talent. Hij was een indrukwekkende zanger en een geweldige gitarist, maar wat hem zeldzaam maakte was zijn vermogen om telkens weer een nieuw publiek te vinden en te veroveren met zijn muziek.

Broonzy stierf in 1958 ten gevolge van kanker. Zijn enige zoon blijkt in Nederland te wonen, geboren uit een relatie met een bezoekster van een van zijn concerten in 1955.

Zie ook de Engelse Wikipedia 

Broonzy.com een mooie website met biografie, discografie, foto's en muziekfragmenten.

Een reportage uit het radioprogramma OVT over Big Bill in Nederland. 

Op YouTube is een hele reeks filmpjes te vinden met beelden en muziek van Big Bill Broonzy.

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Ga naar het vervolg of lees de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien en Motorfietsen en Sportwagens

En af en toe zit ik in een rolstoel...

Ja, dat klinkt dramatisch en misschien is het dat ook wel, 50 jaar en niet meer gewoon met je vrouw een uurtje buiten kunnen wandelen. Eigenlijk hou ik er niet van om erover te schrijven. Het ontaardt snel in gezeur en daar wordt de toestand niet beter door. Dan liever een vrolijk verhaal over een heel ander onderwerp. Struisvogelpolitiek ? Jazeker, daar ben ik in dit geval wel een voorstander van.

Ik ben ook een beetje allergisch voor medeleven en dat lok je wel uit als je er over je kwalen begint, natuurlijk. Maar me in mijn schrijfsels presenteren als een gezonde vent, die blaakt van de energie, wordt op den duur ook een beetje huichelachtig. De realiteit is dat ik moet woekeren met mijn krachten.

Maar ik er wil geen depressieve toestand van maken, vol zelfbeklag. Je leest wel eens van dat soort verhalen en dan denk ik ook: ‘Erg zielig en veel sterkte ermee, maar nu weer even iets anders…’. Net als veel gezonde mensen, vermoed ik.

Maar goed, een jaar of 10 geleden kwam aan het licht dat ik een aangeboren defect onder de leden heb. Ik lijd aan Osteogenesis Imperfecta (OI), letterlijk vertaald ‘onvolmaakte botvorming’. Maar OI is geen botziekte. Het is een zeldzame aandoening van het bindweefsel die leidt tot zwakke botten, maar die er verder ook voor zorgt dat het bindweefsel in mijn hele lichaam van minder goede kwaliteit is.

Mijn conditie is daardoor de afgelopen jaren langzaam steeds verder afgenomen. Het blijkt niet mogelijk om dat door training weer te verbeteren. Ik ging de eerste jaren twee maal per week naar de fysiotherapeut, maar tot veel verbetering leidde dat niet. Mijn uithoudingsvermogen is al die tijd langzaam verminderd.

Ik kan wel lopen, maar niet meer dan een minuut of 10 achtereen. Zelfs met ogenschijnlijk lichte activiteiten, zoals achter de pc zitten, moet ik het kalm aan doen. En als ik eens een beetje wilder doe, dan heb ik veel tijd nodig om weer te herstellen. Een ochtendje winkelen, of een avondje uit, het kan wel, als ik er maar veel bij kan zitten en niet vaker dan eens per twee a drie weken.

Omdat ik daardoor ook steeds minder de deur uit kwam hebben we, sinds een paar jaar, een rolstoel in huis. Daar maken we af en toe een wandeling mee, of we bezoeken een museum. Als er eens een groot feest is, of een receptie dan gaat de rolstoel ook mee.

Aanvankelijk is het wel gek om in zo'n stoel te zitten. Je merkt dat mensen naar je kijken. Als je dan zwaait of vriendelijk knikt, kijken sommigen betrapt weg, terwijl andere vriendelijk terug wuiven. Het heeft ook wel iets spannends. Niet iedereen is even ervaren als rolstoel-duwer, dus het ene moment vrees je onder een auto geduwd te worden of, even later, in een sloot te verdwijnen.

Je gaat je ineens ergeren aan slecht aangelegde en te smalle trottoirs. En het nemen van hoge stoepranden vergt ook enige handigheid. Maar als ik mag kiezen tussen binnen zitten, of toch even naar buiten in de rolstoel, dan toch graag het laatste.

^{Meer informatie over Osteogenesis Imperfecta is te vinden op de website van de OIFE en van de OI-vereniging Nederland.}

^{Dit bericht is, in iets andere vorm, eerder geplaatst op het VK-blog...}

De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is gemaakt door de Stripman zelf. Ga naar  de vorige aflevering of het vervolg of lees de vorige hoofdstukken De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom en Theo en Francien