Boekpresentatie 'Verdwenen Vergezichten', een geslaagd evenement

De voortekenen waren niet positief. We kregen afzeggingen binnen, van vrienden en familieleden, die ziek waren, op vakantie, of aan het verhuizen. Dus het was niet met grote verwachtingen dat Gerard en ik ons opstelden in de barruimte van het oude, vertrouwde Artishockgebouw, in Soest. Onze culturele dorpsvereniging, waar we samen zo'n 75 jaar lid van zijn en die dit weekeinde zijn 55-jarig bestaan vierde.

Terwijl wij onze boeken uitpakten, publiciteitsmateriaal neerlegden en wat uitgeprinte tekeningen aan de muur hingen, was er in de aangrenzende zaal een jazzconcert bezig. Aan een tafel, bij het raam, deed Radio Soest een live-uitzending.

De afspraak was dat onze boekpresentatie om half vijf zou beginnen, maar de muziek liep wat uit. Jonge jazzmuzikanten, die de smaak te pakken hadden. Ondertussen stroomden er toch wel wat bekende en minder bekende mensen binnen, die ons direct al bossen bloemen, een fles port en een doosje sigaren gaven.

Het eerste boek werd ook al snel verkocht, terwijl de presentatie eigenlijk nog moest beginnen. Het plan was dat we geïnterviewd zouden worden door Kees, een van de oudere Artishockleden. Maar toen het zover was werden we naar de tafel van Radio Soest geroepen en werd ons interview direct uitgezonden. Dat was leuk voor de luisteraars naar de plaatselijke zender, maar maakte het voor de aanwezigen in de bar, die inmiddels helemaal vol belangstellenden stond, misschien wat minder goed te volgen.

Het was wel een leuk interview. waarin we beiden het een en ander over onze Artishockervaringen konden vertellen. Na afloop reikten we het symbolische eerste exemplaar uit, aan het enige verenigingslid dat geprotesteerd had toen onze bijdrage uit het verenigingsblad, de Artishockberichten, geschrapt werd.

Tot onze verrassing stonden er daarna direct mensen te dringen om ons boek te kopen. We moesten onze handtekening erin zetten, wat direct het gevoel gaf dat we beroemde auteurs waren. Van ons voorraadje boeken is nu niet veel meer over, maar geen nood, het boek kan online besteld worden bij boekenbestellen.nl

Ondertussen gingen de hapjes en drankjes rond en werd er nog gezellig nagebabbeld. Foto's van het evenement zijn te zien op ons Mejanderblog. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Afscheid van een koningin

In december 2004 schreef ik over de begrafenis van Prins Bernhard. Ik vond het maar een overdreven gedoe en kon me niet voorstellen dat zijn familie het echt allemaal zo gewenst had. Ik stelde me voor dat ze eigenlijk veel liever een vlotte crematie hadden gewild, met een kopje koffie en een plakje cake na.

'Als spektakel was het nog wel aardig, hoewel een erg lange zit, maar voor de nabestaanden leek het me vreselijk. Je zal daar toch op zo'n manier afscheid van je vader of grootvader moeten nemen.

Hier op Soestdijk was het nog wel te doen, tot het moment dat ze met z'n allen op dat bordes moesten staan, dat was mensonterend. En dan de vertoning in Den Haag... Vier van die stumpers die zonder een pink te verroeren naast die kist op wacht stonden, terwijl er allerlei buitenlandse hoge pieten en binnenlandse hotemetoten langs paradeerden. Een ramp, dat dient toch echt geen enkel doel. En dan afgelopen zaterdag weer een hele dag vol rare rituelen.'

Over de dood en begrafenis van koningin Juliana, in maart 2004, op dat moment prinses Juliana want ze had de troon al overgedaan aan haar dochter Beatrix, heb ik me niet uitgelaten. Maar als ik het opzoek bij Wikipedia blijkt dat dat een nog groter evenement was. 9000 militairen liepen mee, of stonden langs de route, toen de kist van het Paleis Noordeinde naar de Nieuwe Kerk in Delft werd gebracht. De kist stond 3 dagen opgebaard en ruim 50.000 belangstellenden defileerden er langs om afscheid te nemen.

Dat had ik allemaal niet onthouden. Dus nu er in Engeland afscheid wordt genomen van koningin Elisabeth sta ik toch weer te kijken van alle toestanden. De mensenmassa's die er op de been komen, het uren in de rij staan, het handjesschudden, het vlagvertoon, de kerkdiensten, de toespraken in vier parlementen en alle militairen die, al dan niet met muziekkorps, langs komen marcheren. En dan moet de uitvaart nog beginnen.

Die militairen zijn wel opvallend, in kleurige uniformen en met helmen en mutsen, met bont en pluimen. Klaarblijkelijk heb je als vorst niet genoeg aan overtuigingskracht en een mooie stamboom, je moet ook een fraai uitgedost leger achter je hebben.

Maar de lange rij mensen, die allemaal langs de kist willen lopen, is misschien nog het meest wonderlijk. Ze kronkelen zich een kilometer of 8 door Londen en doen daar vaak een hele dag over. Er vallen zo nu en dan mensen flauw er worden vrouwen ongewenst betast, maar iedereen die het doorstaan heeft zegt dat het de mooiste dag van zijn, of haar, leven was.

Volgens een artikel, op de website van de BBC, is er zelfs een professor en een team van 'crowd science experts' aan te pas gekomen. Experts in het omgaan met mensenmassa's, dus. Er zijn jaren van planning aan vooraf gegaan. Dat het druk zou worden was verwacht, want bij het afscheid van de moeder van de koningin liepen er ruim 200.000 mensen langs de kist. Dat worden er nu nog meer.

Er is rekening gehouden met de noden van zo'n lange rij. Er zijn toiletten, er is voedsel en drank en medische voorzieningen. De organisatie zorgt ook voor informatie, zodat de wachtende en schuifelende massa weet wat er te gebeuren staat. Als mensen niet meer weten waar ze aan toe zijn, ontstaan er problemen, zegt de professor. Dan gedragen mensen zich niet langer als een eensgezinde groep, maar als individuen.

Dat de 'queue', zoals de Britten een lange rij noemen, op vrijdag even gesloten werd voor nieuwkomers baarde wel enige zorgen. Men was bang dat de wachttijd teveel op zou lopen. Maar volgens de expert liep men op dat moment juist het risico dat er een nieuwe rij zou ontstaan, van mensen die stonden te wachten, om in de eigenlijke rij te kunnen plaatsnemen.

Maar de stop werd snel opgeheven en terwijl ik dit schrijft schuifelt de massa weer tevreden verder door de hoofdstad. Het is een merkwaardig volk, die Britten...

Vergeet onze boekpresentatie niet: Zaterdag 24 september, om 16:30, in Artishock, Soest. Zie het Mejanderblog.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Knisperend taalgebruik

Ondertussen las ik boeken van Ian Rankin, van Louis Paul Boon en een half boek van Jonathan Swift. Ik hou van een beetje afwisseling. Rankin is een moderne, Schotse, thrillerschrijver, bekend door zijn bestsellers over inspecteur Rebus. Maar het succes kwam hem niet aanwaaien en omdat zijn Rebus-romans wel verkochten, maar niet in enorme hoeveelheden, schreef hij ook nog een paar andere spannende boeken, onder het speudoniem Jack Harvey.

Inspecteur Rebus is gevestigd in Edinburgh, de Schotse hoofdstad, waar vrijwel al zijn avonturen zich afspelen. Als Jack Harvey neemt Rankin wat meer speelruimte. 'Bleeding Hearts', het boek, dat ik las speelt zich voor een groot deel af in de Verenigde Staten. Het gaat over de jacht op een huurmoordenaar en heeft een paar spectaculaire scenes, die in een actiefilm niet zouden misstaan.

Ik ga het verhaal niet navertellen, maar we volgen beurtelings de moordenaar en de speurders die hem achterna zitten. Het knappe is dat je, in de loop van het boek, meer sympathie krijgt voor de misdadiger dan voor de detective die hem achtervolgt. Je gaat zitten hopen op een goede afloop, waarbij de moordenaar ontkomt. Precies het tegenovergestelde van de meeste detectiveverhalen.

Ter afwisseling kocht ik een deel van de verzamelde werken van Louis Paul Boon, uiteraard als e-book. Ik heb, in mijn jonge jaren, vrij veel gelezen van Boon, je kunt gerust zeggen dat hij een favoriete schrijver was. Een Vlaming, die ook populair was in ons land en daarbuiten en die bijna de Nobelprijs voor literatuur won.

In de jaren '50, nog voor hij zijn grote doorbraak beleefde, kwam hij bij zijn Nederlandse uitgever met het plan om een eigen tijdschrift te beginnen. Het zou 'Boontjes Reservaat' gaan heten en de bedoeling was dat het scherpe maatschappijkritiek zou bevatten. Uiteindelijk verschenen er, een jaar of vijf later, een handvol boekjes.

Voor Boon zelf kwam dat een beetje te laat. Het revolutionaire vuur was deels gedoofd en wat overbleef was een verzameling, mild maatschappijkritische stukjes. De meeste hadden al eerder in kranten en tijdschriften gestaan en werden nu gerecycled. Er zitten heel leuke verhalen tussen, bijvoorbeeld een verslag van een trektocht door Engeland, die Boon, met een paar vrienden ondernam, vlak na de Tweede Wereldoorlog. Maar sommige andere, zoals een verhandeling over tarotkaarten en een reeks verhalen over filmsterren, konden me minder boeien.

Wat blijft is het heerlijk knisperende taalgebruik van de schrijver dat, voor mij als noorderling, zo typisch Vlaams lijkt. Het verraste me dan ook dat ik in de verantwoording las dat Boon zijn teksten vernederlandst had voor de uitgave in ons land. Het had dus nog een stuk Vlaamser gekund.

Jullie weten misschien dat ik af en toe een boek download van het Project Gutenberg, een Amerikaans initiatief dat veel oudere lectuur, digitaal en gratis, beschikbaar maakt. Boeken uit de 19e eeuw en ouder zijn meestal vrij van kopierechten en vaak verrassend leuk om te lezen. En als het tegenvalt is dat ook niet erg.

Deze keer las ik 'Polite Conversation', van Jonathan Swift, ook wel bekend als 'A Complete Collection of genteel and ingenious Conversation, according to the most polite mode and method now used at Court, and in the best Companies of England'. In feite een cursus in beleefde conversatie, waar Swift aan werkte sinds 1704 en die uiteindelijk in 1738 verscheen.

Swift is vooral bekend als de schrijver van 'Gullivers Reizen', dat velen zullen beschouwen als een leuk avonturenboek voor kinderen, maar dat eigenlijk een satire is op menselijk gedrag. Ook zijn 'Polite Conversation' is een satire. Hij presenteert het als een verzameling van onderhoudende opmerkingen, scherpzinnige vragen en snedige antwoorden die de jonge cursisten, uit de betere kringen, uit het hoofd moeten leren om te gebruiken zodra ze in gezelschap zijn.

Hij stelt voor om scholen te stichten waar zijn leermethode onderwezen kan worden en waar de leerlingen ook de bijpassende lichaamshoudingen, gezichtsuitdrukkingen en handgebaren kunnen aanleren. Als de cursus voltooid was zou geen gesprek meer verkeerd lopen of stilvallen.

Het idee is natuurlijk geweldig. Je ziet het helemaal voor je: leeghoofdige lieden, die zelf niets meer hoeven te verzinnen en onderling alleen nog ingestudeerde zinnetjes uitspreken. Van die voorgestelde scholen is natuurlijk niets terechtgekomen, net zomin als van het eerbetoon, dat de schrijver zichzelf toedicht, als belangrijker wereldverbeteraar dan Isaac Newton.

De inleiding, waarin Swift zijn bedoelingen uitlegt, is wel leuk om te lezen. Gaandeweg vroeg ik me af waarom het zo'n lange inleiding was. Het boek is al voor een derde voorbij als de eigenlijke cursus nog beginnen moet. Uiteindelijk is dat maar goed ook, want na het grappige voorwoord vallen de conversaties, die Swift als voorbeelden geeft, nogal tegen. Misschien was dat ook wel de bedoeling. Het is tenslotte een satire. Na zo'n opgeklopte inleiding zijn de nogal suffige uitspraken misschien bedoeld als komisch contrast.

Het is natuurlijk een grap en eigenlijk maar half geslaagd, toch is een moderne versie wel voorstelbaar. Je zou denken dat er, ook nu nog, genoeg te verbeteren is aan de gesprekken tussen mensen in het algemeen en in betere kringen in het bijzonder. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Stijgende energieprijzen

In 2005 stegen de energieprijzen vanwege de orkaan Katrina. Die storm had, in de golf van Mexico, een paar boorplatforms beschadigd en daar zag men reden in om bij ons het gas en licht duurder te maken. Het tweede kabinet Balkenende gaf de Nederlandse huishoudens een compensatie van 35 euro. Dat waren nog eens tijden.

We klagen nu over Rutte, die een regering heeft gevormd met bijna dezelfde partijen als Balkenende toen, maar erg vrolijk zag het er in die jaren ook niet uit. CDA-er Balkenende voerde, op aandringen van coalitiegenoot de VVD, een bezuinigingspakket door. Vooral de sociale zekerheid moest het ontgelden.

Lagere uitkeringen, lagere huurtoeslag, een nieuw zorgstelsel en een strenger vreemdelingenbeleid. Dat laatste onder leiding van Rita Verdonk. Het verschil is dat er nu een VVD kamerlid op is gestapt omdat hij het vreemdelingenbeleid te streng vind, toen begon VVD-er Wilders een eigen partij omdat hij het niet streng genoeg vond.

Het is jammer dat men problemen met de opvang van vluchtelingen nog steeds probeert te bestrijden met een strenger toelatingsbeleid. Het zal wel de liberale gedachtegang van vraag en aanbod zijn. Als we niet aan de vraag van opvang kunnen voldoen – wat we natuurlijk best kunnen als we maar zouden willen – dan moet de vraag, dus instroom, naar beneden.

Mark Rutte zat trouwens ook al in Balkenende II, als staatssecretaris van sociale zaken en later onderwijs. En D66 deed ook mee, al stapte Thom de Graaf halverwege op, omdat zijn plan voor een gekozen burgemeester het niet haalde.

Toen vroeg ik me al af hoe dat nou zat met die energieprijzen. Wij gebruikten groene stroom en dat had toch niets te maken met de boorplatforms in de Golf van Mexico. Net zoals nu het opwekken van groene stroom niets te maken heeft met de oorlog in Oekraïne. Maar op de energiemarkt heeft alles met alles te maken.

De prijs van zonne- en windstroom is gekoppeld aan de stroom die opgewekt wordt met fossiele brandstof en kernenergie. Er komt uit mijn stopcontact ook geen andere elektriciteit dan bij iemand die geen groene stroom afneemt. Het komt allemaal uit dezelfde grote pot en dat zorgt er voor dat, voor alle gebruikers, alles duurder wordt en de producenten van duurzame stroom nu leuke winsten maken.

Wij zijn indertijd, uit idealisme, overgestapt op groene stroom, die was en is nog steeds iets duurder dan zogenaamde grijze stroom. Dat was omdat het opwekken van duurzame energie duurder was, zei men. Het zou leuk zijn als we nu beloond zouden worden, voor onze inzet, met een lagere stroomprijs. Maar dat gebeurt niet, voorlopig blijven de prijzen aan elkaar gekoppeld.

Men zegt dat die koppeling er voor zal zorgen dat meer mensen zonnepanelen zullen installeren en hun woning gaan isoleren. Dat soort investeringen zijn, met hoge energieprijzen, sneller terug verdiend. Het zal de energietransitie, naar duurzaamheid, een duw in de goede richting geven. Ja, ja. Maar als je, met een laag inkomen, in een huurwoning zit, heb je die mogelijkheid niet.

Ik lees wel eens tips om op energie te besparen. Kort douchen, niet je hele huis verwarmen, spaarlampen kopen en zo. Maar dat doen wij al jaren. En het werkt, hoor, we hebben geen torenhoge energierekening. Maar of dat ook de komende tijd zo blijft is nog maar de vraag. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men