Malle mannen

Als we de gebeurtenissen in Rusland even buiten beschouwing laten – mensen die dit over 10 jaar lezen denken nu: 'Welke gebeurtenissen in Rusland ?' Nou de gebeurtenissen die uiteindelijk leidden tot het vertrek van Poetin en het vestigen van een vreedzaam en democratisch bestuur. Of die op een sisser uitliepen, dat kan ook. Want misschien sukkelt het wel gewoon door, zoals het al jaren gaat.

Maar als we dat even buiten beschouwing laten, dan werd het nieuws van de afgelopen week beheerst door mannen, die zoveel geld hebben dat ze van gekkigheid niet meer weten wat ze ermee moeten doen. Mannen die zich met een raket de ruimte in laten schieten, of zich een paar kilometer laten afzinken in de oceaan, om het wrak van de Titanic te zien.

Aan de andere kant was er een man die, in één week, drie keer de Elfstedentocht deed, zwemmend, fietsend en lopend. Terwijl een ander onlangs, op één dag, meer dan 60 keer een parachutesprong maakte. Allemaal om geld op te halen voor kankeronderzoek. En nog behoorlijk succesvol ook.

Het zal wel aan mij liggen, maar het zet mij aan het denken over hoe we de wereld ingericht hebben. Er is geld zat, maar het komt niet op de goede plaats terecht. Het belandt bij mannen die niet het verstand hebben om er nuttige dingen mee te doen. Dus komt geld voor kankeronderzoek pas los als iemand een rare stunt verzint.

Petje af, hoor, die Elfsteden-triatlon en die 61 parachutesprongen, ik doe het ze niet na. Maar zouden we daar niet iets slimmers voor kunnen organiseren ? Zodat al die heisa niet nodig is ? Als we nou, aan de ene kant, die hele rijken tegen zichzelf in bescherming nemen. En ze een flink deel van hun geld af laten staan, door een extra belasting, of een verplichte donatie. Dan kunnen we, aan de andere kant, dokters meer geld geven, om onderzoek te doen naar betere behandelingen en medicijnen.

Dan hoeven we ook geen week te zoeken naar een duikboot, op de bodem van de oceaan. Het is maar een idee. Misschien dat mensen over 100 jaar dan denken: 'Wat een rare gasten waren die 21ste eeuwers toch, maar uiteindelijk hebben ze toch iets goeds gedaan.' 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 en deel 15 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Robinson Crusoe, een klassieker met verstrekkende gevolgen

Oudere boeken zijn tegenwoordig vaak gratis te downloaden. Zo las ik onlangs 'Robinson Crusoe', oorspronkelijk in 1719 geschreven door Daniel Defoe. Mijn e-boek-versie is gebaseerd op een editie, uit 1801, waarin het oorspronkelijke boek was opgenomen, met twee vervolgen en een kort verhaal over Alexander Selkirk, een 18e eeuwse zeeman die mogelijk model gestaan heeft voor Crusoe.

Ook wie het boek niet gelezen heeft zal enigszins bekend zijn met het verhaal, al was het maar door TV-series als 'Expeditie Robinson' en, van wat langer geleden, 'De Familie Robinson'. Die hebben ook, als thema, mensen die gestrand zijn op een onbewoond eiland.

'Robinson Crusoe' is geen dik boek en het verbaasde me een beetje dat Defoe ook nog een aantal avonturen beschrijft, voor het eiland in beeld komt, en daarna nog een flink aantal bladzijden besteedt, aan de belevenissen van Robinson, terug in Europa. Hij gaat er dan ook in een sneltreinvaart doorheen.

In een handvol bladzijden lezen we hoe de hoofdpersoon, tegen de zin van zijn familie, naar zee gaat, als handelaar. Hoe hij gevangen genomen wordt door piraten en een tijd, als huisslaaf, wordt gebruikt door de piratenhoofdman. Hoe hij ontsnapt, samen met een jongen genaamd Xury. Zijn ervaringen beletten hem niet om Xury vervolgens te verkopen. Daarna sticht hij een plantage, in Brazilië, stapt op een schip om slaven te gaan halen in Afrika en lijdt schipbreuk.

Als enige overlevende spoelt hij aan op een onbewoond eiland, voor de kust van Venezuela, waar hij zich in leven houdt door het kweken van groente en het vangen van vogels, schildpadden en wilde geiten. Hij bouwt een versterkte woning en verdedigt zich tegen kannibalen, die het eiland blijken te gebruiken om er hun verslagen vijanden op te eten. Hij bevrijdt één van die, voor de maaltijd bestemde, slachtoffers en noemt hem Vrijdag. Uiteraard wordt die zijn toegewijde dienaar.

Zo vliegen de jaren voorbij. Op een zekere dag strandt er opnieuw een schip. Er zijn deze keer overlevenden, maar die worden door de kannibalen gevangen genomen. Robinson en Vrijdag weten er een aantal te bevrijden, maar laten deze nieuwe eilandbewoners in de steek als er een Engels schip langs komt. Tussen al deze enerverende gebeurtenissen door zijn er een paar rustmomenten, als Defoe beschrijft hoe Robinson nader tot God komt en Vrijdag het ware geloof probeert bij te brengen.

In deel twee lezen we hoe Crusoe, weer terug in Engeland, een welvarend man wordt, door de inkomsten uit zijn Braziliaanse plantage. Hij trouwt en krijgt kinderen, maar blijft verlangen naar zijn tijd op het eiland. Als zijn vrouw sterft laat hij dus zijn kinderen in de steek om, met een schip vol hulpgoederen en vaklieden, terug te varen. Onderweg pikt hij onder andere een katholieke priester op, die van pas komt om de, toch wat goddeloos levende, eilanders in het gareel te brengen.

In een gevecht met de kannibalen komt zijn trouwe dienaar Vrijdag om het leven. Robinson treurt niet lang en vaart de halve wereld rond, om uiteindelijk in China te belanden. Onderweg is er nog een avontuur op Madagaskar, waar hij niet kan voorkomen dat de bevolking van een dorp, door zijn scheepsgenoten, uitgemoord wordt. Hij maakt ze daarover zoveel verwijten dat ze hem van boord zetten.

Robinson heeft meer begrip voor de kannibalen en de inheemse bevolking van Madagaskar, die het ook niet kunnen helpen dat ze onwetend en met rare gebruiken opgegroeid zijn, dan voor zijn eigen landgenoten. Het is dan ook opmerkelijk dat hij later, in Mongolië, midden in de nacht een dorp binnen sluipt, om een afgodsbeeld te vernielen. Hij en zijn metgezellen moeten daarop vluchten voor de woedende bevolking, maar met een list weten ze zich in veiligheid te brengen.

Via Moskou en Hamburg bereikt Robinson uiteindelijk Den Haag, waar hij op een schip stapt naar huis. De lezer kan helemaal tot rust komen in deel drie, dat gevuld is met vrome gedachten over morele en godsdienstige onderwerpen. Het oorspronkelijke boek was een enorm succes. Deel twee is een stuk minder bekend en deel drie zal door vrijwel niemand gelezen zijn. Dat hoeft ook niet, Robinson Crusoe is desondanks een begrip geworden. Wikipedia schrijft dat het, na de Bijbel, een van de meest vertaalde boeken ter wereld is.

Er zijn een heleboel schrijvers geweest, die hun eigen versie publiceerden van Robinson Crusoe. Bijna al die boeken zijn vergeten, maar sommige zijn ook klassiekers geworden. Zo is 'Gullivers Reizen', van Jonathan Swift, volgens deskundigen, te zien als een commentaar en een parodie op het boek van Defoe.

De 19e eeuwse roman van Johann David Wyss, over de 'Zwitserse Familie Robinson', werd ook heel populair en is in de jaren '70 en '90, van de 20ste eeuw, verwerkt tot films en TV-series. En het TV-programma 'Expeditie Robinson' is natuurlijk ook een gevolg van het, al meer dan 300 jaar oude, verhaal van Defoe. Ik heb er zelf nooit naar gekeken, ik lees liever een goed boek, maar dat programma gaat al meer dan 20 seizoenen mee en bewijst dat het idee, van overleven op een onbewoond eiland, nog steeds tot de verbeelding spreekt.

Bij Project Gutenberg is 'Robinson Crusoe' gratis te downloaden, in verschillende talen, waaronder Nederlands. Wil je liever voor het boek betalen dan kun je het ook
bestellen, of downloaden, in allerlei versies bij websites als bol.com. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 en deel 14 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De digitale klaagmuur

Eerder schreef ik, al een paar keer, over mijn ervaringen met pakketbezorgers. De ene keer positief, zoals de man van Post.nl die, zonder dat ik er om hoefde te vragen, twee keer, alle trappen op en af liep, om twee zware pakketten naar boven te sjouwen. Dan weer minder juichend, bij een ander koeriersbedrijf, toen een groot pakket, zomaar ergens, verderop in de straat werd gedumpt, terwijl wij thuis voor niets zaten te wachten.

Laatst hadden we ook weer zoiets. Een zending drogisterij-artikelen, die via internet vaak verrassend voordelig gekocht kunnen worden, zou worden gebracht, maar er kwam geen bezorger. Op de website stond even later, dood leuk, dat hij ons niet thuis getroffen had. We konden het ophalen bij een afhaalpunt, elders in het dorp, of een nieuwe afspraak maken.

Nou is het grote voordeel van spullen thuis laten bezorgen, dat de spullen aan huis bezorgd worden. Als ik het ergens op wil halen, kan ik net zo goed gewoon naar een winkel gaan. Ik maakte dus een afspraak, voor een tweede bezorgmoment en dat verliep precies hetzelfde. Wij wachtten, maar niemand kwam en weer de bewering dat ze ons niet thuis getroffen hadden. Als ze nou even de moeite genomen hadden om aan te bellen...

Maar goed. Deze keer was het pakket teruggestuurd naar de webwinkel. Dus nam ik, ondertussen wel wat uit mijn humeur, contact op met de klantenservice. Het enige wat die konden doen was het pakket nogmaals versturen. Terwijl ik zat te wachten, op de derde bezorgpoging, ging ik op zoek naar wat troost op het internet. Ik zou toch niet de enige zijn, die telkens problemen had met die ene bezorgdienst ?

Ik kwam terecht op de site van Trustpilot. Daar vond ik een lange reeks klaagverhalen, van mensen waarbij het nog veel erger mis was gegaan, dan bij ons. Pakketjes werden over heggen en tuinmuren geworpen of zomaar op straat gezet. Iemand schreef dat hij net op tijd thuis kwam om te zien hoe een jongeman, op de fiets, er met het verwachte pakket vandoor ging. En telkens maar weer werd er beweerd dat ontvangers niet thuis waren, terwijl die de hele dag, verlangend maar vergeefs, naar de bezorger uit hadden zitten kijken.

Trustpilot is een website die dergelijke ervaringen verzamelt, vaak in opdracht van bedrijven zelf. Een soort algemene, digitale klaagmuur. Dus ik ging eens kijken hoe de ervaringen met Post.nl waren. Die deden het bij ons immers altijd prima. Maar volgens de bezoekers van Trustpilot zijn ze net zo rampzalig, als het koeriersbedrijf waar wij altijd problemen mee hadden. Dezelfde verhalen, klachten en wanhoopskreten.

Misschien ligt het niet aan het bedrijf, maar aan de individuele bezorgers ? Wij treffen het met een paar goede werknemers van Post.nl en hebben pech dat die van de concurrent er met de pet naar gooien. Elders in het land kan het, klaarblijkelijk, net andersom zijn.

Ander voorbeeld: toevallig had ik begin maart een probleem met mijn scootmobiel. Op de website van de leverancier zag ik dat die z'n klanten aanspoorde, om ervaringen te melden bij Trustpilot. Ik ging eens kijken en zag daar overwegend positieve reacties. Gerustgesteld wachtte ik af.

Er was, op mijn online serviceverzoek, een keurige bevestiging per email gekomen. Maar daarna gebeurde er wekenlang niets. Nou was het geen acuut probleem. Een spatbord was afgebroken, geen essentieel onderdeel. Hoewel ik me ook wel wat zorgen maakte over de accu, die niet goed op leek te laden. Maar korte ritjes kon ik er nog wel mee maken.

Er kwamen andere dingen tussendoor en zo duurde het twee maanden voor ik besloot om, toch maar eens, naar de klantenservice te bellen. Een serviceverzoek ? Kapot spatbord ? Zwakke accu ? Ze konden er niets van terug vinden. Maar mijn klachten werden heel vriendelijk ontvangen en genoteerd en ik zou binnen twee dagen teruggebeld worden, voor een afspraak met een monteur.

Een week later kwam een telefoontje, dat er een nieuw spatbord gebracht zou worden. En een nieuwe accu ? Daar wisten ze niets van, maar ze zouden het doorgeven. Op de afgesproken dag werd ik nogmaals gebeld, nu door de monteur zelf. Spatbord, ja. Accu ? Eh... o, nou ja... dat zou ook wel lukken.

Uiteindelijk kwam het goed, maar een beetje slordig was het allemaal wel. Toen ik mijn verhaal vertelde aan de monteur was die heel verbaasd. Zo hoorde het niet te gaan. Misschien een melding waard op Trustpilot ? Ze vragen er zelf om...

Maar aan de andere kant: wat heb ik te klagen ? Ik woon misschien in een huis, dat voor sommige pakketbezorgers moeilijk te vinden is, maar ik heb tenminste een huis. En ik kan spullen laten bezorgen. Er zijn genoeg mensen in de wereld, zelfs in ons eigen land, die die luxe niet hebben. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Geduld is een schone zaak

Er staat nog niet veel in bloei op ons balkon. De blauwe bes heeft al gebloeid, de braam staat in knop, de kleine roze bloemen van het robertskruid laten zich zien, de nog kleinere witte sterretjes van de vogelmuur en een paar verdwaalde lobelia's. Maar dat is het wel.

O, en ik heb een paar paarden-bloemen gehad en twee bloemetjes in het, verder bijna helemaal verdorde, parelkruid. Maar, de margrieten, de asters, de fuchsia's, het havikskruid, de lavendel, de citroenmelisse, de klaver, het kleine rozenstruikje, de wilde bertram, de muurpeper, dat moet allemaal nog komen.

Je zou zeggen dat we tientallen bloempotten en -bakken op het balkon hebben staan, maar dat valt best mee. We hebben de afgelopen winter zelfs een beetje geminderd. Vanwege de werkzaamheden. Vorig jaar was al aangekondigd dat het houtwerk gerepareerd en geschilderd zou worden en er een nieuwe slijtlaag, op de vloer van het balkon, zou worden aangebracht.

Wij huren onze woning, maar een groot deel van de appartementen, in ons blok, is verkocht. Onze verhuurder heeft het onderhoud, van de hele flat, overgedaan aan de vereniging van eigenaren (VVE), die heeft een bedrijf ingehuurd om de boel te regelen. Als huurder sta je daar buiten en word je niet altijd even precies op de hoogte gehouden.

In het najaar liepen er ineens werklieden over het dak en af en toe daalden er een paar neer op ons balkon. Dat was op zich niet erg. Voor het schuren en plamuren van de kozijnen hoefden we niet het hele balkon leeg te halen. Maar het weer zat niet altijd mee en uiteindelijk bleken de sponningen, van twee uitslaande raampjes, zo verrot dat ze helemaal vervangen moesten worden.

Zo duurde het tot ver in het najaar voor de schilders, bibberend van de kou, de laatste verf op het houtwerk aan konden brengen. Een van de nieuwe sponningen bleek niet de juiste maat en we zaten dus, de hele winter, met een keukenraam dat met plakband op zijn plaats werd gehouden. Aan de vloer waren ze helemaal niet meer toegekomen. Dat moest dan maar na de winter.

Dit voorjaar vroegen we ons af wanneer het werk afgemaakt zou gaan worden. Ook nu zat het weer niet mee. Het was lang kil en regenachtig. Maar we kregen te horen dat in mei, als het een paar dagen achter elkaar droog zou zijn, de vloer van het balkon een nieuwe toplaag zou krijgen. Dan moesten wel alle bloempotten en plantenbakken, de parasolstandaard en de stoelen naar binnen. Maar we zouden, ruim van te voren, gewaarschuwd worden.

Op een mooie, zonnige woensdag, een paar weken geleden, stonden daar ineens twee werklieden, M/V, inderdaad een man en een vrouw, op het balkon. Ze kwamen een eerste laag op de vloer aanbrengen. Leuk ! Maar dan moest ik dus wel even alles van het balkon halen.

Nou zijn het best aardige lui, hoor, we hebben er heel gezellig koffie mee gedronken. En ze zijn niet te beroerd om een handje mee te helpen. Maar het was wel even een gedoe. De stoelen zolang in de slaapkamer. De planten in de trappenhal. Het grootste bijenhotel had ik al uit logeren gedaan, bij de kinderen in Baarn, die een fijne tuin hebben. Het andere kon ik laten hangen, daar waren net de rosse metselbijen begonnen aan hun jaarlijkse activiteiten.

De balkonvloer werd schoongemaakt, aangesmeerd, geschuurd en van een eerste laag voorzien. Vrijdag zouden ze terugkomen om het af te maken. Maar ze kwamen niet. En de week daarna ook niet. Ik informeerde bij een buurman, die lid is van de VVE. Hij kwam eens kijken. Ons balkon lag er een beetje hobbelig bij. De rubberachtige toplaag voelde ook nog wat plakkerig aan.

Maar, zo vertelde de buurman, we moesten maar gewoon onze spullen terug zetten. Hij had gehoord dat er eerst vergaderd ging worden, over een maand, om te beslissen over de volgende stappen. Want de balkons waren niet het enige project, ze wilden misschien overal nieuwe, beter geïsoleerde ramen plaatsen en er moest iets aan het dak gebeuren. Zonnepanelen, wellicht. En ze wilden liever alles in één keer doen, in plaats van een kozijntje hier en een vloertje daar.

Dus nu wachten we maar weer, met een balkonvloer die half af is en een keukenraam dat met plakband op zijn plaats gehouden wordt. Geduld is een schone zaak.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.