Hoorzitting over de bomen in het park

Ja, terwijl ik in het ziekenhuis lag te herstellen, van mijn prostaatoperatie, ging het leven gewoon verder. Op de dag na de ingreep in mijn edele delen, was er een hoorzitting gepland over het kappen van de 87 bomen in ons park. Ik was daar ruim van te voren van op de hoogte gesteld en had dus voor een vervanger kunnen zorgen, mijn broer B.

In de weken voor mijn ziekenhuis-opname was ik een paar keer gebeld door meneer H., de gemeentelijke bomenbeheerder. Die wilde dolgraag met mij door het park lopen om uit te leggen wat de plannen waren en mij te overtuigen van de goede bedoelingen van de gemeente.

Ik ging in die periode van het ene onderzoek naar de andere uitslag, waarbij de belangrijkste vraag was of er misschien kwaadaardige cellen in mijn prostaat te vinden waren. Dus ik had niet veel trek in een wandeling met meneer H. Hij had me, in de telefoongesprekken en e-mails, wel al het e.e.a. verteld over de achterliggende motieven. Dat was mooi want daar kon mijn broer mee aan de slag.

Mijn broer, vijf jaar ouder dan ik, is een slimme vent. Ik heb best af en toe een aardige ingeving, maar mijn broer is meer geordend en methodisch. Precies wat er op zo'n hoorzitting nodig is. Hij stuurde me na afloop een uitgebreid verslag. Daaruit bleek dat de gemeente inmiddels een flora- en faunascan had laten uitvoeren, waaruit naar voren kwam dat de 5 bomen, die men had willen kappen in de reigerkolonie, in elk geval moesten worden gespaard.

De gemeente had in zijn verweerschrift, tegen mijn bezwaar, aangegeven exoten uit het park te willen verwijderen. Mijn broer merkte op dat er, volgens de opgave, maar 5 exoten op de lijst van te kappen bomen stonden, dus dat dat geen belangrijke beweegreden voor het kappen van 87 bomen kon zijn.

Ik citeer uit het verslag van mijn broer:

'Daarna ben ik ingegaan op de verdeling van de te kappen bomen over de verschillende categorieën. Volgens mijn telling gaat het hier over 5 exoten, 18 bomen in slechte conditie (of dood, maar dat is natuurlijk ook geen beste conditie) en 43 bomen waarvoor mijns inziens de categorie beschoeiing van toepassing was.

Mijn vraag hierover was, of de gemeente kon zeggen welke alternatieven onderzocht waren om deze bomen toch te behouden. Aansluitend heb ik onze zorg geuit over de gevolgen van de werkzaamheden aan de beschoeiing voor het leven in de vijver, onder aanhaling van de catastrofe met de vijver in het Baarnse bos. (Daar is een mooie, natuurlijke vijver, die vol libellen en waterjuffers zat, veranderd in een betonnen hondenzwembad.)

Tenslotte heb ik gezegd dat naar mijn mening de gemeente wel wat lichtvaardig omging met het verlenen van kapvergunningen; dat, als het doel is de biodiversiteit te beschermen en te vergroten, het over het algemeen beter is om de natuur haar gang te laten gaan; dat ik de indruk had, dat er bij de gemeente een overmaat aan beheerdrift was.'

Jullie begrijpen dat ik stilletjes trots was op mijn broer, bij het lezen van zijn verslag. Dit had ik zelf allemaal niet beter kunnen zeggen. Na, zijn verhaal kwam er een gemeenteman aan het woord, ik vermoed de bomenbeheerder. Hij had geen goed antwoord op de vraag waarom er pas een flora- en faunascan gedaan was nadat de kapvergunning verleend was.

Ik citeer weer uit het verhaal van mijn broer:

'Dat de beslissing omtrent de vergunning moest worden herzien, werd grif toegegeven. Hij zei ook, dat voor een aantal bomen die ze eigenlijk hadden willen kappen daarvan was afgezien, omdat daar vogelnesten in zitten.
Over de bomen die in de weg staan bij de werkzaamheden aan de beschoeiing (...) werd gemeld, dat gekeken is of het mogelijk is om om de bomen heen te werken en dat waar dat mogelijk was, al was besloten om hier niet te kappen. (…)

In de flora- en faunascan is ook gekeken naar de kwaliteit en diversiteit van het leven in de vijver. De conclusie was, dat dit momenteel zeer matig is. De gemeente hoopt, door baggeren en vernieuwing van de beschoeiing (waardoor de doorstroming zou verbeteren) voorwaarden voor verbetering te creëren.

In de tweede en derde ronde heb ik nog gevraagd, of uitdunnen (wat dan op 21 bomen van toepassing zou zijn) niet een verouderd idee is, want dat de natuur conflicten tussen bomen om groeiruimte heel goed zelf kan oplossen; wat de gemeente van plan was met het kap- en snoeihout; en of er enige garantie is dat de gemeente zich aan de richtlijnen in het flora- en faunarapport zal houden.

Op de eerste vraag was het antwoord, dat men deze stelling in zijn algemeenheid wel kon onderschrijven, maar dat er uit esthetische overwegingen in deze gevallen niet voor was gekozen. Wat betreft het kap- en snoeihout, is het plan om dit waar wenselijk af te voeren en voor het overige te laten liggen. Voor een flink aantal bomen wil men de stronk tot een hoogte van vier à vijf meter laten staan. 

Er werd verzekerd, dat de gemeente doordrongen is van het belang van de natuurwaarden in het park en zeer zorgvuldig te werk zal gaan. Er werd ons gevraagd, of wij de flora- en faunascan ook hadden ontvangen. Noch de commissie, noch ondergetekende konden dit bevestigen. Hierop werd toegezegd, met excuses, dat deze alsnog zou worden toegezonden.

Jullie zien dat mijn broer van wanten weet. De gemeente, aan de andere kant, komt niet sterk voor de dag. Maar we moeten wel bedenken dat zij de regels hebben gemaakt, de vergunningen verstrekken en in dit geval ook aangevraagd hebben. Onze enige hoop is op de onafhankelijkheid van de bezwaarcommissie.

Die commissie zou na 4 weken uitspraak doen. Dat zou vlak voor de kerst zijn. Maar toen ik voor de 2e keer thuiskwam uit het ziekenhuis, lag er een brief van de gemeente. De beslistermijn is met 6 weken verlengd. Zouden we het ze echt zo moeilijk hebben gemaakt?

Eerdere verhalen over de toestand in het park: 

Een telefoontje van de gemeente

Onderhoud of kaalslag ?

  

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De verlegen holbewoner

Mensen zijn holbewoners. De oudste sporen van menselijke aanwezigheid zijn gevonden in grotten. Of dit echt zo is, zou ik nog eens op moeten zoeken, maar de beschilderde grotten van Lascaux en Altamira zijn wereldberoemd en heel oud.

In ons land zijn geen bergen en alleen in het heuvelland van Limburg en de Achterhoek zouden misschien een paar holen geschikt gemaakt kunnen worden voor menselijke bewoning. Lang niet genoeg voor de hele bevolking natuurlijk.

Maar dat geeft niet, we hebben inmiddels geleerd om onze eigen grotten te bouwen. Huizen noemen we die. Daar maken we het gezellig met onze eigen spulletjes en sluiten we 's avonds de rest van de wereld buiten, door de gordijnen te sluiten en met een dekentje op de bank te kruipen.

Ik moest daaraan denken toen ik in het ziekenhuis lag. Elke avond kwam er een verpleegkundige langs om de gordijnen dicht te doen en om te vragen of de deur naar de gang ook dicht moest. Ik had dat liever niet. Voor een grotbewoner hou ik er, misschien ongewoon veel, van om een beetje naar buiten te kunnen kijken.

Van mij mag het gordijn best wat open blijven en de deur ook. Met alles potdicht voel ik me opgesloten. Ik zie graag de lichtjes van straatlantaarns en de verlichte vensters van de huizen in de buurt. Als er rumoer is op de gang, dan vind ik het wel fijn om te kunnen zien wat er aan de hand is.

Ik stel me voor dat ik, als ik in de steentijd had geleefd en in een land met bewoonbare grotten, ik een plekje dicht bij de ingang had gezocht. Zodat ik de sterren kon zien en de dieren kon horen, als die 's nachts door de omgeving rondscharrelden.

Zo'n voorkeur voor openheid en uitzicht heeft voordelen en nadelen. Stel dat er een overstroming aankwam, dan zou ik die als eerste merken, vlakbij de ingang van de grot. Ik zou de andere bewoners, wat verder naar binnen, kunnen waarschuwen en gauw een hoger gelegen plekje kunnen zoeken.

Zou er een holenbeer of een sabeltandtijger aankomen, dan zou ik die als eerste zien, maar zij mij ook. Ik zou het gevaar lopen om opgegeten te worden, maar mijn vrienden en familie zouden, ook nu weer, een goed heenkomen kunnen zoeken, of mij kunnen redden. Als ze me de moeite van het redden waard vonden.

Het is een beetje zoals bij de koolmezen, waar ik een tijd terug over las. Uit onderzoek was gebleken dat die heel verschillend reageerden op nieuwe objecten, die in hun leefomgeving werden geplaatst. Je had schuchtere mezen, die afstand hielden en eerst zeker wilden weten of het nieuwe ding geen kwaad kon.

Maar er waren ook brutale mezen, die direct op onderzoek gingen. Zij vlogen naar het nieuwe ding toe, probeerden of het eetbaar was, of op een andere manier nuttig. Als het inderdaad om een nieuwe voedselbron ging dan waren de brutale mezen in het voordeel. Zij konden als eerste hun buikje vol eten.

Maar het zou ook kunnen dat het een gevaarlijk object was. Misschien juist neergezet om een nieuwsgierige mees te lokken en te grazen te nemen. Dan zou de brutale mees het haasje zijn en had de schuchtere mees de juiste strategie gekozen. Je ziet, in beide gevallen kan een bepaalde karaktertrek een voordeel zijn.

In mijn geval was ik als eerste op de hoogte toen het met een oudere heer, in de aangrenzende kamer, niet goed ging. Ik kon precies volgen hou benauwd hij het had en hoe de verpleging haar best deed om daar verbetering in aan te brengen. Ik hoorde dat er een arts bij geroepen werd en ook hoe de patiënt, al rochelend en kuchend, vertelde dat hij al eerder last van zijn luchtwegen had gehad. Ook dat hij lange tijd in Frankrijk had gewoond, trouwens, maar voor zover ik kon opmaken niet in een grot.

Dat dit alles zich afspeelde om 3 uur 's nachts was voor mij niet echt voordelig, want ik werd erdoor uit mijn slaap gehouden. Ik schoot er sowieso weinig mee op. Ook als er iets gebeurd was dat mij direct aanging had ik niet veel kunnen doen, aangezien ik niet erg mobiel was, met mijn spoelkatheter, verbonden aan een standaard met een infuuszak van 3 liter.

Kortom, mijn voorkeur voor open deuren had niet veel nut, in dit geval. Het open gordijn trouwens ook niet toen ik de volgende ochtend, bevrijd van mijn katheter, onder de douche uitkwam en in mijn nakie langs het raam moest om bij mijn schone kleren te komen. Niet dat ik daar heel erg mee zat. Het ziekenhuis staat niet aan een drukke weg en ik had al aanstootgevender momenten meegemaakt in de voorafgaande dagen.

Met de oudere heer kwam het gelukkig weer goed. En met mij gaat het inmiddels ook weer een stuk beter. Ik ben nu weer thuis, in mijn eigen grot op 3 hoog, zonder katheter of infuus en met de gordijnen op een kiertje.

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een beetje later vandaag

Sorry, ik ben wat later met de Strip en het verhaal, vandaag. Mijn recente operatie leverde een complicatie op, die nog even verholpen moest worden. Dus lag ik vanaf vrijdag weer in het ziekenhuis. Inmiddels ben ik weer thuis en kan de normale dienstregeling hervat worden. Het verhaaltje had ik gelukkig al geschreven:

Boek weg !?

Het laatste e-boek dat ik kocht was een thriller van Ian Rankin, 'A Song For The Dark Times'. Altijd goed en ik was dus, al heel fijn, een paar dagen aan het lezen, toen ik op een avond dacht: Laat ik hem ook op mijn telefoon zetten, dan hoef ik niet steeds met mijn e-reader en smartphone door het huis te lopen.

Het leuke is dat, als je op twee apparaten hetzelfde boek leest, die twee dat van elkaar weten en bijhouden waar je gebleven bent. Zo zou je, als alles goed gaat, niet telkens moeten doorbladeren en zoeken, als je van apparaat wisselt.

Ik opende de app, op mijn telefoon, maar zag het boek niet. Dat was vreemd. Die app is een samenwerking tussen de fabrikant van de e-reader, die ook e-boeken verkoopt, en een grote website, waar je tegenwoordig alles kunt kopen, van kinderfietsen tot thermo-ondergoed en dus ook boeken.

Normaal gesproken kun je op die website alle e-boeken zien, die je bij hun en bij de readerfabrikant gekocht heb. Dus ging ik daar kijken. Geen 'A Song For The Dark Times'. Raar. Op mijn e-reader had ik het boek toch echt staan, ik had zelfs al ruim 400 bladzijden gelezen.

Misschien moet ik mijn e-reader synchroniseren, dacht ik. Dat is opnieuw verbinden met internet om te zien of er updates zijn en zo. Dat deed ik, maar toen werd het pas echt gek. Het boek, waar ik dus middenin zat, verdween nu ook van mijn reader !

Ineens had ik nergens meer 'A Song For The Dark Times' ! Hoewel ik het dus echt gekocht had en er al een eind in had gelezen. Ik zocht even in mijn email of ik de bevestigingsmail van mijn aankoop kon vinden. Dat lukte niet zo snel en daarom besloot ik het boek dan maar opnieuw te kopen. De volgende dag zou ik wel uitzoeken wat er gebeurd was.

Zo gezegd zo gedaan. Ik kocht het boek opnieuw, op de site van de e-readerfabrikant en installeerde het op de reader en de telefoon. Even zoeken waar ik gebleven was en hoera ! Ik kon weer lezen.

De volgende ochtend ging ik, op de laptop, toch wel een stuk handiger dan dat gepruts op een smartphone, op zoek naar de bevestigingsmail. Ik vond er inderdaad 2. De eerste van een week eerder, toen ik het boek voor het eerste kocht en een nieuwe van de vorige avond.

Op de website van de grote verkoper stond het boek nu ook, keurig netjes, in mijn lijst van digitale producten. Maar zou het ook 2 keer van rekening afgeschreven zijn ? Ik ging naar de site van mijn bank. Geen afschrijving te vinden. Het kan zijn dat daar het probleem zat.

Misschien heeft de e-readerfabrikant geprobeerd om het aankoopbedrag te innen en is dat mislukt ? Waarna ze de koop ongedaan hebben gemaakt. Wel een beetje raar om dat dan zonder enig bericht, of waarschuwing, te doen. Het ene moment ben je fijn aan het lezen en het volgende is ineens je boek weg !

Nu kan ik weer verder met mijn boek. Alleen wel scherp in de gaten houden of het aankoopbedrag niet 2 keer van mijn rekening afgeschreven wordt. Het is leuk, die moderne techniek, maar het kan soms raar gaan. 

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De wereldverslechteraars

Laatst vroeg ik me af: Heeft het nieuwe kabinet, van meneer Schoof, een machteloze marionet zonder eigen mening, al één positieve maatregel genomen ? Één enkel plan, of voorstel, waar ergens iemand, een bevolkingsgroep, een dorp, een landstreek, of liefst de hele wereld, een beetje beter van wordt ? Als het gebeurd is dan is mij dat ontgaan, door alle negatieve acties en plannen.

Ik ben een wereldverbeteraar. Tenminste dat zou ik zijn, als ik werkelijk invloed had. Het schijnt dat nogal wat mensen een hekel hebben aan wereldverbeteraars. Dat snap ik best. Wereldverbeteraars willen de wereld, in het algemeen en voor iedereen, beter maken. Dat betekent dat het voor sommige mensen slechter wordt.

Als wereldverbeteraar zou ik bijvoorbeeld graag zien dat er minder gevlogen werd, minder vervuild en minder natuur verwoest. Dat is vervelend voor mensen die dat soort dingen nou net heel leuk vinden, of er veel geld aan verdienen. Maar ik denk dat het hard nodig is en dat we, als mensheid, moeten proberen om de natuur te beschermen en klimaatverandering tegen te gaan. Als we alles kapotmaken, komt ook het voortbestaan van onze eigen soort in gevaar.

Dat betekent, voor ons verwende westerlingen, dat we een beetje moeten dimmen. Helemaal niet erg. Ook zonder 3 vliegvakanties per jaar, 2 auto's voor de deur en elke avond een biefstuk op je bord kun je heel prettig leven. Ik heb daar ruime ervaring mee.

Maar goed. De afgelopen jaren, leek er een langzame beweging op gang te komen, in de landelijke politiek, om de wereld een klein beetje beter te maken. Helaas heeft het Nederlandse volk, bij de laatste verkiezingen, een andere richting gekozen. En nu zitten we met het kabinet Schoof, dat grotendeels bestaat uit ultrarechtse populisten en bestuurd wordt door een blonde komkommer en een boze boerin. En die willen de wereld niet beter maken. Zij zijn wereldverslechteraars.

De wereldverslechteraars draaien zoveel mogelijk maatregelen terug, die door vorige kabinetten zijn genomen om de wereld te verbeteren. Een streep door stikstofmaatregelen, een rem op klimaatplannen, een schop tegen verduurzaming, bezuinigingen op onderwijs en zorg, het beperken van inspraak, het duurder maken van sport en cultuur, een dikke streep door ontwikkelingssamenwerking en natuurlijk vluchtelingen pesten en moslims, mensen met een migratieachtergrond, een ander kleurtje, een ander geloof, of nou ja, iedereen die een beetjes anders is treiteren en verdacht maken.

Nou is het vaak zo dat nieuwe kabinetten dingen gaan doen die fijn zijn voor hun achterban. Een beloning voor de mensen die de coalitiepartijen gesteund hebben. Maar daar zie ik bij dit kabinet niets van. Een PVV-stemmer zal nu niet ineens een extra krat bier kunnen kopen, omdat er geschrapt wordt in de ontwikkelingssamenwerking. De sigaretten worden niet goedkoper als we de asielzoekers tegenhouden bij de grens.

Het lijkt erop dat het allemaal alleen maar slechter moet worden en voor iedereen. Die rechtse domkoppen vergeten – of verdringen – dat de mens zo'n succesvolle diersoort is geworden door samen te werken. Oorlog en ruzie brengen niet veel goeds, maar dat we het hier in West-Europa, al een jaar of 80, zo goed en vredig hebben komt doordat we samenwerken.

Zet de grote blonde leider in zijn eentje op een onbewoond eiland, desnoods samen met de boze boerin en ze zullen het waarschijnlijk niet lang volhouden. Maar dankzij alle andere mensen in onze maatschappij, mannen, vrouwen van allerlei afkomst en geaardheid, hebben ze nu een makkelijk leventje. Zelfs zonder zichzelf nuttig te maken. Maar goed, dat terzijde.

Het lijkt er op dat het kabinet Schoof eigenlijk helemaal geen plannen heeft. Ja, maatregelen schrappen en terugdraaien en asielzoekers treiteren. Maar voor de geschrapte plannen komt niets in de plaats. En dus wordt de wereld slechter. Want het gaat al een tijdje de verkeerde kant op met het klimaat, de natuur enzovoort. En met niets doen wordt het niet beter. Dat hebben al die jaren met Mark Rutte aan het roer ons wel geleerd.

Er zijn deskundigen die zeggen dat dat ook het eigenlijk doel is van de wereldverslechteraars. Zij zijn gekozen uit onvrede. Veel kiezers waren niet blij met de koers die de politiek de laatste jaren voer (ik ook niet, hoor). Sommige mensen vonden dat dat allemaal kwam door de linkse partijen, hoewel er al heel lang geen links kabinet meer is geweest. Persoonlijk had ik gehoopt op een linkser kabinet, na al die jaren slabakken met Rutte. Maar helaas, de meerderheid heeft zich voor de gek laten houden.

Alles was de schuld van de linkse wereldverbeteraars. Maar nu blijkt dat je dat wel kunt roepen en er de verkiezingen mee kunt winnen, maar dat het ook wel fijn zou zijn als je ideeën hebt over hoe het dan wel moet. Die hebben ze klaarblijkelijk niet.

En je zal zien: als de wereld en ons land er na een poosje Schoof, nog beroerder aan toe is dan daarvoor, dan roepen ze nog steeds dat dat de schuld is van de linkse wereldverbeteraars. Hopelijk hebben dan genoeg kiezers ingezien dat de rechtse wereldverslechteraars precies doen wat de naam zegt: ze maken de toestand alleen maar slechter.

Ps: De tekst van de strips van de afgelopen weken is deels gebaseerd op dit geweldige lied. 

 

Deze Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit gezamenlijke verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Mijn leven is veranderd

Dat is een uitspraak die je niet elke dag doet, hoewel het best zou kunnen, want eigenlijk verandert ons leven voortdurend. Maar je zegt zoiets meestal pas bij een grote, opmerkelijke verandering, zoals bij mij. Er zijn twee redenen voor: 1 – ik heb een smartphone gekocht. En 2 – ik kan weer plassen als een jongeling. Gek genoeg hebben die twee, de telefoon en het plassen, met elkaar te maken. Laat ik het kort uitleggen.

(Waarschuwing aan de lezer: Ik ga nu vertellen over de lichamelijke problemen, die ik de afgelopen maanden had en de medische oplossing daarvan. Ik zal de meest intieme en bloederige details proberen te vermijden. Maar als je het liever niet leest, ga dan door naar de laatste alinea's van dit verhaal.)

Eind augustus kreeg ik ineens last van hevige pijn in mijn linkerzij. Het was zo heftig dat ik naar de huisarts ging. Zij dacht dat het misschien nierstenen waren, die me dwarszaten en liet een collega een echo maken. Daarmee werden geen stenen gevonden en op een röntgenfoto van mijn buik ook niet. Wel een heel volle blaas. Daar had ik zelf niet bij stil gestaan. Okee, ik moest vaak plassen, maar op zich ging dat best en zonder pijn. Na telefonisch overleg, met een uroloog, werd aangeraden een katheter aan te brengen. De huisarts probeerde dat, het mislukte en ik moest ervoor naar de Eerste Hulp.

Dat inbrengen van een katheter, een plastic slang, door je plasser, naar de blaas, is op zich niet plezierig, maar het effect was dat wel. Er kwam bijna een liter urine naar buiten en ik was direct van de pijn af. Ik kreeg een doos urinezakken mee naar huis en instructies.

Inmiddels waren we 10 dagen verder. De katheter zou voorlopig moeten blijven, tot uitgezocht was waardoor er zich zoveel urine in mijn blaas op kon hopen. De oudere mannen onder ons weten de uitkomst al: Een vergrote prostaat. Dat ik zoiets had wist ik al, ik was er eerder voor bij de uroloog geweest, maar ik had er niet veel hinder van. Tot nu.

Het blijkt dat 1 op de 3 mannen, van boven de 50, last heeft van plasklachten door een vergrote prostaat. Dat zijn miljoenen Nederlanders. Toch hoor je er niet veel over. Lees daarom rustig verder.

De uroloog, een opgewekte, rossige jongeman, met een stoppelbaardje, maakte opnieuw een echo en liet daarna een MRI-scan doen. Het beeld was wat rommelig, zei hij en om duidelijkheid te krijgen nam hij 10 biopten. (Ik bespaar jullie de details, maar dat was geen pretje.)

Iedereen kon en kan opgelucht ademhalen: Er werden geen kwaadaardige cellen gevonden. Maar wat nu ? Het leven met een katheter is niet de hel op aarde, maar ideaal is het ook niet. Daarom stelde hij een operatie voor, een snee in de buik, met als doel een verkleining van de prostaat.

Inmiddels schrijven we begin november. De wachttijd was 4 tot 6 weken, zei hij. Er was trouwens een alternatief, met een laser door de plasbuis gaan, maar daarvoor was de wachttijd 6 tot 9 maanden en dat vond ik te lang. De dag na het gesprek met de uroloog werd ik gebeld door het ziekenhuis: ik kon 2 weken later al terecht.

En zo, beste lezers, als jullie nog niet afgehaakt zijn, belandde ik vorige week in het ziekenhuis. Na maanden in een langzaam voortboemelend stoptreintje gezeten te hebben, was ik nu in een sneltrein beland. Mijn familie had me nog maar net op de verpleegafdeling afgeleverd of daar stak een verpleegkundige haar hoofd om de hoek: 'Meneer kan direct door naar de operatiekamer.'

Wat ? Nu al ? De planning was pas over 2 uur !

Ja, er was een operatie uitgevallen, dus ik kon sneller geholpen worden. Ik mocht me nog wel even in een blauw operatiehemd hullen en twee tabletjes nemen. Kalmerend, misschien ? Veel tijd om erover na te denken kreeg ik niet.

In de voorbereidingsruimte kwam de uroloog naar me toe. Nu er wat meer tijd was kon hij gebruik maken van een robot. Het voordeel daarvan was dat hij veel preciezer zou kunnen werken, er minder 'schade' zou zijn en ik sneller naar huis zou kunnen. Vond ik dat een goed idee ? Ik vond van wel.

Kort daarop werd ik wakker, ergens in een andere ruimte. De herinneringen zijn vaag en worden pas wat helderder weer terug op de verpleegafdeling. Over het verblijf daar schrijf ik later misschien wat meer. Kort samengevat: de verpleegkundigen zijn geweldig goed, maar het eten is verschrikkelijk slecht. Op dag twee kreeg ik, van één van die meisjes, een plak ontbijtkoek en die sleepte me de dag door. Jullie begrijpen dat ik, ondanks de prima verzorging, blij was dat ik na 3 dagen weer naar huis mocht. Er stond 4 tot 6 dagen voor het eerste herstel. Dus, dankzij de robot, minstens een dag eerder.

Hoe gaat het nu met me ? Nou, eigenlijk heel goed. Ik voel nog best dat ik anderhalve week geleden geopereerd ben (mijn buik ziet eruit alsof ik ruzie heb gehad met een hooivork en daarna gerepareerd ben met een nietmachine), maar ik heb heel weinig pijn. Van de 8 pijnstillers, die ik dagelijks in het ziekenhuis kreeg, ben ik terug naar 1 à 2 per dag. Daar voel ik me prima bij.

Ik ben wat extra moe, mijn hoofd is soms nog wazig, maar verder is het me dik meegevallen. Want – en daar was het allemaal om te doen – ik kan weer plassen als een jonge god. Ik was bang dat ik elk kwartier naar de WC zou moeten rennen. 'U heeft aanvankelijk weinig controle over uw blaas.' staat er in de folder. Maar in de praktijk hoef ik maar zo eens in de 2 of 3 uur. Dat geldt ook voor 's nachts, maar dat is niet erger dan hoe het voor de operatie was. Het grote verschil is overdag. Vroeger moest ik dan vaak meerdere keren per uur !

De verwachting is dat de toestand alleen nog maar zal verbeteren, in de komende weken. Er is zoveel zelfvertrouwen bij de medici dat er pas in januari een telefonisch evaluatiegesprek is gepland.

Nee, jongens, leuk en gezellig was het misschien niet, de afgelopen maanden. Maar het was het wel waard. Ik voel me nu, in zekere zin, bevrijd. Ik stond toch een beetje in de overlevingsstand. 'Je kunt bijna alles doen met een katheter', las ik ergens. Maar het vloerbedekking leggen in de woonkamer had ik toch maar even op de lange baan geschoven. Nu denk ik dat dat, over een paar maanden, best zal gaan lukken. Kijk, ik maak weer plannen !

En, o, ja, die smartphone. Ik leende die wel eens van mijn vrouw. Maar nu ik het ziekenhuis in moest leek het ons een stuk makkelijker als ik er zelf ook een had. Ik kon hem voordelig kopen en behoor nu dus tot het leger van de telefoonverslaafden.

Nou, nee, niet echt. Maar voor sommige dingen is hij echt wel makkelijk. Je kunt er bijvoorbeeld e-boeken op lezen, of de krant. Of 's avonds nog even Facebook checken, zonder direct je laptop op te hoeven starten. Voor serieuze foto's vind ik het niks, maar daar heb ik een fijn cameraatje voor. De smartphone maakt niets overbodig, de meeste dingen gaan toch een stuk prettiger op de laptop, maar het is best een handige aanvulling. 

Je kunt er zelfs mee telefoneren !

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit gezamenlijke verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Nieuwe snaren ! Maar wanneer ?

Eind september schreef ik over de nieuwe microfoon die ik besteld had, bij een grote online muziekwinkel. Die werd bezorgd in een beschadigde koffer. Na wat heen en weer mailen, met de klantenservice, kreeg ik uiteindelijk een tegoedbon voor 20 euro.

Nu had ik de afgelopen maanden wat extra gezondheids-problemen, niets ernstigs, ik kom er misschien nog wel op terug, als het achter de rug is. Maar goed, daardoor kwam ik niet aan muziekmaken toe. De gitaren en de nieuwe microfoon bleven wekenlang onaangeroerd in onze muziekkamer staan.

Maar die tegoedbon had een beperkte houdbaarheid, dus ging ik toch maar eens kijken wat ik zou kunnen bestellen, om die bon in te wisselen. Ik besloot om nieuwe snaren te kopen. Die komen altijd wel een keer van pas en ze bederven niet, dus ook over een paar maanden, of hoelang ik er ook over zou doen om weer wat meer te gaan spelen, kunnen ze nog prima gebruikt worden.

Daarnaast liep ik al een tijdje met het vage plan om iets te doen met de goedkope elektrische gitaar die kleinzoon D. bij ons achter gelaten heeft, toen hij verhuisde naar België. Misschien zou ik die gitaar om kunnen bouwen tot een basgitaar ? Dat is eerder vertoond, zoek maar eens op YouTube.

Het simpelst is om er gewoon bassnaren op te zetten. Maar die zijn best duur, dus zocht ik het goedkoopste setje, dat de grote muziekwinkel te bieden had. Daarbij is een elektrische gitaar niet gebouwd op de veel dikkere snaren die op een basgitaar zitten, dus wilde ik relatief dunne snaren. Ik vond een setje dat bedoeld was voor een 'short scale' bas – met een kortere hals dus – dat komt het dichtst bij een gewone gitaar.

Enfin, ik bestelde de bassnaren en nog wat reservesnaren voor mijn andere gitaren, wisselde de tegoedbon in en ging verder met mijn dagelijkse beslommeringen.

Alles verliep zoals het gewoonlijk gaat. Ik kreeg een bevestiging voor mijn bestelling toegemaild en een bericht dat het pakketje verzonden was en binnen 1 of 2 dagen bezorgd zou worden. Met een zogenaamde 'track & trace code' kun je daarna volgen hoe het met je pakket gaat. Ik liet het maar even op zijn beloop, zo'n haast had ik niet met die snaren.

Maar na een paar dagen kwam er een mail van de pakketbezorger:

'We keken er naar uit om vandaag bij je op de stoep te staan, maar door een sorteerfout is je pakket helaas in de verkeerde regio aangekomen. Wat nu? We begrijpen dat jij je pakket snel wil ontvangen en we doen ons best om dit voor elkaar te krijgen. Zodra de nieuwe bezorgdatum bekend is, ontvang je meteen een nieuw bericht. Houd rekening met 1 tot maximaal 2 werkdagen vertraging. Onze excuses voor het eventuele ongemak.'

Er stond weer een track & trace code bij dus in de dagen daarna keek ik af en toe of er al vorderingen waren. Maar nee, de status van mijn pakket bleef ongewijzigd. Ze waren na een week nog steeds druk aan het sorteren, maar daarmee waren mijn snaren nog niet dichter bij hun bestemming gekomen.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een bericht van de online muziekwinkel:

'Beste Jan,

Wat wil je dat we doen met de bestelling die teruggekomen is naar ons? Het gaat om deze order..., enz... enz...'

Na een week sorteren had de bezorger niets beters kunnen verzinnen dan het pakket maar terug te sturen naar de leverancier ! Dat is toch wel gek. Of zou de adressticker onleesbaar zijn geworden, of eraf zijn gescheurd ?

Hoe dan ook. Ik kreeg drie keuzemogelijkheden: Het pakket opnieuw laten toezenden, mijn geld teruggestort krijgen, of iets anders bestellen. Ik koos natuurlijk voor opnieuw toezenden. Haast had het niet, maar het zou toch leuk zijn als die snaren ooit eens een keer bezorgd werden.

Een dag later kreeg ik het bericht dat het pakket opnieuw bij de bezorger is aangeboden. Met een track & trace code en de optimistische mededeling dat de bezorging 1à 2 dagen zou kunnen duren. Maar kort daarop kwam er een mail dat de bezorging vertraagd was. Ik zuchtte maar eens diep en probeerde kalm te blijven en me te concentreren op andere zaken.

Dezelfde dag werd er om 8 uur 's avonds aan de deur gebeld, daar was mijn pakket ! Ik kon mijn ogen niet geloven, maakte het open en zag dat de bassnaren ontbraken. Het zal ook niet !

Ik mailde dus weer naar de klantenservice en kreeg een paar dagen later het bericht dat de ontbrekende snaren verzonden waren. Deze keer werden ze goed gesorteerd, maar hoewel wij de hele dag thuis waren, verlangend uitkijkend naar de snaren, kwam er 's avonds een mail dat het niet gelukt was om het pakket te bezorgen. Ik zou het af moeten gaan halen bij een servicepunt.

Nu begon ik toch mijn geduld te verliezen. Ik blies wat stoom af in de reactieruimtes van de website van de bezorger en de verkoper, wel wetende dat dat allemaal niets zou helpen. Maar, verdikkeme, als ik iets thuis wil laten bezorgen wil ik het niet aan de andere kant van het dorp op gaan halen ! 

Als ik geen gezondheidsproblemen had kon ik gewoon naar een winkel, nu moest ik een behulpzaam familielid erop uit sturen om die verdomde snaren eindelijk in huis te krijgen.

Dat lukte uiteindelijk. Maar het familielid – onze lieve dochter – vertelde dat ze het pakket bij het afhaalpunt ook nog eens verkeerd opgeborgen hadden, zodat ze een hele tijd moest wachten voor het gevonden was. Als ik een complotdenker was zou ik gaan geloven dat er hier hogere machten, Bill Gates, Elon Musk, of de illuminati, aan het samenspannen waren om mij mijn snaren te onthouden...

PS: Je hebt misschien elders gelezen dat ik afgelopen week opgenomen ben in het ziekenhuis voor een operatie. De verwachting was dat ik dit weekend nog daar zou moeten doorbrengen, maar ik mocht vrijdag al naar huis. Alles gaat voorlopig goed, al zal het wel nog een paar weken duren voor ik helemaal hersteld ben.

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Voor eerdere afleveringen moet je even terugbladeren.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een biljart en een oude vriend

Er was snooker op de TV, vlak voor ik in slaap viel. De Chinees Ding won voor het eerst in jaren weer een toernooi. Het is dus niet vreemd dat er een biljart voorkwam in mijn droom en eigenlijk ook niet dat onze overleden vriend John er een hoofdrol in speelde.

John was eigenlijk een schoolvriend van mijn oudere zus. Een paar jaar ouder dan ik, dus. Hij kwam met haar mee naar ons huis, hij woonde toen in een flat vlak naast de onze. Gaandeweg ontwikkelde hij zich tot een geliefde familievriend, aanwezig op alle verjaardagen en feesten. John was altijd goed gehumeurd, in voor een geintje en een enthousiaste deelnemer aan al onze plannen.

Hij nam me mee uit vissen en we hebben, samen met mijn broer en wat andere mensen een tijdje een biljartclub gehad. Mijn broer en ik zijn ook met hem op vakantie geweest, in de Ardennen. Wij op de fiets, hij met de auto, met al onze spullen erin. Dat was verdomd handig. John reed vooruit naar de volgende camping, deed boodschappen, zette de tentjes op en had het eten al klaar als wij aan kwamen rijden. Maar het was ook omdat John toen al gezondheidsproblemen had en geen grote afstanden meer kon fietsen.

Ik droomde dat ik met John mee ging naar zijn ouderlijk huis. Geen flat maar een vrijstaande woning, bovenop een heuvel. Achter de voordeur was een ruimte met een biljart. We hadden best een potje willen spelen, maar er waren andere jongens bezig. Achter de biljartkamer zag ik een andere ruimte, waar de moeder van John zat, met nog meer visite.

Zij overleed al ergens aan het eind van de vorige eeuw. Ik herinner me haar als een lieve vrouw, met krulletjes in haar donkerblonde haar, een bril en veel gevoel voor humor. De vader van John was een nogal stijve man, militair op de luchtbasis in Soesterberg en in onze ogen een vreselijk rechtse bal. John vond het leuk om hem met linkse uitspraken op de kast te jagen (John zei toen trouwens zelf dat hij later VVD wou gaan stemmen). Zijn zonnige humeur had hij van zijn moeder. Tragisch genoeg zou de vader hen beiden overleven.

In mijn droom maakte ik me nuttig door de kozijnen, van het huis van John en zijn ouders, te verven. Later was ik op weg naar huis, vanuit Amersfoort. Mijn vervoermiddel hield het midden tussen een ligfiets en een scootmobiel. Ik kwam weer voorbij de heuvel, waar het huis van John stond. Ik was wat moe, het was mooi weer, dus ik besloot om even in de berm uit te rusten.

Daar kwam John naar buiten. Dat was toevallig ! Hij moest naar het station, want hij ging naar een feest in een andere plaats. Ik reed een endje met hem mee. John had een fles whisky gekocht, als cadeau voor de jarige, of wie het feest ook gaf. In zijn tas had hij nog ander nuttige dingen. Een fles water, een aantal sandwiches en een paar doosjes medicijnen.

Ik vertelde dat ik ook medicijnen gebruikte, 1 keer per week. We kwamen Johan tegen, mijn mederedacteur van de Top 200.000. Ik veronderstelde dat Johan ook medicijnen nam, maar die ontkende dat. Ondertussen reden/liepen we de ene na de andere straat in en uit, sloegen links en rechts af. Ik had geen idee meer waar we waren, maar we bereikten uiteindelijk toch het station

Daar verdween John plotseling. Ik zag een klein luikje tussen de straatstenen en zei tegen Johan, dat John daar misschien in gevallen kon zijn. Direct daarna stond ik met John, op het perron, te wachten op de trein. Zo werd ik wakker. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De Stripmannen gaan door

Stel je voor dat je gekozen wordt voor een baan waarin je echt iets kunt betekenen voor de mensheid en je maatregelen zou kunnen nemen waar de hele wereld voordeel bij heeft. Zou je dan toch gaan voor je eigen kleine belangen, en die van je vrienden en de bedrijven die je gesteund hebben, om die baan te krijgen ? Zou je kiezen voor de korte termijn voordelen, van je eigen kleine groepje, ten koste van de hele mensheid ?

Sommige mensen zouden dat inderdaad doen. Sterker nog: ze doen het ! Maar het gekste is dat grote delen van de mensheid, in landen waar democratisch beslist wordt over wie de leiding krijgt, kiezen voor politici die voornamelijk het eigen belang zeggen te gaan dienen.

In plaats van beleid waar iedereen, de hele wereldbevolking, beter van zou worden, kiezen ze voor het afsluiten van grenzen, het terugdraaien van klimaatmaatregelen, het uitsluiten van bevolkingsgroepen, het wegsturen van vluchtelingen, het beperken van de vrijheden en rechten enzovoort. Maar ja, dat is democratie. Als de meerderheid domme dingen wil doen, dan doen we domme dingen.

Is democratie dan wel het beste systeem ? We zijn allemaal opgevoed met het idee dat alleen democratie een eerlijke en verstandige vorm van besturen is. Maar wat als de meerderheid van de kiezers achter de verkeerde leiders aanloopt ? De politici van het eigen belang en de korte termijn.

Jullie begrijpen dat ik een tikje vertwijfeld ben. Maar dat hindert niets, de Stripmannen gaan gewoon door met stripjes maken, ook al gaat de wereld ten onder. Aan ons zal het niet gelegen hebben, wij doen onze plicht en sluiten niemand uit.

De Geheimzinnige Hulpman en ik, wij kennen elkaar al zo'n 20 jaar. We werden aan elkaar voorgesteld door een gemeenschappelijke vriend, die wist dat we alle twee strips tekenden. Het bleek meteen te klikken en al snel stuurde ik niet alleen mijn eigen stripjes de digitale wereld in, maar ook die van de Hulpman.

Een van de allereerste tekeningen die hij me stuurde geeft meteen de verhoudingen weer: 

En ik moet zeggen dat de Hulpman inderdaad voor me klaar heeft gestaan. Hij leverde zijn tekeningen en vriendschap altijd zonder dralen en tekent sneller dan zijn schaduw. Nou ja, in ieder geval sneller dan ik. Dus ik was maar wat blij dat ik mijn wekelijkse verhaaltjes ook vergezeld kon laten gaan van zijn tekenwerk en niet alleen van mijn geploeter.

In 2010 kwamen we op het idee om niet langer ieder onze eigen stripjes te maken, maar een gezamenlijk verhaal te starten. We zouden zelf, als de Stripmannetjes, de hoofdrollen gaan spelen en om de beurt delen van het verhaal gaan tekenen en bedenken. We hadden zoiets al eens eerder geprobeerd, met een paar vrienden, maar die pogingen – eerst een geschreven verhaal, daarna een getekende strip – waren hopeloos vastgelopen.

Dat had met onze Stripmannetjes-saga ook gemakkelijk kunnen gebeuren. In het begin maakten we echt een, min of meer, samenhangend verhaal, waarbij we het vervolg soms midden in een aflevering aan de ander overlieten. Later gingen we wat meer onze eigen gang en introduceerden we bijfiguren en verhaallijnen, die soms alleen door de Hulpman gebruikt en gevolgd werden, soms alleen door mij.

We lieten elkaar daar helemaal vrij in en dat bleek goed te werken. Zo goed dat we inmiddels aan de 700ste Stripmannenstrip toe zijn. Het leek mij een leuk idee om daar weer een gezamenlijke strip van te maken, waarbij we voor elke aflevering ieder een paar plaatjes zouden maken.

Het eerste resultaat zien jullie bij dit verhaal. Wees niet bang, we gaan dit geen jaren volhouden. Na een bescheiden aantal afleveringen zullen we de normale dienstregeling weer hervatten. Maar voor de gelegenheid is het best leuk en schaadt het de mensheid niet.

Jan de Stripman

Ps. van de Hulpman:

Lieve lezers,

Zoals jullie weten, en zoals de Stripman mij ook verteld heeft, is het vandaag de dag levensgevaarlijk om je in het daglicht, en zeker om je buitenshuis te begeven.

Gelukkig mag ik al sinds jaren van de Stripman in een kelder onder zijn huis wonen, waar ik bij het schaarse licht van een peertje zit te tekenen. Om de tijd door te komen natuurlijk, maar ook om jullie te vermaken, jullie zitten immers in hetzelfde schuitje!

Het is maar goed dat de Stripman een beschermpak heeft, zodat hij af en toe, heel dapper, wat eten kan halen. Waar zouden we zonder hem zijn? Hij houdt ook in de gaten of de situatie verandert, fijn! Op zo iemand kun je vertrouwen!

Laten we met elkaar volhouden in deze moeilijke tijd. De Stripman doet wat hij kan; daarom blijft ook de Hulpman zijn aandeel leveren!

Wim de Geheimzinnige Hulpman

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Nog vier jaar ?

'Ik ben er niet gerust op. Komende week wordt de nieuwe president van de Verenigde Staten gekozen en het wordt een spannende toestand.'

Dat schreef ik acht jaar geleden toen Hillary Clinton het opnam tegen Donald Trump, in de Amerikaanse presidents-verkiezingen.

'Haar tegenstander, Donald Trump, heeft zoveel mensen geschoffeerd en zulke wilde uitspraken gedaan, het zou toch niet mogelijk moeten zijn dat hij...

Maar we leven in rare tijden. Tegen alle redelijke verwachtingen in stemden de Britten voor het verlaten van de Europese Unie en in ons eigen land staat ook een blonde wildeman hoog in de peilingen.'

Er is wel iets veranderd, in de tussenliggende jaren. De Britten hebben de laatste keer voor een linkse regering gekozen. Maar die blonde wildeman van ons heeft de vorige verkiezingen gewonnen en zijn partij zit nu in onze regering. 

Ik kon me toen niet voorstellen dat dat nog eens zou gebeuren. Of dat Trump president zou kunnen worden.

'Trump moet het hebben van de teleurgestelde, wraakzuchtige, blanke kiezer. Je zou denken dat die toch nooit de meerderheid van de bevolking kan vormen, maar zijn tegenstandster heeft grote problemen om de rest van het land achter zich te krijgen.

Ze hoort bij de gevestigde orde, de heersende kliek (...) en ze is een vrouw. Dat laatste zou natuurlijk niet uit mogen maken, maar ik vrees dat het in de VS voor sommigen toch echt een probleem is.

Zal de machtigste man ter wereld volgende week een vrouw zijn ? Of een onberekenbare, seksistische en racistische maniak ?'

Het is bijna één op één toepasbaar op de verkiezingen van komende week. Laten we hopen dat de geschiedenis zich niet herhaalt. Zou er deze week weer een meerderheid te vinden zijn die de waandenkbeelden van Trump wil volgen ? Of zal blijken dat er meer Amerikanen zijn met een realistischer beeld van de problemen waar we als mensheid mee te kampen hebben.

Het gaat er niet om dat immigranten tegen moeten worden gehouden. Wie waar mag wonen is echt van geen belang. We moeten er eerst voor zorgen dat er in de toekomst nog op de Aarde gewoond kan worden. Klimaatverandering, verlies van biodiversiteit, ontbossing, daar moet wat aan gedaan worden. Het kinderachtige geruzie, van bevolkingsgroepen onderling, moeten we eventjes opzij zetten. Eerst de wereld redden, daarna kan het onderlinge gekibbel weer doorgaan.

Kamala Harris is ook geen toonbeeld van progressief denken, maar ze heeft in ieder geval de wil om zich met de echte problemen bezig te houden. Als zij president wordt kan dat een voorbeeld voor de rest van de wereld zijn. Inclusief ons eigen landje met onze nieuwe leiders die zo diep in de ontkenning zitten dat ze niet eens een afvaardiging naar de recente biodiversiteitstopin Colombia  gezonden hebben. Het is om je rot te schamen.

Maar nog vier jaar Trump...!?

In 2016 keek ik ook nog even terug op het presidentschap van Barack Obama:

'Toen Obama aantrad werd hij ingehaald als de grote verlosser, maar uiteindelijk moet je toch concluderen dat het zo'n vaart niet gelopen heeft. Hij heeft minder kunnen veranderen dan velen hoopten en anderen vreesden. Dat zal niet aan hem gelegen hebben, maar vooral gekomen zijn door de politieke gespletenheid in de VS.

De afgelopen 8 jaar hadden ze een progressieve president en een conservatief parlement. Dat schiet niet op. En daar ligt misschien een sprankje hoop, voor het geval de nachtmerrie uitkomt en Trump gekozen wordt. Het zou kunnen dat veel van zijn onzalige ideeën dan tegengehouden worden door het congres en de senaat.'

Een sprankje hoop. Je moet je toch ergens aan vasthouden. Ook al is het een grasspriet, boven een afgrond. Vier jaar geleden schreef ik ook over de Amerikaanse verkiezingen. Toen liep het goed af. Dat kan dus ook. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 en deel 19 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.