Over Carol Voges, de enige professionele striptekenaar die ik persoonlijk gekend heb

Dit blog krijgt af en toe bezoekers die speciaal op de strips afkomen. Dat is niet zo gek, ik noem mezelf nog steeds de Stripman en dit is een voortzetting van een Volkskrantblog dat 'Het Stripblog' heette.

Toch kan het gebeuren dat de eerste bijdrage die je hier te zien krijgt een foto van een wolkenlucht met een vaag verhaaltje is. Voor wie een paar klikjes verder kijkt zijn er genoeg strips te vinden. Maar het leek me toch wel aardig om een paar oude verhalen, over strips en striptekenen nog eens te plaatsen. Dan komen de echte liefhebbers ook eens aan hun trekken.

Carol Voges is de enige professionele striptekenaar die ik persoonlijk gekend heb. Carol was een ontzettend aardige, warme en enthousiaste man, bereid om zelfs een amateur als ik ernstig te woord te staan en van advies te dienen, daarnaast hield hij van jazz en gezelligheid. Vlak na zijn overlijden, in 2001, schreef ik een verhaal over hem. In 2008 zette ik dat al eens op het Volskrantblog.

Bij het grote publiek was Carol Voges vooral bekend door het tekenen van de strip Pa pinkelman en Tante Pollewop, waarvoor Godfried Bomans de teksten schreef. De strip verscheen van 1945 tot ’52 in de Volkskrant en was erg populair. Daarvoor werkte Carol bij de studio’s van Joop Geesink en Marten Toonder. In later jaren maakte hij vooral veel illustraties bij kinderboeken en voor bladen als Donald Duck en Sesamstraat.

Eind jaren ’80 leerde ik hem persoonlijk kennen omdat zijn vriendin Anne in Soest woonde en de tekenclub van Artishock bezocht, de vereniging waarvoor ik toen het clubblad maakte, verhaaltjes schreef en stripjes tekende. Carol kwam ook wel eens op de tekenclub, waar je eens in de week model kon tekenen en op een zeker moment kwamen we elkaar tegen.

Hij complimenteerde me met mijn stripjes en zei dat hij best tips voor me had als ik daarin geïnteresseerd was. Natuurlijk was ik te verlegen om daar op dat moment op door te gaan, maar later heb ik hem een brief gestuurd en naar aanleiding daarvan hebben we in de bar van Artishock een uitgebreid gesprek over striptekenen gehad.

Hij tekende het een en ander voor, raadde me aan om vooral nooit iets weg te gooien, een mooie map met werk samen te stellen en mijn figuurtjes te voorzien van een ander model ogen. Tot op dat moment tekende ik ogen die uit niet veel meer dan een stip bestonden en Carol vond het verstandiger om daaromheen een cirkeltje te trekken, dat was handiger als de strips ooit ingekleurd zouden moeten worden.

Ik heb me aan zijn aanwijzingen gehouden, hoewel me dat tot op heden nog geen succesvol striptekenaar heeft gemaakt. Hetgeen overigens aan mijn eigen inzet verweten moet worden, zeker niet aan Carol.

In de daaropvolgende periode kwam ik hem regelmatig tegen op feestjes bij gezamenlijke kennissen of bij Artishock en vaak informeerde hij belangstellend naar mijn vorderingen. Toen ik hem op een zekere dag meedeelde niet langer een professionele tekencarrière na te streven vond hij dat jammer, maar als ik het leuker vond om voor mijn plezier te tekenen was dat natuurlijk ook goed.

Op een van de feestjes had ik mijn gitaar bij me en kroop Carol achter de piano. Het was al laat en onze samenwerking klonk ongetwijfeld meer enthousiast dan muzikaal. Carol was trouwens meer drummer dan pianist en in die hoedanigheid heb ik ook nog eens samen met hem gespeeld.

In zijn tekenwerk was hij een precieze vakman, maar als drummer ging hij veel intuïtiever te werk. Hij stoorde zich niet erg aan maat en ritme, maar probeerde vooral de sfeer van de muziek te pakken en van rake klappen te voorzien. Voor ons rechtlijnige muzikanten was hij daardoor vaak moeilijk te volgen.

In latere jaren heb ik Carol uit het oog verloren en zijn dood, in 2001, kwam voor mij onverwacht. Ik had ook geen idee dat hij al 75 was, voor mij leek hij nog nauwelijks 60.

Zie ook: Carol Voges op Wikipedia en een uitgebreidere levensbeschrijving op lambiek.net