De Aarde redden doen we later wel

Er was een NAVO-top in Den Haag, afgelopen week. Zou er iemand zijn die dat gemist heeft ? Mijn vrouw en ik kijken vaak naar het regionieuws van TV-west en daar hadden ze het er al weken over. Om eerlijk te zijn was ik die top al moe voor hij begonnen was. Kunnen we het niet over belangrijke zaken hebben ? Zoals het leefbaar houden van onze planeet ?

Nee, sorry, de Aarde redden doen we later wel. Eerst even besluiten dat we 5% van ons nationale budget aan bewapening uit gaan geven. Want, o, o, de Russen komen. Dat diezelfde Russen al jaren bezig zijn met Oekraïne onder de voet te lopen – wat maar niet lukt, terwijl ze zelf dachten dat het in een paar weken wel gepiept zou zijn – geeft al aan dat de nood niet echt hoog is.

Dat de Russen zichzelf overschatten, ten koste van duizenden slachtoffers, is al erg genoeg. Moeten wij daar dan ook aan meedoen ? De NOS schrijft dat Rusland, per jaar, vermoedelijk 137 miljard uitgeeft aan defensie. De NAVO landen spendeerden er vorig jaar – voor de afgesproken verhoging naar die 5% – 1362 miljard aan. Zeg maar 10 keer zoveel. Maar dat was dus niet genoeg !?

Met nog meer wapens gaan we de klimaatverandering niet stoppen. De achteruitgang van de biodiversiteit ook niet, trouwens. Nog meer bommen en granaten zullen geen positief effect hebben op de armoede en honger in de wereld. En de vluchtelingenstromen zullen niet verminderen door meer tanks en bommenwerpers.

Mark Rutte was de grote man op de NAVO-top. Het was een historische bijeenkomst, werd er geroepen. Dat geloof ik wel. Onze achterkleinkinderen zullen zich afvragen hoe het mogelijk was dat, terwijl we de middelen en de kennis hadden om de Aarde leefbaar te houden, Mark Rutte ons in 2025 zo gek heeft gekregen om, in plaats daarvan, nog meer wapens te kopen.

Mark Rutte ! De man die ons, na jaren regeren, achter liet met de stikstof-, de klimaat-, de biodiversiteits-, de vluchtelingen-, de woningnood- en nog een heel stel andere crisissen. En ons overleverde aan de PVV en Dick Schoof. Ik las ergens dat klimaatmaatregelen en natuurbehoud momenteel niet in de mode zijn. Nou, ik betwijfel of onze achterkleinkinderen dat later als een goed excuus zullen zien !

Okee, even kalm, Stripman... Het is zomer, de zon schijnt, de vogels kwetteren en de bijtjes zoemen. Ja, dat nog net wel. Maar dat het zo warm wordt de komende dagen, dat komt door...

Ja, precies.

Veel meer dan mopperen kan ik helaas ook niet. In de peilingen doet de voormalige partij van Rutte het nog steeds prima. Ondanks het regeren met extreem rechts en ondanks het oplossen van geen enkel probleem en het verslechteren van, toch wel belangrijke dingen, als zorg, onderwijs en onze leefomgeving.

Dus ja... als mopperen niet helpt schrijf ik volgende week maar weer over de bloemetjes op het balkon. Of zo...

Wat, verdikkeme nog aan toe !? Die bloemetjes zijn belangrijker dan die hele NAVO-top ! Dus verwacht een hele reeks verhalen over bloemetjes, bijtjes, vogels en alles wat groeit en bloeit en ons nog lang zal overleven, nadat de laatste bom gevallen is.

Jullie kunnen me ook volgen op Bluesky, waar ik de ene na de andere prachtige foto van vogels, bloemen, bijen en wolkenluchten plaats. En waar ik het nooit over politiek heb, want daar is het internet absoluut ongeschikt voor. Er zijn trouwens meer mensen die dat vinden. Ik heb er al meer dan 300 vrienden. 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Nieuws van 65 jaar geleden

Sommige mensen weten het al, voor anderen komt het misschien als een verrassing. Ik ben deze maand 65 jaar geworden. Er is een tijd geweest dat mensen op die leeftijd met pensioen gingen. Geen paniek, dat mag ik pas over 2 jaar. De tijden zijn veranderd.

Dat zag ik ook toen ik de voorpagina van de Volkskrant, van mijn geboortedag, te zien kreeg. Een leuke actie van de krant, je kunt hem gratis downloaden als je een abonnement hebt. De krant had toen nog een veel groter formaat. De huidige voorpagina van de Volkskrant is 2 A-viertjes groot (kenners noemen dat A-drie formaat), de krant van toen was het dubbele daarvan (A-twee). Een los nummer kostte 15 cent. Dat was in guldens. Nu kost een los nummer 4,30 euro, grofweg omgerekend: 10 gulden. Het geld is minder waard geworden, of de krant veel duurder.

Sommige artikelen op die oude voorpagina leken wel geheimtaal. Wat te denken van 'Minister stond Rolot met tegenzin toe', of 'Kortingen op pensioenen verkleind tot 1,4 Pct' ? Dat eerste blijkt te gaan over een letter-lotto ten bate van Humanitas. De minister, Beerman, wordt in de krant afgebeeld met een aardige karikatuur, getekend door een niet nader genoemde tekenaar. Kom daar nu nog maar eens om.

Albert Beerman was van de Christelijk Historische Unie en had zitting in een kabinet onder leiding van Jan de Quay. De Quay was van de KVP (later gingen die partijen, met de ARP, op in het CDA) en zijn kabinet, dat de volle 4 jaar uit zat, was een samenwerking met VVD en de kleinere christelijke partijen CHU en ARP. Niet erg progressief, dus. De christelijke achterban had vast bezwaar tegen gokken en daarom had Beerman moeite met de Rolot, ook al was die voor het goede doel.

Hoe zat het met die korting op pensioenen, die klaarblijkelijk door de vakbonden als een overwinning gevierd werd ? Het duurde even voor ik het begreep, de resolutie van de gedownloade krantenpagina is niet al te hoog, wat het lezen niet makkelijker maakte.

Het gaat om personen met zware beroepen die vervroegd met pensioen gingen. Dat kon toen nog. Maar die kregen dan wel minder uitbetaald. Dat was vervelend, vooral omdat je voor zware beroepen, doorgaans (en heel gek, maar nu nog steeds), minder betaald krijgt dan voor makkelijke kantoorbaantjes en dus minder pensioen opbouwt. Het voorstel was om dergelijke vervroegd gepensioneerden 2 procent minder uit te betalen, voor elk jaar dat ze vroeger met pensioen gingen. Klaarblijkelijk was dat, na hard onderhandelen, terug gebracht naar 1,4 procent.

Er staat nog meer op de voorpagina van mijn geboortedag. Reclames, bijvoorbeeld, voor artikelen die we allang vergeten zijn. Zoals 'Kult, de zeep voor moderne mensen' en tuinstoelen van 'Sunny Seat, om lekker lui te luieren'. In een hoekje staat een cartoon van Wibo, over de kersenoogst, waarin een paar straatschoffies staan afgebeeld met petten op en sigaretten in hun mond. Dat kon toen nog: rokende kinderen.

Wibo heette eigenlijk Wim Boost en hij leverde, van 1951 tot '83, dagelijks een cartoon voor de voorpagina van de Volkskrant. In totaal tekende hij er 8888, volgens Wikipedia. 'Van 1963 tot 1974 maakte Boost naast zijn werk voor de Volkskrant cartoons voor Studio, de omroepgids van de KRO. Behalve cartoons tekende hij illustraties, en enkele strips. Ook maakte hij een serie kinderboeken (Bammie en Pookie). Hij was Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.'

Er was ook een artikeltje over koningin Juliana, die een bezoek bracht aan haar man, Prins Bernhard, die in het ziekenhuis lag. Wat er met de prins aan de hand was kon ik niet achterhalen, maar ik las wel dat hij wilde dat Nederland zich snel terug zou trekken uit Nieuw-Guinea. Dat was toen nog een Nederlandse kolonie en er stond ook een stukje over op de voorpagina.

'Nederland vergroot oorlogsgevaar', was het kopje in een zijkolom. Oorlogsdreiging was klaarblijkelijk geen groot nieuws. Het was een uitspraak uit een 'Nota uit Moskou'. De Russen vonden dat ons land, door Nieuw-Guinea bezet te houden, de kans op een gewapend conflict vergrootte. Een ander, nog kleiner, artikel ging over een voorstel van 'Kroesjef', voor ontwapening. Kom daar nu eens om !

Nikita Chroesjtsjov (zo schrijven we hem tegenwoordig) was Secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, van 7 september 1953 tot 14 oktober 1964. 'Tijdens de periode van de Grote Zuiveringen gaf Chroesjtsjov opdracht tot de executie van 55.741 regionale functionarissen,' lees ik bij Wikipedia. Zo vredelievend was hij dus niet.

En: 'In 1961 besloten Walter Ulbricht en Chroesjtsjov de Berlijnse Muur te bouwen. In de nacht van 12 op 13 augustus werd begonnen met de bouw en binnen enkele weken tijd werd een zwaarbewaakte betonnen hindernis met prikkeldraad opgeworpen rondom West-Berlijn.' Maar dat konden we in 1960 niet voorzien.

Naast dit wereldnieuws stond er, op mijn geboortedagpagina, ook een bericht over de bouw van een 2e Maastunnel in Rotterdam. En dat patiënten in Amsterdam, gemiddeld, 2 dagen te lang in het ziekenhuis lagen. Uit een onderzoek, van professor Querido, was gebleken dat er op die 'verloren dagen' niets gebeurde dat bijdroeg aan de diagnose, of genezing, van de zieke.

Tot slot een vrolijk bericht over een neergestort vliegtuig in het Engelse graafschap Sussex. Ja, een ongeluk dat best meeviel, want er raakte niemand ernstig gewond. Een RAF-toestel moest een noodlanding maken en kwam bovenop een voedselopslagplaats terecht. De schade was groot, afgezien van het vliegtuig en het gebouw bleken er door het ongeluk ook 4000 eieren geplet, 'waarvan het geel in trage stroom langs de wanden droop'.

Een opmerkelijke dag dus en dan was het nog niemand bij de Volkskrant opgevallen dat ik die dag geboren werd. Dat was voor mij en mijn familie natuurlijk het grootste nieuws.

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 van dit verhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een douche in een grot

Ik droomde dat ik op bezoek wilde bij mijn zuster in Utrecht. Ik wou er naartoe fietsen, dat is in een een uurtje goed te doen. Voor ik op pad ging wilde ik eerst nog douchen, maar de douche was niet in het zelfde gebouw als waar ik woonde. Dus stapte ik met mijn handdoek en toilettas op de fiets.

Ik kwam op een aardig pleintje, met een kerk, waar mijn douche zich tegenover bevond, in een rijtje ouderwetse huizen. Ik parkeerde mijn fiets en zag een paar familieleden, in een optocht van mensen, die naar de kerk ging. Ik zwaaide, maar liet me niet afleiden van mijn doel: de douche.

Ik liet een deel van mijn spullen en kleren bij mijn fiets achter en deed de deur van het pandje open, waar mijn douche moest zijn. Ik liep een trap op en zag bovenaan twee deuren. De rechter gaf toegang tot een keuken, daar moest ik niet wezen. Maar ik onthield het voor later. Altijd handig als ik iets te eten zou willen maken.

Ik ging de andere deur binnen en kwam in een grot terecht. Dat was wel gek, zo bovenaan een trap. De vloer was van ruwe steen en hobbelig, boven me was het plafond ook uit ruwe rotsen gehouwen. Het was een grote ruimte, maar donker en vochtig. Ik liep naar binnen want ik wist dat, ergens achterin, mijn douche moest zijn.

Ik kwam bij een ravijn, waar een groep miniatuur meeuwen voor me wegvloog. Ze verdwenen in een opening aan de rechterkant. Het ravijn bleek niet al te breed. Ik kon er makkelijk overheen stappen. Daarachter zag ik iets dat op een douchegelegenheid leek. Maar voor ik me kon gaan wassen werd ik wakker.

Een andere droom

We zouden gaan optreden met onze oude muziekgroep, maar de bassist, mijn broer B., liet op zich wachten. Het publiek begon een beetje te morren, dus dacht ik: laat ik vast een lied zingen. Mijn keuze zal iedereen verrast hebben, inclusief mezelf.

Klik hier voor het lied in de uitvoering van een bekend orkest.

'Adieu mein kleiner Gardeoffizier' is een lied dat gecomponeerd is door Robert Stolz, de koning van de Weense operette. Het komt uit 'Die lustige Weiber von Wien', uit 1908 en werd aanvankelijk bekend door de uitvoering van Richard Tauber. Maar de meeste mensen zullen het kennen van André Rieu.

Dan nog iets dat een nachtmerrie had kunnen worden.

Jullie weten waarschijnlijk dat ik eind vorig jaar geopereerd ben. Geen zorgen, ik ga geen details geven. Maar in samenhang daarmee moest ik een paar keer mijn bloed laten controleren. Ik had een verhoogd PSA-gehalte en dat zou kunnen duiden op iets kwaadaardigs.

Bij alle andere onderzoeken was nooit iets gevonden, maar dat verhoogde PSA kon niet genegeerd worden. De specialist vond dat ik 4 maanden na de operatie nog eens mijn bloed moest laten checken, dus dat deed ik een paar weken geleden. Hij zou me bellen als iets aan de hand was.

Een paar weken na het bloedprikken had ik nog niets gehoord, dus ging ik eens kijken op de website van het ziekenhuis. Daar kun je zelf de uitslagen van onderzoeken inzien. Mijn PSA-waarde was, bij de laatste controle, 4.7. Op internet had ik gezien dat de normale waarde, voor mijn leeftijd, tussen de 3 en 6 is. Prima, dus.

Ik was benieuwd hoe hoog de waarde was geweest, dus bladerde ik op de ziekenhuis-site verder terug. Daar vond ik een bloedtest van begin november, vorig jaar, vlak voor mijn operatie. Toen was mijn PSA-gehalte 95.0. Na de operatie was het dus gedaald van een torenhoge 95, naar een heel acceptabele 4.7.

Benieuwd naar nog oudere waarden ging ik op zoek naar een uitslag die ik ooit, een aantal jaren geleden, na een eerder bezoek aan de specialist, had gekregen. Het duurde even voor ik hem vond, het bleek alweer 8 jaar geleden, in 2017. Toen was mijn PSA-gehalte 6.1.

Het is normaal dat de PSA-waarde in je bloed stijgt bij het ouder worden. Bij mij is hij nu lager dan 8 jaar geleden. Dat zijn cijfers om van te dromen. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.  

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

'Ik ken je werk natuurlijk al jaren.'

Lang geleden, in de jaren '80 van de vorige eeuw, maakte ik het maandelijkse programmablad voor culturele vereniging Artishock in Soest. Naast de opmaak en redactie tekende ik ook elke maand een stripje. Drie plaatjes, een grapje, niets hoogdravends.

Na een aantal jaren deed ik de redactie en samenstelling van het blad over aan Pieter. Ik leverde nog wel maandelijks mijn stripje in. Nog een paar jaar later ging mijn gezondheid achteruit en gaf ik Pieter een CD-rom, met een heleboel van mijn stripjes, waar hij er elke maand eentje van uitzocht voor in het blad.

Ik kwam niet meer zo vaak bij de vereniging, maar had nog wel regelmatig contact met Pieter. Op een zeker moment vertelde hij dat Jean-Marc van Tol, die in die tijd klaarblijkelijk wel geregeld bij Artishock kwam en het maandblad las, aangeboden had om ook een paar strips te leveren. Jean-Marc was toen al bekend als tekenaar van Fokke & Sukke, een cartoonreeks die in het NRC-Handelsblad verscheen.

Nou, leuk, vond ik. Zelf had ik niet de energie om veel nieuwe strips te maken. Als Jean-Marc dat wilde doen, prima. Dus een paar maanden achtereen verscheen zijn strip in het blad. Ik herinner me dat hij een paar grapjes had met sprookjesfiguren. Maar toen ik weer wat later Pieter sprak zei die, dat er verenigingsleden gevraagd hadden of mijn strip weer in het blad kon komen. Jean-Marc had daar, denk ik, niet veel bezwaar tegen. In ieder geval gingen we weer terug naar de oude situatie.

Ondertussen was ik wat actiever geworden op internet en in de sociale media. Daar kwam ik – op Twitter denk ik – Jean-Marc weer tegen. Ik volgde hem, hij volgde me terug. Ik zag wel eens een cartoon van hem, waar ik een duimpje omhoog aan gaf. Verder was er, voor zover ik me herinner, geen interactie.

Ik moet bekennen dat ik geen fanatieke lezer van Fokke en Sukke ben. We zijn geabonneerd op een andere krant en ik zie maar sporadisch een van de tekeningen van Jean-Marc. Ik las wel dat hij, naast zijn tekenwerk, ook boeken over historische onderwerpen gepubliceerd had. Hij studeerde geschiedenis, voor hij beroemd werd met zijn strips en die oude liefde was hij niet kwijtgeraakt. Maar ook daarvan heb ik niets gelezen, behalve een kort artikel in een bundel over de geschiedenis van de vogels in Nederland.

Inmiddels heb ik Twitter verlaten, vanwege de onsympathieke gedragingen van de nieuwe eigenaar. Ik stapte over op Bluesky, een vriendelijker medium, waar ik nieuwe vrienden maakte en oude bekenden tegenkwam. Waaronder Jean-Marc van Tol. Hij was daar ook redelijk nieuw en op zoek naar volgers.

Ik volgde hem en hij volgde me terug. Ik gaf weer af en toe een like-je, zoals ik dat bij allerlei anderen ook deed. Tot ik vorige week een bericht van Jean-Marc zag, over de historische boeken die hij geschreven had. Voor vaderdag bood hij aan om de boeken, die je via zijn eigen uitgeverij kon bestellen, te signeren en te voorzien van een tekening.

Dat leek me wel leuk voor mijn eigen oude vader, die zeer geïnteresseerd is in geschiedenis. Dus ik bestelde een boek en vroeg om een opdracht aan Jan, want zo heten mijn vader en ik alle twee. Na een paar dagen kwam de bezorger het boek brengen.

Het zag er prachtig uit. Dus ik bedankte Jean-Marc, op Bluesky, voor de snelle toezending, de opdracht en de tekening die ook nog eens leek op mijn vader. Ik had ook gezien dat Jean-Marc nog steeds in Soest woonde, niet ver bij ons vandaan. Dus daar schreef ik ook iets over.

Daarop kreeg ik een reactie van Jean-Marc: 'Ha Jan, leuk om te horen! Ik ken je werk natuurlijk al jaren. Wel grappig dat we zo dichtbij elkaar wonen en (volgens mij) nooit irl contact hebben gehad. Of wel?'

Dat 'irl' staat voor 'in real life'. En inderdaad we hebben elkaar nog nooit 'in het echt' ontmoet. Maar toch wel heel leuk dat hij nog weet wie ik ben. Die nare man die hem uit het clubblad heeft verdrongen met zijn strips. Moet gezegd worden dat Jean-Marc dat sportief heeft opgevat. En hij is uiteindelijk leuk terecht gekomen, natuurlijk. Wie weet wat er gebeurd was als hij bij het Artishockblad was blijven hangen ?

Ga naar webshop.catullus.nl als je ook zo'n mooi boek van Jean-Marc van Tol wil bestellen, gesigneerd en met een unieke tekening er in. Niet alleen de historische romans zijn er te koop, maar ook bundels van Fokke & Sukke.

Ps: Ik heb Jean-Marc – per email – gevraagd of ik dit verhaal mocht publiceren. Hier een deel van zijn reactie: 'Haha, Jan ! Wat leuk (maar in mijn herinnering was het Pieter die MIJ vroeg, hoor). Ik vond jouw stripjes altijd erg leuk. Ik heb werkelijk nooit (echt ik zweer het) iets slechts over je gedacht. Ook ik was blij toen jouw strip er weer in stond.

Mijn strip heeft nog jaren in allerlei bladen en kranten gestaan. Van Kort & Triest zijn daarna nog vijf albums verschenen. Hier staan ze, aan het eind: webshop.catullus.nl'

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Het moeizame bestaan van een roddeljournalist

Van het een komt het ander. Ik vertelde jullie eerder over de spannende boeken van Elly Griffiths en haar hoofdpersoon, archeologe Ruth Galloway. Ik heb ondertussen de hele serie gelezen en nog wat andere boeken van Griffiths – waaronder een paar met speurder Harbinder Kaur, die van mij best een vervolg mag krijgen – en ik zag nu een verhalenbundel van haar.

In 'The Man In Black' – ik geloof niet dat er al een Nederlandse vertaling is – komen de bekende hoofdpersonen uit de eerdere boeken van Griffiths voorbij en ook een aantal nieuwe. Dat is leuk, want herkenbaar, maar de verhalen zelf blijken niet heel spannend. Het bloed druipt toch al niet tussen de pagina's van haar thrillers uit, maar deze bundel is wel heel mild.

Een verhaal gaat over vermiste katten, een ander over het kopen en optuigen van een kerstboom. In de meeste gevallen is er nauwelijks sprake van misdaden of geweld. Dat wil niet zeggen dat het saaie verhalen zijn, eerder aardige aanzetjes voor een langer mysterie. Misschien zijn het uitprobeersels ? Vingeroefeningen ? Of misschien schreef ze ze op verzoek voor een krant of tijdschrift.

Een uitzondering vormt een 19e eeuws spookverhaal, dat de trouwe lezers zouden kunnen kennen uit haar boek 'The Stranger Diaries'. Daarin worden fragmenten van dat verhaal door het moordmysterie geweven, hier wordt het hele verhaal gepresenteerd alsof het door een 19e eeuwse auteur, R.M. Holland, geschreven is. Het duurde even voor ik doorhad hoe het in elkaar zat. Die Holland is door Griffiths verzonnen, net als zijn spookverhaal.

In een ander verhaal krijgt Ruth Galloway een boek cadeau, een thriller van een Schotse auteur, Val McDermid. Die bestaat wel degelijk, zo blijkt als ik de naam Google. McDermid schreef een reeks spannende boeken over klinisch psycholoog dr. Tony Hill, waar een TV-serie over gemaakt is 'Wire In The Blood'. Die serie, uitgezonden tussen 2002 en 2008, heb ik gezien.

De hoofdrolspeler, Robson Green, zouden de liefhebbers van misdaadseries kunnen kennen als inspecteur Geordie Keating, uit de serie 'Grantchester'. Hij heeft trouwens ook een paar hits gehad als zanger en helft van het duo Robson & Jerome. (En hij heeft TV-programma's gemaakt over sportvissen, die ik niet aan zou raden.)

Omdat ik 'Wire In The Blood' al kende – en die reeks nou net wel uitblinkt door bloederige scenes – leek het me leuker om iets anders van Val McDermid te lezen. Zo kwam ik uit bij haar boek '1979', dat inderdaad speelt in dat jaar. Het gaat over beginnend journaliste Allie Burns die haar eerste baantje, als verslaggever, heeft gekregen bij The Clarion, een sensatieblad uit het Schotse Glasgow.

McDermid werkte zelf in haar jonge jaren – ze is geboren in 1955 – als journaliste en weet dus uit eigen ervaring hoe het er bij een krant aan toegaat. Haar hoofdpersoon heeft aanvankelijk enige moeite om haar positie te bevechten op de, door mannen overheerste, redactie van de krant. Ze krijgt typische vrouwenonderwerpen toegeschoven, of mag artikelen van anderen herschrijven omdat ze zo'n vlotte pen heeft. Haar naam verschijnt dan niet onder zo'n verhaal.

Burns krijgt haar eerste doorbraak als ze, dankzij een mannelijke collega, op het spoor komt van een adviesbureau dat rijke klanten helpt om de belasting te ontduiken. Met dezelfde collega ontmaskert ze later een groepje samenzweerders, dat bomaanslagen wil plegen met hulp van de IRA.

Het loopt uiteindelijk niet voor iedereen even goed af. Ik zal niet teveel verklappen maar één van de complicaties is het gegeven dat de collega-journalist homoseksueel is. Dat was in 1979 nog verboden in Schotland en lang daarna bleef het een taboe. Homo's moesten hun geaardheid strikt geheim houden want het kon ze hun baan en zelfs hun vrijheid kosten als het bekend werd.

In het tweede boek, '1989' dat dus 10 jaar later speelt, neemt Allie Burns ontslag, omdat haar krant een groot artikel gaat publiceren waarin onthuld wordt dat een Britse acteur homo is. Homoseksualiteit is inmiddels niet meer strafbaar, maar de homohaat is nog nauwelijks verminderd.

Burns leeft zelf ondertussen samen met een vrouwelijke collega en heeft toenemende moeite met de berichten in de pers. Een verhaal van haar, over het trieste lot van AIDS-patienten in Schotland, wordt door de redactie van de krant getorpedeerd. 

Het zijn thema's die toen actueel waren – wat herkenbaar is voor de wat oudere lezer – maar die nu, in iets andere vorm, nog steeds de kop op steken. McDermid trekt zich de discriminatie van de homobeweging persoonlijk aan en dat klinkt door in deze boeken. En terecht. Ze presenteert zich, ook buiten haar boeken, als activiste voor gelijke rechten voor homo's en vrouwen in het algemeen. Ze sponsort een vrouwenvoetbalteam de 'McDermid Ladies'.

Ze publiceerde haar eerste thriller in 1987 en schreef er inmiddels tientallen. Voor de serie over Allie Burns heeft ze aangekondigd nog minstens 3 boeken te willen schrijven die spelen in 1999, 2009 en 2019. Er staat ons dus nog wat te wachten.

De boeken van Elly Griffiths en Val McDermid zijn, deels, ook in Nederlandse vertaling te koop en grotendeels ook als e-boek.

Val McDermid sluit haar boeken '1979' en '1989' af met een rij liedjes die, in dat jaar, in de Schotse hitparade stonden. Een leuk toetje voor de muziekliefhebbers. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.