Commissaris Jules
Maigret is een van de bekendste figuren uit de misdaadliteratuur. Een
forse vent, met een pijp in de mond, gehuld in een lange donkergrijze
jas. Geen vrolijke man, eerder een die geen tegenspraak duldt en
ontzag inboezemt.
Maar toch geen
bullebak en zeker geen dienstklopper. Maigret knijpt geregeld een
oogje dicht en heeft begrip voor de onderkant van de samenleving. Een
arme sloeber, of een aan lager wal geraakt hoertje, zal hij niet
onnodig het leven zuur maken. De witteboorden-crimineel, die denkt
dankzij zijn positie een potje te kunnen breken, moet zich eerder
zorgen maken.
Als romanpersonage werd Maigret in 1931
voor het eerst opgevoerd door zijn schepper, de Belgische schrijver
George Simenon. Tot 1972 verschenen er vervolgens ruim 100 verhalen
en romans over de commissaris. Veel ervan spelen zich af in Parijs,
maar zo nu en dan wordt de hulp van de speurder ingeroepen door
politiekorpsen elders.
Een vaste methode lijkt hij niet te
hanteren. Op de vraag wat hij van een nieuwe zaak denkt antwoordt
Maigret steevast: 'Ik denk niet.' Dat is natuurlijk overdreven
bescheidenheid, maar hij verliest zich in ieder geval niet in
speculaties en theorieën. Maigret kijkt liever eerst rond, praat met
getuigen, verdachten en betrokkenen en vormt zich gaandeweg een
beeld.
Het is allemaal
mooi te zien in de Franse televisieserie met, de vorig jaar overleden
acteur, Bruno Cremer in de hoofdrol. De Belgische zender Eén zendt
er momenteel, in de middaguren, weer afleveringen van uit.
Heerlijke serie.
In een rustig tempo, elk deel duurt anderhalf uur, niet onderbroken
door reclame, zien we Maigret aan het werk. De verhalen spelen in de
jaren '50 en hoewel de serie tussen 1991 en 2005 gemaakt is, wordt
die tijd overtuigend en sfeervol weergegeven. Geen mobiele telefoons
of andere snufjes. Maigret rijdt zelf niet eens auto !
Maar wat misschien nog het meest opvalt
is de hoeveelheid en verscheidenheid aan alcoholische dranken, die er
in de serie genuttigd worden. De commissaris zit 's ochtends al aan
het bier, gebruikt de lunch met een wit wijntje, ondervraagt een
verdachte met een glas whiskey, cognac of wodka in de hand en neemt
de zaak nog eens door met een assistent en een glas pastis, of port.
Opmerkelijk ! Het ligt voor de hand te
veronderstellen dat schrijver Simenon ook wel een borrel lustte. In
zijn levensbeschrijving op Wikipedia is daarover niet veel terug te
vinden, al staat hij wel op de foto met een pijp.
Ik meen me te
herinneren dat Simenon nogal een playboy was, die dagen achtereen
besteedde aan drank, gokken en rokkenjagen. Dergelijke episodes
wisselde hij af met manisch schrijven. Als ik me niet vergis was het
zijn gewoonte om zich dan op te sluiten in zijn kamer en in één ruk
een nieuw boek te schrijven.
Knap werk, want
die boeken zijn het lezen echt waard en zijn productie was ook nog
eens bijzonder hoog. Naast de Maigret-verhalen schreef hij een
slordige 400 andere romans. En ondanks zijn drukke leven bereikte hij
de respectabele leeftijd van 86 jaar. Ach, een pijp en regelmatig een
borrel is misschien helemaal zo gek nog niet...
Zie op Wikipedia
De serie is ook op DVD verkrijgbaar...
De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van deze episode... Wordt vervolgd...
Bezoek ook de website van de Geheimzinnige Hulpman !
Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk en Hoe het verder ging met Theo
7 opmerkingen:
Als ik de tijd zou hebben eens rustig naar de serie te kijken ... Maigret heeft me wel altijd aangesproken.
@zelfstandig journalist - Opnemen zou kunnen en anders de DVD-versie kopen. Of de boeken, natuurlijk. Die zullen wel in de ramsj liggen voor een prikkie...;o)
@paul delfgaauw - Dank je !
ik heb nogal wat simenonnetjes gelezen vroeger,zal eens op de Belg kijken
Ditmaal is het de strip, die voor mij het blog maakt.
Maar ja ik heb nooit iets om misdaadromans, films of series gegeven.
@cor - Ik heb er een paar in de boekenkast staan. Goed geschreven, hoor...
@antoinette - Het is hier voor elk wat wils...;o)
Mijn vader las elke zakentrip een boek. Vooral de Havanks en Saints herinner ik mij. In die tijd las ik alles wat los en vast zat. Dus overdag pakte ik dan stiekum een boek uit zijn verzameling omdat dan 's nachts te lezen. Nu kan het hele genre mij niet meer boeien.
Al kan ik in het sporadisch voorbij gaan wel genieten van een engelse tv-serie in dit genre.
Vriendelijke groet
@rob alberts - Havank en the Saint heb ik vroeger ook gelezen. Maar later vond ik die toch te flauw en eenvormig. Simenon heb ik later wel met plezier herlezen, dat is toch een andere categorie. Er zijn dus wel soorten en maten...;o)
Een reactie posten